De laatkomer

Geschreven bij De laatkomer

Dit begon heel sterk en grappig en dat bleef zo gedurende bijna het hele boek. Alleen het einde vond ik wat minder smeuïg dan het, gezien de rest van het verhaal, had kunnen zijn. Er waren een aantal verhaallijntjes die zeker tot een explosief einde geleid konden hebben, in het verlengde van het bizarre verhaal. Dat viel mij dus iets tegen.

Verder heb ik enorm van dit boekje genoten. Het staat vol met mooie zinnen, en het verhaal van de oude Désiré is interessant – hij vertelt over zijn leven in het tehuis en hoe hij daar terecht is gekomen. Het is eigenlijk een heel droevig verhaal: hij houdt al heel lang niet meer van zijn dominante vrouw, en de enige manier om bij haar weg te komen, is door zich als dement voor te doen. Zo geweldig is een tehuis natuurlijk niet, maar voor hem altijd nog beter dan bij zijn vrouw blijven.

Het taalgebruik is duidelijk Vlaams. Ik lees niet genoeg Vlaamse schrijvers om te weten of dat standaard zo is, of dat het taalgebruik toch meestal naar A”B”N wordt geredigeerd. In ieder geval staan er prachtige uitdrukkingen in, maar ik kan niet goed inschatten wat er door Verhulst zelf bedacht is, en wat standaard taalgebruik is in Vlaanderen. Maar een zin als “Het was sinds mijn eenentwintigste geleden dat ik nog had gerookt” (blz. 112), daar klopt voor mij helemaal niets van! In ieder geval las het heerlijk weg.

Hoewel het maar een dun boekje is, leest het vanwege de mooie zinnen toch niet hap-slik-weg. Een echte aanrader.

Geschreven bij De laatkomer

Het meeslepende verhaal van de laatkomer gaat over Désiré Cordier, een gepensioneerde bibliothecaris die zich dement heeft laten verklaren en vrijwillig in een tehuis is geplaatst. Dit deed hij om van zijn dominante vrouw af te zijn, dat zijn huwelijk niet een al te goed huwelijk was blijkt uit de sarcastische en cynische opmerkingen die hij over heel het boek over haar maakt. Ondanks de grappige verwoordingen is het een droevig verhaal waarin hij zijn leven in het tehuis, de mensen die hij tegenkomt en vele anekdotes via flashbacks beschrijft.

Het is een meeslepend verhaal met grappige stukken, vooral als het over Désiré zijn vrouw gaat. Zij wordt voorgesteld als een dominante, zagende vrouw, ze heeft alleen maar commentaar op haar man zoals tijdens een familie etentje zei ze: 'je bent lui! Je laat je veel te makkelijk hangen! Kijk eens naar de tuin van de buren, hoe mooi die onderhouden is...' (p. 36). Andere personages werden nogal oppervlakkig beschreven, waardoor je soms niet helemaal mee bent met het verhaaltje hij aan het vertellen is over die persoon.

Het is ook eerder geschreven in spreektaal dan AN bv.: de stakker had onder halfzachte dwang 3 diepe teljoren vol-au-vent moeten leeg lepelen (p.41). Met de uitspraak in de recensie van Trotamundos: 'Het Vlaamse en ouderwetse taalgebruik maakt het boek extra grappig (alhoewel je daardoor sommige zinnen twee keer moet lezen)' ben ik het eens. Het taalgebruik is niet per se ouderwets maar is ook geen AN en daardoor is het grappiger maar ook wel moeilijker om te lezen.
Ondanks dat leest het boek wel vlot door, er is voldoende afwisseling tussen de vele verhaaltjes die het hoofdpersonage verteld van vroeger en wat hij meemaakt in het tehuis of thuis zelf nog. Wat dus niet in overeenstemming is met de mening van ZoeSomers. Zij zegt: ' Ook de uitgewerkte passages zijn pareltjes maar worden soms spijtig genoeg langdradig mede door de vele flashbacks die niet echt naar een climax werken'.
ZoeSomers is ook van mening dat Dimitri Verhulst het verleden van sommige personages meer had kunnen uitwerken. Dit vind ik ook want op een gegeven moment komt Désiré een man tegen die zegt dat hij beter zijn best moet doen om het te faken want dat het begint op te vallen (p.107) Deze man acteert ook zijn dementie net zoals het hoofdpersonage maar we weten niet wie hij is of waarom hij dit alles doet.

Zonder de sarcastische en grappige momenten in het boek is het eigenlijk een zeer droevig verhaal van een man dat zo graag bij zijn vrouw weg wil dat hij heel zijn omgeving loslaat en zich dement laat verklaren. Ook zijn kinderen moet hij opgeven en daar heeft Désiré het moeilijker mee, vooral bij zijn dochter. Dit blijkt uit het volgende fragment: Toen ik opnieuw de moed had mijn blik min of meer in de richting van Charlotte te sturen, zag ik dat haar ogen weeral zwommen in het vocht. En met een schok waarop ik nochtans voorbereid had moeten zijn begreep ik opeens dat ze naar me keek, zoals er nu eenmaal naar iemand wordt gekeken voor het laatst. [...] Dus dit was haar laatste visite aan dit treurhol, het laatste symbolische bezoek, om alles af te ronden. Ik zag het. Ik voelde het. En ongelijk kon ik haar uiteraard niet geven (p.119-120).
Het boek was zeer goed tot op het einde, daar had de schrijver meer mee kunnen doen. Op het einde vertelt iemand van zijn vrienden van de petanqueclub dat hij overleden is hetzelfde als dat hij zo vaak gedaan had over andere mensen (p. 137). Hij heeft het boek nogal abrupt doen eindigen, met de vele verhaaltjes die in het boek verteld zijn geweest had hij het einde spannender of verrassender kunnen maken.

