Babygehalte

De cover van dit boekje Babygehalte trok mijn aandacht. Een baby in luier op een zebrapad. Is dit een verhaal over een achtergelaten baby?

Het boek heeft een mooi verhaal, met prachtige zinnen, al moest ik soms even terug lezen omdat het te Vlaams was, maar dat was niet hinderlijk.

De cursief gedrukte stukjes, zijn dus adempauzes, maar ik vond dat afbreuk doen aan het verhaal zelf.. Ik wilde gewoon het verhaal door lezen over de engel Winter die naar de aarde wordt gezonden om mensen die echt heel erg verdrietig zijn te helpen. Drie mensen uit verschillende landen ontmoet Winter. Door middel van een Hss Human Happiness Scan, worden de ergste gevallen eruit gehaald en is het Winter zijn opdracht die mensen happy te maken.

“Eindelijk jij voorwerp waarvan ik zo weinig wist…. Ik weet nu wat jij bent. Jij bent het oog van God”.

De schrijver Kobe vertelt het verhaal. Wanneer Kobe de cursief gedrukte stukjes voor een ander boek had gebruikt was het voor mij overzichtelijker geweest, maar hij heeft het niet voor niets gedaan. Hij wilde het verhaal even bij je laten rusten en je gedachten op iets anders laten focussen. Heel knap gedaan, maar voor mij persoonlijk te chaotisch.

Tijd vliegt!

Ook jij, die nu leest, weet hoe anders je met tijd omgaat naarmate je ouder wordt. Tijd is niet meer die tijd waar je alles op hetzelfde moment wil doen. Nu is alles ingedeeld in periodes en fasen. Daar neem je dan, stap voor stap tijd voor. Genot door oogomstraling en soms te kort. Geduld is een deugd geworden! Het is misschien daarom dat ik dit neer schrijf: een vage blik op tijd…

De tijd die Winter bij zijn uitgezochte persoon door brengt is best een hele poos en er gebeurd echt van alles. Die verhalen zijn mooi om te lezen, maar soms ook verdrietig. Het eerste verhaal, over Marianne, liet mij met een brok in mijn keel achter en het tweede verhaal over de 85 jarige Margaret, was gewoon in en in triest terwijl het derde verhaal over meneer Plakmans, meer hilarisch maar toch ook psychologisch was.

Een boek wat je niet even zomaar tussendoor leest, maar waar je echt je gedachte bij moet houden en soms even stukjes terug moet lezen.

Lieve leesgroet Caroline

Heldere mensen gaan "bewustzijn" ambiëren.
Tamelijk heldere mensen willen het bestuderen.
Echte ego's kunnen nog niets met dat bewustzijn.

Je boek is verhelderend en daarom is het er om de evolutie te stimuleren.
Een vorm van dienstbaar zijn.

Het is bewust helder en verhelderend zodat men het begrijpt.

Geef alle gekken de tijd.
En dat "bewuster leven" zal innerlijke vrede brengen.

Dank je voor het boek Kobe!

Dit zou bij iedereen in de kast moeten staan: een levensgids voor als je het even niet meer weet!

De titel 'Babygehalte' wordt duidelijk op een van de laatste bladzijden van deze roman.
"Burgers, media, ministeries en wereldleiders uitten hun verontwaardiging over al dat 'babygehalte'."

De ervaringen van de auteur zijn opgetekend in een prachtig verhaal over geluk, ongeluk, doorzetten of opgeven. Soms moet je even de knop omzetten of de weg oversteken via het zebrapad; dat ligt er niet voor niets tenslotte.

Als 'de man die in de hemel woont' een nieuwe kans krijgt ontstaat een golf van afgunst in de hemel, zoals dat ook op aarde vaak het geval is wanneer iemand een meevaller heeft.
Hij moet op zijn missie met behulp van geluk en liefde ongelukkige mensen opsporen en gelukkig maken. Dat wordt hem op het lijf geschreven en er ontstaat een door de hemel uitgewerkt personage met de naam 'Winter'.

