Dagboek van een bankier de dagelijkse werkelijkheid achter de prooi

Bij het lezen van ‘Dagboek van een Bankier’ door Tony de Bree schoot de uitspraak "Ben ik nou degene die zo slim is, of ben jij zo dom?" van voetbaltrainer Louis van Gaal me geregeld door het hoofd. Het is één van de vragen die voor mij onbeantwoord bleef. Hoe kan het dat de Raad van Bestuur en andere leidinggevenden van Amro en later ABN Amro zo dom waren niet naar De Bree te luisteren? En, nog een vraag, hoe kan het dat iemand die in zijn loopbaan van 26 jaar geregeld met zijn kop tegen de muur loopt toch meer dan een kwart eeuw bij die organisatie blijft werken? Je zou toch denken dat iemand die zo begaafd is als De Bree een positie bij een andere werkgever had moeten kunnen vinden die wel bereid was gebruik te maken van zijn kennis en inzicht.
Het zijn vragen met een scherp kantje. Dat scherpe kantje heeft De Bree aan zichzelf te wijten. Hij verdient waardering voor het van binnenuit schetsen van wat er volgens hem allemaal verkeerd is gegaan (en nog gaat) bij de bank. De manier waarop hij dat heeft opgeschreven, is echter nog al moeizaam. Het is een persoonlijk verslag, maar door de afstandelijkheid ervan mis je emotie. Duidelijk wordt wel dat De Bree en zijn (directe) collega’s altijd het beste hebben voorgehad met de bank. Maar je voelt je niet echt betrokken bij het verhaal omdat het nooit over Jan of Marie gaat maar over een manager, een medewerker of, nog erger, over ‘men’.
Ik denk dat dat heel jammer is. De Bree heeft best wat te vertellen over het drama dat ABN Amro was en volgens hem nog is. De inside information is heel belangwekkend. De lezer leert dat de fusie van Amro en ABN vanaf het begin gedoemd was te mislukken. De megalomane Kalff die vond dat zijn bank een wereldspeler moest zijn, verloor het zicht op de werkelijkheid volledig . Zijn strategie was ronduit rampzalig en helaas bleek zijn opvolger Groenink ook niet vrij van grootheidswaan. Zij werden kennelijk niet in toom gehouden door de andere leden van de Raad van Bestuur of door de commissarissen. Het ging hen slechts om het instituut ABN Amro en met klanten hadden ze niets van doen.
De mensen op de werkvloer stonden erbij, keken er naar en werden niet gehoord. Al de managers (en dat waren er velen) hadden ook slechts één doel voor ogen: de eigen carrière met een vorstelijk salaris, riante onkostenvergoedingen en aangename bonussen. Zij waren wel de laatsten geweest om de waarschuwende boodschappen over te brengen. Ze schurkten tegen de hogere echelons aan met als motto dat je niet bijt in de hand die je voedt. Zo kon het spel gewoon doorgaan en het gaat nog steeds door. Die grote tussenlaag is nog onveranderd aanwezig en functioneert nu nog steeds net als vroeger.
De Bree beschrijft het en weet dat er geen verbetering zal komen als de grote zuivering uitblijft. Politici speelden in het drama geen fraaie rol en lieten zich te simpel een rad voor ogen draaien. De media krijgen eveneens een veeg uit de pan en dat trek ik me als journalist (dat blijf je tot je dood en is daarmee vergelijkbaar met een dominee) aan. Al die deskundige financiële journalisten, op een enkele uitzondering na en die werd meestal niet gehoord, holden achter de top van de bank aan. Zij hadden het ware verhaal over het voetlicht kunnen brengen, als ze dat hadden gewild. Voor de echte geschiedenis aan het volk wordt verteld, moeten we waarschijnlijk wachten op ‘Andere Tijden’.
Maar in ieder geval hebben we het boek van De Bree. Literair is het met zijn af en toe hilarische anekdotes geen hoogstandje, maar de lezer die de moeite neemt de bij vlagen onthutsende informatie tot zich te nemen, begrijpt waarom het met deze bank verre van goed is gegaan. Bekruipt me nog een vraag: zou het bij andere banken dan beter zijn gesteld?

Geschreven bij Dagboek van een bankier

Als ex-medewerker van deze bank zijn veel situaties voor mij herkenbaar. Het boek begon nogal anekdotisch, en door de cartoons (die op zich grappig zijn) was het wel een erg luchtig verhaal. Na een flink aantal pagina's werd het verhaal spannender en verhalender, waardoor het beter te lezen werd. De stijl is regelmatig behoorlijk breedsprakig, hier had een goede redacteur met een potlood flink kunnen (en moeten) strepen. Het is de menselijke factor die het boek aansprekend maakt. De machteloosheid die je voelt wanneer het bedrijf als een dieseltrein door dendert, en iedereen zich afvraagt waarom er niet wordt ingegrepen/keuzes gemaakt is herkenbaar. Toch vooral een boek voor mensen die enigszins met de bankwereld bekend zijn.

Lees hier een groot aantal andere reviews van veel verschillende soorten lezers. Conclusie: door de opmaak, de 21 cartoons en de 70+ verhalen is het boek heel goed te lezen voor een breed publiek.

Zie http://goo.gl/SRE2kT.