De taal van huilen positief omgaan met huilen en boosheid van baby's en kinderen tot 8 jaar

Dit boek is een absolute aanrader voor iedere jonge ouder, ook als je geen huilbaby hebt. Solter onderbouwt haar stelling dat huilen nut heeft erg goed en neemt je aan de hand mee in haar argumentatie. Na het lezen besef je dat kinderen mogen huilen en dat ze dat ook nodig hebben. Je vraagt je altijd af wat je moet doen om een huilend kind stil te krijgen, maar soms willen kinderen gewoon bij jou op de arm huilen om hun negatieve emoties te uiten. Ik ging mijn kind zelf steeds voeden als het ging huilen, waardoor we op 8 voedingen per dag zaten. Na het lezen van het boek ben ik hier meteen mee gestopt en heb ik de methode van Solter toegepast. Het is de eerste dagen vreselijk moeilijk om je kind te laten huilen, maar ons kind is nu veel rustiger en opgewekter. Je ziet echt al na een paar dagen resultaat. De methode van Solter druist wel in tegen de opvattingen van veel mensen, dus reken wel op weerstand uit je omgeving. Als je je baby leert dat hij zijn negatieve gevoelens bij je mag uiten, kan hij later ook beter met zijn frustraties omgaan. Ik ben ervan overtuigd dat de wereld daardoor minder agressief wordt! Doen dus!

Absoluut een aanrader voor alle jonge ouders!! En dus niet alleen voor ouders van lastige kinderen of huilbaby's. Het boek heeft echt indruk op me gemaakt. Het heeft me van een heel andere kant naar de emoties van mijn kinderen laten kijken. Ik zou willen dat ik dit boek gelezen had toen ik voor het eerst moeder werd. Na het lezen van dit boek kan ik het huilen en 'dwars zijn' van mijn kinderen puur zien als het uiten van een emotie, uiten van een frustratie. Dat moeten ze niet binnenhouden! En moet ook niet weggepoetst met een speen of snoepje. Laat gaan! Echt een eye-opener! Het is wel even oefenen, en geduld hebben, maar ik denk wel al effect te zien. Mijn jongste dochter (4) slaapt weer door 's nachts sinds ik wat heb uitgeprobeerd...

de taal van huilen is een geweldige hulp en steun bij de opvoeding van het jonge kind. Vooral voor pleegouders (zoals ikzelf) zeer aan te bevelen voor kwetsbare beschadigde kinderen. Deze methode heeft mijn drugsverslaagde en stressgevoelige pleegbaby enorm geholpen om te helen.

Door op een andere wetenschappelijke manier tegen huilen van baby's aan te kijken door middel van het boek, begrijp je het beter. Soms gaat het boek misschien iets te ver door in zaken, maar het maakt het wel duidelijk. Het is moeilijk om je kind te laten huilen, maar soms is het wel nodig. Door middel van het boek leer je wel verschillende vormen van huilen te interpreteren waardoor je beter in kunt schatten wat je voor je baby kunt betekenen. Je snapt beter hoe je je kind moet laten huilen, juist in je armen of anders.

Helaas kan ik de mening van anoniem uit Groningen niet onderschrijven. In het boek wordt steeds aangegeven dat je juist éérst moet kijken naar de reden van het huilen en daar eerst actie op moet ondernemen voordat je het kind 'zomaar' in je armen laat huilen. Het boek wil je helpen om te leren kijken naar je kind.

Zo als bij ieder (informatief) boek: de lezer is zelf verantwoordelijk.

De methode geeft het kind de ruimte om emoties te uiten i.p.v. het te onderdrukken met eten, fopspeen of druk bezig te zijn met andere dingen. Als de emoties zijn geuit bij een opvoeder waar het kan/mag huilen dan kan het kind 'opgeruimd' aan de slag met de dagelijkse gang van zaken.

Het boek zou m.i. wat moderner vormgegeven kunnen worden waardoor het boek aantrekkelijker wordt om uit de kast te pakken (denk aan de nieuwe vormgeving van de boeken 'borstvoeding' en 'weer fit na de bevalling' ).

