De verborgen kinderen roman

Toen ik de cover van dit boek zag was mijn interesse eigenlijk al gewekt, een creepy gebouw op de achtergrond waar een meisje, met een teddybeer in haar hand, naartoe loopt…maar toen ik de achterflap las wist ik het zeker, dit boek moest en zou ik lezen. Want ik en psychiatrie, we hebben een haat/liefde verhouding, maar man wat was ik gelijk ontzettend nieuwsgierig naar dit verhaal.
We maken in eerste instantie kennis met Nell, een wat oudere vrouw die een fotorolletje ontvangt met daarbij een kort geschreven tekst : “Brighton, ik heb ook de rest, mocht je geïnteresseerd zijn. Kelly Keene.”
Ze kent geen Kelly, wie is die vrouw die haar dit stuurt en waarom bezit zij eigendommen die uit een donker verleden van Nell zijn…in een tijd waar zij nog naar de naam Brighton luisterde?
Pennsylvania, 1937
Brighton Friedrich is hier nog maar een veertienjarig meisje, maar heeft nog nooit een stap buiten de muren van het Riverside gesticht gezet. Haar moeder werd in Riverside opgenomen toen ze nog zwanger was van Brighton en zij is hier dan ook geboren. Alleen is zij na haar geboorte nooit meer het gesticht uit gekomen. Ze leeft haar leventje met haar geesteszieke moeder op een klein kamertje, waar Brighton zover als zij kan haar moeder helpt. Ze heeft geen familie of vrienden buiten het gesticht, de enige die ze zo beschouwd en daar heeft zijn verpleegster Joann en haar beste vriend, de albino jongen, Angel. Voor haar lijkt het leven daar gewoon zoals het hoort, maar niets is minder waar. Wanneer er op een dag een nieuwe patiënte wordt binnengebracht, Grace, hoort zij verhalen over de wereld buiten Riverside. Grace is een goedlachse, lieve, spontane en gezonde jonge vrouw die vol levenslust en verhalen zit. Al snel worden de twee meiden vriendinnen en via Grace hoort Brighton hoe het leven ook kan zijn. Ze begint zich steeds vaker af te vragen hoe het zou zijn als zij eindelijk de echte wereld in zou mogen en hoe haar leven er dan uit zou zien. Maar dit lijkt onmogelijk te zijn…elke keer is er wel iets waardoor het niet zou kunnen. Haar vertrouwen in Joann begint daardoor steeds meer te zakken en Grace wordt hoe langer ze in Riverside zit steeds meer als de andere vrouwen. Ze raakt haar grip op de realiteit kwijt en het wordt Brighton steeds duidelijker, ze moeten zien te ontsnappen, Angel, Grace en zij….de vraag is alleen hoe ze dat in vredesnaam voor elkaar moeten krijgen. Maar een ding weten Angel en Brighton zeker, ontsnappen zullen ze, want in Riverside is er absoluut geen toekomst voor hun weggelegd en iemand moet de wereld vertellen hoe het er aan toe gaat daar binnen. Eenmaal buiten het gesticht staan ze echter met hun rug tegen de muur, niemand heeft ze erop kunnen voorbereiden hoe de buiten wereld zou zijn. Ze zijn daar letterlijk niemand, zonder hun geboortepapieren en amper een cent te makken. Het enige wat ze hebben zijn een aantal plekken waar ze heen zouden kunnen gaan op zoek naar een nieuw thuis. Ze moeten zien te overleven in een voor hun volledig onbekende wereld, hebben eigenlijk alleen elkaar nog en moeten hun vertrouwen zien te leggen in complete vreemdelingen, zonder te weten of die mensen hun vertrouwen eigenlijk wel verdienen. Er zitten vreemdelingen bij die nog gevaarlijker blijken te zijn dan degenen in het gesticht zelf. In deze onbekende wereld moeten ze zichzelf zien te redden en zullen ze zich staande moeten houden.
Wow, wat een verhaal. Ik sloeg het boek dicht en moest echt even een tijdje bijkomen van alles wat ik gelezen had. Ik wist dat de psychiatrie in de jaren dertig nog lang niet zo vergevorderd was als dat het heden ten dage is, ook wist ik van de ingrijpende methodes die ze toentertijd uitvoerden omdat ze dachten dat dat wel zou helpen, methoden als lobotomie en shock therapie. Dingen die tegenwoordig gelukkig niet meer worden uitgevoerd. Voor de gehele recensie lees verder op www.thebookdragonsnook.com

Een prachtig, rauw en intens verhaal. De schrijfster heeft een heftig onderwerp gekozen. Het boek boeit van begin tot eind. Afgrijselijk hoe nog maar kort geleden de psychiatrische zorg was, door dit boek lijk je deze 'zorg' zelf te zien.
Het boek biedt ondanks alle ellende, hoop.

