De buurman roman

De meningen over dit boek zijn verdeeld: mensen zijn enthousiast of lezen het boek niet uit. Wie – net als ik - liefhebber is van de serie Het Bureau, zal zeker genieten van dit boek. Het is meer van hetzelfde, maar eigenlijk nog een beetje leuker. Het gecompliceerde echtpaar Maarten en Nicolien hebben als buren het eveneens zeer gecompliceerde stel Petrus en Peer. De beschrijving van Maarten over dit stel spreekt boekdelen: een dementerende oude man, begeleid door een enigszins debiele jongen. ‘Gezeur en en gezever’ is het thema van dit boek. Vooral Nicolien en Petrus doen daarbij niet voor elkaar onder. Heel begrijpelijk dat Lousje Voskuil, die model staat voor Nicolien, pas later toestemming heeft gegeven voor publicatie. Ik heb dit boek gelezen met een glimlach van oor tot oor en af en toe een bescheiden schaterlachje. Genieten dus. Enige voorkennis wordt wel verondersteld: figuranten als Anton Beerta, Frans Veen en Freek worden zonder introductie ten tonele gevoerd. Lezers van Het Bureau kennen hen al, maar nieuwe lezers tasten hier in het duister. De spelling van het woord vacantie (met een c) is enerzijds storend, maar past anderzijds wel bij de sfeer. Jammer dat het boek zo abrupt en plotseling eindigt. De lezer blijft met vragen achter. Een tweede deel was wat mij betreft welkom geweest.

In deze roman beschrijft Voskuil de relatie tussen zijn alter ego Maarten Koning en zijn vrouw Nicolien en de twee homoseksuele buurmannen Petrus en Peer. ‘De buurmannen’ was als titel wat preciezer geweest. Op de achterflap wordt gezegd dat het om vriendschap ging, maar dat klopt niet. Nicolien doet erg veel moeite om bevriend te raken met de buurmannen, maar Maarten gelooft daar niet in. Hij heeft zelf een moeizame relatie met de twee. Nicolien verwijt hem dat dit komt omdat hij een hekel heeft aan homo’s, net zoals zijn moeder dat had. Ze denkt ook dat hij jaloers is om het feit dat zij wel een goede relatie met de twee heeft. Kortom Maarten en Nicolien maken in dit boek weer vaak ruzie. Een feit dat Lousje Voskuil in het voorwoord ook vermeldt als een van de redenen om de publicatie in 2001 niet te laten doorgaan. Maar als het boek als roman wordt gepresenteerd, waarom is dat dan zo erg? Waarschijnlijk omdat de ruzies tussen Maarten en Nicolien in weinig of niets verschillen van de ruzies tussen Voskuil en Lousje. Voskuil presteert het om die ruzies, die vaak een vast patroon volgen heel precies op te schrijven. De beschrijvingen zijn zo goed en hilarisch dat ik er regelmatig om moest lachen. Ook de belevenissen van ‘de kabouter Petrus’ en zijn veel jongere vriend Peer, zijn een bron van vermaak. Het is een natuurlijk soort humor en de lach wordt vaak opgewekt door de herkenbaarheid van de gebeurtenissen of de karakters. Zo zijn er de ergernissen tussen de buren, zoals het feit dat de familie Koning heel vaak op ‘Pierewiet’ de kanarie van P en P past, maar als de Konings vragen of P en P een keer de katten willen verzorgen op onwil stuiten.
Voskuils stijl is droog en tamelijk kaal en voor iedereen heel goed te lezen en te begrijpen. J.J.Voskuil verdient een veel groter lezerspubliek. Lees ‘De buurman’ en geniet van een boek dat ogenschijnlijk zo simpel is, maar juist heel geraffineerd is geschreven, een literair boek dat heel toegankelijk is en niet zwaar of ingewikkeld.
Er zit een kleine fout in de tijdslijn want op blz. 180 is Maarten al met pensioen en op blz. 211 gaat hij ineens weer naar zijn werk. Een redactioneel foutje dat verder niets afdoet aan dit leuke, prachtig geschreven boek. Voskuil is misschien wel de meest humoristische literaire schrijver uit het Nederlandse taalgebied.

Voor de Voskuil liefhebbers, echt genieten. Zoals alleen Voskuil het kan, van "niets" tot in detail "iets" maken. De ironie spat ervan af. Ik heb het achter elkaar uitgelezen!

Minutieus beschreven omgang met de buren van Voskuil. Geestig, ontroerend, herkenbaar in de ongemakkelijke omgang met de medemens.

De Buurman was het eerste boek van Voskuil dat ik las. Dit op aanraden van een vriend die op dat moment het boek aan het lezen was. De schrijfstijl van Voskuil spreekt mij bijzonder aan. Gevolg is dat ik momenteel een derde boek van hem Het Bureau deel 1 aan het lezen ben. Net als De Buurman, grappig, hilarisch, herkenbaar. Echt een aanrader.

Ik heb het boek in een ruk uitgelezen. Het is onbedoeld zeer actueel. Positieve discriminatie!. Niekelien is blind voor het gedrag van de twee homo mannen. Zogenaamde minderheden zijn in haar optiek, hoe dan ook, altijd slachtoffer en zelfs hun negatieve eigenschappen en vervelende krakters worden hen daarom altijd vergeven want minderheid. Elk argument dat minderheden ook gewoon mensen zijn met al hun (on)hebbelijkheden accepteert zij niet. Helaas zie je het heden ten dage overal gebeuren.
Ik ben zelf homo en 35 jaar samenwonend, nooit gediscrimineerd, maar veel en vaak anders behandeld alsof we "beter" waren. Ook het "de jongens" zo herkenbaar!

Boeiend, meesterlijk

Een echte Voskuil!

Wat ik goed vind aan dit artikel: goede kwaliteit.

Als je van een verhaal houdt wat één aaneenschakeling is van echtelijke ruzies die steeds over hetzelfde gaan dan is dit echt een aanrader. Om wat afwisseling te creeren worden de echtelijke ruzies afgewisseld met een moeizame vriendschap met de buren die dan weer een aanleiding geeft tot een nieuwe echtelijke ruzie. Dit was mijn eerste boek van Voskuilen, maar ook zeker mijn laatste.