De vrouw die ik was

'Ik zette de volle vazen neer op de eettafel en bij de bank. Schonk een groot glas druivensap in uit de
koelkast. Installeerde me op de bank. Haar lange slanke benen … nee, helaas gewoon mijn eigen benen,
beetje mollig. Ik belde Saar. ‘Ben jij eigenlijk al in de overgang? vroeg ik plompverloren?

Als je denkt dat het romandebuut van Lisette Thooft een gezellige zomerroman is, dan heb je gelijk. Als je denkt dat het een spiegelend verhaal is, dan heb ook jij gelijk. Als je denkt dat het boek spiritueel gelaagd is, dan heb je ook gelijk. Is vrouwelijkheid alleen maar synoniem voor zacht, zorgzaam en poezelig? Niet in het echte leven. Niet in dit verhaal.

Marise van Hout is een vrouw van ‘ongeveer middelbare leeftijd’, een tijd die zich kenmerkt door fysieke
en emotionele veranderingen. Ze is getrouwd met Jasper. Haar opgroeiende dochter Jorinde past niet
echt in haar perfecte plaatje. Marise verdiept zich in sprookjes, mythen en fabels en kijkt vanuit die
beleving naar het leven. Vooral heksen fascineren haar. Heksen die vooral slinks en duivels te werk gaan:
haar gemêleerde vriendinnenclub, haar jaloerse stiefzus en de vrouw, die wel eens haar nagels zou
kunnen slaan in haar echtgenoot. Ze schaaft en schuurt meestal in gedachten alle rafelige en scherpe
randjes in haar leven weg. Het leven is echter geen maakbaar sprookje. Een week met vriendinnen in de
Zwitserse bergen verandert alles. Via een leugen ontdekt ze de ontrouw van haar man en dan lijkt ze alle
troeven in handen te hebben. De ontmoeting daarna met een man in Berlijn laat alle schellen van haar
ogen vallen.

De lezer wordt direct deelgenoot van een ongemakkelijk gesprek tussen Marise en haar man Jasper. Hij
vertelt haar dat hij onverwacht voor zijn werk naar het buitenland moet. Ze zou dat gewend moeten zijn,
maar laat haar net jarig zijn in die periode. Net doen alsof dat minder belangrijk is of toch laten merken
dat ze het allesbehalve leuk vindt? Dilemma’s die in het verhaal terugkeren. Wil ze de perfecte vrouw zijn
(of spelen), wat zoveel betekent als door iedereen lief en aardig gevonden worden, dan moet ze heel wat
concessies aan zichzelf doen.

‘De vrouw die ik was’ vertelt in sprankelende zinnen een herkenbaar verhaal. Het is een geestige roman
over dromen en wakker worden, rivaliteit en steun tussen vrouwen onderling en de vraag of je altijd de
waarheid moet vertellen. En wat dan die waarheid is. De gedachtewereld van de hoofdpersoon, die de
realiteit ontloopt of juist bevestigt, is met cursieve zinnen vormgegeven. Er hangt een sprookjesachtige
sfeer met scherpe randjes en kantjes. De titel intrigeert, want is de hoofdpersoon aan het eind van het
verhaal een verbeterde versie van zichzelf? Is ze gegroeid door de ervaringen? Of is het een verwijzing
naar oeroude ondeugden en deugden als jaloezie en vertrouwen, onzekerheid en vastberadenheid, haat
en liefde, naar sprookjes en realiteit, waarmee de mensheid zich vanaf het oerbegin uitgedaagd heeft
geweten?

Hoewel fictief, zullen heel wat lezers – en vooral vrouwen - zichzelf in situaties in het boek herkennen. De
keuze voor de gelaagde binnen- en buitenwereld van de hoofdpersoon is erg doeltreffend om het leven
zowel te ontmythiseren alsook het uitdagende en speelse ervan te laten zien. Huwelijk, scheiding,
menopauze, de veranderende verhouding met een opgroeiend kind, het ‘wishful thinking’, de zo
belangrijke maar ook af en toe irritante vriendinnen, het loslaten van idealen en het omarmen van jezelf
en de realiteit, wie herkent het niet? Het leven is een aaneenschakeling van voor- en tegenspoed. Ik wil
wel lid worden van Lisette Thoofts heksenkring.

We leven in een fantasiewereld, een wereld van illusie. De grote opdracht in het leven is om de realiteit te
vinden. (Iris Murdoch)

Lisette Thoofts eerste roman leest zo lekker weg, dat ik er de eerste keer doorheen vloog. Ik moest het zo snel mogelijk uit hebben, weten hoe het afliep met die herkenbare dames. Maar toen ik de laatste woorden las, bleef ik wat ontgoocheld achter. Nu al voorbij? Dus... een paar dagen later begon ik weer van voren af aan. Nu in een rustiger tempo, elke zin proevend, me verdiepend in elk van de personages, genietend van iedere grappige beschrijving of wijs inzicht. Ook dit keer trok het boek me naar het einde, maar ik hield stand en bleef langzaam lezen. De conclusie: een heerlijk boek, dat Lisettes eerder beschreven ideeën over vrouwen en mannen en sprookjes verpakt in een eigentijds verhaal. Lezen dus, maar wel langzaam! Proef elk woord...

Wauw! Dit boek móest zo snel mogelijk uit! Heerlijke ongecompliceerde stijl, parodiërend op zgn. spirituele vrouwenclubjes (mag ook wel eens;-)), humoristisch, snel…, gewoon een lekker boek! Maar, óók vol met wijsheden en zgn. nadenkertjes; ik zou me vaker zo luchtig willen kunnen verdiepen in persoonlijke en relationele ontwikkeling.
Ik kijk dan ook uit naar haar volgende roman! ...En tot die tijd stort ik me o.a. op ''Wie domme dingen doet wordt wijs'', nog zo'n heerlijk makkelijk weglezend boek Van Lisette Thooft, maar ó zo vol met spiegels, wijsheden en inzichten!

Een heerlijke roman, met vaart en humor geschreven. Hoe zit het nu met de liefde, met mannen, vrouwen en seks? Een verhaal over keuzes, trouw zijn aan jezelf en het leven dat voorbij glijdt. Thooft werpt met deze roman haar lichtvoetige blik op de schaduw van het vrouwelijke. Hiermee wint het verhaal aan kracht en inspireert het om je eigen waarheid onder ogen te zien. In een ruk uitgelezen!

Hoera... Wij Nederlanders hebben onze eigen Vrouwelijke Paulo Coelho!
Meesterlijk hoe je zoveel boodschappen, waarheden, wijsheden en humor in één verhaal kunt stoppen. Grote dank!"

Els van Boxtel