De gave van de Selkie 2 - De roep van Avalon

Het verhaal wordt, met dit deel, steeds beter, ik moet toegeven dat De Roep van Avalon mij meer kom boeien dan De Stem van de Zee, en die vond ik al leuk! De nieuwe personages, zoals Wolf en de verpleegster Sini, zijn zeer interessant. Het einde van het boek doet je vragen naar meer!
Mijn verwachtingen, welke ik in mijn recensie van De Stem van de Zee uitsprak, zijn meer dan waargemaakt.

De stem van de zee eindigde met een hoop interessante mogelijkheden, vragen en verwachtingen, en Li is er probleemloos in geslaagd om daar in dit tweede deel gehoor aan te geven. De roep van Avalon is geen standaard-vervolg en al helemaal geen tussenboek en dat maakt het zo verdraaid interessant. Het heeft misschien wat minder diepgang of kleur dan deel één, maar daar staat tegenover dat het van begin tot eind gewoon een ontzettend boeiend en spannend boek is dat heerlijk weg leest. Li verstaat de kunst van het creëren van creatieve en fantasierijke plotwendingen die soms wat voorspelbaar, maar altijd even sterk zijn. Dit verhaal is alles wat ik ervan hoopte: het gaf een huiveringwekkend, fascinerend en sfeerrijk achtergrondverhaal, liet me toch al heel interessante personages nóg beter begrijpen en het gaat, zeker in de tweede helft, echt de diepte in.

Broer en zus zonder broer en zus
Ik vind het mooi hoe het verhaal een heel interessante basis lijkt te leggen voor de grote finale met de zoektocht naar Rona en de manier waarop Arthur en Nimue allebei een enorme groei doormaken, echt volwassen worden en steeds meer hun eigen pad moeten kiezen en volgen. Het laat zien wie broer en zus zijn zónder hun broer en zus. Juist door het einde van De roep van Avalon blijkt hoe groot het verhaal eigenlijk is en hoe belangrijk de rol is die Nimue en Arthur spelen. Een erg sterk vervolg dat niet onderdoet voor het eerste deel en erg nieuwsgierig maakt naar de climax.

Wat een heerlijke dystopische trilogie is 'De Gave van de Selkie'. Een avontuurlijk, spannend en mooi verhaal heeft de schrijfster neergezet. Ik ben zelf gek op verhalen die te maken hebben met de zee, dus deze trilogie is echt wat voor mij. Het bijzondere aan dit verhaal is  dat de schrijfster  de Selkie mythe, Avalon, Koning Arthur en zelfs de legende van Excalibur heeft omgetoverd in een futuristisch verhaal. Dit heeft tot een prachtig resultaat geleid .

*Het tweede boek bouwt zich ook langzaam op, maar als je eenmaal goed in het verhaal zit blijf je lezen.  In dit avontuurlijke verhaal en de zoektocht van hun moeder, bouwt de spanning zich goed op. Nimeu en Arthur komen er achter dat niet alles zo mooi is als ze hadden gehoopt. Ze maken hierdoor genoeg vijanden. Nimeu leert de mindere kant van haar gave kennen en haar visioenen zijn nu ook duidelijk, ook merkt ze dat Arthur speciaal dit had ze niet verwacht. Hierdoor word de band tussen Nimeu en Arthur alleen maar sterker en zullen ze alles op alles zetten om hun doel te bereiken. Ook in dit boek zet de schrijfster haar vlotte schrijfwijze door.  Ook in dit verhaal had ze iets meer de omgeving en bepaalde karakters mogen uitwerken.

Het boek zelf had van mij iets dikker gemogen 237 bladzijden is niet veel. De cover sluit mooi aan op het eerste deel en is net zo mooi.

Ik geef dit boek 3,5 sterren

Bookloversaphira

Na het zinderende einde van het eerste deel in deze trilogie, De Stem van de Zee, gaat het avontuur in dit tweede deel gelukkig direct verder vanaf het punt waar Nimue en Arthur ‘gestrand’ zijn op die laatste bladzijde. Ze staan op het punt om hun gehele leven opnieuw recht in de ogen te kijken, en behalve dat de toekomst sneller nadert dan ze hadden gehoopt, met alle verwikkelingen van dien, is het ook vooral het verleden dat hen steeds inhaalt en tegen probeert te houden. Hun familiegeschiedenis reikt verder dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden, en zij weten slechts één ding zeker: zij zijn de enigen die hun familienaam kunnen redden, maar vooral de rest van de wereld. De Zwarte Plaag wordt steeds duidelijker zichtbaar en slaat verwoed om zich heen. Heeft Nimue de kracht om haar eigen krachten in te zetten om dit tot een halt te kunnen roepen? En zal Arthur zijn leven om durven gooien, en zijn eigen rol in deze chaos op zich kunnen nemen?

