De laatste dans

Geschreven bij De laatste dans

De twee verhaallijnen vinden mooi aansluiting met elkaar zodat de puzzelstukjes steeds meer op hun plaats vallen. Tijdens het lezen van het boek leer je de intrigerende personages steeds een beetje beter kennen.
Ideaal dat het boek a la minute te lezen was in mijn e-reader.

Geschreven bij De laatste dans

Prachtig boek

Londen 1943, Rose is 17 jaar, maar voelt zich veel volwassener, ze is het plattelandsleven ontvlucht om avonturen te beleven. En ze denkt die in het Londen van de tweede wereldoorlog te vinden. Ze neemt allerlei baantjes aan en ’s avonds gaat ze dansen in de Rainbow Corner, een uitgaansgelegenheid waar Amerikaanse soldaten hun vertier zoeken tussen de uitzendingen door. Rose is in sommige opzichten erg naïef en wordt dan ook gebruikt/misbruikt. Later zal ze een beschermer krijgen die goed voor haar zorgt.

Las Vegas, nu. Jane heeft zichzelf beloofd voor haar 27-ste te trouwen met een rijke man. Op het laatste moment gaat haar huwelijk niet door en vind ze in een bar, terwijl ze nog gekleed is in haar trouwjurk, de aan alcohol en drugs verslaafde kunstenaar Leo. In een dronken bui besluiten ze dan samen maar te trouwen.
De volgende dag krijgt Leo een telefoontje dat zijn oudtante die in Londen woont terminaal is en samen met Jane besluit hij naar zijn tante te gaan.

Iedere lezer zal meteen tot de conclusie komen dat deze oudtante de eerder genoemde Rose is, tot zo ver het voorspelbare deel van dit verhaal.

De schrijfster is er heel goed in geslaagd om de lezer steeds meer te laten weten over de hoofdpersonen: hoe hun jeugd geweest en welke soms vreselijke gebeurtenissen hen gevormd heeft tot de persoon die ze nu lijken te zijn geworden. En dit zonder dat ze te snel te veel onthult. Dit maakt dat je het boek niet weg wil leggen, maar meer wil weten over hoe het verder gaat. Doordat er duidelijk research gedaan is naar het leven en Londen tijdens de tweede wereldoorlog, beleef je de sfeer mee en waan je je als lezer ook in die tijd. Er is een goede afwisseling tijdens de diverse tijdperiodes waarin dit verhaal zich afspeelt. Kortom een heerlijk lezende roman.

Londen, 1943. Rose is 17 als ze het verstikkende plattelandsleven en haar middenklasse ouders achter zich laat en de trein naar Londen neemt. Daar verliest ze haar hart aan Phil, een Amerikaanse piloot, maar voor het einde van de oorlog zal ze nog meer verliezen…
Las Vegas, nu .Jane had bijna haar doelen bereikt: een rijke man, een leven in de hoogste kringen, en dat vóór haar 27ste. Bíjna. Nu staat ze hier, in de steek gelaten, in haar bruidsjurk. Dan loopt ze Leo tegen het lijf, en in een opwelling trouwen ze. Het fortuin van zijn oudtante lijkt een mooie bonus…
In het verhaalheden blijft Jane alleen achter, nadat ze bijna getrouwd was met een rijke man uit de hoogste kringen. In een bar in Las Vegas ontmoet ze Leo en in een vlaag van verstandsverbijstering besluiten ze te trouwen. Haar bruidsjapon had ze toch al aan… Als Leo de volgende dag bericht krijgt dat zijn rijke oudtante ernstig ziek is, besluit hij halsoverkop terug te gaan naar Londen. Jane vergezelt hem, vastbesloten om een deel van de erfenis op te strijken.

De laatste dans van Sarra Manning is niet meer en niets minder dan een mooi liefdesverhaal. Ze laat zien dat de liefde bepaald niet altijd simpel is.

Eens in de zoveel tijd kom je een verhaal tegen wat je vastgrijpt en niet meer los laat. Dat had ik met de laatste dans. De laatste dans is een heerlijke prachtige eigentijdse historische fictie waar de schrijfster veel research voor heeft gedaan.
Beide lijnen lopen moeizaam en prachtig door elkaar heen en worden heel logisch samen gevoegd.
De schrijfstijl is prachtig, de details over de oorlogsjaren toont aan dat er groot onderzoek is gedaan om de nauwkeurigheid te waarborgen.
Het beschrijvend karakter van het verhaal is uitstekend, je kunt bijna de smaak proeven van de donuts die Rose eet, de koffie die ze drinkt. De details over Rainbow Corner roept levendige beelden op en dwingt mij om hier meer van over te lezen.
De personages gaan in je hart zitten om er nooit meer uit te gaan. Het boek had zelfs dikker gemogen om meer over het leven van Rose, maar ook die van Jane te vertellen.
Een geweldig verhaal dat mij geboeid heeft vanaf hoofdstuk één, met name de historisch gedeeltes. En ik ga zeker meer boeken van deze schrijver lezen.

De laatste dans van Sarra Manning was mijn eerste kennismaking met deze auteur.
Het verhaal speelt zich af in twee tijden: de eerste in Londen tijdens de wereldoorlog, het andere in het heden en wel in Las Vegas. Persoonlijk vind ik het altijd leuk als een verhaal zich in twee werelden afspeelt.

In 1943 verlaat de 17-jarige Rose het platteland om haar geluk te gaan zoeken in Londen. Ze wordt (uiteraard) verliefd maar de oorlog steekt daar een stokje voor.
In het heden ontmoeten we Jane, die voor het altaar in de steek wordt gelaten en haar droom, rijk te worden, in duigen ziet vallen. Maar dan ontmoet ze Leo, die een fortuin van een rijke oudtante zal gaan erven.
Toen ik dit plot las op de achterkant van het boek, wist ik al dat Rose de oudtante moest zijn van Leo. Of ik dat goed dacht? Dat moet je zelf maar lezen.

De cover van het boek, een jonge vrouw met een koffer, die een beetje verloren staat, geeft het verhaal goed weer. Rose gaat naar Londen, laat alles achter zich.
De recensies, zowel op de voorkant als de achterkant van het boek, liegen er niet om: Meeslepend, tjokvol glamour en niet weg te leggen.

Het is een boek met veel pagina’s en de schrijfstijl is fijn. Door de manier van vertellen, in twee tijden, beleefd door verschillende personages, maakt dat het wel blijft boeien. Maar het is wel een boek dat ik makkelijk weg kon leggen, het was niet zo, dat ik moest blijven lezen. Wat dat betreft, is het mij iets tegengevallen.
De personages worden goed beschreven. Golddigger Jane, getraumatiseerde Rose en Leo de levensgenieter, met allen kan je je als lezer inleven. Enig minpuntje vond ik, dat Jane wel heel veel hetzelfde koosnaampje gebruikt.
Tegen het eind van het boek had ik het idee dat er iets te snel naar een eind werd toegewerkt, wat toch wel jammer is.

Ik heb wel wat opgestoken van het boek: zo wist ik niet, dat de Amerikaanse piloten ten tijde van de oorlog een eigen danscafé hadden: De Rainbow Corner. Deze danszaal heeft echt bestaan, zo is te lezen in het nawoord van de auteur.

Mijn verwachtingen van dit boek waren hooggespannen, maar dat heb ik iets moeten bijstellen. Zoals gezegd, hoefde ik niet per sé te blijven doorlezen. Het verhaal boeide me wel en ook weer niet. Ik vond het toch een goed boek met een mooi verhaal, en kan het zeker aanbevelen.
Het boek krijgt van mij drie sterren.