De Eenzaamheid Van De Priemgetallen

Paolo Giordano: “De eenzaamheid van priemgetallen”.

Dit boek houdt je aandacht vast van begin tot eind. Het is fijngevoelig en boeiend geschreven. Het noodlot lijkt het levensverloop van de hoofdpersonen te bepalen. Ze zoeken liefde en geluk, maar als het binnen handbereik komt, schrik het hen af. Ze staan als priemgetallen in het leven: op zichzelf. De schrijfstijl is vlot en heeft bijna iets lichtvoetigs, zelfs bij de meest aangrijpende gebeurtenissen. Het boek laat een diepe indruk na.

Geschreven bij De eenzaamheid van de priemgetallen

La solitudine dei numeri primi of simpelweg de eenzaamheid van de priemgetallen is een prachtig boek dat je in een ruk uitleest. Het verhaal begint met het zevenjarige meisje ‘Alice’ die gedwongen door haar strenge vader op skilessen gaat. De kleine Alice is elke les erg zenuwachtig en op een dag doet het kleine meisje haar behoefte in haar skipak. Alice zondert zich af en besluit zelf naar beneden te skiën. Maar de kleine meid valt en haar linkerbeen blijkt verlamd te zijn. Ze roept om hulp maar er komt niemand. Hoe Alice geholpen word, weten we niet.
Het verhaal stopt en spitst zich toe op Mattia, een hoogbegaafd jongetjes die zijn zwakzinnige tweelingzus achterlaat in het park. De tweeling was op weg naar een verjaardagsfeestje en als Mattia besluit terug te keren naar zijn zusje, treft hij een leeg bankje.
Alice en Mattia zijn beiden getraumatiseerd en als ze elkaar op een feestje beter leren kennen, voelen ze weldra een klik. De twee priemgetallen lijken zichzelf in elkaar te herkennen en begrijpen de gevoelens van de ander. De trauma’s verwoesten hen niet enkel van binnen maar ook aan de buitenkant laten ze sporen na; Alice vertoont anorectische trekjes en Mattia doet aan automutilatie. Op het moment dat Alice Mattia kust, valt ook Mattia in zwijm voor Alice. Jammer genoeg doet Giordano niet mee aan mooie sprookjes.
Dit is dan ook een prachtig citaat: ''Mattia dacht dat Alice en hij zo waren, twee priemgetallen, alleen en verloren, vlak bij elkaar, maar niet dicht genoeg om elkaar echt aan te raken."
Zo gaan de priemgetallen elk hun weg, Mattia gaat wiskunde studeren , Alice doet aan fotografie en trouwt met Fabio. Haar anorexia levert echter relatieproblemen op . Even lijkt het dat de twee priemgetallen weer bij elkaar komen, na tijden van gemis. Maar na een lange kus gaan beiden weer alleen verder, wetend dat er iemand is die hetzelfde doormaakt.

Ik vond het een intrigerend boek omdat je de eenzaamheid en verbondenheid, twee zaken die haaks op elkaar staan, zo goed kan voelen. Als ik een boek kies, ga ik altijd op zoek naar een goede titel. De eenzaamheid van de priemgetallen (let op het pleonasme die nogmaals de nadruk legt op de eenzaamheid) vind ik dan ook een titel die exact vertelt hoe het boek in elkaar zit. Je zou het meesterwerk alleen al moet lezen omwille van de schrijfstijl. Je kan als het ware in de hoofden van de personages kijken. De auteur weet te spanning goed op te drijven omdat hij vele stukken in het boek weglaat. Jammer genoeg komen we nooit te weten wat er met Michela, het zusje van Mattia, gebeurd is. Voor mij mocht het boek gerust iets langer zijn want na het uitlezen, zat ik nog met een heleboel onopgeloste vragen.

De meeste puntjes van kritiek die Giordano krijgt, is dat de situaties overdreven zijn waardoor het verhaal niet geloofwaardig overkomt. Dat spreek ik tegen want naar mijn mening zit het het boek vol met actuele thema’s zoals homoseksualiteit, eetstoornissen, hoogbegaafdheid, pesterijen, automutilatie,.. Dat deze thema’s verweven zijn tot een groot geheel is niet abnormaal want vaak is het is het ene probleem het gevolg van het andere. De schrijver laat zien dat opvoeding erg belangrijk is en laat ook doorschemeren dat je best hulp zoekt na een traumatische ervaring. Dus nee, ik vind niet dat de auteur overdrijft. Het is vooral een boek dat je tot denken zet en je zeker niet koud laat.
Lezen dus!

