Bitterballen hoe een demente ex-politica haar euthanasie bevocht

Waargebeurd verhaal van een dochter wiens moeder in het vroege stadium van dementie kiest voor euthanasie. In praktijk blijkt dit ingewikkeld te realiseren in het huidige zorgsysteem en dit legt niet alleen een zware last op de moeder, haar vrienden en familie, maar ook op haar zorgverleners, die niet allen hetzelfde doel voor ogen schijnen te hebben.

Op ontroerende en veelal humoristische manier schrijft Claudia over de ingrijpende gevolgen van de dementie van haar moeder. Het is een prachtig vooral met liefde geschreven boekwerk. Zeker waard om te lezen.

Een zeer boeiend, vaak aangrijpend en goed geschreven verslag van de moeilijke, pijnlijke en vaak ook ontroerende laatste maanden van de moeder van de auteur die haar wens om zelf te mogen besluiten voor een respectvol einde aan haar leven uiteindelijk gehonoreerd ziet ondanks haar voortschrijdende dementie. Afstand en nabijheid, strijd en berusting, verwarring en heldere keuzes bij moeder en dochter, het gevecht met instellingen om menselijke behandeling en begrip, de hulpverleners die het schrijnend vaak laten afweten, dat alles maakt het tot een boek dat het lezen meer dan waard is. Ook een aanrader voor professionals en mensen die in hun omgeving te maken krijgen met alzheimer.

Fijn dat een boek over zo'n ingewikkeld onderwerp leest als een trein. Je wilt weten hoe het moeder en dochter vergaat. Eerlijk boek. Het perspectief vanuit de dochter en haar (vaak vrijwillige, maatschappelijke verplichtingen) versterkt de boodschap. Zorgen voor een ouder op afstand is bijna ondoenlijk. Het boek is zeer "eye-openend" over onszelf straks; als wij oud en zorgbehoeftig zijn. Er zullen steeds minder mensen (laat staan familie) tijd hebben om de benodigde zorg en aandacht te verlenen. Of simpelweg alleen maar een betrokken praatje met je maken, aan iemands bed te zitten, iemand niet alleen te laten zijn. Het gaat over veel meer dan euthanasie, het gaat over onszelf. Ooit zijn we zelf oud of hebben we ouders die oud zijn. Wij zullen met lege handen staan. De maatschappij staat met lege handen. Dat alles krijg je in sneltreinvaart mee, daardoor komt het binnen. Uitstekend.

Dit boek waagt zich in de actuele discussie omtrent dementie en euthanasie.
Hier wordt niet het proces van de ziekte en het toenemende verval verteld; hier geen “en toen” +
“ en toen”; geen vóor of tegen euthanasie in het algemeen. Op elke bladzij staan korte schetsen van dagelijkse momenten in het leven van een 90jarige vrouw die blind is en dementeert, maar zich te gelijker tijd heus wel bewust is van haar situatie én van haar euthanasiewens; --- en elke schets is veelzeggend, - pars pro toto.
Je proeft op elke bladzij dat de schrijfster gedreven is: ze wil zoveel mogelijk mensen informeren, ja, ook confronteren met de knelpunten in de gezondheidszorg.
Het is geen boek dat wil aanklagen; het is een boek dat wil veranderen.
Het is ook geen boek dat de zorgvuldigheid rondom theorie en praktijk van euthanasie wil ondermijnen, of de complexiteit van het euthanasievraagstuk kan doorgronden.
Het boek pleit voor het recht van een wilsbekwame persoon om, in een uitzichtloze situatie, definitieve beslissingen over haar leven en sterven te nemen en te laten realiseren, en voor het recht, om ook in een staat van dementie als persoon geacht te worden.