Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf Vertellingen vanuit zwart Amerika

Christine Otten is een auteur met een zeer gevarieerd oeuvre. Mede komt dat door haar enorme interesse in de ander. Juist door die interesse heeft ze door de jaren heen veel mensen mogen ontmoeten. We kennen al heel wat romans van haar ieder even belangrijk en duidelijk verwoord. Maar DE LAATSTE DICHTERS is toch een roman waar haar nieuwe boek ALS IK NAAR JOU KIJK, ZIE IK MEZELF.
Vertellingen uit zwart Amerika. Het zijn stuk voor stuk bijzondere verhalen over en vanuit zwart Amerika. In Harlem de ontmoetingen met de mannen , dichters van The Last Poets.
Ze verbleef in Amerika gedurende 9-11 met een gelukkig veilig verblijf in Detroit. De opkomst van Obama. En wat ook in Europa helaas ook weer aan de orde is het heroplevende openlijke racisme.
Christine schrijft vanuit haar hart als ze over zwart Amerika schrijft. In het boek in een verhaal komt zeer duidelijk naar voren dat ze als nieuwe familie wordt gezien en altijd welkom. Het blijkt heel duidelijk dat deze witte vrouw bij zwart Amerika heel liefdevol werd opgenomen en dat is nog steeds. Ze stelt zelf en ik kan me daar zeker in vinden. Verbinding betekent verandering omdat er iets ontstaat wat nieuw is. Dat onbenoembare iets is wat jou verbindt met de ander.
Voor mij een vorm van verdieping in elkaar en lees dit boek de bijzondere diepgaande eerlijke vertellingen uit Amerika. Na het lezen zul je veel meer begrijpen. Klasse Christine.

Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf is weer een prachtig boek van Christine Otten. Het zijn persoonlijke verhalen over ‘zwart’ Amerika , over The last Poets en over de kinderen van grootheden uit de muziek.
Een heel persoonlijk verhaal, omdat Otten schrijft over mensen die ze goed kent, over vrienden en mensen die als familie zijn gaan voelen. Otten heeft een prettige schrijfstijl waardoor het boek makkelijk leest en nergens zwaar wordt ondanks het soms zware onderwerp.
Ik heb dingen geleerd uit het boek waar ik nog niet van wist of niet genoeg van wist. Ik heb ‘nieuwe’ (oude) muziek leren kennen die nu op mijn afspeellijst staat . Kortom een aanrader!

Christine Otten’s bundel ‘Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf’, met de ondertitel: Vertellingen vanuit zwart Amerika, bestaat uit dertien bewerkte, eerder gepubliceerde reportages, essays en vertellingen die onder andere in de Volkskrant, de Revisor, Vrij Nederland, het Cultureel Supplement van NRC Handelsblad en een eerder verschenen verzamelbundel, hebben gestaan. In de proloog (en epiloog) geeft Otten aan hoe de verhalen tot stand zijn gekomen, wat haar beleving daarbij was/is en wat haar motivatie is voor het uitbrengen van ‘Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf’. Ze is, zoals ze zelf zegt, niet zomaar op een dag begonnen met het gaan schrijven over zwarte mensen. Bij toeval had zij, in de tv-documentaire ‘Something To Die For’ (over de sociale en culturele achtergronden van de hiphopmuziek) die haar 11 jarige zoon van een vriendje had geleend, een fragment van Umar Bin Hassan waarin hij vertelde hoe hij, als een van de dichters van The Last Poets, wereld beroemd was geworden met militante zelfkritische gedichten die zij voordroegen op drummuziek. Zij was op dat moment op zoek naar een onderwerp en wilde graag eens naar Amerika. Haar ‘reis’ begon met een ontmoeting met de dichter Umar Bin Hassan in 2000 (die ze interviewde voor NRC Handelsblad). Het was het begin van de onderdompeling in een geheel andere wereld met verrassend veel herkenningspunten en veel bijzondere mensen. Het leren kennen, het praten met, het lezen over die voor haar tot dan toe onbekende ‘cultuur ’en uiteindelijk het schrijven van haar verhalen hebben geleid tot, wat zij zelf omschrijft als een persoonlijke bevrijding.

