De onderkant van sneeuw

“De onderkant van sneeuw” is de debuutthriller van Ilse Ruijters. Hoofdpersoon Irene Visser komt in een nachtmerrie terecht als zij in een sneeuwbui met haar auto de driejarige Maja doodrijdt op het moment dat zij in haar dashboardkastje het oortje van haar telefoon zoekt. Ze krijgt van de rechter een taakstraf opgelegd. Tijdens het vervullen daarvan krijgt ze een opmerkelijke relatie met de jonge Delano die ook een taakstraf volbrengt.
Irene verhuist met haar man Marco en kinderen Hugo en Sanne naar een andere plaats omdat zij het leven in haar oude woonplaats niet meer aankan. In haar nieuwe omgeving wordt zij ook door velen gemeden doch ze raakt bevriend met Freya die bij haar dorpsgenoten niet erg goed ligt.
Irene heeft last van nare publicaties over haar op de website doodrijders.com, een site die is opgezet door Ad en Marie Winkel. Ook heeft ze een enigszins moeizame relatie met haar zus Renske die een nog steeds niet vervulde kinderwens heeft en er opmerkelijke redeneringen daaromtrent op nahoudt.
Dan vinden er enkele bedreigende gebeurtenissen plaats die Irene tot de overtuiging brengen dat iemand het uit wraak heeft gemunt op haar dochtertje Sanne. Politieagent Peters heeft nauwelijks begrip voor haar aangifte. Irene komt dan onder behandeling bij psychiater Liesbeth van Limburg Stirum.
Het verhaal culmineert in een ruim voor het einde al voorspelbare doch nogal onwaarschijnlijke ontknoping. Deze wordt nog gevolgd door een mysterieuze slotscène die de lezer met vragen over de geestestoestand van de hoofdpersoon of van zichzelve achterlaat.

Het begin van het boek doet even denken aan het indrukwekkende boek “Dood door schuld” van Tineke Beishuizen, doch gelukkig slaat Ilse Ruijters alras haar eigen weg in. Het verhaal is aardig gecomponeerd en een aantal karakters komt goed uit de verf. Ruijters hanteert de taal over het algemeen vaardig doch bedient zich helaas met enige regelmaat van zeer gewrongen aandoende beeldspraak en metaforen. Enkele voorbeelden daarvan:

“Een onzichtbare schil was om mijn ziel geritst.”
“Vastgeketend aan de wal van bewustzijn en tijd.”
“Als vette strengen zeewier lagen zijn haren te rotten op de drooggevallen zandplaat die zijn schedel vormde.”
“In ondergelopen potten stonden dode planten geduldig hun verdrinkingsdood af te wachten.”
“In mijn lijf begon het te sneeuwen….. Vlokken die brandden op mijn open zenuwen en mijn hart samenpakten tot een sneeuwbal.”

Van dit taalgebruik zijn lezers niet altijd gecharmeerd, en terecht. De kracht van een thriller schuilt niet alleen in een goede en verrassende plot maar ook in gepolijst taalgebruik waarbij scherpe beelden worden neergezet met heldere taal in bij voorkeur korte krachtige zinnen.
Ilse Ruijters hanteert het neologisme “tril” als zelfstandig naamwoord. Een aardige vondst doch het te veelvuldige gebruik ervan lijkt op koketteren.
Uitgesproken irritant is het extreem frequente gebruik van het woord “kanker” door Delano. Dat had echt anders gekund zonder het karakter van deze ruwe jongen geweld aan te doen.
Een op zichzelve aardig debuut wordt derhalve ontsierd door moeizame beeldspraak, vermijdbaar kwetsend taalgebruik en een voorzienbare maar onwerkelijke ontknoping.

Ik vind het knap dat je een boek vol kan schrijven over een jonge vrouw, die met een enorm schuldgevoel rondloopt over een ongeluk wat zij heeft veroorzaakt en waarbij een meisje van 3 jaar is dood gereden.
Haar gevoelens en gedachten zijn op een bijzondere wijze beschreven en tot op zekere hoogte leef je helemaal mee met Irene en voel je haar pijn en haar enorm groot schuldgevoel.
Het verhaal leest vlot door de prettige schrijfwijze... Wel had ik halverwege het boek zoiets van ja,ja, nu weet ik het wel! Ik had het boek 4* toebedacht totdat ik bij het plot kwam, die was voor mij over de top en ongeloofwaardig. Ik moest de laatste bladzijden opnieuw lezen of het wel goed tot mij doordrong...
Conclusie: een ontzettend goed geschreven boek, momenten van kippevel en toch is het niet helemaal mijn boek, vanwege het einde...

