De Aardkinderen 6 - Het lied van de grotten

Na al die jaren eindelijk het laatste deel van de serie. Ik heb het in een dag uitgelezen. Ik vond het heerlijk om te lezen wat er nu verder gebeurde met Ayla, Jondalar en de andere Anderen. Viel het me mee of tegen? Allebei. Het verhaal verloopt grotendeels zoals je het had kunnen verwachten. Er gebeuren een aantal spannende dingen, maar niets wat je niet kan zien aankomen of wat een enorme dramatische draai geeft aan het verhaal, zoals in de eerdere delen wel altijd was (breken met familie, kiezen voor Jondalar, etc.). Er zijn erg veel beschrijvingen van grotten, en op een gegeven moment gaat dat een beetje irriteren. Wéér een holenbeer, wéér een bizon, weer rode stippen. Ook het eindeloos herhalen van het lied over het ontstaan van de aarde ergert me een beetje. Gelukkig kun je die dan overslaan.
Wat me erg mee viel is dat Ayla iets minder een supervrouw lijkt in dit deel. Ook Jondalar is meer een 'gewoon' mens. En wat is het leuk als karakters uit vorige delen opduiken, al blijft ook dit een beetje oppervlakkig.
Het boek heeft min of meer een open einde. Zou de schrijfster toch een zevende deel gaan schrijven? Ze houdt haar opties open.
Het boek maakt ook een beetje verdrietig. De taart is op, dit was het dan, meer komt er (waarschijnlijk) niet. Gelukkig kun je altijd nog herlezen!

In tegenstelling tot de meeste reviewers van dit deel heb ik niet jarenlang de reeks gevolgd. Net voor de zomer van 2011 werd ik erop opmerkzaam gemaakt door mijn moeder en broer, die beiden al tot en met deel 5 hadden gelezen, met enkel nog de laatste te gaan.

Ik ben op hun aandringen dan ook beginnen lezen, het ene deel na het ander, en aansluitend op het 5e deel ook gelijk die laatste gelezen. Naarmate je in de delen vordert merk je dat Jean Auel waarschijnlijk de bedoeling had om lezers die zomaar ergens een deel uit de serie lezen mee te slepen in het verhaal door steeds wat van het voorgaande terug te laten komen. Misschien niet zo gek als je bedenkt hoeveel tijd er soms tussen het verschijnen van die delen zat.
Als je ze allemaal achter elkaar leest zoals ik deed zit je steeds 'vers' in het verhaal, en heb je die herhaling echt niet nodig, al is dat in het begin niet storend (bv. de terugblikken op deel 1 vanuit deel 2). Maar zo vanaf deel 4-5 zijn de vertragingen in het verhaal door steeds maar de 'her-belichting' van belangrijke gebeurtenissen uit Ayla's leven (die je dan dus voor de 4e of 5e keer beschreven ziet) best wel hinderlijk, en wat me bij de eerste 3 delen echt niet overkwam, gebeurde in de latere delen wel; steeds vaker legde ik het boek even aan de kant om 'iets anders te doen', en bij het laatste deel waren er hele stukken waar amper door te worstelen is. Nadat ik het nu eindelijk uit heb (er zeker 4x zo lang over gedaan als bv. deel 1 of 2) en nieuwsgierig was hoe anderen het 'eind van de reeks' hebben ervaren heb ik voor de eerste keer reviews gelezen van deze boeken.

Wow! Dan ben ik nog mild in mijn beoordeling, echt de grote meerderheid van de reviewers (in verschillende talen reviews gelezen) heeft zich blijkbaar vreselijk verslikt in de tot op de draad uitgesponnen grottentocht waarvan welhaast elke vierkante meter moet zijn beschreven, met het daar voortdurend doorheen geweven moederlied, de eindeloze officiële begroetingen met 'uitgestoken handen en relatie- en titelopsommingen' en soms zelfs in dit deel meermaals herhaalde terugblikken op de vorige 5 delen.
Daarbij de opvoering van zeer veel nieuwe karakters die niet of nauwelijks worden uitgediept, maar alleen lijken te dienen voor meer 'officiële' introductie. Zoals in veel van de reviews opgemerkt, als je al die 'ballast' eruit zou editen blijven er met moeite een 300 pagina's. over van een boek van ruim 700 pagina's.

Ik had echt de indruk dat het was omdat ik de delen misschien te snel achtereen had gelezen dat het laatste deel mij wat tegenviel, maar was verbaasd te lezen dat zoveel duidelijk echte fans van de Aardkinderenreeks zo teleurgesteld zijn in dit laatste boek en dat de schrijfster soms bepaald kwalijk nemen.

