De schaduw van mijn moeder

“De schaduw van mijn moeder” is zo’n boek dat ik niet weg kon leggen en toen dat noodgedwongen moest, wist ik niet hoe snel ik het weer op kon pakken om verder te lezen over de zoektocht van Addie naar de geheimen van haar moeder Elizabeth in de jaren 50. Nikola Scott heeft het vermogen om je helemaal het verhaal in te zuigen en de emoties van beide vrouwen, moeder en dochter, op formidabele wijze over te brengen op de lezer. Hiernaast weet zij via gedetailleerde omschrijvingen van de omgeving en de bloemrijke karakters een indrukwekkend verhaal neer te zetten Op de dag dat haar moeder 1 jaar overleden is, staat er een vreemde vrouw aan de deur van het ouderlijk huis van Addie. Zij zegt dat zij een dochter is van Elizabeth. Addie kan niets anders dan dit verhaal te geloven en gaat op onderzoek uit. Het verhaal van haar moeder Elizabeth wordt vanuit dagboekvorm met datumaanduiding en een ander lettertype gedoseerd door het verhaal gebracht zodat er steeds meer duidelijk wordt en aan het einde van het boek de schrijnende waarheid aan het licht komt. Een debuut met een gouden randje, wat een prachtig geschreven verhaal!

Dit is een boeiend, emotioneel boek dat twee tijdlijnen goed samenvoegt. Ik kon het nauwelijks wegleggen toen ik eenmaal begon met lezen. Wat gebeurt er met je als je erachter komt dat je dacht dat je iemand kende maar blijkt dat je maar heel weinig van deze persoon wist? Protagonist is Adèle ook wel Addie genoemd en we volgen haar door het hele boek heen terug in de tijd tot 1958 toen haar moeder een dagboek bijhield. Naarmate Addie meer en meer over haar moeder ontdekt ze, laat het boek echt zien hoe je een persoon nooit echt kunt kennen.
De auteur heeft zich goed verdiept in de situatie van de jaren ’50 van de vorige eeuw. In haar nawoord licht ze alles nog eens uitgebreid toe.
[…]“Ingeklemd tussen de oorlog enerzijds en de vrijgevochten jaren zestig anderzijds vormen de jaren vijftig een apart decennium. Veel mensen herinneren zich die tijd als knusse jaren van onschuld waarin kinderen buiten speelden tot hun moeders hen binnenriepen voor het avondeten” […]
[…]”Het burgerfatsoen achter de vitrages en de vooroorlogse opvattingen over hoe het hoorde, dreven vrouwen terug naar het aanrecht. Nadat ze in de oorlogsjaren een voet tussen de deur van de door mannen gedomineerde buitenwereld hadden gekregen, jaren waarin ze hun land draaiende hielden, betaald werk deden en proefden van de vrijheid, werden ze nu weer beperkt tot huis, haard en gezin” […]
Ik kan dit boek van harte aanbevelen!!!

Een buitengewoon goed boek dat gebaseerd is op onderzoek naar de behandeling van ongehuwde moeders in de jaren vijftig en zestig. En, niet te vergeten de impact die dat heeft op de kinderen die gedwongen werden afgestaan. Een treffend beeld van de bekrompenheid van de jaren vijftig waarbij je de spruitjeslucht als het ware kunt ruiken. Knap geschreven.

Mijn leeservaring:

Een 478 bladzijden tellend boek met een erg mooie cover. Romantiek straalt ervan af en is zeer zeker ook in het eerste gedeelte genaamd 1958 te lezen. Ga je misschien denken dat het een zoetsappig verhaal is, dit is zeer zeker niet het geval. Romantiek en emoties worden afgewisseld met de keiharde realiteit van een jong meisje dat haar onschuld kwijt raakt en zo haar geluk tussen haar vingers ziet weg glippen.

De werkkamer van mijn moeder. Ik was er niet meer geweest sinds die keer dat Venetia en ik aarzelend het bureau hadden doorzocht op zoek naar het adresboekje, voor de rouwkaarten.

Het debuut van Nikola Scott is geweldig. Twee verhaallijnen die samen tot de plot komen. Heb je in het begin zoiets van ik weet hoe het gaat lopen, toch krijgt het verhaal hele andere wendingen en neemt je mee in het leven van de jonge Lizzy in het jaar 1958. Een verhaal verteld in de ik vorm. Een meisje zonder zussen of broers die wordt weg gestuurd om de grote vakantie door te brengen in een gigantisch huis met lieve mensen, maar in ieder geval weg van haar moeder, die op sterven ligt.

En het verhaal van Adele ook wel Addie genoemd, ook in de ik-vorm geschreven, die haar moeder verliest door een ongeluk. Samen met haar zus en broer proberen ze hun vader bij te staan. Wanneer het één jaar geleden is dat hun moeder overleed en ze daar een herdenkingsdag van maken staat er ineens een vrouw voor de deur die hun moeder wil spreken. Deze vrouw, Poebe genaamd weet niet dat hun moeder dood is en zegt dat ze de dochter is van hun moeder. Een geheim kind wat ook nog dezelfde geboorde datum heeft als Adele. Is dit een leugen of is er iets gebeurd 40 jaar geleden, wat het daglicht niet kon verdragen.

“Sorry dat ik zomaar op de stoep sta, maar ik ben opzoek naar Mrs. Harington. Elizabeth Sophie Harington. Of Elizabeth Sophie Holloway, van huis uit. Ik vroeg me af of ik haar misschien kon spreken?”

“Ik denk dat ze….Of eigenlijk ben ik er net achter gekomen…Elizabeth. Nou kijk, ze is dus mijn moeder.”

Een prachtige roman met hele mooie zinnen en een omgeving beschreven, die je het gevoel geven er zelf bij te zijn. De verliefde keuze van een meisje dat haar hele verdere levensloop zal bepalen. Een problematiek die vroeger zoveel mogelijk in de doofpot werd gestopt en waar menig meisje in die tijd mee te maken kreeg.

Een boek zo mooi dat je het gewoon moet lezen. Dit debuut vraagt om meer.

Lieve leesgroet Caroline

Dit is een boek dat me voorlopig niet zal loslaten. Het echte verhaal speelt zich nog geen 60 jaar geleden af en het is een wereld van verschil met hoe men nu in het leven staat. Toen was je als ongehuwde moeder paria en niet bepaald iemand die liefde, warmte of aandacht verdiende. Als Lizz in de jaren 50 zwanger wordt en de vader niet met haar trouwt is ze een schande voor haar vader. Het is dan 1958. Ze wordt afgevoerd naar een tehuis voor ongehuwde moeders en het is daar meer dan afschuwelijk. Veel meer kan ik over dat verhaal niet loslaten. Wel over 40 jaar later, als haar dochter er achterkomt dat er toen veel meer is gebeurd. Omdat Lizz niet meer leeft moet dochter Addie zelf achter de waarheid aan. En die is heel anders dan ze verwacht. Prachtig verhaal met veel diepgang, leest prettig en je legt het boek niet makkelijk weg. Aanrader!

Dit boek raakte mij tot in mijn diepste kern, als destijds ongehuwd moeder. Ik heb mij een slag in de rondte gevochten voor mijn kind. Ook in de jaren '70 waren artsen nog hoog van aanzien en bijna een god.
Ik word nog dagelijks geconfronteerd met de straf die mij lichamelijk is uitgedeeld door de arts destijds.
Maar ik ben blij met mijn geweldige zoon, die stevig en blij in het leven staat.

Dit is een prachtig boek!