De Centurion #I Bruwick Anvilgard

Geschreven bij De Centurion #I

Ik bedoel rauw, omdat het wederom in Owan zijn bekende rauwe schrijfstijl geschreven is en ook rouw, omdat hij op deze manier het verdriet van een dierbare vriend hier mee probeert te verwerken/ plaats te geven.

Wederom word je mee genomen in zijn eigen gecreëerde fantasie wereld, waar we in zijn vorige serie, al kennis mee hebben mogen maken, de fantasie van Drake is onbeteugeld en ook in dit verhaal krijg je te maken met fabelachtige dieren en harde personages, deze schrijfstijl is geheel zijn eigen stijl, hij heeft deze schrijfstijl zelf gecreëerd en eigenlijk kan niemand zich hier aan meten, ik vind het wederom goed geschreven, omdat ik eigenlijk niet zo'n liefhebber van verhalen ben, en het dus daarom te kort vind, geef ik 4 sterren, omdat het voor mij dan niet af voelt, maar dat is mijn gevoel, ik weet dat er nog een vervolg is, dus het is ook nog niet echt af.

Geschreven bij De Centurion #I

Ik heb het boek cq korte verhaal 2 keer gelezen omdat ik soms wat moeite heb met plaats en tijd. Aangezien het boek eindigt op het punt waar het ook begon vond ik het fijn om even alles op een rijtje te zetten tijdens een 2e keer lezen.
Deze schrijfstijl typeert Owan Drake net zoals het gebruik van schutting taal en zijn eigen gecreëerde wereld. De wereld die je leest is hard en ruw. Niets laat de verbeelding over. Prachtig gebruik van teksten uit de bijbel naar zijn eigen verhaal. Een verhaal wat je niet loslaat zeker niet als je weet wat depressie is. Geschreven uit een kern die Owan weet bloot te leggen.
Ik houd van fantasie verhalen en ook dit verhaal is mooi. Het gebruik van fabel dieren en wezens die de aarde niet kent maakt dat het verhaal mij raakt. Ook het uitzichtloos lijden waarmee het boek eindigt. Je weet dat er een deel 2 en 3 nog gaan komen toch lijkt dit een punt te zijn en geen komma. Aan het eind van het boek heb je ook vragen waarom moesten bepaalde dingen op die manier? Misschien geven de volgende delen de antwoorden waar je op hoopt.

Ik vind het ondanks de hardheid en de pijn een mooi verhaal. Ik heb genoten van het lezen. Het boek letterlijk verslonden. Voor de schrijfstijl van Owan moet je tegen schuttingtaal kunnen en je moet fantasie hebben. Als je dat hebt en kunt is het een super schrijver!

Het boek is geschreven om zijn verdriet rondom de dood te verwerken. Dat heeft hij krachtig gedaan. Normaal voel ik hoop aan het eind van een boek bestaand uit meerdere delen, nu is die er voor mij als lezer niet. Als iemand waar je van houd sterft is die hoop er ook niet. De leegte die ik voel aan het eind van het verhaal heb ik ook bij verlies van dierbaren gevoeld. Knap gedaan. Niet wat je verwacht als je een boek leest maar Owan doet alles op zijn manier en door zijn talent in schrijven komt hij er mee weg.

Geschreven bij De Centurion #I

Omdat het eerste boek van Owan, De Val van Hymír, een zware kluif is en daarbij erg bombastisch geschreven is, raadde de auteur mij aan om dit korte verhaal dat zich in hetzelfde universum afspeelt te lezen.

Ik ben aangenaam verrast. Dit is Owans zesde boek en als de auteur zo blijft schrijven kunnen we nog heel veel moois verwachten.

Ook al is dit een soort vertakking/bronvertelling van De Zaden der Hoop, is het een mooie en vermakelijke manier om kennis te maken met zijn wereld. Toch voelt het niet helemaal af, maar ik denk dat dat bij deze de bedoeling was, want bij een zelfmoord blijf je ook voor altijd achter met onbeantwoorde vragen. Ik had graag meer over Bruwick geweten, maar het zij zo. Desondanks chapeau aan de auteur. Ga zo door. 4 dik verdiende sterren.