De Geldbubbel Hoe Overheden En Banken Ons Spaargeld Hebben Verkwanseld

“Hoewel het vooralsnog is gelukt om een meltdown van het kredietsysteem en schulddeflatie te voorkomen, is het risico levensgroot dat door het aanzetten van de geldpersen mensen het vertrouwen in cash geld gaan verliezen, met als gevolg hyperinflatie en het toch nog ineenzakken van het kredietsysteem.” ~ quote uit ‘De Geldbubbel’

De afgelopen jaren waren bijzonder turbulent voor de financiële wereld. Reusachtige banken vielen om, Europese overheden bleken failliet, piramidespelen en andere fraudes klapten als kaartenhuizen in elkaar, structurele onevenwichtigheden in betalingsbalansen werden zichtbaarder, pensioenfondsen en andere institutionele beleggers moesten hun bezittingen flink afwaarderen, ondanks extreem lage rentes stagneerde de economie … Is het een crisis van staatsschulden, financiële instituten of van het geldwezen zelf?

In de wirwar van derivaten, hedge funds en stagflatie is de gemiddelde Nederlander ongetwijfeld sinds jaren de tel inzake financiële berichtgeving goeddeels kwijtgeraakt. Voor de meeste mensen is inmiddels natuurlijk wel duidelijk dat spaarders, gepensioneerden en mensen in loondienst er de laatste jaren niet bepaald op vooruit gingen en dat een eventueel licht aan het eind van de tunnel wel eens afkomstig zou kunnen zijn van een aanstormende trein.

Politicoloog Sander Boon ziet echter aan de horizon van de huidige financiële wanorde een – figuurlijke – pot goud die blinkt. In het hoofdstuk ‘Herkapitaliseren’ van zijn uiterst leesbare ‘De Geldbubbel’ schetst hij zelfs drie verschillende manieren waarop het edelmetaal weer een centrale rol in ons geldsysteem kan gaan spelen.

Zo ver is het echter nog bepaald niet, want in de westerse wereld is ‘geld’ nooit eerder zo losgekoppeld geweest van goud als de laatste decennia. Vele organisaties en individuen hebben gebaat bij deze monetaire structuur, stelt ‘De Geldbubbel’, maar de koek is nu echt op.

Een centrale verhaallijn is het probleem van de begrotingstekorten van staten en (centrale) banken die regeringen met leningen ‘te hulp schieten’. Daarmee worden zij medeplichtig aan allerlei vormen van geldschepping en kredietcreatie, die uiteindelijk economische schokgolven veroorzaken en ook inflatie. Politici nemen echter de problemen die hun kortzichtige belangen elders veroorzaken doorgaans voor lief. Met het extra geld kunnen ze samenlevingen ‘hervormen’, verzorgingsstaten uitbouwen en oorlogen en ontwikkelingshulp financieren. Op hun beurt maken bankiers niet alleen een soort gratis winsten, maar weten zich ook nog eens door regeringen gedekt als hebzucht en incompetentie de ondergang van hun “onderneming” inluiden.

Enerzijds verschaft ‘De Geldbubbel’ primair en onvermijdelijk een algemeen historisch overzicht, anderzijds verkrijgt het zijn scherpte door de schokkende feiten die erin verwerkt zijn. Het is een indrukwekkende prestatie van auteur Sander Boon hoe hij in zo’n bondig boek niet alleen de geschiedenis van de financiële markten verklaart, maar ook de ‘bredere historie’ daaromheen weet te verbinden met dit heldere verhaal. Een must read voor economen, studenten in de sociale wetenschappen, geïnteresseerde leken en – vooral – mensen met belangen in financiële markten!

Geschreven bij De geldbubbel

Dit explosieve boek is nog steeds actueel (anno 2017). Overheden en centrale banken hebben de implosie van het geldsysteem dat zij hebben gecreëerd nog steeds weten uit te stellen, maar dat het systeem nog steeds in al zij voegen kraakt, is duidelijk. De auteur legt uit hoe het systeem tot stand is gekomen, wie er belang bij hebben, wat er mis mee is en waarom het op termijn onhoudbaar zal zijn. Het boek is niet geschikt voor mensen die helemaal geen verstand hebben van economie; het is helder geschreven maar je moet wel een beetje weten waar het over gaat.

Het blijkt mogelijk om de crisis en hoe het zo ver heeft kunnen komen zo te beschrijven dat het voor de economische/financiele leek leesbaar en helder is, terwijl je toch niet het idee hebt dat er consessies zijn gedaan aan volledigheid en accuraatheid. Dat is al een prestatie op zich.

Wie kun je vertrouwen als argeloze burger, wanneer alle partijen die een aandeel hebben in de crisis zulke grote belangen hebben in de instandhouding van het systeem dat eraan ten grondslag ligt? Vooral als de burger voor zijn informatie afhankelijk is van diezelfde partijen is dit een zeer pertinente vraag.

Sander Boon heeft een enorme hoeveelheid kennis van ons huidige financiele systeem en zijn ontwikkelingsgeschiedenis en is er tegelijkertijd voldoende onafhankelijk van om de vinger op soms zeer zere plekken te leggen. En passant schetst hij ook nog eens duidelijke scenario's voor de nabije en verdere toekomst, die kunnen helpen ons op de onvermijdelijke klappen voor te bereiden.

Petje af.