Geschreven bij De Eenzaamheid Van De Priemgetallen

Al direct bij het eerste hoofdstuk weet je dat je met een zeer getalenteerd schrijver te maken hebt. Als dit het debuut van Paul Giordano is, wat kunnen we dan nog meer mooie dingen van hem verwachten?
Niettemin stemde het boek mij triest. Haarfijn legt Giordano de problemen binnen twee gezinnen bloot en de grote gevolgen die dit voor de kinderen Alice en Mattia heeft. Alice wordt op 7-jarige leeftijd dagelijks gedwongen de door haar zo gehate skilessen te volgen. Hoewel dit gegeven slechts een kort hoofdstuk bevat, is het hartverscheurend om te lezen wat dit met het meisje doet en de gevolgen die het voor haar verdere leven heeft. En waarom moet de intelligente 8-jarige Mattia zijn tweelingzusje op sleeptouw nemen, terwijl hij zich zo vreselijk schaamt voor haar handicap en daar op zijn leeftijd ook niet mee kan omgaan? In beide gevallen willen de ouders het niet zien of misschien hebben ze het echt niet door; de schrijver laat ons hierover in het ongewisse.
Het raakt me vooral omdat deze onbeholpenheid in de opvoeding in veel gezinnen nog steeds zo is en ook altijd wel zo zal blijven. Ouders menen nu eenmaal op allerlei gebied beslissingen voor hun kinderen te moeten nemen, maar kijken niet goed naar hun kind zelf en wat die beslissingen voor het kind betekenen. Maar daarnaast overlaadt Giordano ons ook nogal met behoorlijk diepgaande en niet alledaagse gezinsproblematiek. Het verdwijnen van een dochter/zusje; het schuldgevoel. De onbeholpenheid van ouders om te kunnen omgaan met de automutilatie van hun zoon, die een wiskundig genie is en tevens een vorm van autisme lijkt te hebben. Of is zijn gedrag vooral het gevolg van zijn jeugdtrauma?. Een anorexia-dochter, die er wanhopig graag bij wil horen en om dit te kunnen bereiken wel heel ver gaat. Een ouder met kanker. Het is allemaal behoorlijk heftig en veel wat over de lezer wordt uitgestrooid; je wordt er niet vrolijker van, al is dat niet per se een voorwaarde voor een goed boek.

Toch komt Giordano er door zijn sublieme manier van schrijven goed mee weg, hij geeft de gevoelens van eenzaamheid van beide hoofdpersonen op een treffende manier weer. Het boek boeit van de eerste tot de laatste letter. De link met "priemgetallen" (in het boek nog dieper uitgewerkt als "tweelingpriemgetallen"), is een mooi gevonden symboliek voor een relatie tussen twee mensen die elkaar zeer nastaan en aantrekken, maar ondanks dit elkaar niet weten te raken of te bereiken. Maar deze symboliek zal mogelijk niet door iedere lezer worden begrepen of gewaardeerd, en de Nederlandse vertaling had beter kunnen zijn, maar desalniettemin voor mij 4 sterren waard!

‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ van Paolo Giordano gaat over Mattia en Alice. Mattia is de helft van een tweeling; zijn zusje Michaela is zwakbegaafd terwijl hij juist hyperintelligent is. Alice moet van haar vader elke dag naar skiles, tegen haar zin in.

Beiden hebben een trauma opgelopen in hun kindertijd. Het is daarom moeilijk voor ze om contact te leggen met anderen. Tot ze met elkaar in contact komen. Er ontstaat een diepe vriendschap tussen deze ‘eenzame tweelingpriemgetallen’. Als ze de middelbare school eindelijk achter zich kunnen laten, beginnen de twee een nieuw leven. Maar zal dit leven hen bij elkaar houden, of zullen ze altijd eenzame priemgetallen blijven?

‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ is een heel psychologisch boek. Je duikt diep in de belevingswereld van Mattia en Alice en ziet zo hoe ontzettend moeilijk het voor een kind is om met een traumatische ervaring om te gaan en wat voor impact dat heeft op het verdere leven. Het is absoluut geen vrolijk boek, zelfs een beetje depressief, maar het is wel goed geschreven.

Ik merkte dat meeleefde met de hoofdpersonen. Het is een meeslepend verhaal, hoewel ik het einde een beetje vaag en zelfs een anticlimax vond.

Geschreven bij De eenzaamheid van de priemgetallen

Uitstekende vertaling (mag ook wel eens worden gezegd) van een roman met meeslepende verhaallijn en inhoud die recht doen aan de intrigerende titel.

