De slaap die geen uren kent roman

Een prachtige voorkant en een aanprijzing van zijn docent Jonathan Safran Foer op de achterflap maakten me nieuwsgierig naar dit debuut van Sebastiaan Chabot. Het boek zit vol fantasie en mooie zinnen, maar zorgt ook voor verwarring en onduidelijkheden.
Door de poëtische taal is het moeilijk door te komen en het verloop van de geschiedenis van de hoofdpersonen is mij niet geheel duidelijk geworden.

Kurt Kuschfeld, 51 jaar oud werkt als straatlichtbewaarder, in november 1950, “maar wil simpelweg de envelop van zijn leven dicht likken. Hij verlangt niet naar een groots en meeslepend einde, gewoon een einde, dat hij kan zien aankomen.” Zijn alter ego wil daar een stokje voor steken. “Ik ben alles wat u niet heeft besloten, net zoals u datgene bent waartoe ik niet ben overgegaan. U heeft over vele zaken in uw leven mogen beschikken, maar over uw dood heeft u geen zeggenschap.”

Victor, het achterkleinkind van deze Kurt, verbrandt het portret van zijn overgrootvader, samen met zijn broertje en twee vrienden. “Dit schilderij spookt, zelfs mijn vader weet niet precies wie het is, behalve dat het ooit zijn opa was. Hij is er ook een beetje bang voor.”

Vader is boos op zijn zoon, maar ook nieuwsgierig naar het verhaal van zijn opa en gaat op onderzoek uit. Er wordt terug geblikt en gesproken met elkaar, maar de precieze gang van zaken is mij uiteindelijk niet duidelijk geworden.

De taal in de hoofdstukken over Kurt is poetisch en verrassend, maar leidt ook af en maakt het moeilijk om doorheen te komen. Het volgende stukje over zwerflicht is vooral heel verrassend en bijzonder;” een jeugdig stroompje electriciteit maakte zich los van de oorspronkelijk ingezette baan en zette de gehele lantaarnpaal op, laten we zeggen permanent effect. Een enkeling die was blootgesteld het voortvluchtige stroompje en het had overleefd zou de rest van zijn korte leven naar verbrand haar ruiken. Eenieder verloor de taal waarin hij was opgegroeid, maar sommigen ervoeren een soort bevrijding in een taal die hun niet eerder eigen was (…) en zij trokken merkwaardig lenig de wijde wereld in met hun vreemde nieuwe woorden en overtuigingen.”

De hoofdstukken over het hedendaagse gezin, dat in Den Haag woont, lezen plezieriger, maar ook hier leiden de vele metaforen me af van de kern van het verhaal. “Vader parkeerde de auto (…) De ochtend was zo helder dat Vader bang was dat hij vingerafdrukken of ademvlekken op het dunne glas van de lucht zou achterlaten.” “De zon viel over de met klimop bedekte ommuring en lag over hun tafeltje als een model, comfortabel in haar volle naaktheid.” Of “Er viel een kleine vertrouwde stilte, een stilte waarvan Vader wist dat hij zich in lege brievenbussen verschool, een stilte die hij ooit had geroken tussen de paraplu’s in een paraplubak.” Aan het eind van dezelfde pagina nog een “Deze stilte echter was oud en nieuw voor hen; het was de stilte van keurig geparkeerde perioden in geschiedenisboeken met een enkel leidend incident ertussen, en het was de stilte van grote ronde slachtoffergetallen in nationale kranten.”

Kortom, verrassende en mooie taal maar teveel metaforen en onduidelijkheden, waardoor het niet prettig leest en de kern van het verhaal niet goed uit de verf komt.

Mooie verhaallijn en daarnaast prachtig en uniek geschreven. Dit is zo'n boek dat je opnieuw wilt lezen!

