De stagiair

Geschreven bij De stagiair

Helen Monks Takhar – De stagiair
Eerste druk juni 2020
EPUB met digitaal watermerk
Uitgever Xander Uitgevers B.V.
Vertaald door Marion Drolsbach

====De duisternis dringt door tot in mijn botten; een donkere lucht doorregen met dikke, rode aderen omhult me====

Maandagochtend en na twintig minuten wachten is er nog geen bus.
Katherine appt haar collega Asif dat de bus veel te laat is en ze niet op tijd zal zijn.
Vandaag zou de nieuwe uitgever beginnen.
Daarom had ik een nieuwe kokerrok gekocht met een split tot aan mijn dij omdat ik strak en trendy over wil komen.
Ineens viel mijn oog op een meisje wat ook wachtte op de bus.

==== Ik kon mijn ogen niet van je afhouden. Jij was alsof ik in een spiegel keek.====

Katherine hield een taxi aan en hoorde: ”Vind je het erg als ik ook instap?”
Je kreeg toestemming. Je bukte diep dat ik kon ruiken dat je pas je haar had gewassen.
Je bleek naar het zelfde adres te gaan als ik.
Sterker nog, je was het nichtje van de nieuwe uitgever die bij mij stage zou lopen.

De nieuwe stagiaire heet Lily. Katherine is geïntrigeerd door haar.
Toch is er iets in Katherines achterhoofd wat haar waarschuwt.
Lily is gelijk iedereens lieveling. Zo voelt Kath het.
Lily vraagt aan Kath of ze zin heeft om ergens iets te gaan drinken.
Ze vertelt Lily hoe ze met stagiaires om gaat.
Daarna worden er hele nare berichten verstuurd op de redactie over Katherine. Ze begrijpt gelijk waar die vandaan komen maar bewijs is er niet.
Bovendien zou Gemma de tante van Lily, haar geloven?

Al heel snel gaat het bergafwaarts met Katherine, drank, drugs en spoken uit haar verleden zorgen er voor dat ze totaal de weg kwijt raakt.

Mijn conclusie over de stagiair:
De tekst op de voorkant leek veelbelovend: “Als de nieuwkomer je grootste rivaal wordt”. Bovendien is het een psychologische thriller en dat triggerde me.
Helaas kwam ik bedrogen uit. Er gebeurde niets spannends en het verhaal was zo traag. Vierhonderd bladzijden waarvan de laatste vijftig enigszins spannend waren.
Omdat er vragen werden gesteld, door degene die de leesclub coördineerde, las ik dat ik niet de enige was die worstelde met het boek.
Het was dat ik mee deed aan een Buzz actie anders had ik het boek allang weggelegd om het nooit meer op te pakken.
Waarom het door moet gaan voor een psychologische thriller ontgaat mij helemaal.

De stagiair is het debuut van Helen Monks Takhar. 2*

Met dank aan de #HebbanBuzz leesclub

Rotterdam, 25 juni 2020
Annemarie

Geschreven bij De stagiair

“Snowflakegeneratie: De generatie mensen die volwassen werden in de jaren 2010, die beschouwd wordt als minder veerkrachtig en eerder geneigd ergens aanstoot aan te nemen dan vorige generaties.”
Katherine is een veertiger en heeft een mooie carrière opgebouwd. Ze is hoofdredactrice van het tijdschrift Leadership dat zijn beste tijd heeft gekend en een frisse wind nodig heeft. Gemma Lunt koopt het bedrijf op en wordt hiermee ook Katherine haar nieuwe baas. Na een aantal maanden afwezigheid, door een depressie gaat Katherine eindelijk terug aan de slag en leert ze Gemma kennen. Ze krijgt te maken met verschillende wijzigingen die werden ingevoerd onder haar. Ze probeert zich zo goed mogelijk aan te passen aan haar nieuwe werkomgeving.
Lily is de nieuwe stagiaire en er hangt onmiddellijk rivaliteit tussen Katherine en Lily. Katherine heeft het namelijk niet zo hoog op met millennials en Lily heeft ook niet zo voor Katherine haar generatie, als dan nog eens blijkt dat Lily het nichtje van Gemma is, is de boog helemaal gespannen tussen hen beiden.

De stagiair is het debuut van Helen Monks Takhar en ik vind het altijd wel spannend om een debuut te lezen, je weet namelijk nog niet goed waaraan je je man verwachten. Vooral de korte inhoud sprak mij aan bij dit boek, ik heb dezelfde leeftijd als Katherine het hoofdpersonage en was benieuwd of ik mij in haar kon vinden, en het conflict tussen haar en de stagiair sprak mij ook wel aan. Het is niet altijd even gemakkelijk tussen collega’s en die kunnen ver gaan, het maakte mij nieuwsgierig naar hoever ze zouden gaan in dit verhaal.

