De lange weg Ze vechten om te overleven

Net als in zijn voorganger, In de voorste linie, wordt het verhaal in De lange weg, door een onbekende persoon verteld. De jonge vrouwen Rio, Jenou, Frangie en Rainie zijn inmiddels doorgewinterde soldaten. Allemaal hebben zij te veel gezien om zelf niet te veranderen. Ze zijn harder en taaier geworden, conditioneel en mentaal sterker. Maar zoals altijd laat de oorlog zijn negatieve sporen na.
De lange weg is harder, schokkender en rauwer dan het eerste deel in deze serie. De jonge vrouwen zijn volwassen geworden, hebben bewezen wat zij waard zijn in de oorlog en dat zij niet onderdoen voor de mannelijke soldaten. De vooroordelen tegenover vrouwen en andersgekleurden komt regelmatig en soms hard terug in het boek.

De lange weg laat zien dat de mannen en vrouwen die vechten en hun leven geven voor de vrijheid van anderen voor hogerop slechts pionnen zijn. Het is in de zomer van 1943 als de rekruten naar Sicilië moeten. In de regen en de modder moet er keihard worden gevochten. Rio is een geoliede vechtmachine geworden en doet niet onder voor haar mannelijke medestrijders. Rainy wordt ingezet voor een onmogelijk missie met als inzet haar eigen leven en dat van haar vader. En Frangie helpt elke gewonde die zij onder handen krijgt. Welke wonden en littekens zal de oorlog hen brengen?

'Haar gezicht wordt deels overschaduwd door door de rand van de helm en alleen de mond is zichtbaar. Die staat en beetje open waardoor je een klein randje boventanden ziet. Het is een wolfachtige grijns. Er schuilt iets roofdierachtigs in die uitdrukking die overeenkomt met de spanning in het lichaam. Op die tekening houdt ze haar M1 horizontaal vast, en uit de loop kringelt wat rook.'

De lange weg is een boek dat je bij de keel heeft grijpt en niet meer loslaat. Grant heeft een filmische manier van schrijven waardoor de lezer meeneemt naar het front, in de levens van de jonge vrouwen en alle anderen die samen met hen vechten. Het verhaal in De lange weg is rauwer dan zijn voorganger. Er wordt meer gevochten, meer gedood. Grant beschrijft tot in detail wat er gebeurt als je wordt neergeschoten, hoe de omstandigheden zijn. Hoe de oorlog de jonge vrouwen verandert; waar ligt de grens tussen harder en gevoelloos? Hoe blij kan je zijn als je iemand om het leven hebt gebracht ook al was diegene uit op het jouwe? Hoe zorg je ervoor dat het verlies van vrienden je blik niet vertroebelt?

Ook in De lange weg komt het seksisme, antisemitisme en racisme naar voren en het is schrijnend. Duitse krijgsgevangenen werden in Amerika zelfs nog beter behandeld dan de gekleurde soldaten die voor de vrijheid van anderen hadden gevochten. Soms voelde ik plaatsvervangende schaamte over hoe men met bovengenoemde zaken omging in die tijd.
Alhoewel het een zeer pakkend boek is en ik er volop van heb genoten viel het einde mij wat tegen. Het voelde voor mij te makkelijk, te voor de hand liggend. Ik hoop dat Grant in het derde deel dit goed maakt. Ik kan in ieder geval niet wachten tot het derde deel van deze serie uitkomt.

'Stop het allemaal maar in een doosje, zou sergeant Cole zeggen. Stop het allemaal weg en doe het doosje op slot en maak het niet meer open tot... je een gewonde soldaat bent die in een ziekenhuis achter een typemachine komt te zitten.'