De H is van havik N.v.t.

De auteur beschrijft haar ervaringen met het 'treinen' (africhten) van haar havik Mabel, die ze aanschaft vlak nadat haar vader is overleden. Als referentie gebruikt ze het boek 'Havik' van T.H. White (eerder gepubliceerd onder de titel 'De vlucht van de havik').
Het boek kent drie thema's:
1. de verwerking van het verlies van haar vader, op wie ze blijkbaar heel erg gesteld was;
2. de worsteling om een wilde havik 'zeeg' (tam) te krijgen en alle frustratie die dat oplevert, maar ook alle vreugde die daar bij hoort;
3. retrospectie op het verhaal van White, die vrijwel alleen maar mislukkingen kent.
De auteur lijkt zich heel erg boos te maken over White, die volkomen onwetend aan het treinen van een havik is begonnen. Pas bij de herlezing viel mij de gelaagdheid in deze roman op: de functie van alle uitgebreide natuurbeschrijvingen, die haar stemming prachtig illustreren, de inzet van White op de momenten dat haar eigen frustraties de overhand dreigen te krijgen en de subtiele verschuiving in het verwerkingsproces rond de plotselinge dood van haar vader.

Prachtig geschreven. Een boek dat je bijna niet weg kunt leggen, vooral omdat een onderwerp is dat voor mij nieuw was. Het verwerken van de dood van haar vader. Dat ze ook T.H. White daarbij aanhaalt, maakt het boek extra bijzonder.

Een geweldig boek. Het kost je weinig moeite om je volledig in te leven in de personage(s) en de landschappelijke omgeving.

Het is boeiend om te lezen hoe de schrijfster een band met haar havik opbouwt en de natuurbeschrijvingen als ze met haar havik gaat jagen zijn erg mooi. Het is echter teveel van hetzelfde. Ook gaat de helft van het boek over de schrijver T. White die het Arthur-boek "The Once and Future King" heeft geschreven. Deze getroubleerde schrijver heeft zelf ook getracht een havik tam te maken, zonder succes. Voor liefhebbers van White is het interessant over hem te lezen maar voor anderen leiden de talrijke passages over White alleen maar af van het verhaal.

Geschreven bij De H is van Havik

Wat een prachtig verhaal. Na het overlijden van haar vader voelt ze dat het steeds slechter met haar gaat. Ze is al jarenlang valkenier. Ze heeft altijd het trainen van haviken afgewezen. Tot nu. Oprecht, met humor l duidelijk beschrijft ze hoe ze haar havik traint. Wat een strijd.
Ze gaat zo ver dat ze zich van het sociale leven afzondert. Ze kan en gaat denken en voelen als de havik. Op haar pad loopt White mee. Zijn geschiedenis van zovele jaren geleden raken haar en mij als lezer. Het trainen van de havik helpt haar in het verwerken van het verlies. Verlies dat zo groot was en haar eigen wijze nodig had om te verweven in het leven van Helen.
De zin: Handen zijn nodig om aan te raken, uit te reiken, om... blijft me bij.

Geïnspireerd door Terence H. White, schrijver van boeken over het temmen van haviken, heeft Macdonald in dit boek overtuigend en treffend het proces beschreven van de helende werking die uit kan gaan van interactie tussen havik en mens.
De auteur heeft een groot verlies geleden en voelt de behoefte een havik te gaan temmen. De manier waarop, heel intens en gepaard gaande met enorme frustraties, tegenslagen, twijfel aan haar kunnen, maar ook de euforie wanneer iets wel lukt, is heel boeiend beschreven.
De mix van de terminologie van het temmen van haviken en de be(her)leving van het verdriet van de schrijfster maakt het boek een heel mooi puur natuur verslag

Een bijzonder boek over het houden van een havik, gecombineerd met een familie geschiedenis en een diep rouwproces over verlies van haar vader annex oude literatuur beschreven over het treinen = tam maken van de havik - de koningsvogels onder de roofvogels. Zeer boeiend!

Overweldigd door rouw en verdriet vanwege de dood van haar vader besluit ervaren valkenier Helen Macdonald een havik te nemen. Synchroon aan de verwerking van haar verdriet temt ze stapje voor stapje de havik die ze Mabel noemt.

Op indrukwekkende wijze weeft Macdonald het heden, waarin ze kampt met haar verlies en het verleden door elkaar. In het verleden blikt ze terug op haar jeugd, waarin ze zelf een passie voor roofvogels ontwikkelt en op wat ze weet van het leven van haar vader, die fotograaf van beroep was. Bijzonder is daarbij de manier waarop het boek The Goshawk van Terence Hanbury White een rol speelt in ‘De H is van havik’. In de vorige eeuw treinde White zijn havik Gos op een manier waarop Macdonald het uitdrukkelijk niet doet met haar havik Mabel. Maar het is niet zozeer de tegenstelling in aanpak die het aandeel van White bijzonder maakt en meerwaarde aan het verhaal geeft. Ieder op hun eigen wijze laten zowel Macdonald als White een psychologische zoektocht naar zichzelf zien.

Macdonald trakteert de lezer daarnaast op uitgebreide beschrijvingen van landschappen tijdens het los laten vliegen van de havik en het eindeloze jagen. Bijzonder is ook dat het boek van jachtpartij naar jachtpartij leesbaar blijft. Wat dat betreft is het meer een natuurboek dan een roman. In het verhaal groeien Mabel en Macdonald steeds meer naar elkaar toe. De havik wordt bijna menselijk en Macdonald vertoont vooral tijdens het jagen roofvogelachtige trekjes.

Als de lezer niets van treinen van roofvogels weet of van de jacht, dan is dat euvel opgelost na het lezen van ‘De H is van Havik’. Dat is een minpunt voor mensen die principieel tegen het houden van roofvogels in gevangenschap en het jagen met deze vogels zijn. Kun je daar doorheen kijken, dan is het een prachtig boek waarbij de lezer wordt meegenomen op de spirituele queeste van zowel White als Macdonald.

Veel spijt van aanschaf. De mevrouw die de mede spil is van dit boek is in rouw om haar vader. Verder verslonst ze om wille van een te temmen havik. Saaiheid troef. Dan is er nog een rouwend moment om een al dode schrijver die ook over het temmen van een havik schreef. Ook daarin zwelgt de ik- persoon, dus de schrijfster. De taal is ook nog eens bonkig (wat niet aan de vertaling ligt). Dit boek krijgt geen plaats in mijn boekenkast.

Schrijven kan Mrs. Macdonald wel, een sfeervol boek.
Vooral omdat ze veel aanstipt, maar niet exact benoemt, blijft er voor de lezer veel ruimte eigen beeld, gevoel te vormen.
Toch maar twee sterren, omdat het onderwerp me zéér tegenstaat, roofvogels in een kooi of aan een riem, getraind en getemd, weerzinwekkend.
Juist, omdat er geen eind aan komt, weer nieuwe, jonge dieren in gevangenschap geboren worden en weer hun ware aard moeten onderdrukken en geen vrijheid kennen.
Het is écht niet meer van deze tijd, was het vroeger ook al niet, om dergelijke schitterende dieren gevangen te houden en te verhandelen.
Apart woordenlijstje met namen van attributen en trainingen om deze dieren af te richten, was ook wel handig geweest.