De Naam van de Roos

Geschreven bij Naam Van De Roos

Als ik nu toch één boek mocht nomineren voor ‘beste boek van de eeuw’ dan zou dat De naam van de roos zijn. Natuurlijk is dit een heel persoonlijke keuze. Maar velen met mij die het boek kochten en lazen zijn het eens dat het moeilijk zal zijn een werk te vinden waarin literatuur, geschiedenis, cultuur, religie en spanning met elkaar zo’n ongelooflijk mooi, intelligent en spannend boek vormen.

Het element ‘spanning’, waardoor dit boek ook zo geliefd is bij lezers, wordt gevormd door het feit dat de hoofdpersoon William van Baskerville (in de film een prachtig gezicht gegeven door Sean Connery) geconfronteerd wordt met brute moorden in de abdij. De abdij waar William van Baskerville en zijn beschermeling Adson van Melk samen aankomen. William met een deels geheime missie en Adson als argeloze jongeling.

Het element ‘religie’ is de ruggengraat van het boek. In een korte inleiding beschrijft Umberto Eco hoe hij op het spoor kwam – bij toeval, om mee te beginnen – van de originele manuscripten die hem er toe hebben aangezet dit boek te schrijven. Alles draait om een van de vele ruzies die er in de loop der eeuwen zijn geweest tussen de wereldlijke en de geestelijke stand. In dit geval de ruzie tussen keizer Lodewijk en paus Johannes. Wij leven dan tegenwoordig wel in een land waar een strikte scheiding is tussen kerk en staat, in vroeger eeuwen was die scheiding er niet. En dus hadden koningen, keizers en pausen vaak ruzie over wie nu de macht had over wie. En vooral ook: over wat, want in die tijd waren pausen rijke en machtige mannen. William van Baskerville is gevraagd om als ‘mediator’ op te treden in een van de vele conflicten tussen de paus en degenen die echt van hun geloof willen getuigen: franciscaner monniken.

Het element geschiedenis, het element cultuur en het element literatuur volgen hier uit. Het verhaal speelt zich honderden jaren geleden af, de achtergrond is vaak voor ons niet (meer) te begrijpen en Umberto Eco heeft het geheel vervat in prachtige taal zonder gekunsteld of gezwollen over te komen. De naam van de roos is geen boek om ‘even’ te lezen als je in de trein naar je werk zit, of op een zonnig strand. De naam van de roos is het soort boek dat je moet savoureren: je moet je geestelijk en lichamelijk goed voorbereiden. Neem plaats in je lievelingsstoel of op je lievelingsbank of voor mijn part in bed. Zet deurbel en telefoon uit. Zet eventueel ook huisgenoten uit… Verzeker je van genoeg eten en drinken voor een uur of twee. En begin. Daarna moet je even pauze nemen; dit is hard nodig om alle informatie die Eco verstrekt goed tot je te laten doordringen. Maak eventueel aantekeningen om op het Internet of in de bibliotheek zaken na te kijken (die neiging krijg je echt). Doe de volgende dag hetzelfde. Kortom: verlies je in dit boek. En mocht je het toch een beetje lastig lezen vinden – het is tenslotte nogal veel wat je ineens op je bord krijgt – kijk dan eerst eens naar de film. Ik ken weinig boeken die zo mooi verfilmd zijn, met zoveel aandacht voor detail! Het boek zal voor mij in elk geval altijd het belangrijkste blijven, maar de film geeft je op een bepaalde manier de essentie zonder afbreuk te doen aan de rest.

Hoe ‘het afloopt’ is eigenlijk niet belangrijk… Eco geeft de lezer enige honderden pagina’s een kijkje in en op een fascinerend tijdperk, met fascinerende mensen en gebeurtenissen.

Geschreven bij De Naam Van De Roos

De Naam van de Roos geschreven door Umberto Eco is een echte klassieker een heel goed verhaal wat zich afspeelt in een zeer turbulente tijd. De tijd waar dit boek zich afspeelt staat de kerk recht tegenover de koningen van europa doordat de kerk zeer veel grond en geld naar zich toe getrokken heeft. Dit hadden ze gedaan door o.a. kerkelijke regels op te stellen die dusdanig waren dat het vaak voorkwam dat de kerk de erfenis van de overledenen kreeg. Een paar honderd jaar voordat dit boek zich afspeelt konden de priester nog trouwen maar doordat zij steeds meer vermogen na lieten aan hun kinderen heeft de kerk het celibaat ingevoerd om alle rijkdom aan de kerk toe te laten komen. Hierdoor werd de kerk zo machtig dat de kerk in conflict kwam staan met diverse koningen tevens was het zo dat Italië op dat moment verdeeld was onder verschillende heersers en de zetel van de kerk was verplaatst naar Avigon (Frankrijk). Op dit tijdstip in de geschiedenis begint het verhaal (de historie in welke tijdsgeest de roman zich afspeelt is na te lezen in bv “de oorsprong van onze politiek” geschreven door Francis Fukuyama of vele andere boeken over het onderwerp) Het boek “de naam van de roos” heeft een dubbel verhaallijn en hierin komt men de restante van deze tijd tegen. De ene verhaallijn is het politieke gekonkel tussen de paus en de keizer en tussen enkele geloofsrichtingen binnen de kerk langs de andere verhaallijn is het een zeer spannende detective welke zich afspeelt in een Abdij met een zeer uitgebreide bibliotheek. Het verhaal speelt zich in 7 dagen af en is zeer spannend en echt een aanrader om te lezen.

