De binnentuin roman

De binnentuin beschrijft het leven van Sam en Marjolein. Nadat ze al meer dan 40 jaar zijn getrouwd, gaan ze scheiden. Aanleiding is een beschrijving in een boek, waarin een affaire van Sam aan het licht komt, dat 20 jaar geleden plaatsvond. Hoewel Sam en Marjolein niet meer bij elkaar wonen, zoeken ze elkaar nog wel regelmatige op, dineren samen en gaan ze samen op vakantie. De liefde tussen Sam en Marjolein is nog duidelijk voelbaar in het boek. Henk Spaan beschrijft de gebeurtenissen op een realistische en humoristische manier, waardoor het een heerlijk leesbaar boek is geworden.
Echt spectaculaire dingen gebeuren niet voor in het boek, dat vind ik wel een beetje jammer. Wel veel verwijzingen naar vroeger, naar de jaren 60, naar de gebeurtenissen toen. Ook als Sam komt te worstelen met zijn gezondheid heeft dat niet echt een wending in het verhaal tot gevolg. Het verhaal kabbelt zo’n beetje voort net zoals de personages in het boek.
Kortom, ik vond het een boek voor tussendoor, niet echt spectaculair, maar ook niet saai.
Ik geef het boek 3 sterren.

Ik las dit boek op vakantie en heb nu dubbel leuke herinneringen aan die week. Henk Spaan kan situaties zó treffend omschrijven en citaten gebruiken -die vermoedelijk uit het leven gegrepen zijn-, dat je alles als een film voor je ziet. De therapiesessies van de hoofdpersoon zijn zo smakelijk opgeschreven, evenals een vriend van de hoofdpersoon die overal business in ziet en de dialogen van vriendinnen van de ex-vrouw. Oergeestig en door de satire heen nog herkenbaar ook. (Een mening die mijn vriendin overigens deelt!)

Sam heeft het er maar moeilijk mee. Hij woont noodgedwongen alleen in een nog nauwelijks bewoonbaar huis; zijn belangrijkste bezit, zijn boeken, zitten nog in dozen. De boekenkast krijgt hij maar niet in elkaar getimmerd. De zwerver die onder zijn huis slaapt en op zijn fiets past lukt het die kast op te zetten. Die zwerver ontvangt iedere dag vijf euro van Sam. Meer heeft hij niet nodig.
Sams vrouw, Marjolein, woont in een huis van de woningbouwvereniging De Coöperatie, een gewilde plaats voor de Amsterdamse babyboomersscene. Lekker goedkoop en gezelling ‘onder ons’. Een van Sams vrienden heeft zijn koophuis aan het Vondelpark voor 6 miljoen euro weten te verkopen aan een voetballer.
In zijn verlatenheid en depressie probeert Sam zijn ex, die eigenlijk nog gewoon zijn vrouw is, want de scheiding is er nog niet door, terug te winnen. Dat wil nog niet zo opschieten. Hij denkt terug aan de dingen die hij met haar gedaan heeft, hoe hij haar ontmoet heeft en waarom het fout is gegaan. Dat was natuurlijk iets futiels. Hij had een korte affaire met een jonge vrouw ten tijde van de misgeboorte van hun kind.
Tegelijk speelt er een kwestie van asielzoekers en vooral hoe die te gelde te maken. Een hilarisch en tenenkrommend verhaal waarin ironie dikwijls over de top gaat en hier en daar een glimp sarcasme is te bekennen.

Die babyboomers, de Maagdenhuisbezetters van weleer met hun idealistische gedachten zijn in de loop van hun veelal PvdA-carrière en topbaantjes als gemeentelijke bestuurders met hun billen vastgeplakt op het Amsterdamse pluche, zijn veranderd in een stelletje eurovreters en oude-jongens-krentenbroodleven met hun relaties overal, bij kranten, de televisie, het linkse mediagebeuren. Wat hun interesseert zijn de pecunia - non olet, immers - en de honderden euro’s kostende wijnen, die zij onder betaling van kurkgeld in het café, openbaar dus, vooral voor iedereen zichtbaar, opdrinken, hun oude vingers nog steeds in de linksdemocratische pap, terwijl oude persoonlijke ressentimenten opspelen.

Te midden van deze couleur locale speelt Sam langzamerhand en behoedzaam onder het oog van het asielzoekerstententkamp in de binnentuin van Het Hof, waar Marjolein woont, zijn troeven uit.

Heel sterk is het über-ironische van het hele asielzoekersgebeuren en het geldelijk - moreel verwerpelijke - slaatje dat het stelletje voormalige salonsocialisten slaat uit deze wrange vluchtelingenproblematiek.

Het liefdesverhaal is wat minder, maar toch nog zeer de moeite waard. Het laatste hoofdstuk had ongeschreven kunnen blijven.

Ik kende Henk Spaan vooral van voetbaldingen en daar ligt mijn interesse niet zo maar ik wist niet dat hij zo mooi en raak kon schrijven. Hardop gelachen en ook vaak een traan weggeslikt.

De hoofdpersoon Sam is een welgestelde Amsterdammer, in de zestig en bekend van radio en tv. Hij leeft sinds een jaar gescheiden van zijn vrouw Marjolein, iets waar hij het moeilijk mee heeft en maar met veel moeite aan kan wennen.
Ze waren bijna een halve eeuw samen, maar nadat een affaire van Sam van twintig jaar geleden aan het licht kwam was wat Marjolein betreft de koek op, ze wou gaan scheiden.
Die scheiding is echter nog niet uitgesproken, al woont Sam inmiddels in een flatje in Amsterdam-Oost en Marjolein in Oud-Zuid.
Hier wordt Marjolein omringt door andere babyboomers die het nog altijd hebben over hun aandeel in de bezetting van het maagdenhuis, nu houden ze echter feestjes met Weber-barbeque in de gezamelijke binnentuin.