De stagiair wordt verteld vanuit twee perspectieven, deze van Lily en Katherine, op deze manier leren we beide dames wel zeer goed kennen. Het is alsof we in hun brein kruipen want we komen precies te weten hoe zij denken en waarom zij op bepaalde manieren handelen. Soms is de precisie waarmee de auteur hun denken omschrijft beangstigend. Bovendien blijken beide personages nogal lugubere karaktertrekjes te bezitten die de auteur extra en overdreven in de verf zet. Hierdoor komen zowel Katherine als Lily onrealistisch over bij mij.
Het verhaal begint in het heden en maakt dan een sprong naar het verleden, waar alles begon, waar Lily voor de eerste keer een voet op de redactie van Leadership zette. Hierdoor weet je al ongeveer waar het verhaal zal eindigen en wat de plot zou kunnen zijn, wat een beetje jammer is. Zonder de epiloog had het verhaal voor mij toch beter geweest en meer sterren gescoord, het zou namelijk minder doorzichtig zijn geweest en minder voorspellend.
Het boek plaatst ook mensen teveel in hokjes: iemand is een millennial, een snowflaker, generation x, …. Ik heb het nogal moeilijk wanneer mensen in hokjes worden geplaatst en wanneer men uitgaat van vooroordelen. Ik dacht dat ergens in de plot dit nog zou doorprikt worden, maar het bleef uit. Ik ben er nog steeds niet aan uit of de auteur net wou aantonen dat vooroordelen en het hokjes denken niet goed is of niet?
Helen heeft een vlotte, beeldende schrijfstijl. Doch had ik het er moeilijk mee omdat ik niet ben aan verhalen waar veel de ik-vorm in voorkomt.

Het boek krijgt het label psychologische thriller, maar ik miste de spanning die typerend is bij een thriller. Ik zou het boek dan ook eerder onder de categorie drama plaatsen.

Voor mij was dit een nogal teleurstellende kennismaking met deze auteur. Het blijft nog steeds een debuut en dan ben ik doorgaans milder omdat ik ervan uit gaat dat de auteur nog kan groeien. Helen heeft wel zeer veel potentieel. Vandaar de toch nog drie sterren ***

Geschreven bij De stagiair

Na haar studie aan Cambridge University werkte Helen Monks Takhar als journalist, copywriter en redacteur voor financiële dagbladen en nationale kranten. De verschillen tussen twee generaties, maar ook het oneerlijke gif dat jongeren tegenwoordig over zich heen krijgen, waren voor haar de aanleiding om een boek te schrijven. Dat is de in 2020 verschenen psychologische thriller De stagiair geworden. Haar eigen gevoel, dat ze op straat niet meer werd opgemerkt, heeft hierin ook meegespeeld.

Als Leadership-hoofdredacteur Katherine Ross met de taxi naar haar werk gaat, laat ze de jonge Lily Lunt meeliften. Dan blijkt dat Lily de nieuwe stagiaire is en het nichtje van de eveneens nieuwe directeur van het magazine. Prompt wordt het leven van Katherine anders, ze lijkt door Lily geobsedeerd, werk wordt haar uit handen genomen, haar partner Iain voelt steeds meer voor Lily voelen en er vinden onverklaarbare dingen plaats. Lily is zich echter van geen kwaad bewust en doet aardig tegen iedereen. Toch is er iets niet helemaal in de haak, want heeft ze er bedoeling met haar gedrag?

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Katherine en Lily. Hoewel hun personages niet uitvoerig uitgewerkt worden, komt de lezer wel voldoende over hen te weten, hij kan zich een prima beeld van en over hen vormen. Zo merk je al snel dat beide dames zich niet voordoen zoals ze werkelijk zijn. Daardoor, maar ook door hun gedrag en hun handelingen kun je onmogelijk een greintje sympathie voor hen opbrengen. Voor het verhaal is dit goed, anders zou het erg nietszeggend zijn geworden, maar daar is dan eigenlijk ook alles wel mee gezegd. Katherine ontpopt zich in het begin van De stagiair meteen al als een zeur die niet onder stoelen of banken steekt dat ze een hekel aan millennials heeft, vanaf meet af aan is het een en al geklaag, niets of niemand kan iets goed doen. Ook op Lily valt het een en ander aan te merken, ze is vriendelijk en aardig wanneer het haar uitkomt, manipuleert dat het een lieve lust is en zet alles en iedereen naar haar hand. Ze heeft overduidelijk een dubbele agenda.

