Begraafplaats Van Praag Pap. Bekroond met 5 sterren in de Vrij Nederland thrillergids 2011

Voor Eco liefhebbers is dit een prima boek. Je moet wel een ervaren lezen zijn en goed
alle plots kunnen uit elkaar houden , anders raak je het spoor bijster.
Mysterieus, verwarrend en soms spannend, maar opletten geblazen.
Naar mijn idee wordt dit boek zeker spoedig verfilmd.

Hugo Loyens

Niet alleen pent Eco als nooit te voren weer van die lijvige en niet te versmaden volzinnen neer, zoals 'De naam van de roos' is het ook een tijdsdocument.

In geen ander verhaal waren een mysterieuze aandoening, 'Froïd' en zijn dieptepsychologie, hypnotisch magnetisme, duistere genootschappen, de Loge, de eenmaking van Italië, de Parijse salons, antisemitisme, heerlijke Franse gerechten ... naadloos aan elkaar geweven tot een magistrale roman over de spionage en geschiedsvervalsing. Zowel vernieuwde technieken, godsbeeld en zelfs politieke ontwikkelingen en verwikkelingen, niks blijft ongemoeid in Eco's schets van de 19de eeuw.

Begrijp mij echter niet verkeerd, met een tijdsdocument bedoel ik niet zozeer een geschiedenisboek. Hoewel het bijzonder knap is dat ieder opgevoerd personage -behalve de protagonist- echt heeft bestaan. Het is een document van de tijd omdat deze roman iets vertelt over wij (neer)kijken op deze eeuw: turbulent, duister, angstaanjagend gevaarlijk, vol geheime genootschappen, corrupte mannen die achter de schermen 'de leiding' hebben en belangstelling voor de menselijke geest. Ik ben ervan overtuigd dat de schrijver het dan ook niet kon laten onze zienswijze ook vormelijk vast te leggen: verschillende vertellers en drastische plotwendingen. Om er ook op te wijzen hoe (weinig) die tijd verschilt van de onze.

Het getuigt net van moed om lezers niet te onderschatten! Dan Browns schrijfsels verbleken bij dit ingenieus verhaal en de historische setting ervan. Zowel Eco als Brown hebben een bibliotheek vol over de Vrijmetselarij en andere occulte genootschappen. Beiden gebruikten ze als inspiratiebron. Het grote verschil is dat de 'bruine auteur' ze als waar aanziet of ten minste zo voorschoteld. Laat dit dus duidelijk zijn: vond je 'De Da Vinci Code' al goed, heb je een voorliefde hebt voor geschiedenis en of literatuur, een ABSOLUTE AANRADER!

Ik ben nu ongeveer op 3kwart van het boek en elke keer als ik het boek oppak kost het me ongelofelijk veel moeite om er weer in te komen dit komt vnl door de gewoonte van Eco om elke pagina zo'n 10 nieuwe namen dan wel terminologien te introduceren, je wordt er kompleet daas van . Wel ongemeen knap geschreven vol vaart en smakelijke dan smaakloze details uit vervlogen tijden vnl 19 eeuw.Prachtig boek voor mensen met gevoel voor geschiedenis

De begraafplaats van Praag houdt een beetje het midden tussen het boek De slinger van foucault en het nulnummer van Umberto Eco. Het boek speelt zich in de turbulente tijd tussen 1800-1900 af en in de hoofdrol speelt een geschrift vervalser met een gespleten bewustzijn welke zijn diensten ook nog eens aanbied aan een legio van instanties met tegengestelde belangen.
Zoals in de meeste van zijn boeken spelen aan het geloof verbonden instanties, historische figuren en historische ontwikkelingen een hoofdrol. Al bij al een goed boek.

Voor de Eco-fans is dit een nieuw kunstwerk dat ze ongetwijfeld al gelezen hebben. Voor wie literatuur vooral schrijfkunst is: haast u om dit werk in huis te halen. Eco weet diverse perspectieven moeiteloos te mixen. De schrijver, de verteller, de ik-figuur, het mysterieuze alter-ego; ieder een eigen lettertype om het nog een beetje overzichtelijk te houden. Het aantal flashbacks en verhalen-in-verhalen lijkt oneindig. De opbouw van de enorme zinnen is adembenemend (of liever: verstikkend), en doet me menigmaal verlangen naar een punt.
Waar het verhaal precies over gaat is niet te zeggen. De lezer wordt meegetrokken in geschiedschrijving van de 19e eeuw, maar misschien is het ook gewoon geschiedvervalsing. Ook is het verhaal een persoonlijk relaas van een meestervervalser die steeds meer verstrikt raakt in zijn eigen vervalsingen. En tenslotte is het een mooie vertelling over paranoia en xenofobie; hoe die voet aan de grond krijgen, terwijl er eigenlijk geen grond voor is. Da's dan wel weer heel herkenbaar in de 21e eeuw.
Afijn, velen zullen het een meesterwerk vinden; ik heb mij er door heen geworsteld omdat ik hoopte op een duidelijk plot. In het boek moppert de schrijver op schrijvers die boeken nodeloos ingewikkeld maken. Is dat zelfkritiek, of heeft Eco gewoon een bord voor z'n kop? Wat mij betreft had het boek met een vijfde van zijn volume een boeiend werkje geworden. Jammer.
Ik heb het uitgelezen, het verdwijnt in de kast, en is waarschijnlijk het laatste boek dat ik van deze schrijver gelezen heb.