Toch zou ik het boek aanraden aan iedereen, het is een droevig verhaal verteld op zo een manier dat je wilt door lezen en lacht op elke pagina.

Geschreven bij De laatkomer

Het boek de laatkomer is zeker en vast een boek dat ik verder zal aanraden aan vrienden en kennissen, het boek bevat zeer veel humor net zoals we van Dimitri Verhulst gewoon zijn. Hij gebruikt in dit boek veel sarcastische en ironische uitspraken, ook maakt hij veel gebruik van grappige maar ook confronterende vergelijkingen. Het opvatten van een verhaal/boek is natuurlijk zeer persoonlijk, dit is zeker en vast het geval bj het boek de laatkamer. Als men dieper nadenkt over het verhaal van Désire en over de symboliek van het verhaal, dan zie je wel in dat dit niet zomaar een grappig verhaal is met enkele ironische uitspraken en zwartgallige grapjes, neen het verhaal bevat eigenlijk een zeer intrigerende symboliek als men er verder over nadenkt. Er zit wel degelijk leerrijke levensles in die de auteur ons wilt meegeven. Er is naar mijn mening een groot minpuntje aan dit boek, en dat is dat het boek eigenlijk iets te kort is, waardoor de auteur kansen heeft laten liggen bij het uitwerken van toch iet of wat interessante gegeven. Voor de rest is het zeker een geslaagd boek!

Het boek de laatkomer is zeker en vast een boek dat ik verder zal aanraden aan vrienden en kennissen, het boek bevat zeer veel humor net zoals we van Dimitri Verhulst gewoon zijn. Hij gebruikt in dit boek veel sarcastische en ironische uitspraken, ook maakt hij veel gebruik van grappige maar ook confronterende vergelijkingen. Het opvatten van een verhaal/boek is natuurlijk zeer persoonlijk, dit is zeker en vast het geval bj het boek de laatkamer. Als men dieper nadenkt over het verhaal van Désire en over de symboliek van het verhaal, dan zie je wel in dat dit niet zomaar een grappig verhaal is met enkele ironische uitspraken en zwartgallige grapjes, neen het verhaal bevat eigenlijk een zeer intrigerende symboliek als men er verder over nadenkt. Er zit wel degelijk leerrijke levensles in die de auteur ons wilt meegeven. Er is naar mijn mening een groot minpuntje aan dit boek, en dat is dat het boek eigenlijk iets te kort is, waardoor de auteur kansen heeft laten liggen bij het uitwerken van toch iet of wat interessante gegeven. Voor de rest is het zeker een geslaagd boek!

Geschreven bij De laatkomer

Normaal gezien ben ik een persoon die niet graag boeken leest, maar dit boek was een uitzondering dankzij het meeslepend verhaal. De humor was ook een belangrijke factor die ervoor zorgde dat ik het boek met veel plezier uitlas. Het is dus zeker een aanrader aangezien het vlot leest en spannend wordt naar het einde toe.

Weeral een geniaal idee van Dimitri Verhulst! Het las heel vlot en hij heeft van een zwaar onderwerp toch iets grappig kunnen maken. Ik had wel niet het wauw-effect bij het boek maar de schrijfstijl van Verhulst kan ik enkel maar beamen: de woordgrapjes en de volkse taal die het meer persoonlijk maken. Ook de uitgewerkte passages zijn pareltjes maar worden soms spijtig genoeg langdradig mede door de vele flashbacks die niet echt naar een climax werken. Ook had ik het gevoel dat Verhulst sommige personages hun verleden wat meer had kunnen uitwerken. Toch zou ik het boek zeker aanraden om op een luie zondagmiddag in de zetel te lezen.

Geschreven bij De laatkomer

Een zeer origineel onderwerp. Enorm geestig, je hebt iedere pagina wel wat te lachen.

Tof boek, had het nodig voor school, werd snel geleverd.
Een aanrader voor wie graag leest!

Geschreven bij De laatkomer

"De laatkomer" is met veel humor geschreven. Het Vlaamse en ouderwetse taalgebruik maakt het boek extra grappig (alhoewel je daardoor sommige zinnen twee keer moet lezen).

"De laatkomer" stemt echter ook tot nadenken. Over de keuzes die iemand maakt, maar vooral over de keuzes die iemand niet maakt. Over het accepteren van de consequenties of over de lafheid om ze te aanvaarden. Over egocentrisch zelfmedelijden, over het projecteren van eigen zwakheden op anderen, over de schuld bij anderen zoeken en over het niet accepteren van je eigen verantwoordelijkheid. De hoofdpersoon projecteert al zijn mislukkingen op zijn omgeving. Om dan aan het einde van zijn leven precies 1 ingrijpende beslissing te nemen, het veinzen van dementie, om overal voor weg te kunnen lopen. Het lijkt een moeilijke beslissing of is het vooral lafheid.