Initieel was ik heel enthousiast over De slaap die geen uren kent, het komt niet zo vaak voor dat een Nederlandse auteur door een favoriete schrijver van mij aangeraden wordt. Maar de aanbeveling van Jonathan Safran Foer was uiteindelijk eerder een hinderpaal voor me doordat ik dit boek ging vergelijken met het werk van zijn docent in New York. Het boek bestaat uit twee vervlochten delen, één van een lampenonderhouder in een klein dorpje bij de Moezel in 1950 en één in een gevoelsmatig hedendaags gezin uit Den Haag. Ik vond deze tweede secties, schijnbaar in het hier en nu, beter. Deze waren nog wat meer geaard in de werkelijkheid en de wijze van beschrijven past nog bij een kinderlijke blik op de wereld. Hoewel, hoe waarschijnlijk is het dat een schooljongetje het volgende denkt?: Niet als een hoofdpijn of buikkramp, maar een pijn die ouder was dan Mischa zelf. In het algemeen is het een probleem wat ik had bij dit boek (en waar ik later nog op terugkom) maar het voelde te geschreven, geconstrueerd en bedacht aan. De secties in Duitsland riepen bij mij de vraag op wat ik nu las, een sprookje? De hoofdpersoon is best kleurloos (In feite is meneer Kuschfeld het best te begrijpen door alles wat hij niet is) maar de sfeer was magisch realistisch met een hoofd sneeuw en vergaderingen van committees die bepalen wanneer sneeuwval mogelijk is. Het kwam op mij erg overdreven over, gezocht over.

Een boek wat literair van hoge kwaliteit is. Een prima debuut waarbij een groot aanstormend schrijver schuilt.

Het verhaal is op zich wel goed. Het heeft veel kenmerken van de familie Chabot (4 zonen, moeder arts, hond, Den-Haag etc.) Het verhaal zit, voor mij, ingewikkeld in elkaar en is daardoor moeilijk in te komen. Veel namen en niet echt spannend, hierdoor wat saai.

Een boek voor de liefhebber.

De slaap die geen uren kent is het debuut van Sebastiaan Chabot (1989) , zoon van de alom bekende dichter en entertainer Bart Chabot.
Na zijn studie heeft hij in New York een cursus Creative Writing gevolgd, o.a. bij Jonathan Safran Foer, waarvan een mooie quote op het boek staat.

Vrijdag 17 november 1950 19.00 uur
Het boek begint met de 51 jarige Kurt Victor Karl Kuschfeld, wandelstokgelukkig, die simpelweg de envelop van zijn leven wilde dichtlikken.
Deze Kuschfeld was straatlicht bewaarder en kreeg de opdracht alle straatlantaarns te vervangen in het dorpje Reichsburg an der Mosel.
Werk dat hij meestal uitvoerde gedurende de nacht.
" Daardoor kon hij goed bijhouden wanneer de mensen sliepen , aan de hand van hun slaapkamerdonkerte, wie de hele nacht doorwerkte en wie het daglicht niet zou halen.
Meneer Kuschfeld was kalm en moe en zonder vervolgvragen en bekaf van de bühne.
Hij slaagde er niet in zich zijn leven anders te herinneren dan opzichzelfstaande bedrijven die er maar niet in slaagden tot een redelijke apotheose te komen. "
Echter hij wordt vergezeld door iemand anders, waarschijnlijk zijn alter ego, die hem influistert dat zijn leven nog niet af is, dat hij nog boete moet doen.
Wat er precies gebeurd is blijft in het midden, al heeft het waarschijnlijk met zijn rol in de Entloesung te maken.

Vier generaties later maken we kennis met achterkleinzoon Victor, die het portret van zijn overgrootvader, dat in de hal hangt, samen met zijn broertje Benjamin en enkele vriendjes naar de tuin brengt en verbrandt.
Hij vindt, tijdens het passeren van het schilderij, het portret al nooit plezierig om naar te kijken, daarom kwam het hem eigenlijk wel goed uit. Hij had altijd het gevoel dat er door de man op het portret teruggekeken werd en dat gaf hem een onbehaaglijk gevoel.
Als zijn vader Kurt er achter komt wat hij heeft gedaan, krijgt hij een flink pak rammel. De eerste keer in zijn leven, want zijn vader heeft het niet zo op slaan van zijn kinderen.
Uit spijt over wat hij heeft gedaan neemt hij zich voor het leven van deze overgrootvader te gaan uitzoeken en beschrijven.
Vader Kurt realiseert zich dat hij eigenlijk niets weet over zijn grootvader en gaat op onderzoek uit, eerst bij het gemeentehuis. Daarbij komt hij erachter dat zijn eigen vader "de gangbare zonde heeft begaan. "

Het is duidelijk dat het gezin van Victor gestoeld is op het gezin van vader Bart Chabot, waarbij de laatste model staat voor vader Kurt. Ook een moeder, die huisarts is, komt erin voor.
Victor is een gevoelige jongen , die de gesprekken met zijn vader goed in zich opzuigt.

