Blow-up

Geschreven bij Blow-up

Met haar nieuwste boek Blow-up neemt Belinda Aebi (voorlopig?) afscheid van haar Gentse geesteskinderen, rechercheur Maud Gelderman en haar team. Haar zevende misdaadroman, of is het een thriller, is anders dan anders want deze is op een opvallende manier neergezet. Je weet onmiddellijk wie de schuldige is, zelfs vooraleer rechercheur Gelderman aan haar opdracht begint. Dergelijke verhalen neerschrijven is geen eenvoudige opdracht, je moet als thrillerauteur immers de spanning en spanningsopbouw nauwgezet in de gaten houden.
Vanuit een uitkijkpost spot en fotografeert Saskia dieren. Deze amateurfotografe is tijdens het nachtelijke spotten samen met haar vriend Ruben getuige van een ongeval, waarbij sprake is van vluchtmisdrijf en het aangereden meisje voor dood wordt achtergelaten. Met een automatische reactie maakt ze hiervan foto’s, na de blow-up (!), de uitvergroting van deze foto’s, stelt ze tot haar verbijstering vast dat ze de gevluchte aanrijder herkent. Hij is een bekende topman uit de mediawereld. Saskia besluit om niet naar de politie te stappen, maar de schuldige te chanteren. Tegen de wil van haar vriend in. Ruben gaat als proefpersoon naar het UZ Gent om daar gedurende een week een nieuw geneesmiddel uit te testen.
Hoe een jeugdtrauma jaren later nog tot uitbarsting komt en kan leiden tot verschrikkelijke gebeurtenissen. Hoe een hechte vriendschap tussen twee mensen evolueert, nadat één van die twee een grote fout heeft gemaakt. Het laatste thema uit het boek behandelt de digitalisering in de medische wetenschap. Een wel erg beangstigende vaststelling!
Belinda Aebi wordt nog steeds ondergewaardeerd, onderschat door veel thrillerlezers in Vlaanderen en Nederland. Volkomen onterecht! Deze auteur beschikt over een bijzonder vlotte pen waarmee ze in een vloeiende taal een spannend en boeiend verhaal weet neer te zetten. Zonder franjes geeft ze haar verhaal weer; korte dialogen en een erg toegankelijke schrijftaal zijn haar troeven. Uitermate geschikt voor een zeer ruim lezerspubliek. Het politieonderzoek is ondergeschikt aan de andere verhaallijnen. Het plot is niet echt ingewikkeld, het is echter wel keurig uitgetekend. Vakwerk. Zoals in haar vorige boeken heeft Aebi ook nu weer haar vertrouwde seriepersonages niet erg diep uitgewerkt. Precies alsof ze in haar hoofd al afstand heeft genomen van het rechercheteam van Maud Gelderman. Dit heb ik echter niet als een storende factor ervaren; het zijn de andere hoofrolspelers in Blow-up die centraal staan en waarbij flink wat emoties worden opgeroepen. De onderwerpen vloeien harmonieus in elkaar. Vluchtmisdrijf, haat en wraakzucht, chantage, de evolutie in de moderne medische wereld…. Elk afzonderlijk onderwerp levert een eigen bijdrage aan dit verhaal. Mensen zijn, gelukkig maar, nog steeds geen machines of robots. Er kan echt wel wat aan haperen…
Geboeid was ik vanaf de allereerste pagina. Benieuwd wat ging volgen. Dit boek bevat geen doorsnee verhaal over “wie heeft het gedaan”… Ik zou Blow-up zelfs typeren als een psychologische misdaadroman.

Het achtste boek wordt een stand-alone. Wat nadien gaat volgen… zelfs de auteur weet het nog niet. Krijgt ze toch opnieuw de smaak te pakken om verder te gaan met Maud Gelderman en co? Is er ook nog een specifieke reden om Blow-up aan te schaffen? Jazeker: de schrijfster schenkt haar royalty’s van dit boek integraal aan Artsen Zonder Grenzen. Dergelijk diepmenselijk gebaar verdient dan ook een tegenprestatie van de lezers. Kopen!

Op de cover van Blow-up staat een vrouw met een ouderwets fototoestel. Vooral de titel is erg groot en opvallend. Ik vind het een beetje een saaie cover. De tekst op de achterflap klinkt veelbelovend, een “hit and run”, benieuwd hoe het verhaal zich ontwikkelt. Wat ik heel mooi vind, is dat op de achterflap staat aangegeven dat de opbrengst van haar boek naar Artsen Zonder Grenzen gaat. Bijzonder!

‘Vanaf nu zijn we bloedbroeders. Voor altijd. We laten elkaar nooit in de steek.’

