De stad der blinden roman

Het boek begint met een man die blind wordt vlak voor het verkeerslicht op groen springt, hij wordt naar eigen zeggen omringd door een melkwitte wolk. Het is geen normale blinde, want normale blinden zien alleen maar zwart. Wanneer blijkt dat de blindheid besmettelijk is, is het hek helemaal van de dam. Eerst probeert de overheid de slachtoffers te beperken door de blinden en de mensen in hun dichte omgeving in quarantaine te steken. De eerste blinde komt terecht in een verlaten gekkenhuis dat nu dienst doet als een soort blindengevangenis. Al snel komen er honderden andere blinden toe, de mensen vallen terug op hun dierlijke instincten ook al proberen sommigen tevergeefs de orde te bewaren. Eén vrouw wordt niet blind maar besluit dit te verbergen voor iedereen behalve haar man. Wanneer het gebouw brand vat en de blinden naar buiten stromen beseffen ze al snel dat heel de stad blind is. De vrouw die ziet neemt de leiding over een kleine groepje blinden en verzorgt hen zo goed ze kan, zij is de enige die de gruwel met haar eigen ogen ziet. De honden en katten die verlaten zijn door hun baasjes zwerven rond en vallen af en toe een hopeloze blinde aan. De enige zorg van de blinden is eten zoeken, eigendom bestaat niet meer afgezien wat je mee kan dragen. Eens je als blinde verdwaalt vind je de weg toch niet meer naar je huis dus worden veel huizen gekraakt. Er heerst totale chaos en een ondoordringbare stank van uitwerpselen.

Het boek is op een zeer toepasselijke manier geschreven: in de wereld van blinden doen namen er niet toe. Het gezicht dat bij de naam hoort is toch niet gekend daarom gebruikt Saramago eigenschappen of herkenbare dingen om de personen aan te duiden, bv : de oogarts, de eerste blinde, het meisje met de zonnebril, de oude man met het ooglapje, etc. Als de personage een gesprek met elkaar voeren zijn de aparte zinnen slechts onderscheiden met een komma in plaats van met aanhalingstekens. Dat is ook verklaarbaar want een blinde hoort weinig verschil in wie wat zegt pas als hij de persoon die spreekt goed kent zal hij met gemak kunnen zeggen wie spreekt. Het verhaal in het boek is ook zeer goed opgebouwd en verteld, in het verhaal gebeuren geen zaken die totaal overbodig zijn, wanneer de eerste blinde zich thuis in zijn zetel legt komt dit mooi terug later of als we er een ellenlange opsomming is van onderwerpen die een of andere praatjes maker op dat moment uitroept is dat enkel omdat sommige al bediscussieerd zijn in hun groepje. Het vertelperspectief is dat van een alwetende verteller want er wordt niet duidelijk vanuit één personage verteld maar vanuit meerdere en nadat iets gebeurd is, wordt verteld hoe iedereen zich daarbij voelde. Een paar fragmenten hebben mij echt geraakt zoals de scene waarin ze de eerste dode moeten begraven of wanneer de vrouw van de oogarts verdwaald is en uiteindelijk toch een straatplan vindt of zelfs wanneer de eerste blinde naar de oogarts gaat om zijn (blinde) ogen te laten bekijken.

Ik vond het een zeer goed boek, in het begin moest ik wat wennen aan de schrijfstijl maar na 10 pagina’s was er geen probleem meer. Het boek is soms grappig maar het is ook serieus als het over serieuze onderwerpen gaat. Ik zou dit boek zeker aanraden omdat het je toch doet nadenken.