De stagiair moet het niet hebben van zijn snelheid. Integendeel, het is traag en wil maar niet opschieten. In principe is dit voor een psychologische thriller niet zo heel dramatisch, maar in het boek van Monks Takhar gebeurt er wel heel erg weinig. Er zijn geen plotwendingen, cliffhangers komen sporadisch voor en pas tegen het eind van het verhaal doet zich een eerste verrassende ontwikkeling voor. Dit alles zorgt ervoor dat iedere vorm van spanning ontbreekt. Pas in de ontknoping, veel te laat, begint het verhaal iets interessanter te worden en valt er een kleine verrassing te bewonderen. Hoewel een deel daarvan overigens voorspelbaar is. Toch, ondanks dat het absoluut niet spectaculair of opzienbarend beter is, zijn de laatste paar hoofdstukken wel het beste van het boek.

In principe is het idee achter De stagiair niet eens zo heel erg beroerd. En ook is het niet zo dat de auteur niet weet hoe ze een verhaal moet vertellen, dat lukt haar wel degelijk. Het enige dat eraan schort is de uitwerking. Onsympathieke personages, een veel te traag tempo en op de koop toe ook nog een aantal onwaarschijnlijkheden en onmogelijkheden (een stagiair die in mum van tijd promotie maakt) zorgen voor een bijzonder ongeloofwaardig en langdradig verhaal. Ondanks dat de schrijfstijl van Monks Takhar acceptabel en redelijk toegankelijk is, is haar debuut een regelrechte miskleun geworden. De enigszins positief kant opgaande ontknoping heeft daar geen verandering meer in kunnen aanbrengen.

Geschreven bij De stagiair

Voor de liefhebbers van een verfijnde psychologische thriller, een debuut van Helen Monks Takhar, De Stagiair.

Een niet te stuiten conflict tussen de hoofdredactrice Katherine, ruim twintig jaar bezig om het magazine Leadership in het leven te houden, wat mede door de veranderende marktomstandigheden een steeds moeilijker taak begint te worden en een aankomend nieuw talent in de persoon van Lily, een stagiaire en tevens het nichtje van de baas/eigenaar.

Het conflict is vrijwel vanaf de eerste seconde duidelijk, mede door enorme verschillen in de opvattingen, manier van het leven, verschillende waarden en vooroordelen. Aan een kant staat Lily, een typisch millennial, met compleet irritante sneeuwvlokken mentaliteit, extreem correct, gevoelig, milieubewust, zelfbewust en vooral verongelijkt, doordat ze er van overtuigd is dat de oudere generatie alles bezit waar zij recht op heeft.
Aan de andere kant is Katherine, een ietwat uitgeblust, in alcohol en seks gedompeld personage, vol met vage verlangens naar vergane jeugd en tijden waarin alles makkelijk, spontaan en spannend was, paranoïde (terecht) en wantrouwend, maar ook eenzaam en wanhopig op zoek naar een vriendin, een soulmate, medestrijder die het magazine Leadership de oude glorie terug zal geven.

Ondanks dat Lily zich poeslief en toegankelijk opstelt, gebeuren er vrijwel direct kleine, onverklaarbare maar zeer vervelende zaken die Katherine in kwaad licht zetten op haar werk. Geteisterd door een recentelijk burn out, staat zij sowieso niet stevig in haar schoenen en wordt door kleine tegenvallers doeltreffend ondermijnd. Aan de andere kant heeft ze een bijna zielige verlangen naar een vriendin en voelt zich naast een gezonde argwaan en afkeer, ook aangetrokken tot Lily. Dan betrekt Lily ook de partner van Katherine in haar geraffineerde web en wordt het verhaal steeds grimmiger.

De Stagiair is een fascinerend verhaal over de krachtmeting tussen twee generaties, hard en genadeloos in beeld gebracht door Helen Monks Takhar, voor de liefhebbers van een ingenieus opgebouwd, sluipend, intens spanning.
De personages en hun handelingen zijn misschien niet overal even geloofwaardig, wel mateloos interessant en rijk gelardeerd, vervuld met sterke gevoelens en een exceptioneel overlevingsdrang.
En wat zich een hele tijd laat lezen als een meedogenloos, van haat vervulde strijd tussen de vertrekkende en aankomende generatie, heeft op de laatste pagina’s voor de lezer nog een stevige verrassing in petto.

Geschreven bij De stagiair

De stagiair, het debuut van de Britse Helen Monks Takhar belooft een zenuwslopende, messcherpe psychologische thriller over giftige rivaliteit en het onbegrip tussen twee vrouwen uit andere generaties te zijn. Helaas wordt deze belofte in de uitvoering niet ingelost.