Het is een gewone dag net als alle andere. Buiten sneeuwt het en je rijdt in je auto terug naar huis als ineens je mobiele telefoon afgaat. Op de display zie je dat het je zus is. Vandaag zou ze te horen krijgen of de IVF-behandeling aangeslagen was, dus je wilt hem niet laten lopen. Terwijl je hem al rijdend aanneemt zoek je ondertussen met een half oog in het handschoenenkastje naar je headset. Eén moment van onoplettendheid en de ergste nachtmerrie die een mens kan overkomen wordt werkelijkheid. Een harde knal en....je hebt een kind doodgereden. Dat is wat Irene, de hoofdpersoon uit deze thriller overkomt. Zal en kan ze haar leven ooit nog op de rails krijgen?

Het lijkt misschien zo makkelijk voor een buitenstaander, maar vergeten is al haast onmogelijk laat staan het gewone leven weer oppakken. Alles doet haar aan dit moment herinneren, en als ze het al mocht 'vergeten', dan is er altijd wel iemand die er op een akelige manier voor zorgt dat ze het nooit zal vergeten.

Met 'De onderkant van sneeuw' heeft Ilse Ruijters een steengoed debuut afgeleverd. Het is een psychologische thriller waarvan je hoopt dat elke thriller in dit genre deze opbouw heeft. In eerste instantie word je geconfronteerd met de vreselijke gebeurtenis die Irene doormaakt. Het begin is dus al gelijk heftig. Daarna lijkt er in beginsel weinig te gebeuren en leer je de hoofdpersoon en de andere personen in haar nabije omgeving een beetje kennen. Het beginstuk lijkt een beetje saai in beginsel, want er gebeurt weinig en er lijkt ook niks meer te gaan gebeuren. Maar vergis je niet! Pas later merk je dat het eerste stuk nog de periode beschrijft waarin Irene nog in een soort roes leeft en zich nog niet helemaal realiseert wat er gebeurd is allemaal. Maar langzaam, heel langzaam merk je als lezer welke invloed het ongeluk heeft op de hoofdpersoon. Ze raakt psychisch beetje bij beetje helemaal doorgedraaid. Van alle kanten wordt er een aanslag gedaan op haar psyche. Omdat het verhaal verteld wordt vanuit Irene zelf, beleef je het verhaal ook in eerste instantie vanuit haar perspectief. Dus zoals zij de wereld ziet. Echter raakt haar wereld steeds meer verwijderd van de realiteit. Wie en wat kan ze uiteindelijk nog vertrouwen. Begint ze zelf helemaal gek te worden of wordt er een spelletje met haar gespeeld door iemand die kwaad wil?

Heel lang blijft dit onduidelijk. Pas tegen het einde van het verhaal wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit. Omdat Ilse Ruijters het presteert om je je als lezer continu af te laten vragen hoe het nu werkelijk zit, blijft dit tot een het einde een thriller waarvan je het slotstuk niet snel ziet aankomen. Het knappe is ook dat ze in staat is geweest een op een gegeven moment heel spannend verhaal terug te brengen naar een kinderlijk level door hoofdstukken te maken die verwijzen naar een kinderversje. Op deze manier word je als lezer helemaal doordrenkt van wat ooit had kunnen zijn als het meisje in leven was gebleven, en wat er nu allemaal gemist wordt.

De cover op zich is al even dubbelzinnig als het hele verhaal zelf. De hoofdpersoon leeft in twee werelden, het echte en die die ze vertroebeld ziet. Het is een plaatje waar je lang over na kunt denken en je gedachten flink over kunt laten gaan. Voor een debuut is dit er echt een van een zeer hoog niveau. Achteraf rest niet anders dan bewondering. Vooral als je houdt van de psychologische thrillers van Sebastian Fitzek zal je van deze thriller genieten. Als je echter houdt van voortdurende actie is dit misschien niet jouw boek.

