Als je de woorden weet

Na de presentatie in kleine kring kortgeleden in Arnhem kan ik nu en plein publique mijn eerste indrukken weergeven.

Toen mijn zus, ik ben haar oudste broer, begin april de link toestuurde naar de aankondiging van haar boek op de website van de uitgever, schreef ik haar:

CITAAT.
Hoi lieve dappere en nog zo wat zus van mij,

Ik kwam om half zeven, anderhalf uur geleden, aan in McLeod Ganj, na een busrit van ruim 14 uur.
Kamer gevonden en inmiddels is die schoongemaakt en door mij opgevuld door mijn koffer wat uit te pakken.
Van hieruit kun je sneeuw zien en het is hier lekker fris.

En......... Ze hebben wifi.
De eerste mail die me opvalt tussen twee andere is jouw mail.

Gefeliciteerd met deze mijlpaal.

Wat een intrigerende titel.
Wat een heldere subtitel.
Wat een indringende achterflaptekst.
En dan ook nog eens een eigen schilderij op de voorkant, neem ik aan.

Natte ogen.

Hoi.

hans
EINDE CITAAT

Een paar dagen voor de presentatie stuurde ze me het boek toe en na wat dralen las ik het in één adem uit.
Ik schreef haar: "Poeh. Uit. Ontroerend voortreffelijk. Nogmaals dank voor het geschenk."

Mijn recensie?
Ik vroeg Gèrina om een paar zinnen over het waarom van haar boek:
"Ik heb het geschreven om te waarschuwen tegen het grote zwijgen. Om te laten zien dat je niemand spaart als je de ander wilt sparen."
"Ik heb een boek dat heet 'De straf op zwijgen is levenslang'. Met mijn boek heb ik dit voor mezelf en hopelijk voor veel anderen doorbroken."

Haar verhaal is nu in het publieke domein.
De inhoud van het boek is geen geheim.
Iedereen kan het lezen.
Van harte aanbevolen.

hans