Aleta Solter gaat uit van onfysiologische vooronderstellingen over de mate waarin kinderen zelfregulerend kunnen zijn. Zij maakt een paar zeer ernstige denkfouten. Jonge kinderen hebben iemand nodig om te co-reguleren en daarmee te leren hoe ze uiteindelijk zelfstandig kunnen omgaan met emoties. Uiteraard moeten emoties worden erkend en huilen moet niet worden gesust met het enige doel het huilen te stoppen. Dat laatste is inderdaad het ontkennen van gevoelens. Een kind troosten door nabijheid en het erkennen van gevoelens en het *aanbieden* van de borst als middel voor het kind om met de emotie om te gaan is precies wat een kind nodig heeft. Dit geldt zeker tot het ontwaken van het zelfbewustzijn rond de 18 maanden.
Aleta extrapoleert wat veel volwassenen ervaren, dat een huilbui oplucht (wat overigens lang niet elke volwassene zo ervaart, ik ben vast niet de enige die beroerder uit een huilbui komt dan ik erin ging) naar een baby. Dat kun je niet doen omdat een zuigeling een heel ander bewustzijn heeft. voor jonge kinderen geldt dat huilen stress veroorzaakt in plaats van het op te lossen. Eenvoudig te meten aan hartslag, bloeddruk, zuurstofsaturatie en stresshormonen.
Troost is iets heel anders dan sussen. Troost is empathie en sussen is van het gejank af willen zijn. (grof gezegd) troost is liefde, sussen is niet -serieus nemen
Grotere kinderen en volwassenen kunnen zichzelf reguleren, onder andere door te huilen bijvoorbeeld. Jonge kinderen, baby’s zijn niet in staat tot zelf-regulatie, net zomin als ze in staat zijn om al te lopen of praten. Worden ze toch gedwongen dat te doen, dan komen ze in een gevaarlijk hoog stress niveau waar ze zelf nauwelijks meer uit komen komen. Hun basis-stressniveau wordt daardoor steeds hoger, waardoor ze later veel minder stressbestendig zullen zijn. Zij kunnen dus ook heel moeilijk die verstoorde vitale functies herstellen. ze hebben daarvoor de lichamelijke nabijheid van een ander mens nodig. Aan de borst drinken is de meest intensieve vorm van nabijheid, waarbij de stressreductie van de moeder als voorbeeld dient voor het kind.

Dit boek geeft een totaal andere kijk op huilen dan gewoon is in onze maatschappij. Hierin leer je dat huilen belangrijk is, dat kinderen het nodig hebben om hun frustraties kwijt te raken en dat je als ouder dus niet alles moet doen om huilen tegen te gaan. Het boek heeft mij enorme rust gegeven ten aanzien van huilen. Ik weet nu dat als mijn dochter huilt dat het niet aan mij ligt, ik voel me niet meer machteloos zoals dat was voor ik dit boek had gelezen, toen dacht ik dat als mijn baby huilde dat ik zelf te kort schoot en oplossingen moest verzinnen. Dat hoeft dus niet!

Het was onze redding...Van een huilende en knuffel afwerende baby hebben we nu een héérlijk knuffel beertje....Nu is ons zoontje bijna één en af en toe heeft nog even de AS-methode nodig, het helpt SUPER! Echt een aanrader!

Dit is echt een goed boek voor ouders met een baby of jonge kinderen. Je leert hoe je met het huilen van je kind kunt omgaan. Je wordt gestimuleerd om ook naar je eigen huilpatroon in je jeugd te gaan kijken en hoe er toen op jou gereageerd werd. Als je iemand bent die iets wilt doen aan patronen die van generatie op generatie worden doorgegeven en deze wilt doorbreken dan moet je echt dit boek lezen!

Voor ouders maar ook voor opa's en oma's een andere kijk op het strakke, ouderwetse systeem van opvoeden van vroeger. Huilen mag: OOK VOOR VOLWASSENEN
Het kind in ons heeft soms ook aandacht nodig; mag gehoord worden