Geschreven bij De stad der blinden

Hoe de wereld er zou uitzien als er plots een epidemische blindheid zou uitbreken is alles behalve fraai. Dit wordt beschreven in het prachtige boek "De stad der blinden" van de Nobelprijs winnende José Saramago. Het boek bevat alles behalve luchtige materie dus als je naar een boek opzoek bent om te ontspannen ben je niet bij het juiste adres. Bij dit boek moet je echter je gedachten er altijd bijhouden. In het begin van het boek leer je het eerste personage, de eerste blinden, kennen. Hij stond voor het rode licht die weldra op groen zou springen toen hij plots omsingeld werd, door wat Saramago, een dikke melkwolk noemt. Al snel bleek dat deze blindheid besmettelijk was met verbijsterende gebeurtenissen tot gevolg. Uit vrees dat deze epidemie het hele land zou overnemen, werden de blinden en de mogelijke blinden geïsoleerd in een leegstaand gekkenhuis. De blinden in de rechter en de mogelijke blinden in de linkervleugel van het gebouw, die sterk bewaakt werd door enkele soldaten. Het duurde niet lang voordat de gebeurtenissen in en buiten het gekkenhuis apocalyptische vormen aannam.
Onpartijdig is Saramago echter niet. Al snel kan je zien wie hij als 'de slechte' en wie hij als 'de goeie' bekijkt. Nog nooit heb ik een boek gelezen die zo veel aandacht besteed aan de opbouw en de vorm van de tekst. Een groot kenmerk van het boek is het te kort of de beperkingen aan interpunctie. Aanhalingstekens worden vervangen door komma's wat bij het lezen van de eerste pagina's toch een ingewikkeld effect creëert. Na enkele pagina's ben je dit echter gewoon en geeft het toch een extra waarde aan het boek. De verklaring aan het tekort aan interpunctie heeft te maken met de blindheid. Saramago wilt zo het geschrift proberen nabootsen van een blinden. Dialogen worden onduidelijk weergegeven doordat ze door elkaar staan, zonder te benadrukken wie de verteller is. Want als je hier even over nadenkt, is dit hetzelfde bij een blinde. Hij ziet ook niet wie er praat en moet het maar afleiden uit de context en uit de stem. Ook gebruikt Saramago geen namen. Dit met de simpele reden dat namen niet langer belangrijk zijn, omdat een blinde toch moet terugvallen op de stem. Dit veringewikkeld het boek weliswaar maar langs een andere kant kan je jezelf extra inleven in het verhaal en in het leven van een blinden en op een bepaalde manier wordt alles ook extra duidelijk. Als Saramago een naam aan de eerste blinde zou gegeven hebben, zou ik al lang niet meer geweten hebben wat zijn gehele rol was doorheen het verhaal, omdat er toch vele personages aanbod komen.
Kortom is het een mooi, pakkend verhaal met veel ellende en nu en dan gruwelijke scènes die zo dicht bij de werkelijk zouden kunnen staan. Door de ironie en de humor die hierin verwerkt is, worden de meest wrede scènes zo mooi en lachwekkend beschreven, dat het boek zeker een aanrader wordt. Het zet je aan het denken over allerlei zaken, waarover je voordien nog nooit hebt over nagedacht. Zou het werkelijk kunnen dat zelfs de meest behulpzame, de meest vrijgevige mens in zo een crisissituatie in een egoïstisch onmens veranderd? Filosofie en confrontatie is dan ook een zeer groot deel van het verhaal. Ook het einde was alles behalve een teleurstelling, het open einde vond ik heel goed bij het boek passen. Dit geweldig boek leest heel erg vlot en heeft nu zeker plaats genomen in mijn persoonlijke top 10. Het is een absolute aanrader!

Geschreven bij De stad der blinden

Ik heb dit boek op mijn e-reader meegenomen naar Portugal en heb het in een adem uitgelezen. Met name de stijl van Saramago spreekt mij zeer aan: omdat er nauwelijks leestekens worden gebruikt hoor je verhaal in je hoofd alsof je er zelf bij bent. Saramago is duidelijk de verteller: regelmatig verwijst hij naar zaken die nog moeten komen of richt hij zich rechtstreeks tot de lezer/hoorder met korte verwijzingen. De spelers hebben geen van allen een naam, maar worden aangeduid met hun functie of met een specifiek kenmerk: de oogarts, het schele jongetje, het meisje met de zonnebril en toch is meteen duidelijk wie aan het woord is of tot wie het woord wordt gericht. Als het boek een ding duidelijk maakt, dan is het wel dat ons laagje beschaving flinterdun is en dat het van allerlei toevalligheden afhangt of we onze menselijkheid kunnen behouden.
Ik had nog nooit iets gelezen van Saramago, maar heb inmiddels enkele boeken van hem besteld.