De verhalen zijn aangrijpend en persoonlijk. Door het lezen van haar verhalen krijg je een beeld van de Afro-Amerikaanse wereld, niet alleen vanuit het perspectief van de schrijfster maar zeker ook vanuit de mensen waar haar verhalen over gaan. Zeker lezenswaardig en het nodigt uit om meer van Otten te gaan lezen.

Een boek over zwart Amerika, wat houdt dat in? Al lezend komt het antwoord. Een boeiend boek over mensen in de onderdrukking, mensen die racisme op hun bord krijgen. De auteur schrijft over New Orleans, en de gevolgen van de overstroming. Ze maakt kennis met Dyan French Cole, beter bekend als Mama D, een fanatiek vechter voor de burgerrechten.

Christine Otten werkte als journalist o.a. voor Vrij Nederland. In 1995 schreef ze haar eerste boek. Daarna volgde er nog zeven. Haar achtste is ´Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf´.
Christine vertelt, maar laat ook vertellen.

The Last Poets is een bont gezelschap artiesten, performers die hun gedichten voordragen onder begeleiding van muziek.
Daar ligt de basis voor dit boek. De liefde voor de muziek, de passie voor de teksten.
Een interview van Christine Otten is meer dan dat. Ze leeft zich helemaal in de persoon, probeert de persoon te begrijpen. Daardoor ontstaat er een band, een vriendschap tussen verteller en interviewer.
Het is noodzakelijk om een goede kennis van de Engelse taal te hebben, of een woordenboek.
Dit boek bevat flarden tekst van gedichten van The Last Poets en anderen. Onvertaald.
Het is niet storend, integendeel. De teksten maken duidelijk wat de drijfveer van de artiest is.
Wat overigens ook in de interviews naar voren komt. Het is boeiend, ontroerend en komisch.
Het lezen vereist de volledige aandacht, anders is het moeilijk te volgen. Soms vertelt de schrijfster het verhaal alsof zij de geïnterviewde is, dat is verwarrend. Daarom vereist dit verhaal de volledige aandacht.

Al met al is dit boek verrassend goed. Als lezer krijg je een geweldig inzicht in de leefomstandigheden van de zwarte mensen in Amerika. Het boeit, het is duidelijk geschreven. Het is zeker niet doordrenkt van feiten. Dit boek is aan te raden.

Ik heb enige tijd geleden We hadden liefde, we hadden wapens gelezen van Christine Otten. Ik vond het een intrigerend boek. Toen gevraagd werd door Atlas Contact voor een boek om ‘snel’te lezen heb ik mezelf snel opgegeven. Het boek is een muzikale zoektocht en roept allerlei emoties op. Losse verhalen, meer losse gedachtenspinsel, manieren waarop haar boek tot stand zijn gekomen. Het boek over de laatste dichters (The Last Poets) b.v. Haar liefde voor Jazz muziek en het geïntrigeerd zijn door het leven van de Afro-Amerikaanse wereld. De vraag kwam op kan en mag een blanke dame wel schrijver over de Afro-Amerikaanse wereld, is dat geen discriminatie. Zij zoekt naar in dit boek naar de overeenkomst tussen haar verleden en de Afro-Amerikaanse wereld. Zij geeft aan dat haar boeken gaan over werkelijke mensen, maar omdat ze er dingen bij verzint om er een echt verhaal van te maken, een ruzie die nooit heeft plaatsgevonden b.v., is het toch fictie. Ook in dit boek wordt me toch steeds duidelijker hoe diep het verschil is en hoe het leeft in Amerika. Wij kunnen ons dat in Nederland niet voorstellen.

Ik ben heel blij dat ik de kans heb gekregen om dit boek te lezen. Had het zelf denk ik niet zo snel gekocht en had dan echt wat gemist. Het is een combinatie van verhalen, gedachten die je zelf ook aan het denken zetten. Ik zal dit boek in de buurt houden om zo af en toe toch nog eens een stuk te lezen. Vond de stukken die over Mamma D gingen heel indrukwekkend. Losse verhalen bijeengehouden door de proloog en de epiloog.

Unieke verhalen over zwart Amerika door een bijzondere witte schrijfster.
Het neemt je mee langs muzikale facetten in moeilijke tijden in de zwarte gemeenschap. Helder, bijzonder en empathisch zonder white privilege.
Een aanrader voor een ieder die verbondenheid tussen zwart en wit wil voelen!