De Onverzadigbare Vrouw (en de Afwezige Man) een nieuwe visie op de verhouding tussen mannen en vrouwen

Ik heb het boek achter elkaar uitgelezen, intens genietend van Lisettes persoonlijke en originele analyse van bekende, onbekende, oude en nieuwe verhalen. Helder, humoristisch en zoooo herkenbaar. Het thema mannen/vrouwen speelt in ieders leven en al lezend kwamen dan ook allerlei dierbaren naar boven aan wie ik het boek zou willen schenken. Lisettes mythosofische theorie over hoe mannen en vrouwen elkaar beschaven plaatst de 'battle of the sexes' in een optimistisch perspectief. Ons geworstel is ergens goed voor!

Lisette Thooft is een eigenzinnige, unieke schrijfster. Ze is volgens mij 's werelds eerst mythosofe en daar ben ik dankbaar voor. Zij duidt het predicaat mythosofe aan als iemand die wijs wordt door verhalen. Dit boek is daar een weerslag van. Het idee van een onverzadigbare vrouw, een draak van een vrouw, en de afwezige man, de ridder van vroeger en de robot van nu, haalt ze uit de mythen en verhalen van vroeger tot nu. Wat hier staat voelt bij mij als waar aan. De boodschap vat ze samen als twee hypothesen van haar en komt er op neer dat de strijd der seksen uiteindelijk tot meer beschaving leidt, ons naar een hoger doel tot zijn beweegt en ons als mensheid evolueert. Grootse gedachten, maar gestaafd door de verhalen uit de geschiedenis en de verhalen die je om je heen ziet gebeuren. Ik ben er in elk geval wijzer van geworden!

Mevrouw Thooft schreef een boek dat alles in zich heeft om informatief, boeiend en stimulerend te zijn. Over de ontwikkelingen in de beschavingsgeschiedenis. De strijd der sexen en met name de rol van de vrouw daarin. Over de angst van mannen voor de vrouw en het doorheen de eeuwen geleidelijk naar elkaar toe groeien van mannen en vrouwen. Ze begint met de oertijd en duikt diep in mythen en religieuze rituelen. Ze haalt heel veel interessant materiaal naar voren en ruggensteunt haar betoog met een grote hoeveelheid literatuur. Hoe het er in de prehistorische culturen precies aan toe ging weten we niet en al evenmin hoe de ontwikkeling is geweest vanuit de aapachtigen. Niettemin zijn er aansprekende aanwijzingen en interessante speculaties. Dat het leven in de prehistorie en bij oude schriftloze culturen geen pretje was lijkt mij evident. Welke rol daarin was weggelegd voor wellustige, draakachtige, verscheurende en verslindende vrouwen weet niemand precies maar dat er van alles aan de hand was lijkt zonneklaar. Thooft gaat verder met de oude Grieken, de Romeinse tijd en de diepe beschavingsterugval in de vroege middeleeuwen. Via de hoofse liefde en de christelijke kuisheid en onthouding ontwikkelt zich dan langzamerhand de gelijkwaardige, primair op liefde gebaseerde moderne man-vrouw verhouding. Dat er grote sprongen worden gemaakt en grove generalisaties is onvermijdelijk en de schrijfster is zich daarvan bewust. Mevr. Thooft schrijft in een losse, journalistieke en soms regelrecht jolige stijl. In de eerste hoofdstukken verontschuldigt ze zich voor de harde noten die ze gaat kraken, met name in de richting van de politiek correcte maatschappijverbeteraars en feministen. Dit lijkt tegen het einde van het boek de opmaat te zijn voor een brede aanval op de robotachtige man, de alles overheersende tsunami van technologie, de vermannelijking van vrouwen en de noodzaak om ons te bezinnen en te leren leven vanuit liefde en respect. Het boek ontspoort daardoor in de laatste twee hoofdstukken volledig. De losse toon verdwijnt. De wetenschappelijke onderbouwing gaat verloren en de schrijfster laat zich helemaal gaan in een hartstochtelijke donderpreek die slecht aansluit op de voorgaande hoofdstukken en de lezer onbevredigd en teleurgesteld achterlaat. Jammer.

veel van hetzelfde boeit helemaal niet