De schaduwbokser

De roman heeft me geroerd, ontroerd , meegesleept , van begin tot het verrassende einde geboeid. En , niet vergeten te zeggen : ik heb vaak gelachen.

Geschreven bij De Schaduwbokser

De Schaduwbokser is een mooi voorbeeld van een totaalpakket, dat je vanaf de cover begint uit te pakken en te ontdekken.
De eenvoudige, maar zeer sprekende cover had mij onmiddellijk in zijn greep.
Een schaduwfiguur die een pad volgt, zijn levenspad zo lijkt mij na het lezen en ontdekken van het verhaal.
Vanaf de eerste bladzijde werd ik meegenomen in het levensverhaal van Victor. Meegezogen is eigenlijk nog een veel passender woord.
Victors leven bestaat uit overpeinzingen van zijn leven aan de ene kant, en wekelijkse bezoekjes aan zijn dementerende moeder in het verzorgingstehuis anderzijds. Beiden brengen de nodige emoties met zich mee en geven Victor ook stof tot nadenken.
Wat Zonnenberg hier doet, is een man van vlees en bloed neerzetten, niet zomaar een personage. Je voelt je er tot in de kleinste details bij betrokken. Je krijgt zin om je arm rond Victor te slaan om hem te troosten en steun te geven.
Zelden kwam ik een zo levendig en menselijk personage tegen.
Doorheen heel het verhaal voel je melancholie, maar ook liefde, verdriet en zelfs heimwee.
Zeer veel emoties zitten subtiel in elkaar verweven. Er is zelfs plaats voor een laagje humor.
Zonnenberg heeft een zeer mooie en fijne manier van schrijven en vertellen. Zijn zinnen zijn mooi, soms zelfs poëtisch.
Ze vragen erom om herlezen te worden. En mede hierdoor laat het verhaal een diepe indruk na.
Ook gebruikt hij een zeer visuele schrijfstijl. Je zit als lezer mee op het eiland, mee in de kamer van zijn dementerende moeder, je bent mee aanwezig wanneer Victor geboortefoto’s gaat maken. Je wordt met al je zintuigen midden in het verhaal geplaatst.
Stap voor stap leer je Victor beter kennen. Je komt meer en meer te weten over zijn verleden, en je deelt ook samen met hem een aantal vraagtekens, een aantal verzuchtingen en een aantal mooie momenten. Je voelt dat Victor worstelt met zijn verleden, met zijn gevoelens, met het proberen plaatsen van bepaalde gebeurtenissen in zijn leven en zijn jeugd.
Je bokst mee tegen de schaduwen.
En dan is er het einde. Een einde dat totaal onverwacht kwam. Dit raakte me tot diep in mijn hart. Het bleef een hele tijd nazinderen.
Een mooi, realistisch, menselijk en pakkend verhaal.

Geschreven bij De Schaduwbokser

De quotes die voor in het boek staan zijn van Thomas Hobbes en T.S. Eliot. Ze zijn bijzonder goed gekozen, zoals je zult merken tijdens het lezen.

Al direct lees je dat Victor tijdens de bezoekjes aan zijn moeder in het verzorgingstehuis het moet doen met vermoedens; vermoedens over de gedachten en bedoelingen van zijn moeder.
‘Wanneer Victor zijn wekelijkse bezoek bracht, hield hij haar hand vast. Die kromde zich dan tot een bankschroef waarin ze zijn vingers klem zette. De blik die hij daarbij toegeworpen kreeg, zei genoeg: Jij hebt dit op je geweten. Heel je leven zit je me al dwars. Denk maar niet dat je hier zomaar mee wegkomt!’

De lange reis naar zijn moeder iedere week weer opnieuw, heeft voor Victor tot doel om uiteindelijk sterk genoeg te worden om op te kunnen boksen tegen de schaduwen uit zijn verleden. Om in deze herinneringen een volgorde te zien en om er een samenhang aan te kunnen geven. En dat betreft niet alleen her verleden samen met zijn moeder, maar ook zijn verleden samen met Amy.
Maar behalve het opboksen tegen de schaduwen uit het verleden, wil hij graag de reden weten waarom een schaduw hem zo blijft achtervolgen en waarom hij deze bepaalde schaduw maar niet los kan laten.

Dan komt zijn alter ego Kelvin op de proppen; het begint met het verzinnen van een naam voor een hotmailaccount om een ‘blind date’ te kunnen regelen, zonder direct al te veel van zichzelf weg te hoeven geven.
Victor schrijft een verhaal met Zero en Kelvin als hoofdpersonen; het is een ware zoektocht naar zichzelf waarin hij zijn gevoelens kan uiten.
Uiteindelijk leert hij meer over zijn moeder, zichzelf en zijn gevoelens over iets moeten missen, dan hij ooit had kunnen denken.

Johan Zonnenberg heeft een indringend verhaal barstensvol emotie geschreven, waarin gelukkig ook de nodige humor is te vinden.
Ik heb ‘De schaduwbokser’ graag gelezen.

Geschreven bij De Schaduwbokser

Het citaat voorin het boek zegt eigenlijk al genoeg. My mother gave birth to twins: myself and fear (Thomas Hobbes)
Het boek vertelt het verhaal van Victor een man van rond de 30 die in Utrecht woont langs het kanaal. Het is eenzelvige man niet goed in sociale contacten. Zijn beroep geboortefotograaf. Nadat zijn relatie met Amy voorbij is raakt hij in een dip en vraagt zich af waarom hij is zoals hij is. Zijn moeder is dementerend en zit in een verpleeghuis. Het is deprimerend maar voor hem de reis meer dan waard zoals omschreven in het boek:

‘Voor Victor heeft het verleden onderzoeken nog het meest weg van het rommelen in een gereedschapskist. Je weet nooit wat je tegenkomt en waarvoor je het nodig hebt. Af en toe weet je niet eens precies wat je ook alweer zoekt. Maar één ding is hij zeker hij wil terug naar de herinneringen om er een volgorde en samenhang aan te geven: zijn geschiedenis. Daarom zijn de bezoeken aan zijn moeder zo belangrijk.’