Geschreven bij De laatkomer

Wat een prachtige schrijfstijl!
Een inkijkje in de wereld van de dementie!
fictie of non fictie.. het zet je aan het denken.
Een boek om brullend bij te lachen en brullend bij te huilen.
Schitterend!

annet

mooi thema, oppervlakkig uitgewerkt

Geschreven bij De laatkomer

Ik heb het boek "De laatkomer" van Dimitri Verhulst gelezen. Dit boek is van in het begin tot het einde zeer mooi opgebouwd en zeer duidelijk neergeschreven. Bij dit boek heb ik geen verwarringen opgemerkt, ik snap de verhaallijn zeer goed. Het boek bevat heel veel humor, maar ook emoties zijn erin terug te vinden. Dit is het eerste boek dat ik heb gelezen van Dimitri Verhulst. Ik hou van zijn schrijfstijl en ga zeker nog boeken van hem lezen. Het enige minpuntje dat ik heb ondervonden is dat het boek te kort is en een zeer open einde heeft. Dit soort einde vind ik niet passen bij dit boek. Naast dit minpunt, wil ik dit boek aan iedereen aanraden. Een echte topper !!!!

Geschreven bij De laatkomer

Wat kan die Dimitri Verhulst heerlijk schrijven !
Puur genieten is dit boek.
De eerste zin is al hilarisch ,”Hoewel volkomen opzettelijk, is het zeer tegen mijn zin dat ik iedere nacht opnieuw in mijn bed schijt”.
Hoe kom je erop , maar je krijgt zo’n sympathie voor Désiré, die zich vrijwillig op laat nemen in een bejaardentehuis, omdat hij zijn laatste levensjaren niet door wilt brengen met z’n vrouw Moniek.
Hij speelt de grootste rol van zijn leven, door langzaam aan zich voor te doen alsof hij dement wordt , met alle heerlijke streken ( vooral tegen zijn vrouw ) , die beschreven worden in tragikomische scènes. Groot is zijn verontwaardiging als hij op een dag wordt aangesproken door een mannetje van in de tachtig ( hij is zelf pas 74 ) die hem uitmaakt voor derderangs acteur, en zegt dat hij beter uit zijn doppen moet kijken omdat hij anders tegen de lamp loopt. Hij dacht dat hij de avontuurlijkste bejaarde ter wereld was , die als enige zich voor te doen als dementerende , en dan moet hij concluderen dat hij hoe-ge-naamd niet origineel is. Zijn fantasie slaat op hol door de gedachten hij weleens omringd zou kunnen zijn door acterende oudjes.
Het enigste nadeel van dit boek is dat het 500 pagina’s te kort is , en van mij mag het onmiddellijk verfilmd worden.
Wat een Heerlijk Boek, ik wil hem bij iedereen door de brievenbus stoppen.

Het is zeker een goed boek, daar is geen discussie over mogelijk. Het viel me gewoon een beetje tegen, omdat het onderwerp niet echt m'n ding was. Sommige gebeurtenissen werden in groot detail besproken, waardoor het tempo van het boek af en toe wat trager werd. Dat vond ik wel spijtig, aangezien het boek maar 140 pagina's lang is. Maar in het algemeen was het goed. Het taalgebruik af en toe een beetje grof, maar dat gaf de realiteit goed weer. Zeker waard om een keer te lezen.

Geschreven bij De laatkomer

Een prachtig, grappig en ook triest verhaal, maar vooral de prachtige zinnen van Verhulst blijven hangen. Wederom is hij virtuoos in zijn beschtrijving van de motivaties, angsten en gevoelens van zijn hoofdpersoon, en in zijn prachtige schetsen van situaties.
Om de Helaasheid der Dingen te parafraseren: zinnen die je in een potje zou willen stoppen en wil bewaren, om er af en toe eentje uit te halen om van te snoepen.

Geschreven bij De laatkomer

Vanaf de eerste zinnen ben ik gelijk geboeid. Dit is het eerste boek dat ik van deze schrijver lees. Dimitri Verhulst heeft een grappige manier van schrijven, heel beeldend ook. Hij combineert niet alledaags, ouder Nederlands met taal van nu. Een verrassend leuk boek om te lezen!

Geschreven bij De laatkomer

Ik heb dit boek in een mum van tijd uitgelezen. Het verhaal is zo meeslepend dat je niet wil stoppen met lezen eens je begonnen bent. Het is voornamelijk de variëteit aan perspectieven en emoties die mij is bijgebleven. Over het algemeen is het boek zeer komisch, al komen er van tijd tot tijd ook zwaardere stukken in. Het laatste gesprek met zijn dochter is daar een voorbeeld van. Verhulst heeft duidelijk het talent om zwaardere thema's op humoristische wijze weer te geven, denk maar aan De Helaasheid der Dingen. De originaliteit van dit boek is één van de grootste pluspunten. Het thema is uniek en de humor die erin voorkomt onvoorspelbaar.

Geschreven bij De laatkomer

Heel fijn om te lezen, beslist een aanrader voor boekenclubs. Blij dat een kennis me dit boekje noemde.

Geschreven bij De laatkomer

Ik vind Verhulst een fantastische schrijver. Vaak lees ik zijn zinnen twee keer, omdat ik het stuk voor stuk pareltjes vind. Over elk woord is nagedacht. Ook in dit boek is dit weer het geval. Ik vind het deze keer "Vlaamser" geschreven dan de vorige boeken, waardoor ik het gevoel kreeg een Belgische in wording te zijn.
Voor personen die in werkelijkheid te maken hebben/krijgen met Alzheimer kan het boek beledigend overkomen, maar het is een boek, fictie, en de schrijver is vrij hoe hij/zij hiermee om gaat. De fantasie van Verhulst is om jaloers op te zijn. Ik heb regelmatig hardop gelachen. En een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Dat heeft Verhulst goed begrepen. Helemaal knap als je bedenkt wat voor een bagage hijzelf uit zijn verleden meesleept. Dimitri, ga zo nog lang door a.u.b.!

