Lezingenreeks - De euthanasie van mijn moeder

Kennis nemen van de inhoud van dit boek is belangrijk, omdat het helder beschrijft hoe een euthanasieproces tot dramatische gevolgen kan leiden als alle berokkenen-zowel de moeder als de kinderen en de artsen van de euthanasiekliniek niet op dezelfde manier het proces beleven.
Als direkt betrokkene-zoon van de moeder in kwestie-heb ik het boek van mijn broer getracht kritisch te lezen, alhoewel mij dat veel moeite kostte, omdat de impact ervan weer sterke verdrietige gevoelens teweegbracht over de gebeurtenissen, die ik van nabij heb beleefd.
Mocht er getwijfeld worden aan het waarheidsgehalte van de inhoud, dan voel ik het als een sterke behoefte om te onderstrepen dat de ontwikkelingen in het euthanasieproces korrekt zijn weergegeven. Ik weet hoeveel moeite het de schrijver heeft gekost om ondanks alle emoties dit boek tot stand te brengen en ik hoop dat anderen daar lering uit kunnen trekken.

Als schrijver wil ik reageren op de eerder geplaatste review van Marian Verweij. In het boek heb ik omwille van de persoonsbescherming de contactpersoon tussen mijn moeder en de Levenseindekliniek niet bij naam genoemd en haar relatie met de familie achterwege gelaten. Nu zij zelf in haar review naar voren komt als een zus wil ik nog een aanvulling geven ter verduidelijking.
Haar reactie heeft wel een betekenis. Het laat zien hoe euthanasie diepe sporen kan achterlaten in de omgeving en hoe een gezin verscheurd kan raken, zelfs als niemand van de gezinsleden de vraag om euthanasie op zich afwijst.
In het boek heb ik op pagina 24 aangegeven dat het op grond van mijn persoonlijke beleving is geschreven en dat anderen een eigen herinnering zullen hebben.
Wie meer wil weten over de inhoud van dit boek verwijs ik naar de samenvatting die op deze webpagina te lezen is.
Waar leidt het boek heen? Dat is niet in de samenvatting te lezen maar bij deze plaats ik de laatste alinea’s van het boek hieronder. Ze spreken voor zichzelf:
‘Het lijkt mij zeer wenselijk dat we vanuit alle disciplines een stap voorwaarts zetten. Laten we voorbij het eigen gelijk treden en een ontmoetingsplaats creëren waar wetenschappelijke, filosofische en spirituele richtingen elkaar kunnen ontmoeten. Een groep van mensen die verlangen elkaar te beluisteren en bij de thema’s rond het mensbeeld stilstaan vanuit het uitgangspunt dat er zoveel nog niet geweten wordt en nog zoveel uit te wisselen is. Hoe zou het zijn om gezamenlijk onderzoek te doen op een nieuwe wijze? Hoe zou het zijn om samen te verwoorden waar naar gezocht moet worden omwille van het complementeren van het mensbeeld? Een groep van mensen die elkaar tracht te beluisteren om elkaar aan te vullen en elkaar te inspireren. Mensen die geen gelijk hoeven uit angst dat hun inzichten op de tocht komen te staan maar die zich erover verheugen dat er zoveel aan elkaar te vertellen is.
De inzet van het schrijven is geweest om bij te dragen aan de maatschappelijke discussie en informatie te verschaffen voor wie dat wenst.
Al met al is het mij sinds de publicatie steeds duidelijker geworden hoe actueel dit boek is, ook door het loskomen van meerdere reacties van personen die op grond van hun ervaringen diepe twijfels kregen over wat er plaatsvindt bij de euthanasie.

het geeft een andere kijk op euthanasie en is nu heel actueel.

Hierbij wat achtergrondinformatie voor wie overweegt dit boek te kopen. Het betreft een eenzijdige beleving van de schrijver van het euthanasieproces van zijn moeder. Deze beschrijving doet de werkelijkheid geweld aan. Zo zijn er korte citaten uit vele onderlinge mails, brieven en (telefonische) gesprekken in niet chronologische volgorde en zonder context tot een verhaal gesmeed. Ook zijn essentiële gebeurtenissen tijdens dit proces volledig weggelaten. Zo heeft de schrijver zijn eigen werkelijkheid gecreëerd.

Ik ben de veel genoemde ‘contactpersoon’ in het boek en kan voor wie het interesseert gedocumenteerd uiteenzetten hoe het proces daadwerkelijk is verlopen. Ik ben een van de twee zussen van de schrijver. Het verhaal gaat dus over onze gezamenlijke moeder, een voorbeeld van de vele feiten die de schrijver ongenoemd laat.

Mocht u geld willen uitgeven aan dit onwaarachtige werk, geef ik als tip om uzelf tijdens het lezen van dit boek af te vragen:
- Hoe waarschijnlijk is het dat onze moeder niet werkelijk dood wilde, als een psycholoog, twee artsen van de Levenseindekliniek, een onafhankelijk psychiater (ingeschakeld door de kliniek op verzoek van de schrijver van het boek) en een SCEN-arts allemaal afzonderlijk constateerden dat onze moeder wilsbekwaam was en dat haar euthanasiewens valide was?
- Hoe waarschijnlijk is het dat een dochter om puur eigen belang haar moeder kan laten euthanaseren, gezien alle zorgvuldigheidscriteria conform de Wet toetsing Levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding?
- Hoeveel zegt het over de terreur van vier van de vijf kinderen uit dit gezin, dat de Levenseindekliniek een valide euthanasiewens in eerste instantie niet kón uitvoeren door de overweldigende tegendruk van dit deel van de familie, nota bene achter de rug van hun moeder om?
- Hoe waarschijnlijk is het dat de schrijver meer dan u, ik of de arts van de Levenseindekliniek weet wat er met de ziel gebeurt tijdens en na de euthanasie?
- Welk belang dient dit boek voor anderen, buiten financieel gewin voor de schrijver en uitoefening van zijn vermeend geestelijk leiderschap?

Rest mij om mijn grote dank uit te spreken dat er een arts is geweest die de moed had om in deze gecompliceerde situatie alsnog de legitieme euthanasiewens van onze moeder te honoreren. Ik hoop, voor wie te maken krijgt met een euthanasiewens, dat de familie niet zo uiteen wordt gereten en dat de wens van u of uw geliefde in rust en met respect kan worden onderzocht.

Dit boekje is een verademing in een land dat volledig geïndoctrineerd wordt door de NVEE en haar politieke pendant D'66. Als huisarts voel ik de enorme druk die daar van uit gaat dagelijks.
De aandacht voor subtiele ervaringen die kunnen wijzen op een bewustzijn na de dood wordt volledig ondergesneeuwd door de agnostische houding. Echter vanuit dit gevoel 'niets te kunnen weten over een leven na de dood' worden wel mensen gedood alsof het een heilvolle daad is. 'Niet weten' wat de gevolgen van je daad zijn en toch de dodelijke spuit hanteren, dát is op dit moment de praktijk.
Dat dit niet de goede weg is, daarvan getuigt dit boekje. Wat de schrijver in het proces naar de euthanasie van zijn moeder beleeft, drie jaar geleden, kan nu een ieder beleven in het gemak waarmee over euthanasie gesproken wordt. Het is een boekje dat een beginpunt kan zijn om werkelijk zelfstandig na te denken over het proces van sterven en niet klakkeloos de indoctrinerende bewegingen te volgen.