De Helaasheid Der Dingen

Echt alles gaat mis voor de jonge hoofdpersoon uit dit boek. Hij groeit op in de lagere sociale klasse en heeft het al niet getroffen met zijn familie, die van de ene in de andere bizarre situatie terechtkomt. Alles zeer geloofwaardig, maar wat een gebeurtenissen toch allemaal. Ik kon niet anders dan sympathiseren met de kleine jongen en hopen dat hem een beter lot wachtte. Ik vond het prachtig, een beetje lekker vreemd en vooral vernieuwend en toegankelijk. Voor mij een dikke vier sterren!
Overigens lees ik graag Vlaamse boeken en ook hierin heb ik mezelf weer heerlijk in een hoekje kunnen laven aan de prachtige woorden af en toe.

Ik heb het boek met ontzettend veel plezier gelezen. Het boek hield mij in zijn greep vanaf de eerste bladzijde. Doordat de twaalf hoofdstukken zo geschreven zijn dat je het idee hebt dat je twaalf verhaaltjes leest, blijft het interessant. Het gaat niet eindeloos door. De ontwikkeling van de hoofdpersoon is goed zichtbaar. Het is een triest boek, maar minstens zo vermakelijk door de zwartgallige humor. Verhulst heeft een ontzettend poëtische schrijfstijl en zijn woordkeuze is minstens zo verassend. Een absolute aanrader.

Geschreven bij De Helaasheid Der Dingen

Ik heb al meerdere recensies gelezen op het internet en telkens kwam hetzelfde onderwerp terug: "De volwassen Dimitri Verhulst onderbreekt het verhaal te vaak waardoor je geen band krijgt met het hoofdpersonage." Ik heb hierover eens diep nagedacht en denk te hebben ontdekt waarom hij dit deed. Het feit dat hij regelmatig tussenkomt verstoort inderdaad het ritme van de lezer die zich probeert in te leven in het verhaal. Ik ben ervan overtuigd dat Verhulst dit met opzet doet zodat de lezer het boek eerder gaat zien als een biografie. Daardoor word je je snel bewust dat je eigen situatie al bij al echt goed meevalt... Het valt niet te ontkennen dat Verhulst regelmatig harde woorden in de mond neemt en zich niet inhoud om zijn slechte thuissituatie te beschrijven maar ik vond dit niet storend, integendeel. Door het overmatig gebruik van vuile woorden wordt alles wat hij zegt nog eens extra in de verf gezet. Dit was het eerste boek dat ik las van Dimitri Verhulst en het was meteen een schot in de roos. Dit boek is zeker een aanrader voor zowel beginnende als gevorderde lezer!

Al een poos terug dit boek gelezen. Deed me denken aan Louis-Paul Boon zaliger. Een rauw realisme, hard en cru, maar met liefde en mededogen geschreven. En dat door een toch relatief jonge man. Je moet het maar kunnen...

Tja, als een schrijver al vóór de eerste bladzijde schrijft "eventuele gelijkenis van bepaalde personages in dit boek met bestaande personen berust op louter mensenkennis", dan ben ik eigenlijk wel al verkocht. Mij was gewaarschuwd dat dit boek nogal plat en soms onsmakelijk was. Ja, dat is het, maar wat een briljant en hilarisch boek! Ik heb zo vaak hardop zitten lachen bij dit boek - bij de fantastische beschrijvingen van het opgroeien in een huishouden met een aantal zuipende en werkloze "nonkels" in een Vlaams dorpje - dat ik er regelmatig de slappe lach van kreeg. En dan ineens komt er weer zo'n prachtige en schrijnende zin voorbij, dat je weer helemaal ontroerd bent. Het is eigenlijk een triest leven als je er bij stilstaat, maar zo mooi en grappig verteld, dat je al die nonkels uiteindelijk toch wel heel sympathiek gaat vinden. De schrijver is uit dit milieu ontsnapt, maar denkt er ook met weemoed en warmte aan terug.

Mooi boek. waard om gelezen te worden. Wat een boek. Pijn om door te lezen, maar toch doorlezen. Vlaams Nederlands is soms rauwer, terecht een bestseller.

Geschreven bij De Helaasheid Der Dingen

Een boek dat je als lezer een onbestemd gevoel geeft. Het jongetje van een jaar of 13 dat moet leven in omstandigheden die te erg voor woorden zijn maakt dat je de beklemmende narigheid kunt voelen. Knap van Verhulst dat hij dit weet te bereiken.
Het betreft hier een verhaal dat opgebouwd is uit verschillende hoofdstukken die steeds net weer een ander accent hebben. Het geheel vormt geen doorlopend verhaal, maar het grote plaatje is heel duidelijk voor te stellen.

Geschreven bij De Helaasheid Der Dingen

Van begin tot einde een prachtig verhaal, kan niet stoppen met lezen

De helaasheid der dingen gaat over de jonge Dimitri Verhulst die samenwoont met zijn vader, zijn grootmoeder en zijn drie nonkels in het dorp Reetveerdegem. Zijn nonkels en vader zijn verslaafd aan de drank en veel geld hebben ze niet. Bovendien is zijn moeder allang naar een andere uithoek van de wereld gegaan. Het boek vertelt over alles wat Dimitri in zijn jeugd heeft moeten meemaken.

Alhoewel het misschien niet de meest aantrekkelijke thema’s zijn die voorkomen in het boek, vond ik het toch aangenaam om te lezen. Het is geschreven op een leuke, humoristische manier waardoor je toch nog eens goed kunt lachen, want het boek is eigenlijk erg tragisch. Wat ik ook nog zeer goed aan het boek vond was hoe de verhalen losse gebeurtenissen zijn, maar toch onderling samenhangen om een beeld te schetsen van het verloop van Dimitri’s jeugd, aangezien de verhalen soms zelfs verwijzingen hebben naar elkaar. Een echte aanrader!

Het verhaal is redelijk moeilijk te volgen door de toch wel onafhankelijke hoofdstukken over de familie Verhulst. Zo wou ik na elk stukje meer weten, maar het werd stopgezet. Dit vind ik een negatief punt.
De helaasheid der dingen is geschreven door Dimitri Verhulst met zichzelf als hoofdpersonage. Hij wil ons beter doen inleven in het verhaal, ook al was dat niet mogelijk met de onderwerpen waar ikzelf niet extreem mee in contact kon. De verhalen die hij beschrijft over zijn verleden lijken onrealistisch. Hun leven lijkt voortdurend te draaien rond drank, gokken en vrouwen. Hebben ze dan niets interessanter te doen?
De taal die Verhulst gebruikt vind ik wel passend bij het onderwerp. Zijn uitspraken zijn de dag van vandaag nog steeds herkenbaar in zulke milieus.
Ik vond niet dat er veel humor in het boek stond, zoals velen menen. De onderwerpen lijken mij niet echt lachwekkend, hoewel hij wel inventief kan zijn in de manieren waarop de personages de rode draad van het verhaal kunnen voortzetten. Zo werd er bijvoorbeeld een wielerwedstrijd gehouden met drank.
Het boek leest vlot, maar qua inhoud vind ik het minder aantrekkelijk.