De regels gelden niet

Wat sommigen een 'schitterende, hartverscheurende memoir' noemen over 'verlies en rouw' komt bij mij eerder over als pseudo-intellectueel gewauwel van een supernarcist. Het hoofdpersonage Ariel, kind van haar tijd, gaat ten onder aan haar eigen verwaande grenzeloosheid en haar egocentrisme. Geen enkel personage wordt uitgediept, geen enkele relatie die Ariel aangaat lijkt die naam waardig, zelfs niet die met haar zoontje. Hoe moet de lezer empathie voelen voor een verteller die totaal geen empathie kent en zich uiteindelijk nog als slachtoffer opstelt? Dit verhaal is erg oppervlakkig geschreven en het is al bij al weinig 'relevant' (ondanks de vele - nietszeggende - citaten uit films en romans). Het is niet omdat Levi thema's als seksuele vrijheid, gender, homoseksualiteit enz. aansnijdt
dat dit een goed boek is. Daar is echt wel meer voor nodig.

veel randinformatie over oa de rol van haar moeder, die eigenlijk geen relatie heeft met wat je verwacht van dit boek op basis van de cover

Dit boek heeft wat mij betreft een beetje weinig diepgang, maar het leest wel lekker weg en is toch moeilijk opzij te leggen… ik heb het in een paar uurtjes uitgelezen.
In deel 2 geeft ze prachtige beschrijving van wat het met je doet om tijdens de zwangerschap je kindje te verliezen, heel herkenbaar en ik had voortdurend de neiging om stukjes aan te strepen, dat maakt het voor mij [als therapeut en rond misgelopen zwangerschap en onvervulde kinderwens] toch de moeite waard.

Ik had hoge verwachtingen van dit boek op basis van een review in een tijdschrift.
Jammer genoeg is het boek erg langdradig en het kostte moeite om het uit te lezen.

Hoge verwachtingen na recensie in Volkskrant, maar viel tegen. Weinig diepgang.
Zie ook uitgebreider citaat van andere lezer. Helemaal mee eens.

heerlijk sarcastisch en met humor geschreven. eerlijk en realistisch omschreven hoe het leven je een klap in je bek kan geven.

Echt geschreven zoals ze het denkt.

Aangrijpend, openhartig en ontzettend eerlijke vertelling