De karabijn

Informatief en inspirerend, met name voor de kinderen van de ik-figuur die zich niet sentimenteel, maar wel kwetsbaar opstelt. Ik hoop van harte dat er nog een vervolg komt op De Karabijn waarin de dochters van de ik-figuur weer dochters mogen én kunnen zijn! Vroeger geloofde ik in een goede afloop van alles. Als kind las ik elk sprookjesboek uit de bibliotheek. Mijn favorieten waren twee mooie boeken van Christian Andersen en een ‘sprookjesschilderij’ van Anton Pieck, die ik destijds van mijn vader kreeg (en nog steeds heb). Het leven is geen sprookje, maar ik heb wel ervaren dat er wonderen bestaan. Zelf heb ik diverse pogingen ondernomen tot (h)erkenning van mijn vader. Ruim tien jaar geleden was de laatste poging hiertoe. Na een voor mij zeer heftig voorval in het huis van mijn vader, bestond hij niet meer. Projectie op een stiefvader is meerdere malen mislukt (de eerste overleed vrij snel en mijn huidige stiefvader wijst mij op het feit dat mijn vader gewoon mijn vader was, is en blijft). Het ‘vader zijn’ houdt nooit op en kan niet weggevaagd worden door de tijd, misschien wel ingehaald. Niet in tijd maar wel in intentie. De twee dochters die de ik-figuur het langste als vader hebben meegemaakt (resp. de eerste 16 en 11 jaar van hun leven) kennen de goede kanten – die waren er ook zeker – en ook de minder sterke kanten van de ik-figuur. Dat maakt het er niet makkelijker op voor de ik-figuur, maar feit is dat hij nog wel een wonder kan verrichten in deze soms mooie, soms grillige wereld van zijn dochters. Door het openstellen van je gepantserde hart, het alsnog geven van je (h)erkenning als vader, kun jij nog steeds van waardevolle betekenis zijn voor jouw dochters. Zij kunnen daardoor een stabielere koers gaan varen, hun eigen koers met de wetenschap dat jij – en niemand anders – hun vader bent en waar zij – als jij je ook kwetsbaar en eerlijk naar hen durft op te stellen – misschien zelfs nog trots op kunnen zijn. Jij bent de enige die dit wonder waar kan maken..

Silencia, ofwel je (wettelijk gezien) jongste dochter

Ik ken de schrijver persoonlijk al vele tientallen jaren. Het verhaal is goed en levensecht. Het verhaal kan soms fantasievol overkomen, maar de schrijver is eveneens een boeiend persoon met veel ervaring. Om sommige situaties te herkennen, en je in te leven moet je echt op Schouwen Duiveland gewoond hebben en sommige situaties uit die tijd weet ik, die waar gebeurd zijn.
Het is ook verrassend dat twee verhalen naast elkaar beschreven worden en op het einde bij elkaar komen. Dit is nog maar het tweede boek dat ik zo zie.
Het verhaal op de boot is heel goed beschreven. Ik ben zelf ben geen zeiler, maar nu kijk ik toch anders naar zeilschepen en misschien wil ik wel ook eens gaan zeilen of er kennis mee maken.

De hoofdpersoon maakt, ogenschijnlijk, ongeloofwaardig veel bijzondere gebeurtenissen mee in zijn leven.
Door wat je zou kunnen beschrijven als een "traumatische jeugd", waarbij je als lezer direct wordt meegezogen in de verhaallijn, is de hoofdpersoon niet gewend om liefde te ontvangen. Echte liefde lijkt te blijven ontbreken in alles wat volgt, vrouwen, woonplaatsen en ambachten volgen elkaar in hoog tempo op. Ook de kinderen uit de diverse huwelijken worden door de gebeurtenissen in het leven van de hoofdpersoon
slechts ten dele in de vaderlijke liefde voorzien. De letterlijke zoektocht naar de kinderen door middel van de avontuurlijke zeilreis over de diverse zeeën spreekt zeer tot de verbeelding en prikkelen de drang naar avontuur bij de lezer. Een aanrader voor iedereen die wel eens op zee heeft gezeild of dat ooit nog eens hoopt te gaan doen!

Allereerst mijn complimenten aan de uitgever Pumbo die van een triest verhaal van de ik-persoon,er
toch redactioneel een goed opgebouwd verhaal van wisten te maken.Waarom het boek met deze inhoud
de karabijn heet is mij ontgaan.Tussen de regels door nog veel agressie naar jeugd en dus naar zich zelf, waardoor de ik-persoon niet in staat bleek en blijkt op een gewone manier kontakt met zijn kinderen te maken.(en hier dit boek voor nodig heeft)Ondanks de (mijmerende)fantasieen waarin de ik-persoon zich toch (naar zijn kinderen?) wil positioneren,lukt hem dit niet,en blijft de ik-persoon
worstelen met eigen identiteit en zijn onvermogen tot echt contact.Deze worsteling en onvermogen van de ik- persoon maken er toch een aangrijpend verhaal van, en niet de fantasieen over de ik-persoon,de humor of het uiteindelijke plot.

Een zeer fantasierijk verhaal van een zeer narcistische vader.
Die zich zelf heel anders beschreef dan hij in werkelijkheid was.
En ik kan het zeggen : heb hem (te) lang gekend als dochter.
#Me too.