Als een muildier dat roomijs naar de zon draagt

Als een muildier dat roomijs naar de zon draagt door Sarah Ladipo Manyika

De cover van dit boek is zo mooi, stralend en warm; een ideaal boek voor op grijze natte dagen dus. Niet enkel de cover is warm, het hele boek bevat een gloed die uit het papier straalt.

In dit boek lezen we over Morayo, die plannen maakt voor haar 75ste verjaardag. Zoals elk jaar gaat ze zichzelf een nieuw paar schoenen kopen en iets gewaagds doen. Dit jaar wil ze een tattoo; toen ik dat las op de achterflap wou ik helemaal graag dit boek lezen (ik heb er zelf een paar).

Morayo is (bijna) 75 maar dat weet je enkel; omdat ze het vertelt, ze klinkt jaren jonger. Ze zit vol levenslust en energie, ze kleedt zich origineel en sexy, ze rijdt nog met een sportwagen en voelt de seksuele driften af en toe nog door haar lijf gieren. Als ze valt (terwijl ze zichzelf staat te bewonderen in de spiegel, balancerend op de rand van het bad) moet ze naar het ziekenhuis voor een heupoperatie en daar aanzien ze haar echt als een oud vrouwtje en dat botst in haar hoofd.

Als een muildier leest als een dagboek, een verslag van ouder worden, een verzameling flitsen uit een gevuld leven. Naast het verhaal van Morayo en haar operatie lezen we ook wat over haar verleden en krijgen we (doordat er af en toe een hoofdstuk door iemand uit haar omgeving wordt verteld) een inkijkje in de wereld om haar heen.

Manyika geeft je via haar personage Moraya zin in ouder worden en dat is mooi. Voor mij had dit boek best nog wat dikker mogen zijn, veel verhaallijnen worden aangeraakt maar niet afgemaakt of uitgediept en dat vind ik jammer.
Maar ik ben blij dat Moraya en haar kleurrijke, hartverwarmende persoonlijkheid mij een straaltje zon hebben bezorgd in deze donkere dagen.

Morayo is een oudere, Nigeriaanse dame, vroeger hoogleraar Engels, nu gepensioneerd en alleenwonend. We volgen haar op haar wandeling door haar geliefde woonplaats San Francisco. Kijken door haar ogen naar de vrienden en vreemdelingen die ze ontmoet. Ze doet altijd iets gedurfds voor haar verjaardagen. Ooit kocht ze een sportwagen en dit jaar wil ze een tatoeage laten zetten. Maar voor het zover komt, breekt ze haar heup en moet ze geopereerd worden.

Moraya blikt terug op haar leven met haar ex-man die ambassadeur was en de vele reizen die ze toen maakten, en ze blikt met weemoed terug op een affaire die ze had.

Het verhaal wordt niet enkel verteld of beleefd door Morayo. We volgen ook de gedachtegang van de mensen die ze ontmoet, zoals van de chef-kok in het verzorgingstehuis, de man die zijn vrouw in het tehuis komt opzoeken, de vriendin die haar helpt met haar leven op orde te krijgen etc.

We zien hoe onbekenden elkaar onverwachts kunnen helpen, van elkaar kunnen leren en even steun aan elkaar kunnen bieden. Morayo is een prachtig, menslievend personage, waardoor je echt met haar meeleeft wanneer het bergafwaarts met haar gaat.

Manyika schrijft ongelooflijk vlot en hoewel er op zich niet veel spannends gebeurt, weet de auteur het toch boeiend en meeslepend te brengen.

Een heel mooi verhaal over hoe het voelt om je lichaam ouder te voelen worden, terwijl je geest nog jong is en je zelfs hunkert naar gebeurtenissen in het verleden waar je vroeger een hekel aan had.