Dames voor Darwin over feminisme en evolutietheorie

‘Dames voor Dames’ heb ik heel traag gelezen. In één ruk, maar gespreid over 6 weken en elke paragraaf minstens 4 keer. En dan laten bezinken, om voluit te laten rijpen wat er bleef hangen.
Voor het eerst in vele jaren heb ik ervaren dat filosofen ook ‘wetenschappers’ kunnen zijn. Het verzamelen van een gigantische berg gegevens, er kritisch en onbevooroordeeld naar kijken, hypothesen formuleren en repliceerbaar toetsen, evalueren, schrappen en nieuwe openingen suggereren, aanscherpen en herformuleren… Kortom: aan wetenschap doen. Wat een verademing, en wat een onmogelijke uitdaging voor alle criticasters die hun ‘geloof’ uit ideologische beschouwingen moeten halen.
Hoofdstuk 9 is een aanzet, en misschien wel het specifieke werkdomein van een aantal andere disciplines en beroepscategorieën, die met de bevindingen uit de eerste 8 hoofdstukken grondig aan de slag kunnen gaan. Het kritisch-wetenschappelijk tegen het licht houden van de voorgestelde strategieën en doelstellingen vind ik, geheel persoonlijk, de blijvende taak van filosoof-wetenschapper Vandermassen , eerder dan het opzetten van een hernieuwde pedagogische politiek.
Wat mij persoonlijk uiteindelijk nog het meest heeft getroffen is de vaststelling dat het evolutie-psychologisch denkkader vele keren makkelijker toelaat om schijnbaar onuitroeibare feiten, accidenten en calamiteiten te begrijpen, of om de op het eerste zicht rare keuzes van mensen beter te kunnen plaatsen. Zonder dat je je daarvoor in rare mentale bochten moet wringen: je voelt intuïtief aan dat het logisch ergens vandaan komt. Om maar dit te noemen: Ik heb in mijn beroepscarrière heel veel ziekelijk geweld gezien tussen exen, hun nieuwe partners en hun kinderen. Ik heb als ‘baas’ vaak gezien wie het niet meer redt op het werk als er thuis een kind ziek is, en neen, ik snap ook niet, of net wel, hoe Trump aan die Melania komt. :-D
Ik hoop dat dit werk snel in veel talen wordt vertaald.

Eén van de belangrijkste boeken die ik de afgelopen jaren heb gelezen. Veel van mijn eigen observaties en intuïties omtrent mannen en vrouwen blijken een zeer solide wetenschappelijke onderbouwing te hebben. Door veel progressieve activisten, politici, hoogleraren, auteurs en journalisten wordt deze wetenschappelijke onderbouwing stelstelmatig genegeerd, verkeerd geïnterpreteerd en gemanipuleerd. Het gaat er niet om dat mannen of vrouwen beter zijn of dat ALLE vrouwen of ALLE mannen zus of zo zijn. Waar het wel om gaat is dat de gemiddelde vrouw andere interesses en competenties heeft dan de gemiddelde man. Dit heeft hele tastbare maatschappelijke gevolgen, die in weerwil van het dominante progressieve verklaringsmodel grotendeels NIET het gevolg van discriminatie zijn. De schrijfster pleit er niet voor vrouwen kansen te ontnemen. Wel pleit ze ervoor dat we er niet raar van moeten opkijken dat gelijke kansen niet leiden tot gelijke uitkomsten.

De Harari van het Feminisme heet Griet Vandermassen. Nature versus nurture: in detail bewijst ze de onterechte bio-aversie van veel feministen, waarbij ze haarscherp aantoont dat het ontkennen van evidente evolutionaire feiten het feminisme geen goede dienst bewijst, sterker nog dat het conservatieve en reactionaire types juist in de kaart speelt. Behalve diepgravend (en toch buitengewoon onderhoudend) neemt ze je mee door de geschiedenis van het feminisme en de evolutieleer, waardoor het boek zowel op meta-niveau als in alle details excelleert (met zeer veel aansprekende voorbeelden). Ze is daarnaast spatzuiver op wetenschapsfilosofische uitgangspunten (met name het gevaar van politiek en wetenschap vermengen) en bizar volledig. Verplichte -en vooral ook smakelijke- kost voor iedereen geïnteresseerd is in feminisme, gender, sekse, evolutieleer, biologie en sociale wetenschappen. Sorry voor de androcentrische uitdrukking: dit is een absoluut Meesterwerk. Een klassieker die juist door de kritische kijk het feminisme zeer serieus neemt.

Interessant boek gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek en geschiedenis.