Geschreven bij De laatkomer

Het boek begon beetje raar en tegelijk ook grappig. Het ging over een man genaamd Désiré wie voordeed alsof hij dement was omdat hij zijn vrouw beetje beu was en zo kwam hij terecht in een bejaardentehuis, vrij onduidelijk hoe iemand uit het niets dement kan raken. Ik vond de auteur op een aparte manier schrijven, acties dat er in de boek voorkwamen werden niet volledig uitgewerkt en dat vond ik jammer en het einde was ook zeer vaag en onduidelijk. Ik zou het niet aanraden aan mensen die niet graag een boek lezen omdat het niet een boek was een boek was waar je vlot je jezelf goed bij kan voelen. Ik vond het niet een boek waar ik blij van werd of mezelf op me gemak begon te voelen.

Geschreven bij De laatkomer

Désiré Cordier is zijn huidige leven beu, het is totaal niet wat hij ervan verwacht had. Hij heeft een "slecht" huwelijk achter de rug het botert namelijk niet zo goed tussen zijn vrouw (Moniek) en hem. Ze verschillen op teveel vlakken van elkaar, Désiré houdt van lezen en petanquen terwijl Moniek lezen en petanquen haat. Désiré besluit zijn leven als een bibliothecaris achter zich te laten en doet alsof hij begint te dementeren wat geweldig is. Hierdoor krijgt hij het leven waarop hij hoopte en komt hij zijn oude jeugdliefde opnieuw tegen waardoor hij helemaal opnieuw opfleurt. Wanneer de vrouw komt te sterven, hoeft het leven voor Désiré niet meer. Hij berooft zich van het leven door zogezegd door het raam van zijn kamer te vallen.

De schrijfstijl vind ik grof en onrespectvol. Dimitri Verhulst schrijft alles zoals hij het denkt, hij houdt geen rekening met anderen hun gevoelens/emoties. "aan een tevreden, stille genieter op schoot, of aan een ruim te luid kwakende kontenwasser met een door onderbetaling aangetast humeur?" p79

De personages zijn nogal gevoelloos, vooral Désiré en zijn vrouw. Ze houden geen rekening met de anderen. "En waarschijnlijk light het nog aan hem ook. Met die spannende jeansbroeken die hij altijd draagt. Ze zijn om te beginnen lelijk, die broeken, en je stamboom sterft ervan af!" p27

Het is als mens nooit plezant om iemand te zien aftakelen waar je van houdt. Als dochter moet het hartverscheurend zijn om je papa te zien aftakelen. Ik heb medelijden met Charlotte, de dochter van Désiré, die haar papa zo snel ziet aftakelen. " Papa, kom je naast mij zitten in de auto? En moeder achteraan? Hoewel ze de grootste moeite had om zich ster te houden, keek ik mijn dochter recht in de ogen" p71

In het leven ben je nooit alleen, er is altijd wel iemand die je steunt of die hetzelfde meemaakt als jij. Dat is nogmaals bewezen in dit verhaal. "Je hoeft er natuurlijk niet op te antwoorden, maar nu ben ik toch erg benieuwd geworden naar datgene wat jou ertoe bracht jezelf ook voor te doen als een dementerende..." p93

Ik vind het prachtig hoe mensen na 50 jaar nog steeds zoveel kunnen geven om iemand, dat raakt me telkens weer. Ik hou er van om te lezen hoeveel Désiré om Rosa geeft. "Hoe zij kuste, heb ik nooit geweten, maar haar naam vergat ik niet meer. Van haar liefde, wou ik zeker weten, en in dromen zie ik haar steeds weer." p86

Ik ben het eens met wat JudithAnn schrijft in haar review, zij vond dat het verhaal een goede verhaallijn alsook humor bevatte waar ik het volledig mee eens ben. Alsook ben ik het eens met de review van Yannick6A5A hij vond het verhaal meeslepend maar te kort wat ik zelf ook vind. Het verhaal is uitstekend maar veel te kort.

Ik raad iedereen aan om het boek te lezen, zowel mensen die lezen leuk vinden als mensen die lezen minder leuk vinden. Het verhaal is zo spannend en leuk dat je het in één ruk uitleest.

Geschreven bij De laatkomer

Na Verhulsts 'De helaasheid der dingen' in één ruk uit te hebben gelezen, was ik zeer verheugd bij het verschijnen van deze nieuwe titel van zijn hand. Het thema alleen al vond ik briljant. Een man komt er achter dat hij met een serpent is getrouwd en ziet nog maar een uitweg om van haar af te komen en wraak te nemen: hij zal zich voordoen als een dementerende oude man, die zijn vrouw niet meer herkent, zijn behoefte in zijn broek doet en de meeste vreemde acties onderneemt. Door dit goede staaltje acteerwerk belandt hij in een tehuis tussen andere schuifelende, glazigkijkende bejaarden. Een bizar plot op zich, maar niet onmogelijk. Helaas heeft Dimitri Verhulst er naar mijn mening niet uitgehaald wat er in had kunnen zitten. In het verhaal zaten veel onafgeronde eindjes die hij zeker spannender had kunnen laten verlopen. Dit maakte het boek ietwat oppervlakkig, maar dan wel op Verhulsts manier. Zijn prachtige, zeer cynische en soms grove schrijfstijl in combinatie met het Vlaamse vocabulair zorgt voor zo nu en dan hardop gegniffel. En dat maakt een hoop goed. Wanneer je een boek verwacht dat ontspannend wegleest, humoristisch is en niet al te veel diepgang heeft, is deze vertelling een echte aanrader.

