Autisten liegen niet

Geschreven bij Autisten liegen niet

Ik dacht al aardig wat van autisme te weten door alle voorlichting die bij ons op school gegeven wordt, maar dit boek heeft mij een totaal ander beeld gegeven. Het heeft geen enkele zin om over 'de autist' te spreken, want de ene is de andere absoluut niet. Als je goed kijkt zie je overeenkomsten, maar misschien wel vooral doordat ze eigenaardig behandeld worden omdat ze nu 'eenmaal' autist zijn.
Leuk, verhelderend om de totaal verschillende eerlijke verhalen te lezen, boeiend om ook de keerzijde van de ouders te lezen.

Het pretendeert zeker geen naslagwerk te zijn of een overzichtswerk, maar het heeft me een stuk wijzer gemaakt, gewoon door de "uit het leven gegrepen"-verhalen.

Geschreven bij Autisten liegen niet

'Door hun ogen volgen we de gang van hun kind vanaf de eerste kennismaking met het woord autisme tot aan de volwassenheid op intense wijze' staat op de achterkant van het boekje.
De schrijfster loopt met 10 jongeren 1 dagje mee en stelt de ouder(s) wat vragen. Dat geeft echt geen inzicht in het leven en denken/doen van een persoon met autisme.
Door oa het taalgebruik en de vele 'typische autistische trekjes' van de jongeren heb ik mezelf meerdere keren tijdens het lezen afgevraagd of de schrijfster veel dingen niet zelf erbij heeft verzonnen.
Als moeder van een puber met autisme lees ik niets anders dan wat in de meeste literatuur al beschreven staat, terwijl toch echt ieder kind anders is en zijn eigen manieren heeft. Ik vind het boekje tegenvallen, maar misschien was mijn verwachting wel te hoog!

Geschreven bij Autisten liegen niet

Titel dekt uiteraard de lading niet (wanneer er autistiform naar gekeken wordt). Wel geeft het boekje een goed beeld weer van de beleving van jonge mensen (en dat van hun ouders) met een autismediagnose. Wat ik wel enigzins mis is 'inclusie' of de behoefte daaraan (ze willen er graag bij horen). Waar ze tegenaan lopen en wat daarmee gedaan wordt. Speciale gehandicapten-teams bij sportclubs is in ieder geval een hele verbetering t.o.v. het verleden, maar van gelijkwaardige behandeling is nog geen sprake. "Zijn vaak (te) goed van vertrouwen, geven nogal eens directer hun eigen mening (of juist vertraagd) zonder (met minder) rekening te houden met de vorm (hoe het over kan komen)". Gepest worden door leeftijdsgenoten vanwege 'anders zijn' komt naast tragere ontwikkeling gelukkig wel ter sprake. M.i. minder aan bod komt hoe daar beter mee omgegaan kan worden. "Spoor 2, andere school" doet m.i. niet altijd recht aan capaciteiten en zelfbeeldvorming betrokkene terwijl pesters geen schade ondervinden. Inclusief enkele uitspraken van ouders hoe zij daarmee om gaan.

Wat mijn inziens onbelicht blijft is dat er ook een bepaald percentage gedetineerden autistiform gedrag vertoont. Jammer daarom dat de invloed van hoe men met autistiform gedrag om gaat, bepalend kan zijn voor het latere volwassen leven, minder belicht wordt. Zingevingsbehoefte kan in latere jaren meer een aandachtspunt worden, met name wanneer men de verschillen dan sterker ervaart. In onder andere relationele en professionele verwachtingen, gecombineerd met de belastbaarheid.