De eenzame postbode roman

Heel mooi geschreven, soms verrassend, soms voorspelbaar; goede observaties, in korte tijd uitgelezen. Eentje om aan te bevelen!

De eenzame postbode heeft één overeenkomst met mijn leven en dan houdt het daarna snel op. De enige overeenkomst is dat ik net als Bilodo (de hoofdpersoon) werk als postbezorger zoals het tegenwoordig heet.
Brieven open stomen is tijdens mijn werk maar ook privé nog nooit in mij opgekomen. En dat is maar goed ook, als de baas er achter zou komen zou ontslag op staande voet volgen. Ook daarvan is Bilodo zeker dus hij gaat heel secuur te werk.
Toch lukt het hem al 2 jaar om ongezien zo’n 30 briefwisselingen te onderscheppen. Hij neemt ze mee naar huis, stoomt ze open, leest ze, legt een archief aan van kopieën en de volgende dag kan hij de brieven alsnog bezorgen.

Vooral de briefwisseling tussen Ségolène en Gaston houdt hem bezig en door een noodlottig ongeval dreigt er een eind te komen aan deze briefwisseling. Bilodo verzint een list om dit te voorkomen en dit lijkt te werken.
De briefwisseling bestaat echter niet uit ‘normale’ correspondentie maar bestaan louter uit Haiku’s, een vorm van Japanse literatuur die aan bepaalde eisen moet voldoen. Geen eenvoudige opgave dus maar inmiddels is hij zo aangetrokken tot Ségolène dat hij tot het uiterste gaat…

Ik vind De eenzame postbode een mooi ontroerend liefdesverhaal met een eind waarbij ik even een keertje extra moest slikken. Een leestip van de bovenste literatuurplank.

Deze review verscheen als origineel en uitgebreider via mijn blog.

Geschreven bij De eenzame postbode

Een mooi verhaal over het verlangen naar en de onbereikbaarheid van liefde.

Geschreven bij De eenzame postbode

Geweldig sprookje. Bijzonder door de haiku's

Geschreven bij De eenzame postbode

Mooi en zelfs soms ontroerend

‘De eenzame postbode’ is afstandelijk en ontroerend. Er worden zaken weergegeven en op een kille manier beschreven. Thériault neemt afstand van de gemoedstoestand van Bilodo en beschrijft situaties als een analyticus. Maar zodra hij Bilodo als persoon omarmt is zijn schrijfwijze ontroerend en bespiegelend.

Haiku’s hebben mij altijd geïntrigeerd, deze Japanse kunstvorm wordt door Robert van Gulik genoemd in de rechter Tie’s mysteries. Rechter Tie maakte en kalligrafeerde haiku’s. Ik vond het bijzonder om wederom over deze poëzievorm te lezen. En ‘De eenzame postbode’ deed mij wegdromen over de tijd dat ik deze mysteries las. En zorgde er voor dat ik deze boeken weer op mijn verlanglijst zet.

Ondertussen maakt Bilodo haiku’s of zijn leven er van afhangt, hij veronachtzaamt zijn werk ervoor. Hij droomt over en ademt Ségolène. Een ontmoeting zet alles op zijn kop. Hoe loopt deze novelle af? Lees en verwondert U.

Geschreven bij De eenzame postbode

Pluspunt van dit artikel: goede kwaliteit