De boekhandel

Geschreven bij De boekhandel

Penelope Fitzgerald vertelt in 'De boekhandel' een intrigerend verhaal over Florence die in het geïsoleerde kustplaatsje Hardborough een boekhandel begint, waar niet iedereen het mee eens is. Het is vooral de stijl van Fitzgerald die erg aanspreekt. Mooie, literaire zinnen die toch redelijk makkelijk weglezen komen ook in de vertaling goed naar voren. De sfeer die dit boekje uitstraalt is van begint tot eind compleet en komt prachtig over. Van de kaft tot de stijl, tot het afgelegen dorpje en haar eigenzinnige en merkwaardige bewoners, alles klopt.

Geschreven bij De boekhandel

Engeland, 1959. Florence Green, een weduwe van vijftig jaar koopt ‘Old House’, een prachtig historisch pand in de hoofdstraat van Hardborough. Daarin wil ze een boekhandel starten.
Dat Florence een buitenbeentje is en dat ze geen makkelijke opgever is blijkt wel gedurende het verhaal. Hoe Florence zich verzet tegen ‘Jan en alleman’ lees jezelf het best in De boekhandel.

~~

Ik dacht vooraf dat De boekhandel een boek zou zijn over een geweldige, warme boekhandel zoals ik die graag bezoek. Dat was niet zo. De boekhandel is eerder het gevecht van een alleenstaande vrouw die zelf haar boontjes wil doppen maar ontzettend wordt tegengewerkt door iedereen om zich heen. Het decor is een boekhandel die gedreven wordt door een vrouw met passie voor het boekenvak maar die van bijvoorbeeld boekhouden geen kaas heeft gegeten.

De boekhandel is een boek om even goed voor te gaan zetten en je dan mee te laten voeren naar het Engelse dorpsleven alla 1959. Een aanrader!

Geschreven bij De boekhandel

Florence is een naïeve weduwe van rond de 50. Ze start haar eigen boekenwinkel in het kustplaatsje Hardborough. Ze krijgt te maken met de nodige tegenslagen en wordt tot in den treure gedwarsboomd door Mrs. Gamart een rijke vrouw met veel invloed in het dorp. Mrs. Gamart lijkt er plezier aan te beleven een ander te zien falen. Maar Florence is er echter van overtuigt dat haar boekenwinkel een groot succes zal worden.

De boekhandel, voor het eerst uitgebracht in 1978, werd geschreven in een stijl die wordt vergeleken met niemand minder dan Jane Austen en komt dan ook klassiek over. Het verhaal voert je mee naar 1959. Een tijd waarin van een vrouw niet verwacht werd dat ze ook maar iets zelfstandig ging ondernemen. Penelope Fitzgerald verstaat de kunst van het weglaten en weet toch met weinig woorden unieke personages neer te zetten en ze laat veel te raden over. De auteur laat hierdoor wonderbaarlijk veel aan de fantasie van de lezer over. Dat is knap! Ook schrijft ze poëtisch en strooit met de nodige sarcasme. Wat "De boekhandel" echter vooral uniek maakt is dat in dit verhaal een keer geen ruimte voor helden en heldinnen is gemaakt, hier wordt voor de verandering de doorsneemens, de lafaards, de mislukkelingen en de naïeve goedsullen in beeld gezet. Penelope Fitzgerald schetst eigenaardige karakters met mislukte missies. Het verhaal verloopt wat traag, maar voor wie tussen de regels door kan lezen, geeft het boek toch genoeg stof om over na te denken. Origineel, gewaagd en daarom dan ook zeker een aanrader.

