De immateriele erfenis van een narcist

Het boek gaat over de opvoeding van een kind door haar narcistische moeder. Gaandeweg beseft het kind dat er iets niet klopt aan de moeder. En moet het kind alles wat haar is geleerd en verteld in een nieuw perspectief plaatsen. Het verhaal geeft een goed beeld van de denk- en handelswijze van een narcist.
De manier waarop het boek is geschreven komt aan: het is echt. Soms hard, soms hartverscheurend en soms verrassend. Soms grappig en soms ook heel lief en klein. Een mooi boek. Het is spannend, ontroerend, triest en toch krachtig.

Je leert andere mensen beter begrijpen .en dat niet elke relatie die je aan gaat maar de normaalste zaak van de wereld is

Kennis is macht en dat wil je delen als het gaat om dit onderwerp. Dacht wel eens waarom doet iemand dat? Van die redeloze rabiate woede en treiteren en kwetsen valse en grove opmerkingen maken. Ze maken dat je een hetze tegen je krijgt die een smearcampaign lastercampagne op touw zet met smerige gemene leugens van mensen die goede eigenschappen hebben en je rondom je persoon aankalken infecteren bederven corrumperen bezoedelen. De leugens en laster die zijn verspreiden klinken soms overtuigend. Andermans integriteit aantasten van mensen met nobele eigenschappen Het is alsof ze je ze keer op keer tegen komt. Hoe narcisme proof te worden en niets door te laten dringen van wat zij zeggen aangezien het toch niets te zeggen heeft. Het is lucht en verdedigen heeft geen zin. Graag zie je hun de verantwoordelijkheid nemen maar dat zit er helaas niet in. Inzicht in hun patroon levert houvast op waar je je tegen kunt wapenen dat mocht iemand weer zo onredelijk klinken dan weet je het, en als je het zelf maar weet hoe het zit. Dat weten zorgt voor gemoedsrust. Heb wel eens Essay"s gelezen maar dit is uit eigen ervaring en dan klinkt het meer van dichtbij.

Het is geschreven vanuit het standpunt van de dochter die is opgevoed in een disfunctioneel gezin. Helaas gaat de schrijfster voorbij aan haar eigen blinde vlek, namelijk dat ze zelf narcist is geworden. De spiegel die haar wordt voorgehouden heeft blijkbaar geen effect. Het aantal keer dat het woord 'ik' gebruikt wordt zegt voldoende.
Alle begrip voor het tekort aan liefde en warmte dat ze niet gekregen heeft, herkenbaar overigens, maar daar zit net een les in.
De passage waarin ze beschrijft hoe de rest van haar familie, die haar amper kent, haar liefdevol ontvangt en omringt na het overlijden van haar vader en zij ongeveer zegt 'dat ze geen zin heeft in die toestanden', maakt het een schrijnend relaas van een gekwetst kind dat zelf narcist is geworden. Een gemiste kans, want dit boek is een afrekening ipv een transformerend verhaal. Hopelijk heeft ze, sinds het schrijven van het boek, haar eigen levensverhaal inmiddels wel begrepen en kunnen omzetten in iets moois.