Brighton wordt geboren in de psychiatrische kliniek Riverside en woont daar met haar geestelijk zieke moeder tot haar achttiende. Verpleegster Joann zorgt voor haar als een moeder, de albino Angel is haar vriend en de andere patiënten voelen als familie. Er zijn echter momenten dat ze beseft dat ze niet opgroeit als een gewoon meisje. Daarom wil ze ontsnappen. Maar het leven buiten de instelling is misschien nog wel moeilijker.

De auteur geeft met dit verhaal een inkijk in de psychiatrie in de jaren dertig, waar lastige meisjes en onwenselijke jongens werden ondergebracht tussen psychiatrische patiënten, waar ze dachten dat lobotomie, sterilisatie en een dwangbuis redding moesten brengen. Verborgen achter de muren, uit het zicht van familieleden, werden deze onmenselijke behandelmethodes toegepast. Een mensonterende situatie waardoor zelfs mensen die gezond binnen kwamen na verloop van tijd hun levenslust verloren en zich als patiënt gingen gedragen. Brighton wil dat aan de mensen buiten het gesticht laten zien en maakt overal foto’s van, omdat niemand haar anders zal geloven. Ze maakte geen foto’s om de goede dingen vast te leggen, maar ze maakte foto’s om het kwaad te documenteren.

Het boek bestaat uit korte hoofdstukken met een eigen titel. Het verhaal begint in 1990 met de 67-jarige Nell die een envelop ontvangt, die haar terugbrengt naar haar moeilijke jeugdjaren waarin ze nog Brigthon heette. De jaartallen boven de hoofdstukken geven aan waar de lezer in het verhaal is. De zinnen zijn zo mooi opgebouwd. Ik wil ze op een plankje zetten en er bewonderend naar kijken. Ik wil ze hardop uitspreken en de diepte en zwaarte ervan proeven op mijn tong. Ik heb ademloos gekeken naar de spagaat waarin Joann zich bevindt. Ze houdt van Brigthon en geeft veel op om haar te helpen, maar ze heeft ook geheimen en dat beschadigt haar relatie met het meisje.
Het tweede gedeelte van het boek gaat over de wereld buiten de instelling. Persoonlijk vond ik dat minder interessant en zelfs een beetje te veel van het goede. Uiteindelijk vormt het verhaal een mooi afgerond geheel.

Het is een rauw verhaal dat me niet makkelijk losliet. Een verhaal over ergens bij horen en jezelf leren kennen, over namen met betekenis en onbetekenende mensen. Een absolute aanrader voor mensen die in het duister de lichtpuntjes weten te herkennen.

Geschreven bij De verborgen kinderen

Prachtig boek!
Super boeiend verhaal

Geschreven bij De verborgen kinderen

De veertienjarige Brighton komt erachter dat het niet normaal is voor een kind om in een huis voor krankzinnige te wonen, Sinds haar geboorte is dit haar thuis, haar moeder die last heeft van psychoses en depressies is sinds haar zwangerschap woonachtig in het Krankzinnige huis. Op haar achttiende ontsnapt ze samen met haar albino vriend Angel, maar redden de twee tieners het buiten de muren van het niet gebruikelijke maar toch welllicht veilige tehuis. Kunnen zij de normale wereld aan?

De Amerikaanse auteur Elizabeth Byler Younts is wereldwijd bekend met haar romans over de Amish gemeente haar boeken zijn bekroond en bejubeld. Met haar roman De verborgen kinderen gooit zij het over een andere boeg en geeft de lezer een kijkje in een krankzinnige instelling van de jaren dertig veertig van de vorige eeuw. Je leest als lezer het verhaal van de kleine Brighton, die opgroeit tussen de muren van de instelling waar haar moeder verblijft. Younts laat je meevoelen, herbeleven wat de kleine Brighton allemaal heeft doorstaan. Een verhaal waarbij je je gevoel waarschijnlijk niet uit zal kunnen zetten. Indrukwekkend en ontroerend.

Vanaf haar geboorte weet Brighton niet beter of de wereld ziet eruit zoals zij hem ziet, met haar vriendje Angel, de zorg voor haar moeder en de verpleegkundige Joann en Eddy is dit haar leven. Wanneer Brighton achttien is ontsnappen zij en Angel naar de echte wereld. Younts geeft de lezer een naar mijn mening eerlijke kijk in het leven in die tijd, het is aangrijpend en ontroerend, de manier waarop Younts het verhaal neerzet zal je echt raken.