Geschreven bij De boekhandel

Met dank aan Wilma Seijbel van uitgeverij Karmijn voor het opsturen van dit recensie-exemplaar.
Het verhaal speelt zich af in het Engeland in de jaren ’50. In het geïsoleerde kustplaatsje Hardborough, waar overstromingen aan de orde van de dag zijn, koop Florence Green, een weduwe van middelbare leeftijd, een mooi historisch pand om er een boekhandel in te beginnen. Het is een oud, tochtig en vochtig huis waar klopgeesten in huizen. Iedereen heeft zo zijn mening hier over, maar Florence is vastbesloten. Ze heeft geen kaas gegeten van ondernemen en heeft geen idee wat er allemaal bij komt kijken maar Florence zou Florence niet zijn als ze niet zou doorzetten. Ze krijgt hulp van een 10 jarig meisje, Christine, die er ook weer andere ideeën op na houdt. Er komt een heuse winkelbibliotheek in de winkel, waarin mensen boeken kunnen lenen in plaats van kopen. Zou het lukken om er een goed lopende winkel van te maken?
Het verhaal ademt de sfeer uit van het Engeland van 70 jaar gelden maar zou net zo goed in het heden kunnen plaatsvinden. Je kan je goed voorstellen hoe het leven moet zijn in dit kustplaatsje en welke problemen de mensen toen hadden. Je voelt met Florence mee, die ondanks alles doorgaat en zich niet van de wijs laat brengen. Een vrouw naar mijn hart. Christine is een eigenwijs kind, die ook precies weet wat ze wil en dat laat merken ook.
Het grootste deel van het verhaal speelt zich in de boekhandel af. De cover is erg mooi gekozen, als je die ziet wil je meteen weten wat er achter de deur zit of in dit geval staat.
De schijfster, Penelope Fitzgerald, schreef pas op haar 58e haar eerste boek .Op haar 78e haar laatste. Ze is vier keer doorgedrongen tot de bekende shortlist van de Booker Prize, die ze een keer won. Dit is de eerste roman die in het Nederland vertaald is.

Geschreven bij De boekhandel

Wat mij als eerste aansprak, en ook weer niet, aan De boekhandel van Penelope Fitzgerald was de cover. Ik vond 'm zowel interessant als best wel nietszeggend. Apart kleurgebruik, maar samen met de niet echt prikkelende titel wel een 'bold move' voor een uitgever. Dus toen Uitgeverij Karmijn recensenten zocht, heb ik me aangemeld.

Na de cover bekeek ik de achterkant, waarop een prachtcitaat prijkt van niemand minder dan A.S. Byatt: 'Als het gaat om de nalatenschap van Jane Austen, komt Fitzgerald daar het dichtst bij in de buurt.' Dat maakt nieuwsgierig. Ik heb het boek gelezen wanneer ik kon (niet in één ruk uit, dus), en de stijl, het verhaal en de hele setting waren heel wat anders dan wat ik de laatste tijd heb gelezen. Dat is goed nieuws, maar het was wel even wennen.

De setting is een klein kustplaatsje waar je bijna stikt in de typische, bekrompen dorpssfeer. Florence Green, de onwaarschijnlijke 'heldin' van het boek komt van buiten dit dorp en wil een boekhandel beginnen in het slaperige plaatsje dat verder weinig te bieden heeft. Vanaf het begin ondervindt ze hindernissen en tegenslagen, maar ze laat zich niet zomaar uit het veld slaan. Ze houdt zich prijzenswaardig overeind, en lijkt ook te slagen. Maar ja, niet alles is wat het lijkt.

Dat is een soort onderliggend thema van Fitzgeralds boek: hoe de dingen nu eenmaal kunnen lopen zonder dat je daar als individuele speler veel invloed op of weet van hebt. Florence mag een ondernemende geest hebben, maar haar succes is niet alleen maar afhankelijk van haar inzet en de klandizie. Zo komen we erachter dat de plaatselijk zeer invloedrijke (want ze heeft weinig anders omhanden) Violet Gamart zo haar eigen ideeën heeft, en daarin meestal haar zin krijgt, hoe dan ook.

