De verschrikkelijke jaren tachtig roman

Geschreven bij De verschrikkelijke jaren tachtig

De titel intrigeerde mij wel, maar wat ik ervan moest verwachten, wist ik niet. Ik was een tiener in de jaren tachtig en heb deze niet als verschrikkelijk ervaren. Als ik een kind geweest zou zijn en deze jaren zou hebben meegemaakt zoals de hoofdpersoon en vriendje Donnie uit dit boek dan weet ik niet hoe het nu met me zou gaan. Ik vind het knap dat ze er beiden niets aan over hebben gehouden, zoals een trauma of zo.

Het wordt verteld door een naamloze verteller die op het moment van vertellen bijna 8 jaar is en vertelt het verhaal van de ik persoon en vriendje Donnie. Ze wonen in een wooncommune iets waar ik me niets bij kan voorstellen, maar waar ik na het erover lezen nooit van mijn leven zou willen wonen. Een man en meerdere vrouwen waarvan een aantal kinderen hebben, leven samen in twee huizen die samengevoegd zijn tot een huis.

De hoofdstukken en zinnen zijn kort, als werden ze echt verteld door een achtjarig kind, het taalgebruik daarentegen is duidelijk dat van een volwassen persoon. Bijna tegen het einde begon ik me wat af te vragen, deze vraag werd aan het einde beantwoord en wellicht neem ik de tip nog wel ter harte die daar gegeven wordt.

Geschreven bij De verschrikkelijke jaren tachtig

Als jong volwassene heb ik de jaren tachtig meegemaakt. Daarom trok de titel van dit boek mij aan.
Ja, communes waren toen in zwang, om een decennium later eigenlijk weer volledig verdwenen te zijn.
Maar dit prachtige boek gaat over zoveel meer. Ook belangrijke hedendaagse thema’s passeren de revue. En aan het eind kom je tot een ontdekking, waardoor je het boek opnieuw moet lezen met het nieuwe gegeven in je hoofd.

Geschreven bij De verschrikkelijke jaren tachtig

Tim Kamps is vooral bekend geworden als cabaretier in de cabaretgroep Rooyackers, Kamps & Kamps, die hij in 1997 samen met zijn broer Wart in 1997 heeft opgericht. Daarnaast is hij tevens muzikant, acteur en regisseur. Sinds kort kan daar auteur aan worden toegevoegd, want in oktober 2018 verscheen zijn debuutroman De verschrikkelijke jaren tachtig, een roman die zowel biografisch, autobiografisch als fictie is. Niet lang nadat zijn boek uitgekomen is, zijn de filmrechten van dit debuut verkocht.

In een woongroep in Rotterdam wonen één man, vier vrouwen en vijf kinderen, waaronder de achtjarige naamloze verteller en Donnie. De kinderen worden grotendeels aan hun lot overgelaten en de bewoners van de commune hebben wekelijks een huisvergadering, naakt. Verder wordt er erg veel geblowd. Dan vat Donnie het plan op om weg te gaan lopen. Het idee is om naar België te gaan, omdat de mayonaise daar veel lekkerder is. Maar in de praktijk blijkt dit een stuk lastiger te zijn dan gedacht.

Het verhaal begint met een aantal hoofdstukken waarin een algemeen beeld wordt geschetst van de commune en de bewoners daarvan, maar ook van de verteller zelf en Donnie. Wat daarbij opvalt, is dat die hoofdstukken kort en ultrakort zijn, wat overigens in de rest van het boek net zo is. Hierdoor vliegt het verhaal voorbij en heeft de lezer het boek in een mum van tijd uit. Na wat beschouwd kan worden als een introductie gaat het verhaal, of zelfs begint het verhaal in 1985, waarna het chronologisch oploopt tot aan 1990, dat tevens het einde van die verschrikkelijke jaren tachtig betekent.

Vanaf het begin krijgt de lezer al het gevoel dat het verhaal een weergave is van het leven dat de auteur zelf op jonge leeftijd heeft meegemaakt. Daarover wordt in het boek geen enkel uitsluitsel gegeven, maar in interviews heeft Kamps verteld dat hij zijn eigen ervaringen uit een woongroep heeft gecombineerd met die van een vriendin die tijdens haar kinderjaren in een commune woonde. Dat het verhaal, dat verder fictie is, daardoor realistisch en waargebeurd lijkt, is daar zonder meer een gevolg van.

De door de auteur gehanteerde schrijfstijl is luchtig, soms met een knipoog, maar bovenal prettig. Desondanks laat hij op de achtergrond wel doorschemeren dat de kinderen met misstanden te kampen hebben gehad. Het is immers niet voor niets dat jeugdzorg maatregelen heeft genomen en de commune daarna in de gaten is blijven houden. Aan het eind van het verhaal heeft Kamps nog een grote verrassing in petto, en dat is er dan echt een die je in het geheel niet ziet aankomen. Daaruit blijkt dan wel dat je, als je iets niet voor de volle honderd procent zeker weet, niet altijd uit moet gaan van een aanname. Doe je dat wel, dan kan het heel anders in elkaar zitten dan je aanvankelijk vermoedt.

De titel De verschrikkelijke jaren tachtig doet vermoeden dat het een rampzalige periode was. Voor de betrokkenen uit het verhaal was het waarschijnlijk ook niet al te rooskleurig, maar de lezer kan zich niet aan de indruk onttrekken dat de kinderen ook wel mooie periodes hebben gekend. En het debuut van Kamps, dat is origineel, boeiend en zonder meer de moeite waard.

Mooi geschreven boek vanuit kind perspectief over leven in de jaren tachtig. Het neemt je mee in de tijd en laat je op hilarische wijze zien hoe treurig en toch ook mooi het leven was.

Geschreven bij De verschrikkelijke jaren tachtig

Lees vlot weg. Zeer herkenbare dingen uit de jaren 80, maar ook verbazing over wat er allemaal in het jonge leven van de hoofdpersoon gebeurt.

Ik had dit boek gekocht n.a.v. een interview met de schrijver in een podcast van Gijs Groenteman. Het leek me een leuk kerstcadeau voor mijn man, maar voor de zekerheid wilde ik het even "voorlezen". Binnen enkele pagina's werd ik zelf gegrepen door het verhaal en heb ik het praktisch in één ruk uitgelezen. het boek leest heerlijk weg, is enorm komisch, en tegelijkertijd zit er een hele tragische laag onder, die maakt dat het boek geen oppervlakkig vermaak wordt. Echt een knap boek, met hier en daar een verrassende wending...

Gaaf boek vooral als je die tijd hebt meegemaakt.

Ik zat het boek een beetje uit te stellen maar toen er ik eenmaal in begon moest ik doorlezen. Wat een bizar verhaal, mooi en grappig geschreven. En dat eind arggg. Ik moet het dus nog een keer lezen.

Ik heb dit boek in 1 dag uitgelezen. Zeer de moeite waard.

Geweldig boek. Lezen zou ik zeggen.