Geschreven bij De laatkomer

De verrassende keuze om voor een leven te kiezen waar de meesten van ons niet aan moeten denken: het bewust inleveren van je zelfbeschikking...
De humor en soms ook de ironie en de bitterheid die tot deze keuze hebben geleid, laten zich vinden als een redelijk lijkende verklaring. Tot het moment waarop het verhaal eindigt en je met de grote vraag achterblijft of het wel de goede keuze was.

Geschreven bij De laatkomer

ik ben een fan van Verhulst dus kocht het boek meteen toen het uit kwam. In een paar dagen uitgelezen maar vond het minder meeslepend dan zijn andere boeken. Het was wel erg confronterend, de ouderdom, blijven zitten in een huwelijk, weglopen in plaats van confrontatie met jezelf en je omgeving aangaan, je omgeving kent je eigenlijk niet. Het levert wel op dat je over je leven na gaat denken. Ik vond het boek een tikje mild, minder schokkend dan wat ik van hem gewend ben maar het blijft een fantastische schrijver en het Vlaams vind ik ronduit geweldig.

Geschreven bij De laatkomer

“De laatkomer” is een kleine roman van Dimitri Verhulst. Daarin, geeft hij een ironisch beeld over het verliezen van liefde, maar ook over de manier waarop de samenleving met dementen omgaat.

Het is het eerste boek van Verhulst dat ik las. Het is een interessant boek met grappige momenten. Ik ben wel van mening dat de schrijver kansen heeft laten liggen bij de uitwerking van het boek. Hij had zich als verteller bijvoorbeeld meer kunnen verplaatsen in het brein van de patiënten. Maar door de zeer aansprekende stijl, vind ik het een leuk boek om te lezen. Spijtig genoeg, vind ik toch dat het boek een depressieve kant heeft. Het is een triestig verhaal over een oude man die zijn laatste dagen wilt doorbrengen in een tehuis voor seniele bejaarden. Gelukkig, zijn er wat momenten die je aan het lachen maakt.

Naarmate de pagina’s van "De laatkomer" vorderen, hoe meer hij spijt heeft van al zijn daden. Daarbij slaagt Verhulst er steeds weer in herinneringen uit Désiré’s saaie en ‘zieke’ leven weer een nieuwe plek te geven. Hij vindt een oude jeugdliefde terug, Rosa Rozendaal, symbool voor alle gemiste kansen in het leven van Désiré. Een schoonheid die hij als zestienjarige afkeurde, maar die nu te dement is voor een tweede poging. Alhoewel hij het wel probeert.

Als Désiré door krijgt dat hij voor zijn vrouw en kinderen eigenlijk is opgehouden te bestaan, zijn vrienden hem niet meer bezoeken, en ook Rosa hem geen nieuwe start kan bieden, beseft hij dat een fictieve dementie de herinneringen aan zijn saaie leven nog onvoldoende uitwissen.

Dit boek is niet zo dik en ook niet zo moeilijk te lezen. Het is geschikt voor leerlingen van het secundair onderwijs aan wie ik het boek toch aanraad.

Geschreven bij De laatkomer

Een nieuw boek van Dimitri Verhulst maakt me altijd nieuwsgierig. “De helaasheid der dingen” vond ik prachtig, evenals “Godverdomse dagen op een godverdomse bol”. “Problemski hotel'” daarentegen vond ik veel minder, en “De intocht van Christus in Brussel” heb ik niet eens uitgelezen. Het blijft daarom elke keer weer spannend wat Verhulst geschreven heeft; de kwaliteit van zijn werk laat zich niet voorspellen.

Maar met deze “De laatkomer” heeft hij wat mij betreft in de roos geschoten. Een geweldig goed boek, over een man van 74 jaar, Désiré Cordier, die besluit om zich als dement voor te doen. Hij doet dit voornamelijk om te ontsnappen aan zijn feeks van een vrouw, (zij heet Moniek de Petter, “mooie naam, voor op een grafsteen. […] Iemand, u mag drie keer raden wie (voornaam rijmt op 'koliek', achternaam op 'etter' ) [...] ), maar ook om eindelijk de richting van zijn leven zelf te kunnen bepalen. Om iedereen geleidelijk aan te doen geloven dat hij echt dement is, haalt hij een reeks hilarische, maar wrede grappen uit met zijn familie. Ik heb hard gelachen met de scene waarin hij naar het tehuis voor demente bejaarden wordt gebracht, maar erop stáát dat de caravan achter de auto wordt gehangen, “Plus de opzetspiegels, voor de veiligheid!”, omdat hij dat vroeger een keer vergeten was toen ze op vakantie gingen. Wraak, daar gaat het om.

De structuur van het boek is goed opgebouwd. Mooi vind ik de kleine stukjes waarmee elk hoofdstuk begint, waarin als in een kinderversje dezelfde elementen terugkeren en er een nieuw aan toegevoegd wordt.
Het idee van een man, die zich als dement voordoet en zich laat opnemen in een tehuis, is een prachtige vondst voor een roman. Maar gaandeweg verloor de hoofdpersoon mijn sympathie: hoe komisch de bedenksels van Cordier ook zijn, op het laatst is het niet leuk meer hoe hij anderen kwetst en alleen aan zichzelf denkt. Vooral het laatste gesprek met zijn dochter, waarin ze haar hart uitstort over haar eigen leven, is hartverscheurend. En haar vader reageert daar op met: “Een goed moment voor een scheet, vond ik.” Knap van Verhulst om het perspectief steeds zo te wisselen en de lezer heen en weer te laten slingeren tussen sympathie en afkeer.
Veel blijft voor mij onduidelijk: de dood van Désiré lijkt zonder aanleiding ineens ophanden te zijn en wordt door Verhulst een beetje afgeraffeld. En ook de titel stelt me voor een raadsel: hij kwam toch juist veel te vroeg in het tehuis? Waarom dan De Laatkomer? En waarom wilde hij dement lijken? Als hij alleen maar van zijn vrouw wilde af zijn, was een scheiding dan niet handiger geweest? Zaken om over na te denken, zoals er meerdere zijn in dit boek, dat ik zeker nog vaker lezen zal.