Geschreven bij De Stad Der Blinden

In het boek wordt op briljante wijze beschreven hoe een mensheid zou reageren als 'iedereen blind is'. Allereerst de angst, die daarmee gepaard gaat, vervolgens een bepaalde vorm van acceptatie en dan het proberen weer wat orde in de chaos te creëren.

Het boek is een combinatie van rauw omschreven situatieschetsen, de banale reacties van mensen in een onordelijke situatie en de manier van machtsverdeling.

Hoe beschaafd zijn mensen eigenlijk? Staat ieders rol in een 'samenleving' vast? En waar is dat dan op gebaseerd? Hoe beoordelen mensen anderen, die net iets anders zijn dan zij?
Allemaal vragen, die in zekere zin in het boek naar voren komen, deels worden beantwoord en deels aan het oordeel van de lezer worden overgelaten.

Een geweldig boek, bij voorkeur te lezen voordat je de film bekijkt. Op die manier kun je het beste zelf een voorstelling maken bij de gedetailleerde wijze waarop een en ander beschreven is.

Geschreven bij De Stad Der Blinden

Verreweg een van de meest interessante fiction boeken die ik de laatste tijd heb gelezen.

Fantastisch verhaal, plot & fantastisch geschreven! Een ontzettende, ontzettende aanrader.

Stad der Blinden verhaalt over de paniek, waanzin, en ga zo maar door die onstaat als de inwoners van een stad een voor een blind worden. De uitwerking van dit gegeven heeft Saramago magistraal gedaan.

Geschreven bij De stad der blinden

Hoe de wereld er zou uitzien als er plots een epidemische blindheid zou uitbreken is alles behalve fraai. Dit wordt beschreven in het prachtige boek "De stad der blinden" van de Nobelprijs winnende José Saramago. Het boek bevat alles behalve luchtige materie dus als je naar een boek opzoek bent om te ontspannen ben je niet bij het juiste adres. Bij dit boek moet je echter je gedachten er altijd bijhouden. In het begin van het boek leer je het eerste personage, de eerste blinden, kennen. Hij stond voor het rode licht die weldra op groen zou springen toen hij plots omsingeld werd, door wat Saramago, een dikke melkwolk noemt. Al snel bleek dat deze blindheid besmettelijk was met verbijsterende gebeurtenissen tot gevolg. Uit vrees dat deze epidemie het hele land zou overnemen, werden de blinden en de mogelijke blinden geïsoleerd in een leegstaand gekkenhuis. De blinden in de rechter en de mogelijke blinden in de linkervleugel van het gebouw, die sterk bewaakt werd door enkele soldaten. Het duurde niet lang voordat de gebeurtenissen in en buiten het gekkenhuis apocalyptische vormen aannam.
Onpartijdig is Saramago echter niet. Al snel kan je zien wie hij als 'de slechte' en wie hij als 'de goeie' bekijkt. Nog nooit heb ik een boek gelezen die zo veel aandacht besteed aan de opbouw en de vorm van de tekst. Een groot kenmerk van het boek is het te kort of de beperkingen aan interpunctie. Aanhalingstekens worden vervangen door komma's wat bij het lezen van de eerste pagina's toch een ingewikkeld effect creëert. Na enkele pagina's ben je dit echter gewoon en geeft het toch een extra waarde aan het boek. De verklaring aan het tekort aan interpunctie heeft te maken met de blindheid. Saramago wilt zo het geschrift proberen nabootsen van een blinden. Dialogen worden onduidelijk weergegeven doordat ze door elkaar staan, zonder te benadrukken wie de verteller is. Want als je hier even over nadenkt, is dit hetzelfde bij een blinde. Hij ziet ook niet wie er praat en moet het maar afleiden uit de context en uit de stem. Ook gebruikt Saramago geen namen. Dit met de simpele reden dat namen niet langer belangrijk zijn, omdat een blinde toch moet terugvallen op de stem. Dit veringewikkeld het boek weliswaar maar langs een andere kant kan je jezelf extra inleven in het verhaal en in het leven van een blinden en op een bepaalde manier wordt alles ook extra duidelijk. Als Saramago een naam aan de eerste blinde zou gegeven hebben, zou ik al lang niet meer geweten hebben wat zijn gehele rol was doorheen het verhaal, omdat er toch vele personages aanbod komen.
Kortom is het een mooi, pakkend verhaal met veel ellende en nu en dan gruwelijke scènes die zo dicht bij de werkelijk zouden kunnen staan. Door de ironie en de humor die hierin verwerkt is, worden de meest wrede scènes zo mooi en lachwekkend beschreven, dat het boek zeker een aanrader wordt. Het zet je aan het denken over allerlei zaken, waarover je voordien nog nooit hebt over nagedacht. Zou het werkelijk kunnen dat zelfs de meest behulpzame, de meest vrijgevige mens in zo een crisissituatie in een egoïstisch onmens veranderd? Filosofie en confrontatie is dan ook een zeer groot deel van het verhaal. Ook het einde was alles behalve een teleurstelling, het open einde vond ik heel goed bij het boek passen. Dit geweldig boek leest heel erg vlot en heeft nu zeker plaats genomen in mijn persoonlijke top 10. Het is een absolute aanrader!