Geschreven bij De Naam Van De Roos

De naam van de roos is een complex boek, maar wel goed te lezen. Er spelen een paar verhaallijnen door elkaar, alle in de middeleeuwen. Het verhaal gaat over een klooster waar moorden moeten worden opgelost, o.a. door geheimen in de bibliotheek op te lossen. Maar het geeft ook een beeld van de inquisitie. Je kunt het dus gewoon als een misdaadroman lezen. Ik heb het zelf al een paar keer gelezen, in tegenstelling tot De slinger van Foucault, waar ik niet door kon komen.

Geschreven bij De naam van de roos

Wereldliteratuur! Prachtig geschreven boek, heeft zijn sporen eigenlijk allang verdiend. Moeilijk om neer te leggen als je er eenmaal aan begonnen bent. Deze iets herziene versie wijkt niet storend van het origineel af. Is nu wel voor meer mensen toegankelijk, niet een ieder leest zo makkelijk Latijn.

Geschreven bij De naam van de roos

Als pluspunt zou ik zeggen: voordelige koop.

Geschreven bij De naam van de roos

Moet je gelezen hebben.

Geschreven bij De naam van de roos

Knap geconstrueerde misdaadroman, historische roman. Er zit veel in: geschiedenis, theologie, filosofie.
De lezer behoeft niet te schrikken van het aantal pagina's, moeilijke woorden, vele bijbelse verwijzingen. Je kunt er een studie van maken, af en toe wat opzoeken of gewoon doorlezen, het is dan toch nog te volgen. Ook kun je liederen die in het boek staan op YouTube beluisteren. Het gaat over het kloosterleven in de Middeleeuwen, wereldlijke en kerkelijke machtsstrijd, theologische interpretaties, wat is kennis en mag de mens zelf onderzoeken en daartussen door moet een mysterie opgelost worden. Boeiend tot de laatste bladzijde. Er zit zoveel in dat bij een volgende keer lezen er weer andere zaken zullen opvallen. Een kunstwerk.

Geschreven bij De naam van de roos

Je wil direct meer weten. Spannend.

Geschreven bij De naam van de roos

Eco verhaalt op meesterlijke wijze het verhaal van Adson van Melk. Door het gebruik van vele middeleeuwse bronnen doet het verhaal als waargebeurd aan, ook al is het fictie. De (ongeveer) eerste honderd beginnen wat traag, waarna het verhaal aan snelheid wint. Eco was hoogleraar semiotiek en alles in zijn roman is multi-interpretabel.

Geschreven bij De naam van de roos

Aanleiding om deze klassieker uit de boekenkast te pakken was de gelijknamige tv serie ‘The name of the rose’ uit 2019 met fenomenale acteurs. Mijn geliefde acteurs waren vooral die de rol van William van Baskerville, Adson en de inquisiteur Bernardo Gui speelden. Het kijken van deze serie tegelijkertijd met het lezen van dit boek zorgde er voor dat ik de personages goed uit elkaar kon halen en voor me kon zien. De tv serie geeft een eigen draai aan het verhaal, maar verzorgt daardoor het decor om totaal van dit boek te kunnen genieten.

Dit is nu eens een verhaal dat alles in zich herbergt. Zware filosofie, religie, spiritualiteit, geschiedenis, psychologie verpakt in suspense á la Alfred Hitchcock met thriller elementen á la Sherlock Holmes (Adson in plaats van Watson en William van Baskerville in plaats van Sherlock Holmes) meets Agatha Christie’ mysterie (labyrint in een bibliotheek). Zelfs intelligente humor ontbreekt hier niet. Deze is de knipoog naar het Ware, Goede en Schone verweven in het hele verhaal via een bijzondere boodschap versleuteld in de titel ‘De naam van de roos’.

Als God ons als enig wezen op aarde gezegend heeft met de lach waarom zouden wij onze gave dan niet tot heil en ons groter goed verheffen? Dat lijkt de Franciscaan en voorheen inquisiteur William van Baskerville zich af te vragen. Hij gebruikt zijn logica om tot kennis van de waarheid te komen: “Zo leerde Franciscus de mensen om de dingen van een andere kant te bekijken.”
Aristoteles speelt ook een rol in dit beroemde verhaal van Umberto Eco. De Griekse filosoof Aristoteles was al eerder bezig met de filosofie van verlossing dan de Christenen. Het simpelweg kijken naar een tragedie of komedie zorgt het best voor een opluchtende katharsis.

Dit boek verhaalt over de eeuwenoude strijd tussen het goed en kwaad, het licht en donker. Ernst en humor. Macht en geloof. Wie heeft de waarheid in pacht? Wat is wijsheid? Wat is dé waarheid? Het grip kunnen krijgen op deze materie wordt hier in dit verhaal op een bijzonder duidelijke, onderhoudende en intelligente manier op de hak genomen. Umberto Eco verkondigt hier de filosofie van de zelfrelativerende humor. De filosofie van de glimlach. De waarde van gezonde zelfspot. De waarheid voortaan bloedserieus en met een grote korrel zout nemen loont. De menselijke schepping als grapje van God. “Misschien heeft hij die de mensen liefheeft tot taak hen te laten lachen om de waarheid, de waarheid te laten lachen, want de enige waarheid bestaat in het leren hoe zich van de ongezonde hartstocht voor de waarheid te bevrijden.”