In deze roman worden een heleboel tips aangereikt om gelukkig door het leven te kunnen gaan. En niet te vergeten, hoe je anderen gelukkig kunt maken. Bijvoorbeeld door een kind een aai over zijn bol te geven, of een collega een compliment. Het zijn heel kleine dingen, die grote dingen kunnen bewerkstelligen.

In het hoofdstuk 'Drinken met percentages' wordt alcoholverslaving besproken. Geduld blijkt datgene te zijn wat alcoholisten moeilijk onder controle krijgen.

"Geduld hebben doet een mens deugd. Het zal ervoor zorgen dat je nieuwe zaken ontdekt. Bezigheden of passies waarvan je tot dan geen notie had. Geduldig afwachten kan alleen als je de tijd aaibaar maakt. Geduld is het dulden van de tijd."

Fictie en realiteit worden verweven in deze roman. De locatie waar het verhaal met 'plakmans' begint is bijna non-fictie: er bestaat een Anspachlaan in Brussel, maar van de echte Grétrystraat ontbreekt de eerste 'r' en wordt daardoor een Getrystraat.

'Babygehalte' is van de eerste tot en met de laatste bladzijde doorspekt met goede tips om sympathieker door het leven te gaan, sympathieker zowel voor anderen als voor jezelf.
En vergeet daarbij niet: iedere genomen stap is er één die telt!

Ik heb 'Babygehalte' graag gelezen.

Kobe zijn ervaringen en zijn levensovertuiging hebben het verhaal ‘Babygehalte’ tot een soort levensgids gemaakt vol waanzinnige en verrassende momenten.

‘Babygehalte is een zoektocht naar geluk met oplossingen hoe je dit kunt bereiken.

Regelmatig zijn teksten cursief gedrukt om een adempauze in te lassen, maar jammer genoeg leiden ze af van het verhaal.

Engel ‘Winter’ wordt naar de aarde gezonden:

‘Het is mijn taak om ongelukkige mensen uit de wereld der levenden te lichten en het ongeluk uit te schakelen.’

Winter krijgt de opdracht om de drie ergste gevallen te helpen; ze weer levensvreugde te geven.

De tijdloze verhalen zijn eenvoudig maar beeldend verwoord.

Op de psychiatrische observatieafdeling van een ziekenhuis in Parijs heeft Winter zijn eerste opdracht. Marianne Legrand heeft een gespleten persoonlijkheid; kenmerkend zijn de wisselende stemmingen en het steeds weer de weg kwijtraken. Dit verhaal laat je het zout van tranen proeven.

In Engelse Chatham komt Winter meer te weten over de tragedie, die zich afspeelde in het leven van de vijfentachtigjarige Margaret; het is mistroostig en je hoopt dit zelf nooit te hoeven meemaken.

‘Margaret bleef een tiental minuten staan waarna ze langzaam de pier verliet.’

In Brussel, op een zebrapad, loopt Winter tegen Meneer Plakmans aan; deze heeft de paniek in zijn ogen staan en het zweetangst is te zien. Hij krijgt zijn voeten niet meer verplaatst; het lijkt alsof hij vastgeplakt is op de vijfde witte streep. Dit verhaal laat je lachen, maar heeft een diepere betekenis.

Kobe verbindt (onbewust?) de ene gedachte met de andere gedachte en laat deze even gemakkelijk weer los. Hij schroomt niet om zijn persoonlijke ervaringen met de lezer te delen. Hij houdt ons een spiegel voor en zet ons aan tot nadenken.

‘Babygehalte is een leerzame, ontroerende roman, die jammer genoeg niet foutloos is geschreven. Op de eerste bladzijde staat: ‘Babygehalte. Een levensverhaal in een verhaal gegoten.’ Verder zijn er nog wat spellingsfouten en klopt de zinsopbouw niet altijd; dit doet niks af aan het leesplezier.

‘Babygehalte’ bevat veel wijsheden; wat is er echt belangrijk in het leven.
Op de laatste bladzijden wordt duidelijk wat Kobe heeft beoogd bij het schrijven van dit boek.

‘Wie ben ik om jullie het geluk te wijzen?. Ik kan enkel opdienen wat ik leerde.’