Geschreven bij De stad der blinden

Na enkele pagina’s merk je reeds dat dit niet zomaar een boek is over een epidemie met apocalyptische gevolgen, maar een aanklacht tegen de maatschappij. Een man wordt blind in zijn auto, niet zomaar blind, maar verblind door een heldere witte kleur die als een sluier de ogen afschermt voor binnenkomende beelden. Iedereen die in contact komt met deze man blijkt ook blind te worden. Al snel worden alle blinden in een gekkenhuis geplaatst, waar ze proberen te overleven. Eerst lukt dit nog behoorlijk, maar al snel neemt het leven daar walgelijke vormen aan. Hele gangen zijn besmeurd met uitwerpselen, de doden worden niet meer begraven et cetera; de auteur bespaart ons geen enkel detail. We volgen het verhaal van een groepje van zeven, waaronder een oogarts en zijn vrouw. Allen zijn ze in datzelfde gekkenhuis terecht gekomen. Uiteindelijk heeft de epidemie het hele land in haar greep en kunnen ze het gekkenhuis inruilen voor een stad vol blinden.

Toch is er één iemand die zijn zicht niet verliest, de vrouw van de oogarts. Of dat een vloek of een zegen is, daarover valt te discussiëren. Lode Delputte (De Morgen) ziet haar als een klassieke heldin die de anderen door de verschrikkelijke gebeurtenissen loodst. Ik zie haar eerder als iemand die de werkelijkheid niet schuwt en als enige de vreselijke gebeurtenissen inziet. Saramago zei zelf in het interview dat wij mensen ook de werkelijkheid proberen te onderdrukken en dat de realiteit veel harder is dan wij willen geloven. ‘We zijn gewoon niet in staat om het echte leven te ondergaan. Daarvoor is het veel te wreed.’ Zelf vind ik dit een harde uitspraak die ik in twijfel durf te trekken. Ik geloof in het goede van de mens, maar misschien is dit omdat ik me achter ‘een schild van de beschaving’ probeer te verbergen.

Ik vond het dan ook een zeer hard boek dat aankwam als een vuistslag in het gezicht. Saramago windt er geen doekjes om en met zijn krachtige vertelstijl beschrijft hij het verhaal aan een hoog tempo. Gelukkig is zijn ironie er dan weer om alles wat luchtiger te maken. De blinden die hij bijvoorbeeld liet stemmen bij handopsteking was één van de vele passages die zeker niet mocht ontbreken!