Het verhaal wordt vanuit wisselend perspectief verteld, meestal zitten we in het heden, af en toe blikken we terug in het verleden. Ook zien we het verhaal door de ogen van meerdere personages, waardoor het verhaal van meerdere kanten wordt belicht. Hiermee komt er extra diepgang in de gang van zaken en de personages. De personages zijn goed en duidelijk uitgewerkt, vooral Saskia en Lei worden duidelijk naar voren geschoven. Met Liesbeth kan je alleen maar medelijden hebben en respect voor de manier waarop zij vecht om verder te gaan.

Waar ik mij wel heel erg over verbaasde, is dat later in het boek twee personages ineens verliefd zijn en met elkaar verder willen, terwijl er eerder in het boek nog totaal geen link naar is geweest. Ze hebben elkaar slecht twee keer kort ontmoet, wat benoemd wordt tenminste, vond dit een vreemde wending.

Het verhaal speelt zich grotendeels af in en rond Gent, waardoor er af en toe grappige, of wat onduidelijke uitspraken gebezigd worden. Een uitspraak waar ik dan weer om moest lachen was de volgende:
‘Zijdegijblindmisschien? Gij kieken!’
Daarnaast zaten er af en toe wat zinnen in die ik even een keer moest overlezen omdat deze in Gents dialect waren:
‘Veur wa d’ést? K’meuge veur niemand nie opendoen.’
Leuk om te lezen, maar het remt wel een beetje. Verder is het een zeer vlot boek om te lezen, Aebi heeft een prettig en vlotte pen. De korte en langere hoofdstukken wisselen elkaar af, wat wisselend voor vaart in het verhaal zorgt.

Het verhaal is redelijk spannend en heeft ruim voldoende verrassende twists in zich om door te blijven lezen. Al vond ik tegen het einde het pas echt spannend worden. De dader is al vroeg in het verhaal bekend, waardoor de spanning op een ander vlak hoog moet worden gehouden. Had van mij iets meer gemogen. Desalniettemin is het een spannende en vermakelijke misdaadroman.

‘It’s a thin line between love and hate.’

De onderwerpen die naar voren worden gebracht zijn goed op elkaar afgestemd en passend in het verhaal. Het stukje over de nieuwe medische technieken die worden uitgetest en het vluchtmisdrijf zijn goed gecombineerd binnen de plot. Het is bij sommige van deze ‘uitvindingen’ te hopen dat ze echt op de markt zullen komen, zoals de neurotransmitter die de spraakproblemen bij afasie zouden kunnen verhelpen. Wat zouden veel mensen hiermee geholpen zijn.
Samengevat is Blow-up een vermakelijk boek voor een aantal uren leesplezier, maar het miste nét dat beetje extra spanning.

Spanning: 3
Plot: 4
Leesplezier: 4
Schrijfstijl: 3,5
Originaliteit: 4
Psychologie: 3,5

Hiervoor krijgt Belinda Aebi een ruime 3,5 sterren voor Blow-up.

Geschreven bij Blow-up

Blow-Up is een zeer meeslepend boek dat de lezer van begin tot eind in weet te boeien. Sterke karakters die het tegen elkaar opnemen, elk van hen met een eigen kijk op wat goed en slecht is. Acties die de ene logisch of gerechtvaardigd vindt staan soms loodrecht tegenover het morele besef van de ander. Waar sommige personages snel handelen , vluchten anderen. Belinda Aebi laat de lezer langzaam kennis maken met goed uitgewerkte hoofdpersonen, die ons mee voeren over de scheidingslijn tussen goed en kwaad maar met een duidelijke nadruk op het kwaad. Erg interessant is het spel dat Aebi haar karakters laat spelen en hoe elk op de nieuwe zet van de ander reageert.
Het is een snel, goed te lezen boek van deze Vlaamse auteur. Een hedendaagse misdaadroman die de lezer aan zich bind door het hoge tempo van het verhaal en het feit de auteur niet alles meteen prijsgeeft, zowel het heden als het verleden blijven tot het eind een mysterie.

