Arcs

Automatic Sam’s voorliefde voor krautrock en Amerikaanse punkrockbands uit de jaren tachtig zijn op ‘ARCS’ duidelijker te horen dan ooit te voren. De combinatie van uptempo ritmes, tape echo's en geïmproviseerde passages laten de invloed van bands en artiesten als The Wipers, Daniel Lanois, Mission of Burma en Can horen. Het resultaat is een mengsel van bondige en melodieuze popliedjes en muziek die leunt op experiment, sfeer en hallucinerende herhaling.
‘ARCS’ gaat over onvermijdelijke bewegingen, de natuurlijke verloop van gebeurtenissen of ritmes en patronen die in de natuur terug te vinden zijn. Een arc is een boog, lijn of patroon. Het is de baan tussen waar we zijn en waar we moeten zijn, waar we zonder er bij stil te staan naartoe worden getrokken als naar een magnetische pool. Van chaos en onrust naar een nieuw natuurlijk evenwicht. Het is de boog tussen jou en die onbekende vrouw die voor je uit loopt, tussen een opbouwende melodie en het laatste refrein. Dit kan ook een verhaallijn zijn. De nummers op het album verhalen steeds over de plek van het individu binnen zo'n patroon. De ene keer als observator (‘Storm Coming’), de andere keer als gefrustreerd persoon die het monotone patroon waarin hij gevangen zit wil doorbreken (‘Sisyphus Strut’) of als de koppige romanticus die weigert toe te geven dat het natuurlijke verloop van de dingen geen keer neemt (het titelnummer ‘Arcs’). In hoeverre heeft men daadwerkelijk invloed op alles om zich heen? Of staat de gang der dingen vast en is het een rechte lijn van a naar b? Of zoals de Trafalmadorians – een creatie van Kurt Vonnegut, een van de band zijn grootste inspirators – zeggen: ‘Alles is allang gebeurd. Elk moment (patroon, boog, lijn) onverschillig of het zich in het heden, verleden of toekomst afspeelt, heeft altijd al bestaan en zal dat altijd blijven doen.’ Het is dus niet de vraag of, maar wanneer je je door dit moment laat meevoeren. Dus zet die plaat op, en je weet het antwoord.