Het boek begint in Parijs aan het eind van de negentiende eeuw. Na een uitvoerige beschrijving van de wijk waarin de hoofdpersoon woont, komen we bij zijn onderkomen. ‘Halverwege de steeg passeerde je de volstrekt onopvallende etalage van een uitdragerij die door een verbleekt uithangbord werd aangeprezen als Brocantage de Qualité.’ Achter dit winkeltje waarin volstrekt onverkoopbare spullen liggen uitgestald in een vuile etalage, en dat alleen wordt geopend als je aanbelt, woont de hoofdpersoon van Eco’s boek, Simone Simonini, een Italiaan die allang in Parijs woont en op het moment dat het boek begint, aan een geheugenstoornis lijdt die hem doet twijfelen wie hij echt is; een rijke zakenman of een geestelijke. Het krakkemikkige zaakje is een dekmantel voor zijn duistere praktijken. Achter die façade leeft de zestiger in weelde. Er wordt hoogstzelden aangebeld, maar als de bezoeker zegt dat hij ‘gestuurd is door Tissot’ wordt hij binnengelaten en kan hij tegen een flinke vergoeding een officieel papier, zoals een testament of een geboorteakte laten vervalsen. Ook koopt Simonini gewijde hosties in om die later met grote winst weer door te verkopen aan vrijmetselaars, want die spelen in het boek een belangrijke rol, evenals de joden, de Jezuïeten, communisten, Garibaldisten, Mazzinianen(wie was Mazzini?) en nog vele andere politieke en religieuze groepen. Eco is misschien wel de grootste nog levende schrijver ter wereld, die met gemak zinnen van halve of hele bladzijden aan elkaar rijgt. Voor de literatuurliefhebber is het genieten, maar het vergt veel van de lezer, want Eco strooit met namen van personen en ideologieën als Zwarte Piet met pepernoten en als je niet zeer bij de les blijft, ga je kopje onder in deze kolkende woordenstroom. Net als De naam van de roos is De begraafplaats van Praag een magistrale roman, die zich afwisselend afspeelt in Parijs, Palermo en Turijn. Nee, niet in Praag, de Joodse begraafplaats van die stad wordt door Simonini gebruikt als decor voor een imaginair complot van de jezuïeten. Misschien is Eco wel te erudiet voor ons gewone stervelingen. Hij weet zoveel meer dan de lezer en kan niet alles uitleggen, omdat het boek dan dubbel zo dik zou worden, zodat de lezer af en toe een encyclopedie moet raadplegen om dit boek goed te kunnen begrijpen en dat is toch wel een nadeel. Het is een van de boeken die je na een tijdje nog maar een keer moet lezen om het verhaal goed tot je te laten doordringen.

Sommige boeken worden voor anderen geschreven. Dit is er een. Dit boek is niet voor mij: ik ben halverwege en realiseer me dat ik de fictieve totstandkoming van de Protocollen van de wijzen van Sion niet uit zal gaan lezen.

Je weet wat er komen gaat, nl. de fabricatie van de Protocollen van de wijzen van Sion. Maar Eco houdt je met ongemeen boeiende verhalen in je ban. Ben nu een heel eind in het boek en ben benieuwd naar wat er nog komen gaat. Wat een magistraal boek. Je zult toch zo kunnen schrijven!

Het is een pittig boek, maar ongelofelijk goed! Er zitten veel historische feiten in. De verhaallijn in ontzettend spannend. Ik kon het op het laatst niet meer wegleggen.

In een tijdsgewricht van oneliners is Eco die de paginalange zin tot ware kunst verheft een genot. Ja, 't kost moeite om de lijn vast te houden. Maar elke doorgeworstelde zin voelt als een heuse prestatie. Heerlijk, lezen met schouderklopjes... Jammer dat Eco zowat tachtig is - hoeveel kunstwerkjes volgen er nog?