Als ik terugkijk op alle 6 de delen, dan moet ik zeggen dat ik menig uurtje geboeid heb zitten lezen en soms behoorlijk in het verhaal werd meegesleept, maar dat dat naar het einde toe steeds minder het geval is. Waar ik het eerste boek een 5 sterren kwalificatie zou geven, krijgt de laatste van mij er slechts 2.

Als dit boek op zichzelf zou staan had ik het, ondanks de vele terugblikken, waarschijnlijk niet eens uitgelezen, en zou zijn gestrand in de grottentocht waarin vermoedelijk geen enkele 40.000 jaar oude witte of rode stip onbeschreven is gebleven.
Dan eindigt het boek ook nog eens met nog zoveel verhaallijnen onafgewerkt dat het bijna niet te geloven is dat de schrijfster dit echt als laatste deel heeft geschreven. Of zou er toch nog..

Tsja..

Erwin Jonkheijm.

Heb enorm uitgekeken naar dit nieuwe, laatste deel...maar helaas...het is een opsomming van gebeurtenissen uit de voorafgaande delen. Ik snap dat dit deels is om nieuwe lezers het verhaal goed te kunnen laten volgen, maar het is vrij irritant. Verder gebeurt er weinig nieuws.
Jammer, ik had er veel meer van verwacht.

Geschreven bij De Aardkinderen 6 - Het lied van de grotten

Het grootste gedeelte (zeker 2/3) is erg saai.
Er zit veel herhaling in van de vorige boeken.
De meeste van ons weten nu wel hoe ze gebruiksvoorwerpen maken, we hebben tenslotte deel 1 t/m 5 gelezen.

Ayla bezoekt de ene heilige grot na de andere, en na een stuk of drie weet je al wat er gaat komen.
Tekeningen van dieren en rode en zwarte stippen op de muur, gaaaap..

Het laatste stuk is wel spannend, maar laat een erg groot open einde achter, dus op naar deel zeven verwacht ik.

Geen van de vragen waar ik mee loop zijn beantwoord.
Wat is het oorspronkelijke volk van Ayla, en wordt ze herkent door "haar" volk.
Wat is haar oorspronkelijke naam?
Ziet ze haar zoon nog terug?

Je zou dit boek zelf kunnen lezen als je de vorige delen niet gelezen hebt.
Om het verhaal te vertellen was de helft van de pagina's maar nodig geweest.

Voorop gesteld: ik ben een enorme fan van Jean M. Auel en van haar personages die ze zo fantastisch heeft vormgegeven in haar eerste 5 boeken. Nooit geweten dat je je zo verbonden kunt voelen met fictieve personages. De waarheidsgetrouwe weergave van het leven in de steentijd draagt bij aan de band die je als lezer met de personages opbouwt. Ik ben zo ongeveer opgegroeid met Jean M Auels boeken, waarvan er in elke levensfase wel weer eentje verscheen en heb de afgelopen maanden deel 1 t/m 5 herlezen om goed voorbereid deel 6 in te gaan.

In twee dagen heb ik het boek verslonden en ben met een onbestemd negatief gevoel achtergebleven. De verwachting die met een laatste deel gewekt wordt, is toch dat alle verhaallijnen samenkomen en, gezien het gepassioneerde en romantische verhaal, dat het een soort van - eind goed, al goed - wordt. Het kan aan mijn (te) hoge verwachtingen liggen, maar wat een teleurstelling!! Na blz 772 bladerde ik lichtelijk wanhopig verder op zoek naar het vervolg, maar helaas: Jean M Auel laat haar lezers achter met lege handen en met een eindconclusie die de meesten twee delen eerder al getrokken hadden.

De toepasselijke titel, Het lied van de grotten, doet zo ongeveer de eerste 500 pagina’s van het boek eer aan. Een geheel in de stijl van Jean M Auel zeer uitgebreide beschrijving van de grotten die Ayla op haar doniërreis bezoekt. Geen probleem, daar slaloom ik wel doorheen.

Maar waar blijft de rest van het verhaal?

In grote stappen doorloopt M. Auel de jaren waarin Ayla haar opleiding als acoliet volgt. Maar hoe verloopt de opvoeding van Jonayla? Hoe vergaat het de relatie tussen haar en Jondalar? Jean M. Auel laat hier een essentiële verhaallijn liggen, waardoor de verwikkelingen in het laatste deel van het boek voor mij als lezer compleet uit de lucht komen vallen.