Geschreven bij De eenzaamheid van de priemgetallen

Dit is een voorbeeld van een instant classic: nog voor het goed en wel is uitgegeven domineert het de bestsellerlijsten al. En het verdient het. Ik heb medelijden met de arme zielen die verwoede pogingen gedaan hebben om een korte inhoud van het verhaal te maken en de lezer daarmee te overtuigen. Giordano schrijft veel meer dan hij schrijft, en dat is precies genoeg. Het is niet het type schrijver waarbij je het gevoel hebt dat de taal tekortschoot bij het schrijven van het boek, eerder de recensenten hebben dat probleem. Het boek is simpel doch helder opgebouwd, en telt meer lagen dan pagina's. En dat bekomen, als schrijver, is een hele prestatie.

We ontmoeten Alice en Mattia in hun kindertijd, op de momenten die de rest van hun levens mee zullen bepalen. Alice’s vader dringt haar skilessen op –die ze haat. Wanneer ze op een mistige ochtend toch zelf de afdaling wil maken, breekt ze haar been. Ze zal last blijven hebben van een soms gevoelloos been. Van de hoogbegaafde Mattia wordt verwacht dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn zwakzinnige tweelingzusje Michela. Om voor eens niet op haar te moeten letten, laat hij haar achter in een parkje. Wanneer hij terugkomt echter, is ze verdwenen om nooit meer teruggevonden te worden.
We volgen hen doorheen hun eenzame leven voor de volgende 24 levensjaren. Als tieners stellen de twee zich onbereikbaar op voor hun medestudenten door zich bewust onvolmaakt te maken. Alice kan haar anorexia niet van zich afzetten, net zoals Mattia het niet kan verhelpen om in zijn handen te snijden. In de middelbare school ontmoeten deze twee gelijke zielen elkaar en meteen bemerken ze iets veiligs en herkenbaars in elkaar. Hun levensdraden beginnen rond elkaar te circuleren, zonder elkaar echt aan te raken. Ze hebben elkaar nodig, maar kunnen hun eigen gevoelens niet genoeg loslaten om de ander te verwelkomen. Als magneten trekken ze aan en stoten ze af. Ze staan als tweelingpriemgetallen naast elkaar, maar toch gescheiden door een even getal dat hen verbiedt definitief bij elkaar te horen.
Als volwassene laten ze elkaar meer en meer los, ze merken dat het toch mogelijk is het leven aan te gaan als einzelgänger. Ze focussen zich op hun passies; Alice begint de wereld te bekijken door de zoeker van haar camera, Mattia vindt rust in de oplosbaarheid van wiskunde. Alleen komen ze ook tot het einde van het boek; ze aanvaarden dat het leven alleen ook mooi kan zijn. Voor mij is het boek een ode aan de schoonheid van het gewone leven, het alledaagse leven. Niet episch, maar juist intiem. Als kind ben je een buitenbeentje, maar mettertijd leer je dat het niet per se een zwakte is om introvert te zijn. Je bekijkt en apprecieert het leven op een unieke manier.
Bij het lezen van de eenzaamheid van de priemgetallen werd ik meteen meegesleurd in een reis van emoties die me bij het einde niet onaangetast lieten. De toon van eenzaamheid wordt met de dragende schrijfstijl al meegegeven van de eerste pagina. Geschoold als natuurkundige, heeft Giordano niet alleen de schijn van een poeta doctus, maar de gegronde kennis van de wiskunde waarover hij schrijft, met de zwierigheid en emotionele balans van een letterkundige. Het begrip en meeleven voor de personages wordt groter bij elke letter. Al lijken hun acties soms egoïstisch, ze veroordelen doe je nooit.
Alle recensies die ik gelezen heb zijn lovend; slechts enkelen zijn teleurgesteld over het ontbreken van een cliché einde. De meeslepende en herkenbare stijl wordt unaniem subliem gevonden, het is dus moeilijk om reacties met elkaar te vergelijken. Ik heb de drie recensies gekozen waar ik mijn eigen mening het meeste in herkende. Toch haalt NRC Handelsblad aan dat Alice’s personage sterker opgesteld is dan Mattia, wat ik helemaal niet heb ervaren. Mattia’s schuldgevoelens leggen de basis voor een complex veld van gevoelens, niet voorspelbaar of ondergeschikt. TROUW legt de focus van zijn recensie bij het vergelijken van de roman met andere Italiaanse bestsellers en de auteur met andere succesvolle auteurs die dezelfde scholing genoten. De Parool viert de emotionele complexiteit van het boek en gebruikt enkele citaten van het boek om die te illustreren.
Liefhebbers van lezen vliegen er door, en zij die niet zo snel een boek zouden vastpakken worden toch gegrepen door het verhaal. Het leest vlot en snel, en je kan het niet wegleggen. Ik raad het ten volste aan!
- Judith Lambert

