De tweede helft tijd voor een nieuw feminisme

Dit boek komt binnen vanaf de eerste pagina en is voer om over na te denken. Je kijkt met andere ogen naar hoe vrouwen en mannen in deze wereld, maar ook binnen je eigen omgeving verschillend behandeld worden.

Ik wist dat de situatie van de vrouw sinds de mens duizenden jaren geleden sedentair is geworden niet benijdenswaardig was. Slavernij, waarmee ik bedoel werken onder dwang zonder daarvoor beloond te worden, seksueel misbruik, gebruik van geweld tegen weerloze vrouwen en onderdrukking was gemeen goed. Dat momenteel meestal meisjes en vrouwen op de wereld nog steeds als tweederangsburgers worden beschouwd en tweederangsposities bekleden wist ik ook. Toch heb ik het onrecht en het leed dat daar mee gepaard gaat schromelijk onderschat en versterkt dit boek mijn afkeer tegenover deze mentaliteit. Assita roept meisjes en vrouwen op zich daar tegen te verzetten en ambitieus te zijn, maar vraagt ook mannen menselijk te zijn en samen te vechten voor gelijkwaardigheid. Niets teveel gevraagd vind ik persoonlijk. Ik kan het in haar betoog nergens met haar oneens zijn, tenzij ik mij fundamentalistisch zou opstellen en geen rekening wens te houden met de Universele Rechten van de Mens. Zij rijkt oplossingen aan waarbij de samenleving gegarandeerd beter van wordt. Ze schept hoop en vertrouwen in de toekomst. Assita is een heldin. Als ik het kon doopte ik de mooie Tervurenlaan in Brussel al om naar: Boulevard Assita Kanko laan (plus een standbeeld).

Regelmatig heb ik dit boek even moeten wegleggen.......het kwam dan zo binnen, dat ik er dan weer ontzettend verdrietig, dan weer boos en dan weer verbijsterd van werd. De cijfers, de persoonlijke verhalen en de eigen ervaringen die de auteur presenteert raken je onvermijdelijk. Het zeer goed geschreven betoog start in Afrika, wat daarna wordt uitgebreid tot het Midden-Oosten en Azië. De cijfers en persoonlijke verhalen en eigen ervaringen over de meisjesbesnijdenis, de infanticide, de gendericide (ik had van beide laatste woorden nog nooit gehoord, en nu zal ik ze nooit meer vergeten!) snijden door je ziel. Denk je dat je die genoemde misstanden nog kunt toerekenen aan religie, achterlijkheid en cultuur die horen bij in ontwikkeling zijnde landen, dan haalt Assita Kanko je razendsnel uit de droom door cijfers over verkrachtingen, fysiek geweld en aanrandingen in Europa te presenteren. Zo veel beter zijn wij hier in het ´beschaafde´ Westen echt niet! Hoewel je op het oog misschien denkt, dat ongelijke beloning (in de EU verdienen vrouwen gemiddeld 15% per gewerkt uur minder dan mannen voor hetzelfde werk) tussen de seksen toch veel minder erg is, dan alle andere seksegerelateerde misdrijven, dan slaagt de schrijfster er wederom heel goed in om je ook uit die illusie te halen. Overal zit de vrouwenhaat, alles houdt met elkaar verband, zo toont ze overtuigend aan. Het zet je aan het denken over de vraag waar deze wereldwijde afschuwelijke behandeling en benadering van vrouwen vandaan komt. Zouden degenen die zich schuldig maken aan deze vrouwenonderdrukking zich misschien realiseren dat de reden dat God eerst de man schiep en daarna de vrouw, als reden heeft dat elke kunstenaar eerst een kladje maakt alvorens hij aan zijn meesterwerk begint? Dat hun misdadige gedrag met andere woorden voortkomt uit het besef dat vrouwen het sterke geslacht en daarmee een bedreiging voor hun verworvenheden en positie zijn?