Afscheid van autisme en adhd hoe verschillen tussen mensen psychiatrische ziekten zijn geworden en de weg terug

Ondanks dat de eerste 75 pagina's een frisse nieuwe kijk geven op ADHD en autisme is het boek als geheel teleurstellend. Daarna lijkt er namelijk een heksenjacht te ontstaan tegen ADHD-medicatie, tegen diagnoses, classificaties en het classificatiesysteem in het algemeen. Onderwerpen lijken geheel los te komen van de titel, maar worden daar opmerkelijk genoeg wel mee verbonden. Daar waar zijn kritische noten toetsbaar zijn op het geheel aan diagnostiek en de algemene gevaren van iemand "een etiket geven," blijft de schrijver hameren op autisme en ADHD. Het moeilijke taalgebruik is ronduit afwijkend met wat je in de meeste boeken over deze thema's tegenkomt. Op gegeven moment begin je te twijfelen of de schrijver enig contact heeft met de realiteit. Zijn advies om leerkrachten en andere leerlingen vooral niet te informeren dat je kind ADHD of autisme heeft, wordt buitengewoon eenzijdig beargumenteerd, zonder te kijken naar eventuele nadelen. Vervolgens adviseert hij om een kind met ADHD in de klas een koptelefoon op te laten zetten met muziek en hem of haar voor een spiegel te plaatsen. Dat valt gelukkig niet op... De waslijst aan literatuur is zorgvuldig gevrijwaard van de meest gangbare literatuur over ADHD en autisme, dus de schrijver heeft wel veel gelezen, maar ook het juiste? De kans dat deze bovengemiddeld intelligente schrijver met een hoge status zijn bizarre zienswijze en adviezen heeft gebaseerd op eigen negatieve ervaringen schat ik niet gering. Zijn vreemde hoogdravende taalgebruik, gebrek aan idee van hoe het er in de maatschappij, in gezinnen en op school echt aan toe gaat, roept stevige vraagtekens op. Als je wilt lachen, lees dan vanaf bladzijde 154; dan weet je genoeg.
Ik ben overigens een praktiserend hulpverlener.

Een interessant boek dat je manier van kijken naar stoornissen als ADHD en autisme zal veranderen.

Het is erg dom om te doen alsof autisme en adhd/add niet bestaat.Deze zgn hoogleraar meent zo slim te zijn dat die de werkwijze en protocollen vanuit de psychiatrie , waar heel veel slimme en geleerde mensen en ervaringsdeskundigen, maar ook patiënten vele tientallen jaren en generaties aan gewerkt hebben, terzijde te schuiven.Daarnaast wil ik nog toevoegen dat autisme een probleem is in de informatieverwerking in de hersenen en met name de snelheid daarvan.De problemen die daaruit voort komen, doet mensen in contact brengen met de hulpverlening.
Tot slot kan ik uit ervaring zeggen dat het niet weten van een diagnose en 'gewoon meedraaien in de maatschappij' in mijn geval reeds geprobeerd is, en het werkte niet.

Eenvoudig leesbaar boek. Geeft informatie die je wel weet, het oogt of er revoluationaire theorie achter zit. Het is een beschouwingswijze, waar ik het wel
mee eens ben.

Ik vond dit een uitermate boeiend boek om te lezen. Een behoorlijke stelling wordt ingenomen door de directe titel, maar de schrijver onderbouwt zijn betoog wetenschappelijk en het feit dat hij zijn betoog baseert op zijn jarenlange ervaring met de praktijk maakte zijn verhaal alleen maar overtuigender. Het mooiste vind ik wel dat kinderen met diagnose ADHD of autisme met zijn theorie over 'prikkelgevoelig versus prikkelongevoelig' niet meer afwijkend zijn, maar juist uitersten op een eigenschap die we allemaal bezitten en nodig hebben. Mijn eigen praktijkervaring, met een prikkelgevoelig kind dat weigerde te praten op school, is dat scholen en kinderpsychiatrische instellingen - soms eenvoudigweg omdat ze dan meer geld voor een leerling krijgen toegewezen - erg graag een kind een aandoening willen 'aandoen'. Wij als ouders hadden en hebben thuis nooit enige gedragsmatige problemen ervaren en wij zijn nog altijd erg blij dat wij hebben geweigerd een 'stickertje' te plakken. Dit boek geeft een fijne steun in de rug; we hebben dat goed gedaan.