De kleine miezerige god

Dit is een boek dat ontegenzeggelijk vakkundig is gemaakt. Het zit om zo te zeggen strak in het vel.
Het is ook een boek dat om allerlei analyses vraagt: psychologische (wat drijft de protagonisten, hoe werkt dat?) en semi-literaire (wat bedoelt de schrijfster?). Dat gaat op voor elke roman. En degene die zich aan het analyseren waagt zal ongetwijfeld ook van buiten het boek materiaal halen: putten uit wat men weet over “het” leven, over de condition humaine, over het verschil tussen feit en verzinsel, over literatuur en werkelijkheid. Maar bij de goede roman kunnen deze analyses gedaan worden met alleen het boek bij de hand, goed lezen is genoeg. De roman biedt dan genoeg voor verantwoord gespeculeer, de verbeelding is een wereld die op zichzelf kan staan. Zo’n boek is “De kleine miezerige god” niet. Er zijn twee prachtige personages die fascineren door hun ontsnappen aan wat alledaags burgersmansfatsoen zonder te vervallen in rebels verzet: ze doen niet mee, Kris en mevrouw Jovkov. De vondst van de kleine god “je hebt toch iemand nodig die je waarneemt” is veelbelovend. De stijl van Gerritsen is nuchter, compact, laconiek, soepel. Maar het komt niet van de grond. De hoofdpersoon Dominique blijft afwezig, en het boek is eigenlijk net zo afwezig. Het boek heeft eigenlijk de lezer nodig zoals Dominique haar kleine god nodig heeft “je hebt toch iemand nodig die je leest”. Het boek is dus iconisch, dat is misschien zo bedoeld, het is leuk om te constateren, maar het bevredigt de lezer niet. Als lezer was ik net zo vaak er even niet als de miezerige god zich even niet aan Dominique liet kennen. Het kan eventueel best dat we hier iets te pakken hebben van de geestelijke hoedanigheid van moderne mensen, het kan best dat de schrijfster dit willens en wetens zo duidelijk heeft willen maken. Het kan ook niet. Het boek geeft hier geen uitsluitsel over, het is een beetje spijtig boek.

Geschreven bij Kleine miezerige god

Esther Gerritsen schrijft zo fijn... Dit is een van haar mooiste boeken wat mij betreft. De hoofdpersoon van dit boek lijkt niet zo goed te weten wie ze is, wat ze wil, hoe ze met mensen om wil of kan gaan. Ze komt terecht in vriendschappen en relaties waarvan ze eigenlijk niet goed weet of die nou goed zijn voor haar of niet. Je leeft enorm met haar mee, ze doet zo haar best om er iets van te maken! Het boek heeft een heel treurige ondertoon, maar is ondertussen ook wel erg onderhoudend en soms ook heel grappig, zoals de merkwaardige vriendschap met de vreemde en dominante onderbuurvrouw. Maar het meeste indruk maken de ontroerende momenten, vooral omdat ze zo klein en bescheiden zijn omschreven. Prachtig.

Mooi en schrijnende inkijk in het leven van een beschadigd meisje. Dikwijls met ingehouden adem van ontroering gelezen.

Geschreven bij Kleine miezerige god

Boeiend verhaal

Geschreven bij De kleine miezerige god

Met compassie geschreven.

Geschreven bij Kleine miezerige god

een bijzonder verhaal