De hoogstapelaar roman

Te Gussinklo schreef wederom een fantastisch werk. Er gebeurt in de roman vrij weinig, maar de manier waarop deze is geschreven en de psychologische ontwikkeling die het personage doormaakt, maken dit boek tot één van de beste die ik (tot nu toe) in 2019 heb gelezen. De fantastische beeldende zinnen van Te Gussinklo zijn niet te vergelijken met die van enig ander schrijver, het is een verademing om geen constante stroom van metaforen of middelmatige zinnen te lezen (zoals helaas in sommige hedendaagse romans het geval is), maar bij elke regel op het puntje van je stoel te zitten.
>>>Wederom schetst Te Gussinklo in deze roman een beeld van een jongeman die lichtelijk onuitstaanbaar is en denkt iedereen naar zijn hand te kunnen zetten. Later in het verhaal komt de lezer erachter dat dit alles een act is, dat Ewout slechts toneelstukjes opvoert en dat zijn werkelijke zelf een stuk minder zelfverzekerd en stabiel is. De manier waarop Te Gussinklo de lezer kennis laat maken met dit personage doet mij denken aan Humbert Humbert in Lolita van Nabokov. Als lezer ga je bijna mee in de gedachtegang en het gevoelsleven van de protagonist, maar uiteindelijk blijkt het personage een ontzettend naar mens te zijn. Wanneer je als auteur zo’n effect teweeg kan brengen; mij als lezer dusdanig op het verkeerde been kan zetten en mij kan laten sympathiseren met een mens met totaal immorele gedachten en acties, dan heb je iets heel goed gedaan en spreek ik van literatuur.
>>>De hoogstapelaar is geen roman die je gemakkelijk, laat staan diagonaal, kan lezen. Je doet jezelf daarnaast tekort wanneer je dit wel probeert te doen. Elke zin is er één om bij stil te staan en van te genieten. Daarnaast is De hoogstapelaar een roman die datgene vertegenwoordigt wat alleen literatuur kan bieden: een kijkje in de zielenroerselen en levensvisie van een ander en wel op zo’n manier dat je als mens geen toeschouwer bent, maar waarin je de persoon daadwerkelijk even ‘wordt’ en op deze manier nieuwe psychologische inzichten verkrijgt en de daadwerkelijke wereld wellicht met een andere bril kan bezien. >>>Lieve lezer, als ik u kon dwingen dit boek te lezen, dan had ik dat gedaan. In plaats daarvan schrijf ik deze recensie en hoop u te hebben overtuigd, of op zijn minst te hebben geprikkeld, om deze fantastisch geschreven roman te lezen. Gun uzelf deze beleving! Ik verzeker u dat u geen spijt zult krijgen.

De beschrijving van het boek klopt wel, maar ik had me niet gerealiseerd dat dit boek in de jaren 60 speelt, wat bijdraagt aan de afstand die ik tot de hoofdpersoon voelde. De 17-jarige jongen uit het verhaal is vooral bezig met kritiek leveren op zichzelf en zijn omgeving en dat gaat enorm tegenstaan. Voor mijn gevoel bleef het maar doorkabbelen (en zo voelt het voor de hoofdpersoon misschien ook) en het raakte me niet genoeg om door te willen lezen.

Een helaas voor mij niet doorheen te komen boek. Een egotripper en puber probeert eindeloos lang zich te bewijzen. Dat is de rode draad. Het boek boeit maar niet hoewel ik het heel lang heb proberen vol te houden. Zonde van m’n tijd. Heb nog heel veel op m’n nachtkastje liggen. Zeer teleurgesteld.

Weergaloos geschreven niet met een pen maar met een scalpel ontleed de schrijver de zielenroerselen van de hoofdpersoon Ewout. Ik zie het als een coming of age roman maar ook weer niet echt. De twijfels en onzekerheden van de hoofdpersoon zijn letterlijk lachwekkend maar ik heb vooral heel veel geglimlacht om de hoofdpersoon , hij is onuitstaanbaar maar roept ook sympathie op. Het boek bracht me terug naar mijn eigen adolescentie en hoe belangrijk de dingen in die periode konden zijn , zoals uiterlijk , herkenbaarheid dus.

Wat een enorme tegenvaller, dit boek dat vrijwel unaniem lovende recensies mocht ontvangen van de zogenaamde deskundigen. Zelden in mijn toch al lange literatuur-lezersleven heb ik zo’n volstrekt niet boeiende introspectie van een adolescente egotripper gelezen. Er gebeurt hoegenaamd niets dat ook maar enigszins de moeite van het vermelden waard is, de hoofdpersoon is van begin tot eind bijzonder onsympathiek en het neerdrukkende decor van naoorlogs Nederland is door Reve in De Avonden - waar dit boek onmiskenbaar schatplichtig aan is - aanzienlijk beeldender beschreven. Niet aan beginnen dus, besteed uw kostbare tijd aan nuttiger en bevredigender bezigheden!

Geschreven bij De hoogstapelaar

Het is een goed boek maar kan voor mij toch niet tippen aan zijn voorganger De Weergekeerde Bloem.

Een boek dat je aan het denken zet en niet snel zult vergeten. Het boek wordt geschreven vanuit het perspectief van de hoofdpersoon. Echter is het zo dat dit soms zwaar valt, omdat de hoofdpersoon met mentale problemen lijkt te kampen.

Ik zou dit boek zeker aanraden.

Pluspunt van dit artikel: goede kwaliteit

De Hoogstapelaar van Wessel te Gussinklo is het beste boek dat ik de afgelopen jaren las. De lezer wordt middels een doorlopende monologue interieur meegenomen in de onzekerheden van de hoofdpersoon, die hij koste wat kost tracht te verbloemen voor de buitenwereld. IJzersterk geschreven met een verhaal dat zich subtiel ontvouwt tot de climax.

Het was een kadoo voor een vriend die bekend is met het werk van deze schrijver.