De virtuele spiegel

In hoeverre houdt Facebook ons een spiegel voor? Wat is de relatie tussen statusangst en statusupdates? En hoe kunnen we ons verhouden tot al die geweldige Facebookvrienden?
In De virtuele spiegel schetst Koen Damhuis (1987) het portret van zijn eigen generatie, de Facebookgeneratie, die digitaal meer en meer met elkaar deelt, maar achter de perfecte zelfbeelden vooral vecht tegen zichzelf. Stap voor stap ontleedt hij de oprukkende kijk-en-vergelijkcultuur. Zijn analyse roept de vraag op of we niet vaker de ogen moeten sluiten om te zien wat er werkelijk toe doet.

Recensie(s)

In 2011 publiceerde de Volkskrant het essay 'Facebook laat ons zien wat we niet bereikten' van socioloog Koen Damhuis. De boodschap van dat essay heeft Damhuis nu verder uitgewerkt in dit boek. En die luidt kort gezegd: sociale media zijn leuk en handig, maar hebben ook een keerzijde. Facebook is een soort praatcafe waar we ons de klok rond kunnen vergapen aan de veelal 'opgeleukte' levens van anderen (want op Facebook maskeren en stigmatiseren we middelmatigheid). Hoe meer we ons te pletter vergelijken met onze Facebook-vrienden, hoe ongelukkiger we dreigen te worden. En daar heeft Damhuis wel een punt. Op zich best verfrissend om eens een ander geluid over de sociale media te horen. Dat had alleen wel wat korter gekund. Nu is het uitgegroeid tot een filosofisch getinte paperback (wel met veel wit tussen de tekst) en acht hoofdstukken, elk bestaande uit zo'n vijf subhoofdstukjes ter grootte van een column. Plus proloog, epiloog, noten en dankwoord. Sobere uitvoering, zonder illustraties.

Drs. H.H. Ahaus