Alle verhalen

De verhalen in dit boek hebben allemaal veel expressie, iets mysterieus, soms iets sprookjesachtigs, met een flinke zweem magisch realisme. De rode lijn in deze verhalenbundel is zonder twijfel het surrealisme. Hierover wordt gezegd dat het de belevingen weergeeft en het innerlijke van de auteur blootgeeft. Haar roerige leven en trieste ervaringen hebben hun stempel nagelaten op het werk van deze kunstenaar.
Te beginnen bij de prachtige cover, die een deel weergeeft van een schilderij van Carrington, dat ze schilderde op ongeveer twintigjarige leeftijd, tussen 1937 en 1938. Pas omstreeks 1976 kwam dit schilderij onder het stof vandaan.
Zelf noemde ze het 'Self portrait', maar het is ook wel bekend onder de titel 'The inn of the dawn horse' en werd het symbool van de kunst van vrouwen uit de twintigste eeuw.
Dieren met de meest vreemde eigenschappen spelen een grote rol in de verhalen.
Wat regelmatig terugkeert zijn het thema's 'hyena' en 'paard' als alter ego. Ze verwerkt vele eigen ervaringen in de verhalen. Zo heeft Elena Poniatowska (1932) een biografie over haar vriendin Carrington geschreven en daarin beschrijft ze voorvallen die ook in deze verhalen terugkeren. Zelf beweerde Carrington altijd dat haar verhalen autobiografisch zijn. Ze fabuleert er lustig op los in haar hallucinante verhalen.
In het verhaal De ovale dame gaat de ik-figuur naar binnen bij een dame, Lucretia genaamd Bij haar op zolder staat een hobbelpaard met de naam Tartar en deze heeft een hekel aan de vader van Lucretia, net als zijzelf. Dan verandert ze in een sneeuwwit paard en krijgt ze gedwongen een bit tussen de tanden, omdat ze kabaal maakt met haar dartele sprongen.
Dit voorval komt terug in de biografie;
In Carringtons jeugd is het de Nanny die de kinderen verhalen vertelt, die meestal een surrealistisch tintje hebben, zoals het welbekende Alice in Wonderland en Gullivers reizen. Het is de invloed van dit soort verhalen die ook duidelijk herkenbaar is in Alle verhalen. Ze geven me de associaties van het me bewegen in de wereld van de schilder Jheronimus Bosch (1450 - 1516).
Het verhaal Witte konijnen heeft de exentrieke, eigenzinnige Carrington geschreven na een ervaring in New York. Ze wordt gevraagd om bij een aan lepra lijdende overbuurvrouw binnen te komen die honderden vleesetende konijnen blijkt te hebben. Wanneer zij en haar man Lazarus haar vragen of ze bij hen wil blijven, vlucht ze weg en ziet op het moment dat ze nog even omkijkt, nog nét dat de vingers van de vrouw loslaten wanneer ze naar haar wuift.
Personages die ze beschrijft hebben allemaal uiterlijk iets bijzonders, zoals vreemde kleding, kleuren of huidskleur.
Morbide, macaber en luguber zijn woorden die onvermijdelijk in je gedachten komen bij het lezen van onder andere Een Mexicaans sprookje. Hierin wordt Juan in mootjes gehakt en zijn hoofd op een agavedoorn geplaatst. Maria plengt een harde traan die ze in zijn mond legt, zodat hij kan praten. Op zijn verzoek naait ze hem weer aan elkaar. Hij moet dan vervolgens zelf een boom in klimmen om zijn hart te pakken te krijgen. Vlak voor zijn neus wordt deze echter weggegrist door een zwarte gier. Toch hebben de verhalen ook een lucide karakter en komen er hier en daar komische noten voorbij. Als bibliofiel zijnde is het alleen al heerlijk om dit boek in handen te hebben. Het materiaal van de cover voelt fluweelachtig aan. Tja, het klinkt misschien wat maf, maar ik kon de verleiding niet weerstaan om er steeds even met mijn vlakke hand over te strijken.
Het heeft me veel plezier opgeleverd om me wat te verdiepen in de handel en wandel van de auteur.
Het is een lust om de verhalen te lezen en te herlezen én te herlezen. Gun jezelf net zoveel plezier als ik tijdens het lezen had om te genieten van het fascinerende proza en te griezelen bij de bizarre vertellingen, gebaseerd op de werkelijkheid met een magische twist.