Couscous op zondag Een familiegeschiedenis

Geen review, maar een korte review van een ander, zelf bekend schrijver, dus misschien interessant voor deze lezers.
Jurylid Maarten 't Hart schreef in zijn recente column over Fictiefrictie in de NRC-Handelsblad (bijlage Etcetera van 17-18/7/'10)\;
''Tussen de inzendingen van de Anton Wachterprijs heeft uitgeverij Balans stiekem 'Couscous op zondag' verstopt. Ik lette slecht op, keek niet naar de naam van de auteur, begon erin te lezen en dacht na twee bladzijden: wat een onverwacht genoegen, dit boek. Geen product van de verbeeldingskracht over het menselijk tekort, maar een verslag van Khadija Arib, lid van de Tweede Kamer voor de PvdA, over het wel en wee van haar integratie in de Nederlandse samenleving. Eenvoudig, onopgesmukt geschreven. Openhartig, kundig, informatief.''

Lees dit boek en je begrijpt zo veel beter, hoe moeilijk het is voor nieuwkomers , om te integreren .
Wat een opsteker dat de voorzitter van onze tweede kamer zo liefdevol en zonder gramschap , vingers op zere plekken heeft gelegd.
Ze beschrijft ook met warme gevoelens haar jeugd, familie en vrienden in Marokko, je proeft de sfeer en ruikt bijna de geuren van dat lande, kortom een aanrader !!!
En dat dubbele paspoort iedere Amerikaan die in een ander land is gaan wonen houdt ook altijd zijn Amerikaanse paspoort naast het verkregen. Dus.......

Ik ben onder de indruk dat een jong Marokkaans meisje zich zo heeft weten op te werken en zich nu voorzitter van de Tweede Kamer mag noemen. Ik vond het interessant te lezen hoe het de Marokkaanse gastarbeiders met hun gezinnen in Nederland is vergaan. De verschillen tussen beide culturen komt regelmatig aan de orde.

Geschreven bij Couscous op zondag

Verhaal geeft een eerlijke kijk op de eerste generatie immigranten en hun gezinnen en de moeilijkheden waar zij tegenaan liepen en die van grote impact waren.

Je krijgt, naast een prachtig verhaal, ook inzicht over het ontstaan van de problemen van de 2e en 3e generatie Marokkanen in Nederland. Een boek dat je wereldbeeld verrijkt.

Een prima verhaal waarin je tot de ontdekking komt dat niet alles is wat het lijkt, ik ben blij dat ik dit gelezen heb.

Ze verwoordt hoe het gastarbeiders is vergaan.

Aan de hand van haar eigen familieverhaal belicht Arib de problematiek van onze medelanders van Marokkaanse origine (vanaf de komst van de eerste gastarbeiders naar Nederland). Daarbij laat zij zien dat zij echt in het midden staat - door te verhalen over het leven van (verschillende generaties) Marokkanen hier en de relatie met hun families in Marokko, maar ook over de invloed van de Nederlandse overheid (en Nederlanders zelf). Arib is natuurlijk voornamelijk bekend als politica, maar ook voor die tijd - eigenlijk vanaf het moment dat zij naar Nederland kwam - is zij betrokken geweest bij de hulpverlening en bij de emancipatie van Marokkaanse vrouwen (in verenigingen), waar zij als een van de eerste Marokkaanse vrouwen een bijzondere positie innam (als bruggenbouwer). Door een combinatie van opleidingen aan de Sociale Academie en vervolgens de universitaire studie sociologie, ontwikkelde zij ook voldoende theoretische bagage om de sociale ontwikkelingen te kunnen interpreteren. Voor mij was het een manier de 'Marokkaanse problematiek' in perspectief te plaatsen, te meer daar Arib kritisch is zowel richting Marokkanen als richting Nederlanders. Kortom: interessant (voor iedereen die onze multiculturele samenleving probeert te begrijpen) en bovendien zeer toegankelijk en leesbaar (door de vele anekdotes, het is absoluut geen -saai- politiek verhaal, en het feit dat je als lezer misschien een andere politieke kleur hebt dan Arib zelf hoeft je ook niet van dit boek te weerhouden mijns inziens, Arib is ook op dit punt voldoende kritisch).

Khadija Arib vertelt in haar boek de waarheid, zij stelt zich daarmee kwetsbaar op. Zelf ben ik op Rotterdam-Zuid geboren, ik herken veel van wat zij over de gastarbeiders in de jaren zeventig en tachtig schrijft. Het werd als normaal beschouwd als iemand het vuilste werk deed, over rechten werd gezwegen. De vrouwenbeweging waar ik ook bijhoorde heeft zich bij nader inzien om de verkeerde dingen druk gemaakt. Khadija Arib weet de vinger op de zere plek te leggen, ook na 11 september en de moord op Fortuyn. Zij beschrijft feilloos hoe zij loyaal was/is aan haar idealen en waarom. Dit en de nodige humor maakt dit boek meer dan de moeite waard.

Geschreven bij Couscous op zondag

Het boek van Kamervoorzitter Khadija Arib geeft een interessante en kritische kijk op de positie van de Marokkaanse immigranten. Als jonge puber kwam zij in het kader van de gezinshereniging naar Nederland. Zij beschrijft de situatie van de eerste Marokkaanse immigranten , waar nog geen sprake was van grote invloed van de Islam en het betuttelende optreden van de regering destijds tot aan de huidige situatie waar de invloed van de imams, de sociale controle en de radicalisering een rol hebben. Veel aandacht is er voor de positie van de Marokkaanse vrouw. Arib heeft een vlotte schrijfstijl en is in staat kritisch te kijken naar het handelen van zowel de Marokkaanse gemeenschap in Nederland als naar die van de Nederlandse politieke partijen en alle al dan niet goed bedoelende groepen daar omheen. Zij doet dat met aan de enerzijds betrokkenheid en aan de andere kant de nodige afstand. Dit boek maakte mij zoveel duidelijk over de positie van de Marokkanen in Nederland dat ik eigenlijk vind dat het verplichte kost zou moeten zijn voor iedereen die zich in het debat rond deze bevolkingsgroep wil mengen. Absolute aanrader!