Al met al is dit een boek dat flink op je gemoederen inwerkt. Het in eerste instantie wat 'saaie' begin wordt meer dan goedgemaakt in het tweede deel. Echt een dijk van een thriller die absoluut tussen de vier en vijf sterren waard is. Omdat het hier om een debuut gaat is dit een extra knappe prestatie en krijgt het boek alle sterren. Met verlangen wacht ik op het tweede boek van Ilse Ruijters.

Op een sneeuwachtige winterdag twee jaar geleden heeft Irene Visser per ongeluk een driejarig meisje doodgereden. Ze is daarvoor tot een taakstraf van 240 uur veroordeeld.
Daarnaast is ze, samen met haar gezin, verhuisd naar een villa in een naburig dorp. Waar ze een nieuwe start wil beginnen.

Dat verleden laat haar echter niet rusten. Want ze ontvangt een anonieme bedreiging: voor het eind van het jaar zal ze zelf weten hoe het voelt om een dochter te verliezen. Behalve de angst dat dit inderdaad gebeurt, heeft Irene ook nog steeds te kampen met een reusachtig schuldgevoel. Dat gaat zelfs zover dat ze zichzelf wil straffen voor het ongeluk twee jaar eerder. Gevolg is dat Irene niet meer slaapt, paranoïde gedrag vertoont en zich meer vervreemdt van haar gezin.

De onderkant van sneeuw is het thrillerdebuut van Ilse Ruijters. Het is een debuut waar ze trots op mag zijn. Want het is een uitstekende psychologische thriller geworden die van het begin tot eind boeiend is. Er zijn momenten waarbij je een brok in de keel kunt krijgen.

Het boek is geschreven in de ik-vorm waardoor je je als lezer vereenzelvigt met Irene. Dat heeft Ruijters goed gedaan, want daardoor lijkt het dat je zelf ook beleeft wat Irene doormaakt. En ook het gevoel dat ze heeft, lijkt het gevoel van jezelf te zijn.

De schrijfstijl die Ilse Ruiters hanteert, is erg prettig en daardoor leest het boek als de spreekwoordelijke trein. Het boek heeft korte hoofdstukken waardoor de snelheid eveneens behouden blijft. Veel van deze hoofdstukken worden afgesloten met een zin die je nieuwsgierig maakt, maar ook zorgt voor een bepaald spanningsveld.

Die spanning is niet de zinderende spanning die bij veel thrillers gebruikelijk is, maar wél de spanning die ervoor zorgt dat je aan het boek gekluisterd blijft en steeds nieuwsgieriger wordt naar het vervolg en vooral de afloop. Eigenlijk komt het neer op een onderhuidse spanning die voort blijft kabbelen.

Overigens zorgt ook het onvoorspelbare in het verhaal voor een zekere spanning. Want op het moment dat je denkt te weten hoe alles in elkaar steekt, zorgt Ilse Ruijters er toch weer voor dat het niet is zoals het lijkt. Dit gebeurt niet één keer, maar komt een aantal keren in het verhaal voor. Knap hoe ze de lezer regelmatig op het verkeerde been weet te zetten.

De grootste verrassing doet zich in feite aan het eind van het verhaal voor. Dan blijkt pas echt hoe de vork precies in de steel zit en wie er achter de bedreiging zit. Onverwacht.
Het laatste hoofdstuk geeft vervolgens toch weer te denken. Want dit hoofdstuk laat je, hoewel je inmiddels al helemaal op de hoogte bent van wat er is gebeurd, wel weer twijfelen aan alle gemaakte conclusies.

Aan één conclusie hoeft in ieder geval niet getwijfeld te worden. Want De onderkant van sneeuw is een psychologische thriller van de bovenste plank.

De cover is bijzonder goed gekozen, zoals blijkt tijdens het lezen. Mooi ook, de tegenstellingen in kleur: grijs en rood! Ook de titel wordt in het boek duidelijk.
Het boek leest heerlijk. Ilse Ruijters heeft een prettige, vlotte schrijfstijl, waardoor het boek snel uitgelezen is. Het tempo wordt steeds opgevoerd door de fijne, korte zinnen die ze gebruikt.
Het boek bestaat uit zes delen. Elk deel heeft de titel van een kinderliedje of een refrein uit een kinderliedje. Heel toepasselijk steeds! Deze delen zijn weer in hoofdstukken onderverdeeld.