Geschreven bij De eenzaamheid van de priemgetallen

De eenzaamheid van de priemgetallen gaat over twee mensen, Alice en Mattia, die beiden een traumatiserende gebeurtenis hebben meegemaakt die hen de rest van hun leven achtervolgt. Alice had een ski-ongeval waardoor haar been verlamd raakte en Mattia had een debiele tweelingzus die hij onderweg naar een feestje achterliet op een bankje omdat hij hem schaamde voor haar. Toen hij terugkwam was ze weg en ze werd nooit meer teruggevonden. Alice en Mattia ontmoeten elkaar op de middelbare school. Ze merken al snel dat ze een speciale band hebben, maar weten beiden precies niet goed hoe ze ermee moeten omgaan.

Ik vond het een mooi boek en de titel paste er perfect bij. Ik vond het zeer mooi hoe Giordano Mattia en Alice vergelijkt met twee priemgetallen. Overheen heel het boek bleef hij mij raken met hoe mooi hij de dingen kon verwoorden. Het boek had me in het begin echt mee, maar naarmate het boek vorderde begon ik het jammer genoeg een beetje saai te vinden. Ik vond het vaak nogal oppervlakkig en er gebeurde niet veel en toch wou ik steeds verder lezen om te weten hoe het verder met ze ging. Ik vond het ook zeer leuk dat je de twee personages zag doorheen een groot deel van hun leven, alleen vroeg ik me soms af wat er allemaal gebeurd was in die jaren die niet in het boek ter sprake kwamen. Soms gebeurde er iets en ineens was het vijf jaar later en weet je eigenlijk niet hoe die gebeurtenis is afgelopen. Wat ik ook zeer jammer vond was het open einde. Er bleven zoveel vragen onbeantwoord, deels ook door die tijdssprongen. We weten zelfs niet precies hoe het nu zit tussen Alice en Mattia.
Ik had zeer veel goede dingen gehoord over dit boek, en misschien omdat mijn verwachtingen zeer hoog waren was ik wat teleurgesteld. Het boek miste wat spanning en actie.
Ik heb veel gelezen dat mensen vinden dat het boek overdreven is en dat de dingen die gebeuren niet realistisch zijn, maar ik vind dat juist niet. Zulke problemen als in het boek (anorexia, depressie, zelfverminking...) zijn dingen die jammer genoeg voortdurend voorkomen. Volgens mij lijkt dat voor sommige mensen zo raar omdat ze er nog nooit zelf mee in aanraking zijn gekomen, maar er zijn veel mensen die die problemen wel hebben en zich die zich waarschijnlijk wel ergens kunnen vinden in het boek.

Geschreven bij De eenzaamheid van de priemgetallen

Ik begon aan dit boek met een bang hartje. Ik had al uiterst positieve reacties gehoord maar vaak laten die boeken, die overgewaardeerd worden, mij juist koud. Naarmate het boek vorderde, werd het ook des te verslavender. De schrijfstijl beviel mij enorm. Paolo Giordano gebruikte niet te complexe woorden en zinsbouw waardoor je snel door het verhaal heen leest. Daarnaast vind ik de meerder metaforen met de priemgetallen zo mooi gevonden. Ze geven perfect de relatie tussen Alice en Mattia weer. Het zijn echte pareltjes. Het verhaal zelf is origineel gevonden maar net door het tragische aspect van onbereikbaarheid krijgt het die extra dimensie. Beide houden hun emoties in en als lezer voel je je zo onmachtig. Je kunt alleen maar ‘toekijken’. Dat wekte een groot gevoel van empathie op bij mij. Het einde vond ik dan ook schitterend omdat de schrijver zich vast heeft gehouden aan de karakters van zijn personages en niet in de verleidelijke val is getrapt om er een happy-end van te maken. Ik raad dit boek dus zeker aan.

Geschreven bij De eenzaamheid van de priemgetallen

Het begin is lastig door heen te komen. Maar als je eenmaal in de verhaallijn zit, laat het je niet meer los. Een must-read voor iedereen. Ik heb het in no-time uitgelezen en ben nog steeds onder de indruk.