‘Babygehalte’ is niet zomaar een gekozen titel:

‘Kijk! Die baby op de cover, dat is een tof manneke! Gust is zijn naam. Het was voor hem geen meerwaarde om op dat koude zebrapad te gaan zitten. Daarom bedank ik zijn ouders om hem goed te begeleiden op dat zebrapad.’

Conclusie: Tevreden zijn met wat er is en wat je kunt verhoogt het geluk.

Verhaal: 4½ ****

Psychologie: 4****

Leesplezier: 4****

Schrijfstijl: 3½

In 'Babygehalte' worden verschillende 'normale' levensgebeurtenissen in verschillende verhaallijnen door elkaar verweven en doorspekt met een portie magie, een grote dosis optimisme en prachtige poëzie waarover je even kan doordenken of mijmeren.
Het verhaal leest vlot en geeft door het essentieel positivisme met een kwinkslag een echt 'feel good'-gevoel aan de soms moeilijke momenten die uit het dagdagelijks leven gehaald worden. Bij de poëzie-interventies is het fijn om de 'nieuwe woorden' luidop uit te spreken, ze te smaken en te beleven.
Heerlijk boek dat smaakt naar meer.

De cover van dit boek was nu net iets wat mij niet aansprak. Een boos kijkende baby zittend op een zebrapad roept bij mij nou niet direct warme gevoelens op. Toen de schrijver mij benaderde met de vraag of ik interesse had om zijn boek te recenseren ging ik echter toch wat meer informatie opzoeken en werd ik door de bijzondere flaptekst toch wel nieuwsgierig. Zodoende waagde ik mij aan het lezen van ‘Babygehalte’, geschreven door Kobe Lecompte en een uitgave van Uitgeverij Partizaan.
Dit boek is echt met geen enkel ander boek te vergelijken dat ik eerder heb gelezen. Het is volstrekt uniek in al zijn eigenheid. Het betreft een bijzondere, haast soort poëtische, schrijfstijl waarmee Kobe zijn verhaal verteld. Voor het lezen kan je niet anders dan absoluut de tijd nemen, niets overhaasten, om zo het inhoudelijke helemaal tot je te kunnen nemen.
“Adem eens iets langer in of uit en je zal zien dat je geest zich anders zal gedragen.”
Het was voor mij niet altijd in één keer duidelijk wat er nu eigenlijk staat in de tekst en soms was het ook wat verwarrend door onder andere het Vlaamse taalgebruik. Toch heb ik zeker kunnen genieten van dit bijzondere verhaal dat spreekt van flinke levenservaring van de schrijver zelf.
“Maar moet men zich verantwoorden bij een zelfdoding als dat kon? Of kan je kiezen om geen rekening te houden met je naasten? Eindelijk, vaak voor het eerst, puur voor jouw eigen keuze te kiezen?”
Hij heeft een mooie, realistische kijk op het leven waardoor ik als lezer door zijn bewoording en het daadwerkelijk verhaal geraakt werd. En er toch ook weer leerzame elementen uit heb kunnen halen.
“Dat pure mensje met zijn gebreken en dus vatbaar voor wijsheid… Want fouten maken, is wijs worden.”
Ik ben blij dat ik mijzelf het boek gegund heb om te lezen ondanks dat ik echt nog altijd de cover niet aantrekkelijk vind. Maar gelukkig is dat puur smaak afhankelijk en zullen vele het wel een aantrekkelijke of in ieder geval intrigerende omslag vinden, want het trekt zeker de aandacht. Tenslotte gaat het altijd om het inhoudelijke deel maar ja, in mijn geval wil het oog wat.

Een verrassend mooi boek vol wijze woorden en doordenkertjes. Het verhaal leest vlot, maar de woorden nodigen uit om je tijd te nemen voor de drie ontroerende verhalen, geïnspireerd op het leven van de auteur.

Het is zowel gevoelig, grappig, verrassend, ontroerend, diepgaand en aangrijpend.

Een mooi debuut voor Kobe Lecompte die fictie en realiteit op een originele manier weet te combineren.

Het is een stijl die ik nooit eerder had gelezen, maar ik zeker heb gesmaakt.

Ik kijk alvast uit naar zijn tweede roman!