Het begin neemt je meteen mee op reis met deze Irene en alles wat haar overkomt.
Zowel het begin als het einde van het boek gaat over een bevalling, maar toch anders zoals je zult merken.
De personages zijn zeker geloofwaardig te noemen, geen te gekke verzinsels hier. Er zijn wel wat bijzondere karakters, maar dat is in het dagelijks leven ook zo. Het omgaan met gevoelens is voor iedereen anders en heeft ook voor iedereen een andere impact. De hoofdpersoon heeft nogal wat meegemaakt en probeert op haar manier hier mee om te gaan, maar niet alles gaat zoals je zou verwachten.

Op een gegeven moment vond ik het tempo enigszins terugvallen door de uitgebreide uitleg, maar dat werd weer enigszins goedgemaakt op het eind. Wat een einde zeg! Dat had ik niet verwacht, helemaal niet!
Een bijzonder sterk debuut van Ilse Ruijters! Het boek heeft een geweldig verrassend en knap bedacht einde. Dit wordt met recht een psychologische thriller genoemd.

Ik waardeer dit boek met 4 ½ /5 sterren **** ½

Geschreven bij De onderkant van sneeuw

Marco en Irene Visser met de kinderen Hugo en Sanne hebben een heerlijk levendje, totdat Irene een driejarig meisje van het leven beroofd door een auto-ongeluk. Ze krijgt een taakstraf opgelegd door de rechter, maar als snel blijkt dat de grootste straf haar opgelopen trauma is. Marco en Irene krijgen het heel zwaar met de gemoedstoestand van Irene en het trekt een sluier over hun gezinsleven.
Irene probeert hier aan te werken bij een psycholoog en uiteindelijk verhuizen ze om een nieuwe start te gaan maken in een klein dorpje.
Freya, een moeder van een klasgenootje van Hugo, komt hier in het leven van Irene en probeert een vriendin voor haar te zijn. Irene krijgt het weer zwaar en Marco eist dat ze weer in therapie gaat. Bij Liesbeth in therapie, ontspint het verhaal zich pas echt, doordat er gedreigd wordt Sanne van het leven te beroven.

De karakters zijn erg sterk uitgewerkt. Je kunt enorm meeleven met de ontwikkelingen en angsten van Irene. Ook de gedachtegang van Marco en de zus van Irene, Renske, is goed te volgen. Dit ondanks dat het boek volledig vanuit het perspectief van Irene is geschreven.
De vaart zit ook goed in het boek, na de essentiële introductie van de traumatiserende gebeurtenis en het levendje van de familie Visser. De schrijfstijl is lekker en de twists volgen elkaar in rap tempo op. Een echt goed debuut, je zou er haast zelf paranoia van worden!

Ilse Ruijters heeft een heerlijke schrijfstijl, die vlot, vloeiend, beschrijvend, humoristisch en prikkelend is te benoemen. Ilse's schrijfstijl raakt, ze heeft precies de juiste woorden en zinnen voor haar verhaal gebruikt, waardoor je vanaf het eerste moment het boek ingezogen wordt, de wereld van Irene in, waardoor je haar verhaal beleeft, je ziet het zo voor je afspelen.

De onderkant van sneeuw is met recht een psychologische thriller te noemen. Het verhaal zit super in elkaar. De verwarring die gaandeweg het verhaal ontstaat is heel goed gecreëerd en blijft tot het eind. Het verhaal is spannend en kruipt onder de huid. Vooral het einde is erg spannend. Het een na laatste deel van het boek is prachtig en ontroerend en dan het einde, wat een einde, daar is goed over nagedacht. Het is Ilse Ruijters gelukt om de verdenkingen op iedereen te laten vallen, iedereen kan het gedaan hebben, maar wie heeft het uiteindelijk gedaan? Dat weet ze tot het einde toe geheim te houden.

