De doos

Dit boek is weer ouderwets spannend en goed geschreven. Het verhaal neemt je mee en laat je niet snel los.

Geschreven bij De doos

Het boek leest heel vlot. Je kan bijna niet stoppen met lezen.Tot op het laatste wordt de spanning erin gehouden.
Een echte aanrader voor wie houdt van recherche-romans, misdaad-romans.

Geschreven bij De doos

Ik heb dit boek bijna in 1 keer uitgelezen.
Zoals altijd weet Pieter Aspe de lezer te boeien tot het laatste moment.
Het boek leest heel vlot. Je kan bijna niet stoppen met lezen.

prachtig

Het boek was al gebruikt ondanks het geen tweedehandse was. Jammer... Niet geretourneerd aangezien we op vakantie vertrokken en deze wouden lezen.

Geschreven bij De doos

Voor wie van Aspe houdt, weer een echte 'Aspe'. Goed geschreven en spannend tot het eind

Een fijn boek wat nog eens daags erna geleverd wordt! Super gewoon ☺

“De doos” van Pieter Aspe begint met een proloog waarin de ik-figuur van het boek een mysterieuze afspraak met een onbekende heeft in het Griekse Elounda op Kreta. Dat is ook de plaats waar de destijds bekende TV-serie “Who pays the ferryman?” werd opgenomen. De cover van het boek toont een bootje met een vage figuur, welke voorstelling vermoedelijk refereert aan de veerman van de Styx uit de Griekse mythologie. Het verband tussen de cover en het verhaal is nogal ver verwijderd. De cover krijgt een 6.
Er vinden twee sterfgevallen plaats die mogelijkerwijs met elkaar in verband staan. In zijn eigen huis in Brugge wordt Barend Vossen, zoon van een vermeende collaborateur uit de Tweede Wereldoorlog, dood aangetroffen. Het lijkt erop dat hij met fatale gevolgen van de trap is gevallen. Commissaris Pieter Van In en zijn rechterhand Guido Versavel onderzoeken de kwestie. Daarin spelen onder meer de twee kinderen van Barend een rol. Zijn zoon Herman komt nauwelijks in beeld, zijn bastaardzoon Brecht Seynhaeve des te meer.
De wetsdokter (patholoog) met de onuitspreekbare naam Zlotkrychbrto werpt met zijn conclusies olie op het vuur.
Korte tijd later wordt Robert Dewilde, zoon van een verzetsheld uit diezelfde WO II, doodgeschoten. Van In en Versavel onderzoeken ook deze zaak en komen daarbij opmerkelijke zaken op het spoor.
Er vallen meer doden onder wie een familielid van Vossen. De ik-figuur in het verhaal is de onbekende crimineel wiens gedachtewereld even intrigerend als primitief is. Hij lijkt een simpele ziel doch vertoont op bepaalde momenten bijzonder slimme trekjes als het gaat om het voorkomen van ontdekking van zijn dubieuze handel en wandel of om ontsnappingsmogelijkheden in heikele situaties.
In een zijlijn van het verhaal vecht onderzoeksrechter Hannelore Martens, de partner van Van In, een beladen competentiestrijd uit met de onaangename procureur Proot. Deze man blijkt later in het verhaal een vreemde rol te spelen.
Tegen het einde van het boek gijzelt de ik-figuur een belangrijke politicus en diens vrouw. Hij wordt op beelden die op de televisie worden vertoond, herkend door een familielid van Vossen. En die herkenning luidt het einde van zijn misdadige acties in.

Pieter Aspe is in België een gelouterd schrijver. Hij heeft al bijna veertig thrillers op zijn naam staan waarvan er diverse als TV-serie zijn verfilmd.
Zijn taalgebruik is onberispelijk en eenvoudig. Het boek kent slechts enkele taal- en typefoutjes en is gemakkelijk leesbaar. Dat is de kracht van het boek maar ook de achilleshiel want de lezer kan gaandeweg het gevoel bekruipen dat het enigszins oppervlakkig blijft. Diverse karakters zijn niet erg breed uitgesponnen en ook de situatietekeningen zijn niet altijd even scherp aangezet.
Daarentegen zijn de speurders Van In en Versavel op onderdelen wel uitbundig beschreven. Commissaris Van In is een kettingroker en een stevige bierdrinker. Hij steekt welhaast de ene sigaret met de andere aan en zijn rookgedrag wordt keer op keer beschreven, echt teveel van het goede. Datzelfde geldt voor het steeds weer bestellen op de vreemdste momenten van een glas of flesje Omer, een Belgisch blond bier van hoge gisting met een alcoholpercentage van maar liefst 8. De herhaalde beschrijvingen van het opsteken van een sigaret en het bestellen en nuttigen van bier worden op den duur enigszins irritant.
De plot is aardig maar het is alras duidelijk in welke richting de dader moet worden gezocht.
“De doos” is een politiethriller met aardige verhaallijnen die nimmer echt ingewikkeld worden. De handelwijze van de ik-figuur is ofwel nogal primitief ofwel tamelijk ongeloofwaardig. Zijn verafgoding van zijn vriendin heeft psychopathische kenmerken. Maar hij is dan ook een psychopaat.

Het verhaal is vlot leesbaar en verdient drie sterren.