Het is een verhaal waarbij je even met je neus op de feiten wordt gedrukt en het is geen verhaal wat je even snel tussen doorleest, door het aangrijpende karakter ben je waakzaam en vergt het enige oplettendheid. Byler Younts heeft een prachtige schrijfstijl en de woorden zijn met zorg gekozen voor een verhaal wat het verdient. Je switcht tussen heden en verleden en de oudere Brighton heeft nog steeds moeite met haar herinneringen en haar verleden, dit gegeven geeft het verhaal de trekkende kracht, je leeft mee met haar en Angel en wanneer alles bij elkaar komt ben ik benieuwd of jij het droog heb kunnen houden. Bij mij liepen de tranen over mijn wangen, het heeft me aangegrepen en ik was ontdaan door de twee personages die hun eigen strijdt hebben gestreden op zoek naar liefde en geborgenheid, ergens bij horen.

Maar eigenlijk heb je aan je zelf en echte liefde genoeg, Younts weet met De Verborgen kinderen een gevoelige snaar te raken

Pluspunt van dit artikel: spannend, vlot geschreven

Elizabeth Byler Younts is een Amerikaanse schrijfster van historische fictie. Ze groeide op in de Amish-gemeenschap, maar ook nadat ze die verlaten had, bleef ze trouw aan de tradities en het geloof. Haar eerste romans, die veelal gebaseerd zijn op het leven van haar grootouders, zijn Amish-romans en kregen verschillende onderscheidingen. Met haar nieuwste boek ‘De verborgen kinderen’ slaat de auteur een andere weg in, ze koos als thema voor de psychiatrie in het Amerika van de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw. Het boek werd in het Nederlands vertaald door Marijne Thomas.

Pennsylvania, 1937. We maken kennis met de veertienjarige Brighton, die opgroeit binnen de muren van het Riverside tehuis voor zwakzinnigen. Ze kwam daar terecht toen haar moeder, op dat moment zwanger van haar, er opgenomen werd. Brighton wordt zo goed als het kan opgevoed en onderwezen door verpleegster Joann. Haar beste vriend op het domein is de albino Angel. De situatie in de instelling is gruwelijk en wordt tijdens de dreigende oorlogsjaren steeds erger. Op een bepaald moment zullen Brighton en Angel weten te ontsnappen, maar dan lijkt de ellende pas echt te beginnen. Hoe moeten twee tieners overleven in de ‘echte’ wereld die ze alleen uit boeken kennen? Hoe moeten ze zich wapenen tegen al die vreemdelingen die niet noodzakelijk het beste met hen voorhebben?

“Alle duisternis in de wereld kan niet het licht van een enkele kaars doven.”

Een deel van het verhaal speelt zich af in het nu, in 1990. Aan het woord is Brighton, die zich ondertussen Nell noemt en een zestiger is. Die stukken worden afgewisseld met de verhaallijn in het verleden. Switchen tussen verschillende tijdsperioden werkt zowat altijd, alleen is het jammer dat we daardoor vanaf de eerste bladzijde weten dat Brighton het gered heeft, daardoor wordt een stuk mogelijke spanning weggenomen. Het hele boek door is uitsluitend zij aan het woord, in de ik-vorm. Het was interessant geweest om de verhaallijn in het verleden door de ogen van verschillende personages te zien, de auteur heeft echter een andere keuze gemaakt.

Ondanks het thema psychiatrie en de beschrijving van de afgrijselijke toestanden in de instelling, roept het boek lange tijd bijzonder weinig emotie op. Hoewel Brighton er zich middenin bevindt, leest haar beleving vrij afstandelijk. Pas naar het einde van het boek toe wordt dat anders.

Byler Younts heeft als hoofdpersonage voor een heel gewoon meisje gekozen. Als contrast daarmee heeft ze albino Angel als tweede belangrijke figuur neergezet. Hoewel het hele boek draait om hen beiden, heb je niet het gevoel hen écht te kennen, en dat komt waarschijnlijk doordat hun leven in de instelling zo beperkt is. We komen (vanzelfsprekend) niet te weten hoe ze tegenover belangrijke dingen in het leven staan, het enige dat ze kennen is de situatie in de instelling. De andere personages blijven ietwat op de vlakte, maar storend is dat niet, elk vervullen ze hun rol.

“De fouten kunnen niet ongedaan worden gemaakt, maar herinneren en weten is heel belangrijk. Gebrek aan herinnering leidt immers vaak tot herhaling.”

‘De verborgen kinderen’ is een interessante historische roman, die de psychiatrie in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw belicht. Het is een verhaal over liefde en hoop, waarbij de grote emoties echter uitblijven.