De slaap die geen uren kent is een creatief geschreven verhaal, waarbij duidelijk wordt dat iedere generatie Kuschfeld ernaar streeft iets te doen, waardoor ze na hun dood herinnerd zullen worden.
Dat is wat alle personages met elkaar verbindt.
Het boek kent een creatieve vormgeving en is regelmatig ook beeldend geschreven, waarbij vooral het creatieve gebruik van taal opvalt.
Woorden zoals bijvoorbeeld wandelstokgelukkig , over gecentreerd gezicht , feilloze adem , slaapkamerdonkerte en de lange vinnen van hun overjas.
De taal spitsvondigheden overheersen zo nu en dan teveel, waardoor het boek af en toe wat gekunsteld overkomt. Daardoor gaat de diepgang van de personages enigszins verloren, wat het verhaal niet ten goede komt.
Toch is dit boek zeker geen slecht debuut, want schrijven kan Sebastiaan Chabot zeker, daarover geen misverstand.
De slaap die geen uren kent is een goede opmaat naar meer toekomstig werk van deze debutant.

Prachtig geschreven en een intrigrerend verhaal !

Ik werd aangetrokken tot het boek omwille van die ene samenvattende zin "vier generaties binnen één familie verlangen ieder op hun eigen manier iets gedenkwaardigs te doen, uit angst niet te worden herinnerd". Het is iets dat je in onze samenleving ook zo vaak hoort: het verlangen om iets betekend te hebben. Mijn nieuwsgierigheid was dus gewekt om te weten hoe de auteur dit thema aansnijdt in een roman.

Het boek is beeldsprakerig geschreven waardoor het iets trager leest, zonder dat het moeilijk leest. De hoofdstukken die over het verleden handelen, zijn bovendien wat plechtmatiger geschreven, maar dat past bij de tijdsgeest.

De diverse personages willen zich belangrijk voelen, iets doen wat belangrijk is, iets met een bepaald gewicht, iets waarover mensen het zouden hebben. Het verlangen is als een soort verborgen plaaggeest die voor rusteloosheid zorgt. Maar soms gaat het verlangen om iets groot te doen ten koste van een ander. En voor dat soort dingen betaal je een hoge prijs, namelijk dat het dat is wat men zich dan van je zal herinneren.
In de slaap die geen uren kent, speelt het geweten op, dat men herinnerd zal worden waarvoor men niet wilde herinnerd worden.

Pas achteraf komen ze tot het besef wat echt telt, dat simpelweg 'je werk goed doen' goed genoeg zou moeten zijn. Proberen een leven van simpel geluk te aanvaarden...

Het is heel mooi hoe eenvoudig de auteur dit in het verhaal verwerkt heeft, niet groots en theatraal. Want dat is toch de moraal van het verhaal: eenvoudig is goed genoeg? En toch is niet alles wat het lijkt dat het is...

Ik vind het een knap geschreven boek. Het boek kent veel lagen en gaat veel dieper dan men aanvankelijk denkt. Het lijkt bijzonder eenvoudig geschreven, ondanks de vele beeldende beschrijvingen. Maar het einde van het boek zet alles op z'n kop waardoor je wat verweesd achterblijft, waardoor het boek nog wat blijft nazinderen.

In jaren niet zo een geweldig boek gelezen, prachtig geschreven en ontroerend. Absoluut een aanstormend talent!

De familie Chabot bezit schrijfttalent, dat moge duidelijk zijn. Dit debuut van Sebastiaan Chabot, is prachtig geschreven. De prachtige poëtische zinnen vervoeren je naar andere plekken, maar vergen ook wat van je hoofd. Soms is het verhaal onbegrijpelijk, maar de prachtige passages en soms tragikomische dialogen maken heel veel goed.
Vooral die dialogen. Wat een feest der herkenning én een feest om te lezen. De zinnen zijn kraakhelder en geestig, waardoor je af en toe goed moet gniffelen.
Ja, een aanrader als je van mooie taal houdt.

Door veel te veel franje krijgen de karakters geen diepgang. In bijna elke zin staan te veel woorden wat het verhaal totaal geen goed doet. Het had de schrijver goed gedaan als hij het verhaal nog een jaartje had laten rijpen en had bijgeschaafd. Wollig taalgebruik maakt deze roman geen blijvertje op lang termijn. Niet uitgelezen!