De dood zingt in Napels

De dood zingt in Napels speelt zich af in de jaren ‘30 toen Italië nog een fascistisch land was. Hoofdpersoon is commissaris Ricciardi. Hij heeft een speciale gave waardoor hij dode mensen ziet wat handig kan zijn bij het oplossen van een moordzaak. Zo ook in De dood zingt in Napels waarin Ricciardi te maken krijgt met een moord op een operazanger.

Ricciardi is een wat zonderling figuur. Hij is al in de dertig maar nog steeds niet getrouwd. Vooral in de jaren ‘30 was dit niet gebruikelijk. Wat verder niemand weet is dat Ricciardi zijn hart al heeft weggegeven. De auteur heeft dit zeer subtiel beschreven. Mooi!

De dood zingt in Napels is geen spannende thriller, wel een verhaal waarvan je na het lezen van de laatste pagina vurig hoopt dat er een vervolg komt.

Een titel die alles omvat. De dood zingt in Napels geeft een prachtig tijdsbeeld van het Napels in 1931.De scheiding tussen cultuur en armoede. De harde wind die de stad onguur maakt. De commissaris Ricciardi, een mysterieuze man, terughoudend omdat hij sterk de emoties van de doden ziet en ervaart. Onbegrepen door de mensen om hem heen, gekoesterd door zijn kindermeisje en met een liefde op afstand.

Als in het Theater San Carlo de beroemde tenor Arnaldo Vezzi wordt gevonden, gaan Ricciardi en zijn collega Maione op speurtocht. Ze worden onder druk gezet door hun leidinggevende die de opdracht van de duce heeft dat er snel een oplossing komt. De directeur van het theater denkt ook gebruik van zijn positie te kunnen maken, maar Ricciardi staat bekend om zijn resultaten en krijgt de ruimte om de zaak op te lossen. Don Pierini, een kapelaan en operaliefhebber, wijdt Ricciardi in als het gaat om opera’s en hun verhalen. Als een nieuwe tenor-zanger als verdachte wordt gehoord, bekent deze. De wereld denkt dat de zaak is opgelost, maar Ricciardi ontdekt het geheime leven van Vezzi, zijn onhebbelijkheden en moet een keuze maken tussen vergelding en rechtvaardigheid.

De dood zingt in Napels is een intrigerende thriller die ons een inkijk geeft in het Napels van 1931, de opera’s Cavalleria en Pagliacci en zingen emoties van de doden door in deze bijzondere commissaris. Ik kan niet wachten op het vervolg. Ook vanwege het stille leven van Ricciardi en zijn hoop op verbinding met zijn liefde aan de andere kant van het raam.

Het boek speelt in het Napels van de dertiger jaren, het fascisme is in opkomst. Commissaris Ricciardi is een bijzondere verschijning om te zien met zijn bijzondere groene ogen en gekwelde blik. Hij is van rijke komaf maar interesseert zich nauwelijks voor het familiekapitaal en maakt lange dagen als commissaris van politie. In zijn jeugd had hij zijn eerste paranormale ervaring: hij hoorde een dode man iets zeggen wat betrekking had op de manier waarop hij om het leven was gekomen. Zijn verdere leven noemt hij dit het Voorval, zijn levenslange straf. Behalve dat hij de slachtoffers hoort voelt hij ook vooral hun emoties. Dit valt hem erg zwaar en maakt dat hij een beetje een einzelganger is geworden.

Ricciardi krijgt de zaak van de vermoorde operazanger Vezzi, een heel beroemd man met contacten bij de machthebbers. Deze is vermoord op de avond van de première, nog voordat hij op is geweest. Hij wordt gevonden in zijn kleedkamer met een stuk spiegelglas in zijn nek.
Ook hier heeft de overledene nog iets te zeggen, het betreft een regel uit de opera en tranen die over zijn gezicht lopen. Ricciardi heeft geen idee wat er mee bedoeld wordt want hij is geen opera-liefhebber. Om de zaak op te lossen moet hij zich verdiepen in het fenomeen opera. Al vrij snel blijkt dat Vezzi geen geliefde man was, hij was zich er zeer van bewust dat hij een grote zanger was en gedroeg zich als een arrogante kwast. Er zijn zoveel mensen die een hekel aan hem hebben, dat maakt het onderzoek er niet makkelijker op.

Het onderzoek is een kwestie van feiten verzamen en mogelijke verdachten afstrepen maar de stugge en zelfverzekerde houding van de commissaris maken het toch boeiend om te lezen.

Alhoewel nergens echt spannend is het toch een prettig boek om te lezen.
In de eerste plaats omdat het een kennismaking is met de commissaris en de manier waarop hij in het leven staat maar ook omdat het je een kijkje gunt in een hele andere tijd van leven in een bijzondere stad.

Ik hoop oprecht dat ook de andere boeken van commissaris Ricciardi vertaald zullen gaan worden.

Mooi geschreven met veel spanning erin.

Origineel, humor en interessant. Vooral voor liefhebbers van Napels.

Zeer goed boek, jammer dat ik het uit heb. Ik hoop dat er snel meer van Maurizio de Giovanni vertaald wordt.