De Roep van Avalon laat de lezer zien hoe het duistere avontuur steeds donkerder wordt, ingewikkelder met de gedachten van de mensen van Asklepios Congregatie sluimerend in het achterhoofd, en waar je misschien je hoofd er goed bij moet houden om de snelle actie en veranderingen in het leven van de jonge helden te kunnen volgen. Het is een organisatie die veel voor de mensheid overheeft. Teveel? Volgens hen niet, maar tegenstanders vechten voor wat ze waard zijn en trekken net zo hard aan Nimue en Arthur als de organisatie dat doet. De heldhaftige broer en zus zullen de mensen om hen heen goed moeten leren kennen, eer ze hun volle vertrouwen aan hun kunnen schenken. Wanneer je niemand kunt vertrouwen sta je er geheel alleen voor… Maar wie is er echt te vertrouwen en staat echt achter hun plannen, en wie niet? Weten ze samen hun krachten te bundelen en hun eigen verleden op een juiste manier te vervlechten met de toekomst, om zo niet alleen de mensheid maar ook hun eigen familie verder te kunnen helpen?

De heerlijke schrijfstijl van Mara Li maakt dat het boek vlot doorleest, en waardoor de lezer zich door de gedetailleerde beschrijvingen en diverse plottwists zich steeds meer in het verhaal kan verliezen. Ik merkte dat de groei van Nimue en Arthur mij enorm aansprak, ze worstelden met hun acceptatie van de gebeurtenissen die hun verdere leven voor altijd zouden gaan beïnvloeden en vullen. Het voelde alsof ik ze steeds beter leerde kennen en leefde ontzettend met ze mee. Ik hield dan ook angstvallig mijn adem in toen de ontknoping zich had ontvouwen en… nee, er waren echt geen verdere pagina’s meer. Ik zou echt moeten wachten tot het slotdeel van deze fantastische en mythische trilogie, want stoppen? Dat kon ik niet meer. Ik moest weten hoe het verder zou gaan met de personages met wie ik bevriend was geraakt en wie ik eigenlijk niet meer wilde missen.

Tja, wachten tot het laatste deel dan maar… Het is de enige keuze die ik heb. Helaas, want dit is absoluut één van die series die ik nog lang zal blijven koesteren!

Eerst een kijkje naar de cover, ik vind dat de cover de sfeer van dit verhaal heel goed weergeeft en er netjes verzorgd uitziet. Ook belangrijk voor het boek vind ik.

In het tweede deel van deze trilogie gaat het verhaal verder terwijl Nimue en haar broertje gevangen zijn door de Asklepios Congregatie. Diegene die hun gevangen heeft blijkt een neef te zijn en vele vragen rondom de oom van Nimue’s moeder en grootmoeder krijgen hier antwoorden Helaas roepen deze antwoorden ook weer vragen op. Er komen nieuwe belangrijke figuren in hun leven, de verpleegster Sini en Wolf, Vooral het laatste figuur word heel belangrijk voor Nimue. Ze weten te ontsnappen dankzij deze nieuwe vrienden en vertrekken per boot op zoek naar hun moeder en naar antwoorden op de vele vragen.

Het gevoel dat je een heel bijzonder verhaal aan het lezen bent laat me nog steeds niet los, elk vrij moment ben ik aan het lezen omdat je geen idee hebt waar dit zal eindigen. De schrijfstijl van Mara Li lijkt ook te groeien, ze heeft zich echt in deze dystopische wereld verdiept, is erin ondergedoken en komt pas weer boven als ik deel drie heb gelezen. Het is een serie die zich in de toekomst afspeelt en toch heel realistisch en voorspellend zou kunnen zijn. Dat merk je vooral als je aan het lezen bent terwijl de rest naar het journaal kijkt. Dan lijkt het allemaal niet zo ver weg te zijn, De vervuiling en de gevolgen voor ons……
Nimue komt tijdens haar vlucht met Arthur op een eiland aan waar ze mensen ontmoet die ze weer moet gaan vertrouwen als dat lukt.Haar zorg voor haar broer wordt haar bijna teveel, dat is zo menselijk en met dit voorbeeld hoop ik duidelijk te maken dat Mara Li hele bijzondere fantasy of Young Adult schrijft. Ze combineert het goed met de legende of de mythes rondom Arthur en toch kun je jezelf nog steeds herkennen in de personen en dat is mooi gedaan.

Wat heeft de zeehondenketting van Nimue te maken met het hele verhaal? Daar kom je achter als je het verhaal leest.

Nimue en Arthur zijn nog steeds opzoek naar hun moeder en reizen nog steeds door Centraal-Europa, ze hebben nieuwe vrienden gemaakt, maar zijn deze wel te vertrouwen? Als ze gegrepen worden door de Asklepios, lijkt hun zoektocht verloren, komen ze ooit nog uit de 'gevangenis' en kunnen ze ooit hun moeder nog vinden?

Het tweede deel in de trilogie is de hoofdthema vertrouwen. WIe is te vertrouwen en wie is je vijand. Het verhaal gaat door en word spannender, avontuurlijker en leuker om de trilogie te lezen.