Jean M Auel blijft niet trouw aan haar personages. Ze laat ze dingen doen die niet in de lijn van het verhaal en hun karakter liggen. Het is lang wachten op de, op de achterflap van het boek aangekondigde, spanning in Ayla’s relatie met Jondalar. En als die tenslotte in het laatste deel van het boek alsnog komt, zijn de gebeurtenissen verbijsterend en ongeloofwaardig. Dat in de laatste bladzijdes het verhaal alsnog wordt bijgestuurd naar een goed einde, gaat veel te snel om een goed gevoel achter te laten.

Verwachtingen die in eerdere delen worden gewekt, komen niet uit. Bestaande personages worden niet uitgediept. Er worden nieuwe personages geïntroduceerd die geen rol van betekenis spelen in het verhaal en er worden nieuwe verhaallijnen gesuggereerd die nergens worden uitgewerkt.
Tel daarbij op alle andere losse eindjes waarop het boek geen antwoord geeft en deel 6 is teleurstellend en zeer onbevredigend. De enige verklaring die ik hiervoor kan bedenken, is dat de schrijfster stiekem nog een deel 7 in haar hoofd heeft.

Ik ben nog steeds een grote fan, maar niet van deel 6.

Geschreven bij De Aardkinderen 6 - Het lied van de grotten

Deel 6 van de Aardkinderen van Jean M Auel is uit sinds twee weken. Na een aantal jaren dan eindelijk het vervolg!
Dacht ik... Het verhaal 'loopt' niet, het is saai, komt op mij over als een 'verplichting' die de schrijfster voelde om 't dan toch maar eens af te maken en er wordt erg veel terug gegrepen op gebeurtenissen uit de eerste delen. Soms 3 pagina's lang een beschrijving van wat er eerder gebeurde in bijvoorbeeld de reizen die Ayla en Jondalar maakten. Ik sla die bladzijden gewoon over. Ik ben nu op de helft van het boek en heb de neiging het weg te leggen. Dat kon ik me bij de eerdere delen van deze super serie niet voorstellen!
Heel jammer dat we hebben moeten wachten op deze tegenvaller.

Geschreven bij De Aardkinderen 6 - Het lied van de grotten

Ik ben een enorm fan van de Aardkinderen reeks van Jean M. Auel. Het eerste deel heb ik minstens 15 keer gelezen en ik keek dan ook erg uit naar dit deel. Alhoewel ik in de veronderstelling was dat er 7 delen zouden komen is met het zesde deel een einde aan de reeks gekomen. Alle losse eindjes worden dan ook netjes aan elkaar geknoopt en er zijn bijzonder veel flash backs in de vorm van herinneringen waardoor ik de indruk krijg dat mensen die de reeks niet kennen het een beter boek zullen vinden dan ik.
Op sommige stukken is het een bijzonder aangenaam boek om te lezen en net zo spannend als het 1ste, 2de en 5de deel. Het begin is echter erg rommelig en het is net alsof de schrijfster zoekend was van hoe verder te gaan na deel 5.
Ik kan alleen maar zeggen... jammer.

Geschreven bij De Aardkinderen 6 - Het lied van de grotten

Ik ben al jaren een groot fan van de serie, en heb dan ook lang uitgekeken naar dit deel. Het viel me erg tegen. Natuurlijk is het weer goed geschreven, maar het zit vol met herhalingen die de echte lezers al lang weten. Alle gebeurtenissen uit het verleden worden weer de hele tijd naar voren gebracht, alsof de lezer deze nog niet weet. Ik verwacht zelf niet dat mensen beginnen bij deel 6, zonder eerst de andere delen te lezen.

Ik had veel meer verwacht van dit boek, wat naar mijn mening erg open en teleurstellend eindigt alsof er nog een boek achteraan moet komen. Jammer.

Geschreven bij De Aardkinderen 6 - Het lied van de grotten

Het boek valt erg tegen in vergelijking met de voorgaande delen. Het verhaal is voortdurend in herhaling.

Geschreven bij De Aardkinderen 6 - Het lied van de grotten

Eindelijk het nieuwe boek te verkrijgen! Nu het boek uit en ik heb het min of meer doorgeworsteld. Wat een enorme teleurstelling. Echt een schril contrast ten opzichte van de vorige delen. Nee, dit deel zal ik niet nog een keertje lezen.