Sam is niet gelukkig in zijn eentje, hij kan moeilijk zijn draai vinden, mist Marjolein en hoopt nog altijd op een hereniging.
Hij probeert zijn dagen routine te geven, maar die routine blijkt vooral te bestaan uit café-bezoekjes samen met zijn vriend Willem en het in een melancholische bui terugdenken aan vroeger....
Sam denkt terug aan de tijd dat hij en Marjolein net samen waren, hij een tobbende student en zij een levendige studiegenoot.
Die melancholie naar vroegere tijden is erg goed neergezet, het is een terugblik die regelmatig met enig cynisme en humor wordt neergezet.

Het heden is gesitueerd in 2016, vol met actuele gebeurtenissen die het verhaal realistisch en geloofwaardig maken.
Eén van die actuele items is de opvang van asielzoekers.
Gerrit, vriend van Sam en vooral een grote sjacheraar, is betrokken bij het opzetten van een asielzoekerscentrum in het oosten van het land.
Maar er strijkt ook een groep asielzoekers neer in de lommerijke binnentuin, zo langzamerhand wordt deze volgebouwd met tentjes, iets wat bij de omwonenden natuurlijk voor- en tegenstanders opleverd.
Ook wordt er in Hilversum gelobyd voor een nieuwe tv-show: de asielzoeker van het jaar.

Henk Spaan is er in geslaagd om een mooi verhaal met een nostalgisch tintje neer te zetten over een gevecht tegen de vergankelijkheid door een groep babyboomers. Hij weet dit op een droogkomische manier te doen die er voor zorgt dat het boek prettig leest.

Geschreven bij De binnentuin

De hoofdpersoon Sam is een welgestelde Amsterdammer, in de zestig en bekend van radio en tv. Hij leeft sinds een jaar gescheiden van zijn vrouw Marjolein, iets waar hij het moeilijk mee heeft en maar met veel moeite aan kan wennen.
Ze waren bijna een halve eeuw samen, maar nadat een affaire van Sam van twintig jaar geleden aan het licht kwam was wat Marjolein betreft de koek op, ze wou gaan scheiden.
Die scheiding is echter nog niet uitgesproken, al woont Sam inmiddels in een flatje in Amsterdam-Oost en Marjolein in Oud-Zuid.
Hier wordt Marjolein omringt door andere babyboomers die het nog altijd hebben over hun aandeel in de bezetting van het maagdenhuis, nu houden ze echter feestjes met Weber-barbeque in de gezamelijke binnentuin.

Sam is niet gelukkig in zijn eentje, hij kan moeilijk zijn draai vinden, mist Marjolein en hoopt nog altijd op een hereniging.
Hij probeert zijn dagen routine te geven, maar die routine blijkt vooral te bestaan uit café-bezoekjes samen met zijn vriend Willem en het in een melancholische bui terugdenken aan vroeger....
Sam denkt terug aan de tijd dat hij en Marjolein net samen waren, hij een tobbende student en zij een levendige studiegenoot.
Die melancholie naar vroegere tijden is erg goed neergezet, het is een terugblik die regelmatig met enig cynisme en humor wordt neergezet.

Het heden is gesitueerd in 2016, vol met actuele gebeurtenissen die het verhaal realistisch en geloofwaardig maken.
Eén van die actuele items is de opvang van asielzoekers.
Gerrit, vriend van Sam en vooral een grote sjacheraar, is betrokken bij het opzetten van een asielzoekerscentrum in het oosten van het land.
Maar er strijkt ook een groep asielzoekers neer in de lommerijke binnentuin, zo langzamerhand wordt deze volgebouwd met tentjes, iets wat bij de omwonenden natuurlijk voor- en tegenstanders opleverd.
Ook wordt er in Hilversum gelobyd voor een nieuwe tv-show: de asielzoeker van het jaar.

Henk Spaan is er in geslaagd om een mooi verhaal met een nostalgisch tintje neer te zetten over een gevecht tegen de vergankelijkheid door een groep babyboomers. Hij weet dit op een droogkomische manier te doen die er voor zorgt dat het boek prettig leest.

Sam, een bekende Nederlander in de jaren 60, is getrouwd met Marjolein. Sinds een jaar wonen ze gescheiden van elkaar, allebei in Amsterdam.
Marjolein woont in Oud-Zuid, in de buurt van babyboomers, die houden van een feestje met een Weber-barbecue en wijn. Sam woont in een appartement in Amsterdam-Oost.
Sam vindt het moeilijk om alleen te zijn en hij hoopt nog altijd op een hereniging met Marjolein.
Hij bezoekt caféetjes en eettentjes en vindt het heerlijk om over vroeger te praten. Vroeger, toen als beter was dan nu. De terugblik naar vroegere tijden, samen met Marjolein, komt met regelmaat terug in het boek. Ook de hedendaagse problematiek komt aan bod: de opvang van asielzoekers, de oprichting van een AZC en ook ziet vriend Gerrit brood in een tv-show “de asielzoeker van het jaar”.
Het boek kenmerkt zich door omschrijvingen van het zorgeloze en nostalgische verleden, het verval van het heden en de angst voor de toekomst, voor afnemende lichaamsfuncties en ziektes.
Henk Spaan heeft met humor en cynisme een leuk verhaal neergezet. Geen saai verhaal, maar ook niet echt superboeiend! Gewoon een grappig boek.

Geschreven bij De binnentuin

Henk Spaan bekijkt met een kritische blik het leven van linkse intellectuelen in Amsterdam. Zijn satirische beschouwing is geestig en leest gemakkelijk. Een plezierig boekje om voor het slapengaan een hoofdstukje van te lezen.