In de recensie van De Volkskrant las ik dat Fitzgeralds schrijfstijl werd omschreven als 'ingetogen ironie'. Dat vind ik een mooie kreet, want inderdaad, er zit een bepaald soort subtiele humor in dit boek die mij wel aanspreekt. Van de plotselinge gebeurtenissen en plotwendingen moet je het als lezer niet hebben. Het verhaal kabbelt rustig voort, en laat zien dat je niet altijd beloond wordt voor hard werken. Tegen beter weten in hoop je voor Florence op een goede afloop. In zekere zin is dat misschien toch ook wel het geval. Het is in elk geval een sfeervol boek dat niet bang is om niet alles helemaal uit te leggen, en te volstaan met grove lijnen die net genoeg zeggen om een portret te schetsen van de boekhandel en zijn eigenwijze eigenaresse.

<Review is tevens geplaatst op mijn eigen boekenblog Boekenlegger.blogspot>

Geschreven bij De boekhandel

Het was in 1959 dat Florence Green aan het einde van de nacht soms niet met zekerheid kon zeggen of ze wel geslapen had. Dat kwam doordat ze piekerde over de aanschaf van een klein pand, Old House, met een bijbehorend pakhuis aan het water. Ze wilde er een boekhandel beginnen, de enige in Hardborough. Het was waarschijnlijk de twijfel die haar uit de slaap hield. Ze had eens een reiger boven de riviermonding zien vliegen die tijdens zijn vlucht probeerde een paling naar binnen te werken die hij gevangen had. De paling deed op zijn beurt zijn best om aan de keel van de reiger te ontkomen en worstelde zich nu eens voor een kwart, dan weer voor de helft en soms zelfs voor driekwart naar buiten. De onbeslistheid die beide dieren lieten zien was deerniswekkend. Ze wilden allebei te veel. Als Florence echt geen oog had dichtgedaan – en dat zeggen mensen vaak als ze eigenlijk iets anders bedoelen – dan nam ze aan dat de gedachte aan de reiger haar wakker had gehouden. (blz. 5)

Het is 1959. Florence Green besluit, om onduidelijke redenen, een boekhandel te openen in Hardborough, het afgelegen dorp waar ze woont. Iedereen in het dorp heeft een mening over de boekhandel van Florence. Er is weinig te doen in Hardborough en het dorp is erg lastig te bereiken.

Florence heeft Old House gekocht om haar boekhandel in te beginnen. Dat stuit op enige bezwaren vanuit het dorp. Mrs. Gamart, die samen met haar man in een landhuis woont, probeert Florence zover te krijgen dat ze haar winkel in een ander pand opent. Ze vertelt dat ze graag een cultureel centrum in Old House zou willen openen, want daar heeft Hardborough behoefte aan denkt ze. Florence laat zich niet ompraten.

Florence opent in haar boekhandel ook een winkelbibliotheek. Daar blijkt vraag naar te zijn, want op de dag van de opening van de bibliotheek schrijven zich al 30 inwoners in. Florence had voor iedere lener een boek klaar liggen met een briefje met hun naam erin. Dat stond allemaal netjes in een kast in een hoek van de winkel. Maar dit leidde tot chaos, omdat meerdere mensen eigenlijk hetzelfde boek wilde lenen en allemaal vonden dat zij daar meer recht op hadden dan degene wiens naam in het boek lag. Florence sloot de bibliotheek diezelfde dag weer en opende hem pas weer toen ze een winkelhulpje had. Dit meisje van een jaar of 10 uit het dorp wilde graag helpen en zorgde ervoor dat iedereen zo tevreden mogelijk de winkel verliet.

Het blijkt best lastig te zijn om een boekhandel te beginnen. Helemaal als ze tegengewerkt gaat worden. Hoe zal het met Florence en haar boekhandel gaan? Zal de tegenstand tegen haar boekhandel verminderen?

Toch wel veel andere zaken dan in de film. Eerst enigszins verwarrend maar later mooi om ook andere zaken belicht te zien die in de film anders zijn of niet zijn meegenomen.