Setting is de redactie van het Women’s Leadership-magazine, waar de 42-jarige hoofdredacteur Katherine de scepter zwaait. Het magazine verkeert in zwaar weer en wordt overgenomen door nieuwe investeerders die Katherine als hoofdredacteur willen aanhouden. Wel krijgt ze te maken met stagiair Lily, het nichtje van de nieuwe directeur.

De insteek van het verhaal is interessant: twee vrouwen die in een soort ‘catfight’ elkaar het licht in de ogen niet gunnen en elkaar op alle fronten de loef proberen af te steken. Uitgangspunt is hierbij de generatie waar ze op basis van hun leeftijd voor staan. De 42-jarige Katherine is de personificatie van generatie X: experimenteren in de liefde, ongehuwd samenwonen, het krijgen van kinderen uitstellen en carrière maken. Millennial Lily staat daar bijna lijnrecht tegenover. Uiteindelijk spelen hele andere zaken een rol.

Het is op zich interessant om te lezen dat de beide vrouwen aannames over elkaar hebben, die totaal afwijken van de werkelijkheid. Ze doen allebei hun uiterste best om naar buiten toe een ‘picture perfect’ van zichzelf te schetsen terwijl ze beiden worstelen met problemen in hun privé situatie. Dat wordt voor de lezer duidelijk door de perspectiefwisseling tussen beide vrouwen. Daardoor krijg je ook stukje bij beetje door dat zowel Lily als Katherine een getroebleerd verleden hebben en er hele andere belangen spelen dan alleen de concurrentie op de redactie. Door de trage opbouw en de vaak ongeloofwaardige scènes, begon ik me te ergeren aan beide vrouwen. Aan Katherine die het allemaal maar liet gebeuren zonder echt tegengas te geven. Ze bleef maar doorzeuren en jammeren over hoe slecht Lily was, maar ondertussen wilde ze wel heel graag vriendjes met haar zijn. Ze had drommels goed door waar Lily mee bezig was en verzuimde keer op keer daar adequaat op te reageren. Lily wond iedereen om haar vinger, manipuleerde dat het een lieve lust was en kwam overal ongestraft mee weg. Veel dingen waarmee Lily Katherine erin probeerde te luizen, zouden heel gemakkelijk met bewijzen tegengesproken kunnen worden, maar alles wordt voor zoete koek geslikt.

Pas helemaal op het eind loopt de spanning een beetje op, maar zenuwslopend wordt het nergens. Ondanks dat het boek als psychologische thriller niet uit de verf komt, vond ik het gegeven dat mensen zo een verkeerd beeld van elkaar kunnen hebben en uitgaan van generalisatie, vooroordelen en aannames van de ene generatie over de andere intrigerend. Wat dat betreft is Helen Monks Takhar daar wel in geslaagd. Daarom krijgt De Stagiair van mij, met de hakken over de sloot, een voldoende.

Geschreven bij De stagiair

Dit is het debuut van auteur Helen Monks Takhar. Een verhaal over twee vrouwen in verschillende generaties. Het wordt neergezet of elke millennial zo is en elke vrouw van boven de veertig en daardoor erg veroordelend.

Katherine die als hoofdredactrice bij het tijdschrift Leadership werkt, krijgt de stagiaires onder zich. Als er een nieuwe stagiair opduikt blijkt dit het nichtje van de nieuwe baas te zijn. Katherine vraagt zich af of ze het zich nu verbeeld of dat Lily echt haar leven zwart wilt maken.

De hoofdstukken gaan over Lilly die in het algemeen kort zijn en Katherine die de langere hoofdstukken krijgt. Wat verwarrend werkt is dat ze tegen Lilly praat, maar in haar hoofd. Aan de ene kant is dit origineel, maar aan de andere kant verwarrend want is het nu een dialoog of zijn het haar gedachten.

De hoofdpersonen verschillen een generatie en zijn erg bevooroordeeld, dit wekte bij mij veel ergernis op. Ook dat Katherine zoveel dronk en drugs gebruikt en erg achterdochtig is maakt het voor mij een onsympathiek persoon. Lilly die Katherine de grond in probeert te trappen, wekt ook geen sympathie op en het leest eigenlijk wel prettiger als er een hoofdpersoon is waar je iets mee hebt.