© Hettie Marzak - www.theSword.nl

Geschreven bij De laatkomer

Het idee van waaruit de nieuwe roman van Dimitri Verhulst is ontsproten omvat een relatief simpel gegeven: een oudere man heeft genoeg van zijn vrouw. Om van haar af te komen veinst hij dement te zijn, waardoor hij in een verzorgingstehuis terecht komt. Een plek waar hij lekker zijn eigen gang kan gaan, niemand sociaal wenselijk gedrag verschuldigd is en zijn laatste dagen rustig kan slijten.
Nu is dit natuurlijk een bijster origineel idee dat zich er absoluut voor leent uitgewerkt te worden in een roman, of eerder een novelle. En wie kan dat nu beter dan Verhulst. De Laatkomer is onmiskenbaar een boek van zijn hand. Verhulst is rijkelijk bedeeld met een talent om de werkelijkheid te beschrijven in zinnen die niet hadden misstaan in poëzie, zonder hoogdravend te worden. Door banale situaties te beschrijven en een flinke portie ironie toe te voegen, valt de weelderige, Vlaamse taal nog meer op. Een goed gekozen vorm voor een onderwerp als dit. Het boek geeft een unieke leeservaring omdat het verhaal verteld wordt door een verteller die niet gek is, maar wel leeft als een dementerende. Dit creëert een interessant kijkje in de wereld van het verzorgingstehuis en een confrontatie met de aftakeling van de mens.
Verhulst had misschien iets meer tijd mogen nemen voor zijn verhaal: enkele anekdotes en verhaallijnen hadden beter uitgewerkt kunnen worden. Maar het boek leest als een trein, is een feest van herkenning en tovert regelmatig een lach om de mond van de lezer. Want om de scherpe pen en de goede humor van Verhulst kan niemand heen.

Geschreven bij De laatkomer

Een nieuw boek van Verhulst! Alleen het idee al maakte me gelukkig. De Helaasheid der Dingen heb ik verslonden, en ik dacht in De Laatkomer een nieuwe ‘lievelings’ te zullen vinden. Verhulst heeft dat helaas niet weten waar te maken.
De Laatkomer is een leuk boek die lekker wegleest vanwege het fijne Vlaamse taalgebruik. Verhulst weet je met zijn schrijfstijl in te pakken. Sommige stukken wil je herlezen, gewoon omdat de zinnen soms zo prachtig zijn. En af en toe laat hij je gniffelen.
Maar een goed boek moet meer hebben, dus laat de Vlaamse tongval je niet bedotten. Met het idee had Verhulst iets moois in handen, maar hij heeft het naar mijn idee niet afgemaakt. Het boek kent open eindjes en een anti-climax en dat is jammer. Zo had hij veel meer kunnen halen uit de verhaallijn van een ‘medebedrieger’ en was de lijn van Rosa wat plat.
Kortom, een prima boek om de zondag mee door te komen, maar daar blijft het bij.

Geschreven bij De laatkomer

Ik vond het boek vooral origineel. Je moet er maar opkomen. Ik kan me ook zeer goed voorstellen dat iemand tot het uiterste gaat als je gevangen zit in een relatie. De zo bekende vlotte en humoristische stijl van D.V. Is toch telkens weer een verrassing. Ik genoot van de eerste tot de laatste zin. Ook ondanks de humor laat D.V ook het schrijnende van de situatie doorschemeren zonder melodramatisch over te komen. Ik raad iedereen aan dit boekje te lezen en verder te vertellen.

Geschreven bij De laatkomer

Het boek gaf de harde realiteit aan over huwelijken. Er zaten veel leerrijke lessen in die ik zeker zal meenemen. Het gaat over een man die doet alsof hij dement is geworden om zijn huwelijk te ontlopen, dit is volgens hem makkelijker dan een scheiding aan te gaan. Hij begint zich voor te doen als een dementerende zodat zijn vrouw en kinderen hem naar een tehuis brengen. Toen hij daar aankwam voelde hij zich speciaal omdat hij dacht de enige te zijn die zich voordeed als dementerende, dat bleek toch niet zo te zijn. In het tehuis komt hij ook zijn jeugdliefde tegen.

Ikzelf vond het boek niet zo leuk. Het was zeer saai naar mijn mening toe, misschien kan dit ook zo zijn omdat ik niet echt kon volgen op sommige momenten. Het kon interessanter worden gemaakt, het was saai. Ik had hoge verwachtingen van het boek door het lezen van andere recensies, maar ik werd teleurgesteld. Het bevatte niet de humor waar ik op had gehoopt. Vele mensen vonden het een humoristisch boek, waar ik dus niet mee eens ben. Het boek bevatte niet veel actie, allen een klein beetje op het einde.
Ik zou het boek niet aanraden maar als er achter gevraagd word zou ik de persoon het wel laten lezen.

Geschreven bij De laatkomer

Ondanks het trieste thema (dementie) heb ik erg moeten lachen om het boek. Verhulst heeft een zeer bijzondere manier gevonden om van zijn vrouw te scheiden! Persoonlijk vond ik het eind van het boek een teleurstelling. Ik had hier ook een origineel, anders, spetterend eind verwacht! Ik zou bijna Verhulst uitdagen om het eind te herschrijven. Maar ondanks het eind vind ik dat iedereen het boek zou moeten lezen. Want ondanks het zware thema dementie, weet hij de ernstige passages heel luchtig te beschrijven.