De relatie met Amy wordt ook weer zo mooi beschreven in het boek: ‘De relatie met zijn moeder resulteerde altijd in een handeling tegen beter weten in: de mot die de vlam tegemoet vliegt. Amy en hij waren twee kaarsen: de een stak de ander aan en zo gaven ze elkaar licht en warmte’ Helaas komt aan de relatie een einde en om niet vast te blijven zitten in het verdriet slaat hij aan het daten.

De vierde date is anders . Deze date zet hem aan om de dingen die voor Victor vaststaan, geaccepteerd lijken, aan te pakken er mee aan de slag te gaan. Hij begint dingen van zich af te schrijven door te schrijven over twee jongetjes Kelvin en Victor. Het boek heeft vanaf dan twee verhalen die samen in elkaar grijpen.

Daarmee begint de reis terug naar het verleden waarin het verlangen aan een wederhelft wordt omschreven als een schaduw. Een schaduw die hij zo lang hij zich kon herinneren had gekoesterd en die hem had gevolgd zijn leven lang. Amy was de eerste die hem het gevoel gaf dat hij deze schaduw kon loslaten. Het is een prachtige reis via Amy terug naar zijn jeugd, naar zijn kindertijd en zo terug naar het begin van zijn leven. Zijn moeder heeft hem nooit verteld wie zijn vader is tot op een avond hij op bezoek is bij zijn moeder en zij haar verhaal doet alsof ze praat tegen haar man in plaats van haar zoon. Dan vallen alle puzzelstukjes samen.

Het thema licht en donker, schaduw en zonlicht komt in het hele boek voor zoals hij in zijn boek beschrijft:
In zijn eigen leven beschrijft hij hoe hij als kind bang was voor de schaduwen. ‘Ik dacht dat in het donker mijn eigen schaduw verdween, op reis ging. Als ik dan eng droomde, had ik het idee dat niet ik maar mijn schaduw dat ergens in de wereld meemaakte. ‘.

‘misschien was dat ook wel een van de redenen voor mij om zwart-wit te fotograferen: op een mooie manier schaduwen kunnen sturen’.

Je zou kunnen denken dat het boek somber en neerslachtig is maar dat is het zeker niet. Het is een boek met humor, met schaduwen maar ook het licht.

Voor mij was het een eerste kennismaking met Johan Zonnenberg. De schrijver lijkt een veelzijdig man, die vele prijzen heeft gewonnen voor uiteenlopende boeken van verhalen tot monologen en young adult boeken. Maar ook een kinderboek (8+) heeft hij geschreven. Gelukkig maar dan is er voor mij nog meer te ontdekken tot zijn volgende boek uitkomt.

Absoluut 5 sterren voor mij dat heeft voor mij er ook mee te maken dat de dementie en de verzorging in het verpleeghuis niet bovenaan staat maar dat het meer gaat om de reis naar je verleden. Daarmee is dan dus ook gelijk de link gelegd met dementie.

Bedankt uitgeverij Futoro voor het mogen lezen van dit boek.

De titel suggereert dat het over over de dementie van zijn moeder gaat maar het gaat vooral over de effecten die zijn moeder op zijn leven heeft gehad. Na 100 blz komt dementie van zijn moeder even aanbod. Ik ben dus op het verkeerde been gezet door de titel.

De quotes die voor in het boek staan zijn van Thomas Hobbes en T.S. Eliot. Ze zijn bijzonder goed gekozen, zoals je zult merken tijdens het lezen.

Al direct lees je dat Victor tijdens de bezoekjes aan zijn moeder in het verzorgingstehuis het moet doen met vermoedens; vermoedens over de gedachten en bedoelingen van zijn moeder.
‘Wanneer Victor zijn wekelijkse bezoek bracht, hield hij haar hand vast. Die kromde zich dan tot een bankschroef waarin ze zijn vingers klem zette. De blik die hij daarbij toegeworpen kreeg, zei genoeg: Jij hebt dit op je geweten. Heel je leven zit je me al dwars. Denk maar niet dat je hier zomaar mee wegkomt!’

De lange reis naar zijn moeder iedere week weer opnieuw, heeft voor Victor tot doel om uiteindelijk sterk genoeg te worden om op te kunnen boksen tegen de schaduwen uit zijn verleden. Om in deze herinneringen een volgorde te zien en om er een samenhang aan te kunnen geven. En dat betreft niet alleen her verleden samen met zijn moeder, maar ook zijn verleden samen met Amy.
Maar behalve het opboksen tegen de schaduwen uit het verleden, wil hij graag de reden weten waarom een schaduw hem zo blijft achtervolgen en waarom hij deze bepaalde schaduw maar niet los kan laten.

Dan komt zijn alter ego Kelvin op de proppen; het begint met het verzinnen van een naam voor een hotmailaccount om een ‘blind date’ te kunnen regelen, zonder direct al te veel van zichzelf weg te hoeven geven.
Victor schrijft een verhaal met Zero en Kelvin als hoofdpersonen; het is een ware zoektocht naar zichzelf waarin hij zijn gevoelens kan uiten.
Uiteindelijk leert hij meer over zijn moeder, zichzelf en zijn gevoelens over iets moeten missen, dan hij ooit had kunnen denken.

Johan Zonnenberg heeft een indringend verhaal barstensvol emotie geschreven, waarin gelukkig ook de nodige humor is te vinden.
Ik heb ‘De schaduwbokser’ graag gelezen.