Wat echter naar mijn smaak wel ontbreekt zijn namen voor de personages die de hoofdrollen bekleden. Ze worden telkens benoemd met een korte omschrijving. Saramago zei in datzelfde interview dat je zijn personages kunt vergelijken met de gevangenen in Hitlers concentratiekampen, die ter identificatie een nummer op hun arm getatoeëerd kregen. De vergelijking tussen het gekkenhuis en de concentratiekampen uit de Tweede Wereldoorlog was me al opgevallen en deze vergelijking maakt het wrede plaatje helemaal af. Toch vind ik dat het verhaal soms nodeloos wordt afgeremd en dat namen handiger zouden zijn.

Waar ik me ten slotte nog aan stoor, is het feit dat de auteur bij dialogen aanhalingstekens weigert te gebruiken. Ellerman ziet het als een stilistisch hoogstandje dat bijzonder goed werkt. Ik vind het eerder verwarrend.

Ondanks deze kleine opmerkingen is het een steengoed boek dat je in één ruk uitleest. Een echte aanrader die je blik op de maatschappij verandert. ‘De wereld is nu eenmaal georganiseerd vanuit de veronderstelling dat we zien waar we mee bezig zijn,’ aldus Saramago.

Geschreven bij De Stad Der Blinden

Het is al een jaar geleden, of langer, dat ik dit boek heb gelezen en het is een boek wat enorme indruk maakt, het blifjt je echt bij. Het is rauw, het is afstotelijk, het is menselijk. er is veel wanhoop en ook liefde. het is een bijzonder boek dat niet lijkt op een van de boeken die je eerder las. Aanrader!

"De stad der blinden" van José Saramago is een boek dat niet alleen je volledige aandacht vraagt, maar ook je zelfbewustzijn aanspreekt en je aanzet tot kritisch kijken naar de kapitalistische maatschappij van eind 20e eeuw. Het boek vertelt het verhaal van een stad die geteisterd wordt door een ziekte, blindheid. Niet de normale, zwarte, duistere blindheid, maar een spierwitte blindheid, alsof ze in een zee van melk zwemmen. En deze ziekte is besmettelijk ook. De eerste blinden worden eerst nog in quarantaine geplaatst in de hoop de verspreiding tegen te gaan, maar tevergeefs, want in zeer korte tijd is de hele stad blind geworden. Enkel één vrouw heeft haar gezichtsvermogen weten te behouden, de vrouw van de oogarts die de eerste blinde onderzocht heeft, hoewel ze gehoopt had dat ze ook blind geworden was en de vreselijke toestand niet had moeten aanzien. De spannende en meeslepende verhaallijn nemen je mee in het apocalyptische plot met hier en daar een duidelijke, maar niet overdreven ironie, die het verhaal net dat tikkeltje meer geeft. Maar de schrijfstijl vergt concentratie om discussies te kunnen volgen, aangezien aanhalingstekens ontbreken, omdat blinden die ook niet zien. En meer dan eens wordt de maatschappelijke kritiek van de schrijver op het kapitalisme in het verhaal geweven. Dit verhaal geeft blind zijn een hele nieuwe dimensie waarbij we moeten nadenken of we niet allen blind zijn voor wat recht voor onze neus gebeurt.

Geschreven bij De Stad Der Blinden

Wat gebeurt er wanneer er plots in een grootstad een epidemie uitbarst die mensen blind maakt? De eerste tweehonderd getroffenen worden in afzondering geplaatst in een streng bewaakte instelling, maar bij deze tweehonderd is er slechts een persoon die wel nog kan zien.

Uiteraard brengt dit het beste alsmede het ergste in de mens naar boven. Maar voor Saramago levert dit premisse de gelegenheid om een grondige –en universele- maatschappijkritiek te leveren - zonder daarom moraliserend te worden, en uitbundig bespekt met een zeer aanstekelijke humor.

De stijl mag verrassen, zoals de manier om dialogen zonder onderbreking in één zin uit te ademen. Wat mij betreft stoort het geenszins, ik vond zelfs dat het het leestempo bevorderde en het tilt alleszins de originaliteit van het werk op drie niveaus: de sterke verhaalkunst; het maatschappijbeeld dat eruit voortvloeit; en de vorm waarin dit alles wordt gegoten. Het werk vormt een uiterst coherent geheel.

Uitmuntend !