Het is een en al vooroordeel, verwachtingen en meningen over elkaar, wat bij mij ergernis opwekt, maar misschien is dit ook de bedoeling van de auteur omdat ze hoopt:

“dat hun verhaal bijdraagt, aan een discussie over vrouwen van uiteenlopende generaties die makkelijker overeenkomsten en gemeenschappelijke doelen vinden in plaats van dat we de wereld indelen naar vijandelijke linies”

De spanning, als je al van spanning kunt spreken komt aan het einde, maar eigenlijk was dat ook deels voorspelbaar. De opzet van het verhaal is goed en origineel, maar het is te dik aangezet waardoor het ergernis opwekt en het geen fijn verhaal meer is om te lezen. Er is teveel haat en nijd en er zijn te veel vooroordelen.

E-book ontvangen ten behoeve van een recensie

Geschreven bij De stagiair

De stagiair bevat 2 verhaallijnen en meerdere personages. Katherine Ross, 41 jaar en hoofdredacteur, is de hoofdkarakter in deze psychologische thriller. Tevens is zij een alwetende verteller. Na de komst van het nichtje van de nieuwe baas is niets meer hetzelfde.
De nieuwe stagiair heet Lily, deze twintiger blijkt een jong en fris talent te zijn, die het bedrijf een nieuwe boost moet geven. Tot groot ongenoegen van Katherine die erg denigrerend tegen Millenials aankijkt. Het magazine Leadership zit in zwaar weer en met het nieuwe management en eigenaar gaat er een frisse wind door het bedrijf, zodat het weer winstgevend zal zijn.

Mooie wisselperspectief van de venijnige karakters

In de vertelperspectief van de -ik- lezen we wisselend over wat Katherine en ook Lily meemaken, voelen en vooral doen op kantoor: zichzelf bewijzen en elkaar de loef afsteken. Dat is mooi om te lezen. Vanaf het eerste moment dat Lily op kantoor is, is de toon gezet. De collega's vinden Lilly geweldig en ze maakt direct indruk. Lily is gedreven maar ook zeer geslepen. Katherine laat Lily zeker niet vertellen hoe alles beter kan. Lily neemt haar taak zeer serieus, misschien iets teveel van het goede. Langzaam aan raakt Katherine onder de indruk van Lily. Dat duurt even want ze heeft veel vooroordelen over de jongere generatie: stagiaires beginnen onderaan de ladder en worden niet betaald. Het zijn echte snowflakes.

Veel cliche's en vooroordelen

Daarnaast komt de verandering van eigenaar voor Katherine op een zeer ongelukkig moment, gezien zij nog niet lang uit een periode van ziek zijn en depressie weer terug is. Door de dagelijkse confrontatie met de millenials wordt ze met haar neus op de feiten gedrukt - ze is op middelbare leeftijd en heeft geen spannend weekenden, alleen een privéleven met Lain- . Katherine worstelt hiermee en uit veel cliche's over de fase waar ze nu in zit. Ze is pas 41 jaar maar doet dan echt alsof ze bijna bejaard is. Deze lange stukken over Katherine zijn langdradig en bijna saai te noemen. Hierdoor neemt enige spanning ook af, verslapt de aandacht en dat komt niet meer goed richting einde. De ingenomenheid en veronderstellingen nemen de overhand, en het eindigt bizar.

Totaal verschillende karakters sieren het verhaal

De karakters Katherine en Lily zijn zeer verschillend, beide hebben zo hun mening over de andere generaties. Überhaupt is het dan moeilijk om te moeten samenwerken. Toch hebben zij ook dingen gemeen met name het zoeken naar echte vriendschap. Dit komt voort uit hun jeugd, wat meestal het geval is. Wat opvalt is dat beide hoofdkarakters zeker niet perfect zijn, al denken ze dat misschien wel van elkaar. Lily heeft haar slimme en sluwe trucjes en houdt Katherine goed in de gaten. Het is bijna een obsessie te noemen.

Maar laten we Katherine niet uitvlakken. Ze doet alsof je met 41 jaar niet meer meetelt. Ondertussen heeft ze een open relatie met haar partner, weet zich nog zeer goed te kleden en zorgt zij voor een bizar einde. Voordat we bij dat einde zijn aanbeland, volgen er nog vele valstrikken en misleidingen, die de dames voor elkaar in petto hebben. Vraag is en blijft: is dat het allemaal wel waard? En wedden we niet op het verkeerde paard?

Conclusie

De stagiair is een spannend verhaal over 2 rivalen op de werkvloer en heeft veel in zich. Het loket leugens & bedrog is hier zeer nadrukkelijk aanwezig. Op den duur ga je als lezer denken: gunnen de generaties elkaar nog wel iets? Of gaat het hier niet langer om, en is het een lange ratrace? De cover en het format heeft iets weg van De secretaresse, waar ik meer van genoten heb.