Geschreven bij Blow-up

Als Saskia samen met haar vriend Ruben ‘s nachts in een uitkijkpost zit om foto’s te nemen van een nest jonge vosjes, horen zij remgeluiden en een enorme knal. Ze zijn getuige van een aanrijding. Saskia, die amateurfotografe is neemt gelijk haar toestel en klikt de ene foto na de andere. Ruben beveelt ze om met zijn iPhone te filmen. Tot hun schrik zien ze dat de bestuurder, na even te zijn uitgestapt terug in zijn wagen stapt, doorrijdt en het meisje, Liesbeth Ampe voor dood achterlaat. Als Saskia de foto’s ontwikkelt en ze uitvergroot beseft ze dat ze de man kent. Het blijkt niemand minder dan Lei Christiaans, de topman van het mediaconcern Media World. Ruben staat erop dat ze met de foto’s en het filmpje naar de politie stappen, maar Saskia ziet dit heel anders. Ze broedt een plan uit, iets waar Ruben het niet mee eens is. Als Saskia de foto’s ontwikkelt en ze uitvergroot beseft ze dat ze de man kent. Het blijkt niemand minder dan Lei Christiaans, de topman van het mediaconcern Media World. Ruben staat erop dat ze met de foto’s en het filmpje naar de politie stappen, maar Saskia ziet dit heel anders. Ze broedt een plan uit, iets waar Ruben het niet mee eens is. Ondertussen doet Christiaans er alles aan om de schade aan de wagen te herstellen. Als hij echter op de radio hoort dat het slachtoffer nog leeft maar in een coma is, schrikt hij zich een beroerte. Zij heeft hem gezien, wat als ze wakker wordt?

De aanleiding van het verhaal is helaas iets wat in onze maatschappij steeds meer voorkomt, vluchtmisdrijf. Aebi laat ons meekijken vanuit de dader, maar ook de ouders van het slachtoffer en de getuigen spelen een belangrijke rol in het verhaal. Vanaf de eerste bladzijde zit je erin en is het een echte pageturner waar je niet goed weet welke kant het opgaat.
Omdat je vrij vlug weet wie de dader is neemt de spanning die je de eerste hoofdstukken voelt, af. Het gaat dan vooral om de zoektocht naar de dader. Toch wil je verder lezen en weten hoe het afloopt. Wie zijn Winnetou en Old Shatterhand? Wat is er zo mysterieus aan die verhaallijn uit de jaren negentig?

Ook met dit boek heeft Aebi zich weer van haar beste kant laten zien. Vanaf de eerste bladzijde zit je in het verhaal. Haar vlotte schrijfstijl zorgt ervoor dat haar boeken voor iedereen toegankelijk zijn. Korte zinnen met kennis van zaken. De medische technologie en termen zet zij krachtig neer. De karakters zijn goed uitgewerkt en laten de nodige emoties zien, opgelicht vanuit dader, slachtoffer, getuigen en speurders. Het einde is abrupt, ik had dit niet zien aankomen. Bovendien laat de auteur in Blow-Up zien hoe een gebeurtenis uit het verleden een serieuze impact kan hebben op je verdere leven. Voor de laatste Maud Gelderman geef ik graag 4 sterren.

Het is voor mij niet het eerste boek van deze auteur, het is het laatste deel waarin Maud Gelderblom en haar team van de politie Gent de hoofdrol spelen.

Dit keer krijgen ze te maken met een vreemde zaak, er vind een aanrijding plaats en de dader laat het slachtoffer voor dood achter. Waarom geeft hij of zij zichzelf niet aan? Wat de dader en de politie op dat moment nog niet weet, is dat het bewijs van de aanrijding is gefilmd en gefotografeerd. Saskia is amateurfotografe en zij is op het moment van de aanrijding samen met haar vriend Ruben foto’s aan het maken van een vos, als ze ongewild getuigen zijn van dit afschuwelijke ongeluk. Ze heeft het bewijs, zal ze naar de politie gaan? Wie is die persoon op de foto? Maud staat voor een raadsel, maar samen met haar team zullen ze de dader wel kunnen vinden.

Er komen veel personages in het verhaal voor, wat af en toe verwarrend is. Saskia is een van de belangrijkste. Ik heb niet meteen sympathie voor haar, later in het verhaal wat meer. Ruben is een persoon die me meer aanspreekt. Het karakter van de dader is het meest interessante van allen.

Het verhaal leest vlot, de hoofdstukken zijn kort en de zinnen zijn in heldere taal geschreven. Wel komt er Vlaams taalgebruik in voor, voor mij als Nederlandse is dat altijd even omschakelen. Je snapt wel wat er mee bedoelt wordt. Het is me in het begin van het verhaal niet helemaal duidelijk wie de persoon is die in de flashbacks voorkomt, dit komt later naar voren. Het begin is spannend maar daarna komt er een lang middenstuk waarin niet heel veel spanning in zit maar meer een speurtocht naar de dader. Naar mijn idee is het ook niet echt een thriller maar meer een misdaadverhaal. Toch heeft het plot me aangenaam verrast, ik zat er dichtbij maar toch. Het allerlaatste zag ik niet aankomen.

Zenuwslopend vind ik het niet, wel spannend. Ik geef het 3.5 sterren