Geschreven bij De laatkomer

De laatkomer is intrigerend, waarom zou iemand - vrijwillig?! - doen alsof hij alzheimer heeft en langzaam dement wordt. En juist door zichzelf soms zo naar beneden te halen (het kost nog wat moeite om te doen alsof je dement bent) zijn eigenwaarde terug te winnen. Daarbij is het een kort verhaal wat vlot geschreven is. Desiré neemt je mee in zijn leven, in zijn gedachten, in zijn overwegingen om tot dit besluit te komen. Vervolgens beleef je het leven van een heldere (stiekeme) demente bejaarde in een bejaardentehuis. Waar hou je je zoal mee bezig?

Vermakelijk, kostelijk, maar ook triest dat is het verhaal van Desiré. Prachtig om door Verhulst meegenomen te worden in gedachten en overwegingen waarvan ik nooit gedacht had dat een mens ze zou maken. Zelf zou ik altijd nog voor een scheiding opteren, al jaren eerder. Maar dit boek laat je toch achter met de gedachte: Zou het?

Geschreven bij De laatkomer

Het zal weinig lezers verbazen dat het nieuwste boek van Verhulst vol staat met scherpe vondsten en heerlijke beschrijvingen. Zijn venijnige, humoristische stijl spat van de pagina's af en blijft prikkelend en kostbaar. Helaas schiet hij qua thematiek en uitwerking ditmaal zijn doel enigszins voorbij. Een bejaarde man die dementie veinst en dientengevolge terecht komt in een verzorgingstehuis, dat vraagt natuurlijk om groteske, absurde plotwendingen. Verhulst oppert deze wel, maar 'vergeet' ze vervolgens boeiend uit te werken. En dat is zonde. Zeker naar het einde toe begint dit te storen. Het verhaal komt nergens ècht van de grond en dooft langzaam uit als een kaars. Hoewel Verhulsts' sterke schrijfstijl genoeg afleiding biedt, had het eindproduct al met al een stuk spannender kunnen zijn.

Geschreven bij De laatkomer

Het boek gaat hier over een man een 70'er die uiteindelijk op een bizarre manier van de werkelijkheid wilt vluchten door te doen alsof hij aan dementie lijdt. Het kost hem dan ook opvallend weinig moeite om zijn omgeving ervan te overtuigen dat er iets fundamenteel mis is - Verhulst buit de signalen waar iedereen die in zijn/haar directe omgeving met dementie te maken heeft op afgaat uit: vergeetachtigheid, verwardheid, verdwalen. Omdat je als lezer in het hoofd van Désire zit die zich voordoet als iemand die aan dementie lijdt had ik vaak moeite met de schrijfstijl van Verhulst. Ik wist soms niet goed wat er dan precies gezegd werd en/of wat ze bedoelden. Maar dat is het enige minpuntje. Het verhaal zelf vind ik zeer leuk en het sleept je helemaal mee! Het geeft je ook vaak dingen mee die blijven na zinderen. Zoals bijvoorbeeld ' De vijf meest weerkerende punten die stervenden zichzelf verwijten zijn, ten eerste, dat ze te veel hebben gewerkt. Ten tweede, dat ze te veel hebben geleefd volgens de verwachtingen van anderen. Ten derde, dat ze de contacten met hun vrienden hebben verwaarloosd. Ten vierde, dat ze zichzelf onvoldoende gelukkig hebben gemaakt. En ten vijfde, dat ze te weinig hun gevoelens hebben geuit.’.

Geschreven bij De laatkomer

“Hoewel volkomen opzettelijk, is het zeer tegen mijn zin dat ik iedere nacht opnieuw in mijn bed schijt. Mij te verlagen tot deze zelfonterende daad is waarlijk de lastigste consequentie van de ietwat zotte levensweg die ik op mijn oude dag ben ingeslagen. Maar ik zou mijn verplegers en verpleegsters achterdochtig stemmen indien ik het in mijn slaap droog hield. Wens ik niet uit mijn rol van seniele grijsaard vallen, dan heb ik geen andere keus dan op regelmatige basis mijn luiers te bevuilen. Want dat is het inderdaad: een rol. Ik ben helemaal niet zo dement als ik mijn omgeving doe geloven!”

Het vooruitzicht om samen met zijn dominante vrouw, waarvan de 74 jarige Désiré Cordier veel moet en weinig mag, ‘kin aan kin’ naar een appartement te verhuizen benauwd hem. Als hij leest dat een Australiër zijn hele leven op internet te koop aan biedt ontstaat de fantasie om ook een uitweg te vinden. Ooit is hem uitgelegd dat je als je verstrooid bent je kleren in een la zoekt, als je dement bent weet je niet meer dat een kast lades heeft. Dat gegeven gebruikt Désiré om zijn rol te gaan spelen; langzaam veinst hij dementie.
Het boek leest prettig, het verhaal is boeiend. Verhulst is cynisch, maar nooit zwartgallig. Regelmatig moest ik glimlachen om de beschreven situaties. Dat ik mij serieus afvraag of er echt toneelspelers in onze verpleeghuizen zouden kunnen wonen is een compliment aan de verteller Verhulst!

Geschreven bij De laatkomer

Ondanks het thema is het boek grappig, zeer van genoten.
Je wordt er blij van en zo zie je maar dat een oude dag dankzij de nodige fantasie best leuk kan worden. Ik heb met een glimlach op de lippen dit boek uitgelezen.