Ilse heeft de karakters heel uitgebreid en mooi uitgediept. Het is haar gelukt om ondanks dat Irene een peuter heeft doodgereden, je als lezer toch sympathie voor haar te laten krijgen. Irene gaat kapot aan de allesverwoestende vicieuze cirkel van schuldgevoel, ieder moment van de dag. Sinds die ene inktzwarte dag uit haar leven, 15 januari 2012, de verschrikkelijke dag waarop zij de driejarige Maja per ongeluk dood reed. De roze Hello Kittysokjes staan voor eeuwig op haar netvlies gebrand. Eén moment van onoplettendheid met onomkeerbare gevolgen, ze verwoestte niet alleen het leven van Maja die nog een heel leven voor zich had, maar ook dat van Maja's ouders en haar eigen gezin, haar huwelijk is op sterven na dood. Irene's gedachten staan nooit stil, ze slaapt niet meer, eet niet meer. Ze is de grip op haar leven aan het verliezen. Hoe met je verder met leven, nadat je iemand anders het leven ontnomen hebt? Wanneer er gevaar dreigt uit onbekende hoek en men je allerliefste af probeert te pakken? De onvoorwaardelijke moederliefde, Irene die koste wat kost haar kroost beschermt. Hoe ver ga je om je eigen vlees en bloed te beschermen?
Ik leefde me helemaal in. Ilse heeft de beklemmende sfeer van het verhaal goed neergezet.

Onvoorstelbaar dat dit een debuut is, wauw wat een boek!

Binnen een dag uitgelezen, ik móest weten hoe het boek afliep! Leuk verhaal, blijft tot het eind toe spannend. Wat mij betreft toch nog een verrassing wie uiteindelijk 'the bad guy/girl' is.

Geschreven bij De onderkant van sneeuw

Een fantastisch debuut van deze schrijfster! Ik moest even in het verhaal komen, maar toen ik er eenmaal in zat kon ik het boek niet meer wegleggen! Tijdens het lezen schoten mijn gedachten alle kanten op over wie de dader zou zijn. Ik dacht het door te hebben, maar werd aan het einde van het boek totaal verrast over de werkelijke dader! Ik betrapte me er zelfs op dat ik soms sneller wilde lezen dan ik kon, om maar zo snel mogelijk te weten te komen hoe het verhaal in elkaar stak.....het einde van het verhaal vond ik echt een kippenvel moment!! Wat mij betreft dus een echte aanrader!!

De onderkant van sneeuw is het debuut van Ilse Ruijters en deze thriller smaakt naar meer! Irene Visser is een jonge vrouw die door een onoplettend moment een klein meisje aanrijdt met de dood als gevolg. Deze gebeurtenis zal de wereld van Irene compleet op de kop zetten. Verteerd door schuld zoekt ze een manier om met deze afschuwelijke gebeurtenis om te gaan.
Irene had haar leven goed op orde voor het ongeluk, een prima huwelijk en twee leuke kleine kinderen. Zowel Irene als Marco heeft een goede baan, het leven lacht hun toe. Maar deze wereld draait 360 graden om en Irene raakt de grip op de wereld en vooral op zichzelf kwijt. Ze wordt bedreigd en ze weet niet uit welke hoek de bedreiging komt. Iemand wil haar laten boeten voor de dood van kleine Maja en deze persoon heeft het gemunt op het dochtertje van Irene. Hoewel versuft door de pillen start ze een zoektocht om uit deze afschuwelijke droom te ontwaken. Haar familie lijkt haar niet meer te herkennen en ze staat volkomen alleen in haar strijd.
Wat zo ontzettend knap is in deze thriller is het beschrijven van de gevoelens van Irene, wat gaat er in haar hoofd om, haar gedachten zijn irreëel maar zo goed te begrijpen na wat ze heeft meegemaakt. Haar omgeving kent haar niet meer terug en ze wordt meegezogen in een wereld die op een nachtmerrie gaat lijken. De spanning wordt langzaam opgevoerd en Ilse Ruijters neemt je mee in de wereld van beklemming en wanhoop. Dit boek kun je niet loslaten en de gebeurtenissen blijven door je hoofd malen. Hoe zou jij reageren als je dit zou overkomen?
De onderkant van sneeuw is wat je noemt een echte psychologische thriller, elke minuut heb ik genoten. Mooie zinnen, verteld vanuit het perspectief van Irene, een debuut wat een krachtige indruk achterlaat. Het eind is zo verrassend, ik bleef totaal overdonderend achter. Dit slot zindert nog wel even na! Nederland heeft er weer een uitstekende thrillerauteur bij!