Geschreven bij De boekhandel

Een bijzonder verhaal over een krachtige weduwe van middelbare leeftijd die persé een boekhandel wil beginnen in een Engels kustplaatsje. Ze koopt een historisch pand, maar helaas de plaatselijke bevolking keert zich tegen haar. De schrijfstijl is

Dit boek is door Uitgeverij Karmijn opnieuw uitgegeven – een budget editie met een andere voorkant. Hoewel ik de originele voorkant mooi vond, vind ik deze eigenlijk nog wel mooier. Het past heel goed bij het verhaal en nodigt wat mij betreft nog meer uit om het boek op te pakken.

De inhoud is wat mij betreft net zo mooi als die voorkant. Penelope Fitzgerald heeft een eigenzinnige schrijfstijl, waar je van houdt of die je niets vind. ‘De Engelenpoort‘ was een indrukwekkend verhaal, maar ik vind ‘De boekhandel’ echt stukken beter.

Florence is een dame met een eigen wil en besluit in het kleine dorpje een boekhandel te openen. Het dorpje heeft daar een eigen mening over en dat zorgt voor flink wat spanningen en conflicten. Dit zorgt ervoor dat het verhaal bijna leest als een soap! De personages zijn echt geweldig neergezet, het zijn bijna karikaturen en zijn misschien nog wel eigenwijzer dan Florence.

Dat het boek oorspronkelijk in 1978 is uitgegeven en dit de eerste Nederlandse vertaling is, doet niks onder aan het verhaal, dat op sommige momenten bijna ironisch overkomt. ‘De boekhandel’ is mijn favoriet van Penelope Fitzgerald en mag wat mij betreft bij de grote klassiekers van de Engelstalige literatuur horen.

‘De boekhandel’ van Penelope Fitzgerald lijkt op momenten een soap, de personages zijn bijna karikaturen en daartussen moet Florence haar boekwinkel staande zien te houden. Wat mij betreft past Fitzgerald met gemak tussen Austen en Bronte. Een prachtboek!

Geschreven bij De boekhandel

Het is altijd een beetje feest voor mij als ik een pakketje in de brievenbus vind met een boek. En wat voor één! Een atypisch verhaal in een bijzondere schrijfstijl. Ik ben fan van De Boekhandel.

Auteur
Ik zoek pas de schrijver - of in dit geval schrijfster - op nadat ik een boek heb gelezen. Kwestie van onbevangen te kunnen genieten.Wat een speciale griet is die Penelope Fitzgerald ! De eerste vrouwelijke studente aan Oxford University en meteen uitgeroepen in het studentenblad tot 'Vrouw van het Jaar'. Ah ja, zoveel waren er niet ;-).

Ze begon pas laat te schrijven met een paar biografieën en haar eerste novelle diende vooral om haar zieke man te entertainen. In 1978 verscheen De Boekhandel, waarvoor ze genomineerd werd voor de Booker prize. Verfilming gebeurde onlangs in 2017. Penelope heeft dit helaas niet meegemaakt; ze stierf in 2000 op een gezegende leeftijd.

Cover
Geen idee wat de originele cover was, maar het 'filmbeeld' trekt meteen aan. Prachtig gekadreerd, zachte kleuren en het geeft meteen demelodrama.

De Boekhandel - plot
Weduwe Florence Green besluit om een boekhandel te beginnen in een geïsoleerd en vaak overstroomd Engels stadje Hardborough einde jaren '50. De dorpelingen hebben hun eigen systeem om nieuws, brieven en pakketjes te verspreiden. De tamtam werkt ongenadig over geschreven en ongeschreven regels en gedrag. Florence krijgt voor- én tegenstanders en is 'the talk of the town'.

Mijn gedacht
Het plot van het boek oogt eenvoudig, maar het is vooral het gedrag van de personages, dat dit boek zo uniek maakt. Een 'schone' schrijfstijl met soms onvolledige zinnen of dialogen, die nét daardoor veel in de lucht laten hangen. Mooi!