Geschreven bij De laatkomer

Dit boek is voor mij werkelijk een pareltje. Een origineel idee in mooie taal verpakt! Een oude man is zijn vrouw beu en doet alsof hij dement is.... Op een realistische, soms schrijnende manier, maar ook met veel humor wordt het leven in een rusthuis weergegeven. Als de oude man bvb naar klassieke muziek luistert, heeft een verpleegster medelijden met hem en zet ze om hem op te vrolijken de zender gauw op hoempapamuziek...
Tegelijk schrijnend en grappig. Van het begin tot het einde genoten!

Geschreven bij De laatkomer

Hilarisch verhaal met een ernstige literaire achtergrond
Vanuit een zeer originele invalshoek wordt de tragiek van het ouder worden beschreven, waarbij de hoofdpersoon toch de ouderdom opzoekt om het heden te ontvluchten

De vlotte schrijfstijl en de kenmerkende humor zijn aanwezig, maar het boekje is ook figuurlijk een beetje mager naar uitwerking van het thema en de personages.

Geschreven bij De laatkomer

het boek gaat voortvarend van start en door het directe taalgebruik dat er niet omheen draait is de inhoud nogal confronterend. Lastig zijn de vlaamse woorden en uitdrukkingen die regelmatig gebruikt worden. Het boek boeit even, maar gaandeweg zit je ergens op te hopen dat maar niet komt. Vond het einde teleurstellend en ontgoochelend.

Geschreven bij De laatkomer

Het is erg makkelijk om via Bol.com e boeken te kopen en zo hou ik me op de hoogte van Nederlandse literatuur.
Ik ben net aan het boek van Verhulst begonnen en vindt het aan grijpend.
Meer de volgende keer.

Geschreven bij De laatkomer

Wat een heerlijk boek. De keuze van Desire is natuurlijk discutabel maar de drang naar vluchten algemeen herkenbaar! Lezen en je eigen pad kiezen!

In een ruk uitgelezen en veel moeten lachen. Dimitri Verhulst weet dit 'zware' onderwerp erg luchtig te maken. Fijn boek.

Wat ik vooral goed vind: goede kwaliteit, voordelige koop.

Een vermakelijk boekje wat je goed in de trein kan lezen en meenemen bijvoorbeeld.

Geschreven bij De laatkomer

Zeer mooi boek, zeer grappig ook over toch wel een moeilijk onderwerp. Ten warmste aanbevolen.
uniek in zijn soort.

Geschreven bij De laatkomer

Goed om te lezen. De sfeer in een boek is voor mij altijd belangrijk, hierbij dus goed. Het is treurig en grappig tegelijk.

Geschreven bij De laatkomer

Ik ben positief over dit artikel: goede kwaliteit, voordelige koop, duurzaam.

Handig formaat boekje maar kwetsbaar.

Geschreven bij De laatkomer

Leuk boek om ontspannend te lezen.

Geschreven bij De laatkomer

Super geschreven, scherp, grappig en tegelijkertijd ook confronterend.

Geschreven bij De laatkomer

Vreemd boek, lastige schrijfstijl.

Geschreven bij De laatkomer

Aanrader!!!!

Geschreven bij De laatkomer

Ik vond het een goed boek omdat het verhaal zich in het heden afspeelt maar er duiken ook meerdere verhalen uit zijn verleden op die zijn leven interessanter maken. Het is ook grappig omdat het een overdreven en grof humor heeft. Wat ik minder goed vond was dat alles te langdradig was en altijd tot in de detail werd uitgelegd.

Geschreven bij De laatkomer

Een geniaal boek, meer hoef ik niet te vertellen.

Hebt u het nu nog niet gekocht? U weet niet wat u mist! De genialiteit van dit boek zit hem in de subtiliteit waarmee Verhulst allerhande mensen en hun handelingen bekritiseert, op een uiterst lachwekkende manier. Toch overdrijft hij nergens en wordt het boek nergens echt "uitlachliteratuur". Het centrale probleem is dementie, maar u moet zich hierdoor zeker niet laten afschrikken, het enigste waarover u moet beschikken is een zeker relativeringsvermogen. De stijl doet een beetje denken aan De Helaasheid der Dingen, zijn veelbekroonde werk. De inleiding aan het begin van elk hoofdstuk is dan ook ongelooflijk goed gevonden, maar daar kan ik helaas niet al te veel over kwijt zonder alles te verklappen. Hoe dan ook, dit boek is zijn geld meer dan waard!

Geschreven bij De laatkomer

Wat een grappig boek is dit met alleen een droevig einde.
Eigenlijk is de hele bedoeling van de hoofdpersoon heel triest, om je voor te doen dat je dement bent en je dan op te laten nemen in een verzorgingshuis om zo te ontkomen aan je vrouw.
Maar het is zo grappig geschreven dat ik het een meesterlijk boek vond.
Soms moest ik wel wennen aan de belgische schrijfstijl van de schrijver, maar na een tijdje ben je daar aan gewend.

Geschreven bij De laatkomer

Een boek dat ik meer uit plichtsgevoel (als ik in een boek begin, wil ik het ook uitlezen) dan uit geboeidheid heb gelezen. Het is een moment aardig, maar het wordt gemakzuchtig uitgewerkt: na die ene verrassing in het begin geen enkele interessante ontwikkeling.

Geschreven bij De laatkomer

Dit boek is vervelende, deprimerend en voorspelbare. De auteur maakt een wanhopige poging om aandacht te krijgen, omdat zijn laatste boeken waren een fiasco. Het is grotesk dat hij het boek beter verkocht door het verlaten van zijn eigen vrouw .